حرفه‌ای [مالاگاسی] اثر «معصومه بخشی (آفل جور) کاربر انجمن رمان بوک»

[Afeljor]

بعد از خارج شدن مهناز، شهرزاد با نگاه غضبناکی وارد اتاق شد در حالی که رویا با نگاه آرامی به حرکات دستش خیره شده بود او با بغض عجیبی وسایل رویا را جمع می‌کرد! وقتی کارش تمام شد با همان سکوتی که از چشمانش لبریز بود به رویا نگریست. دختر فهمید که شهرزاد تمام قضیه را از پشت همین در شنیده است. چشمانش را با درد بست و با سری افتاده از تخت پایین آمد در تمام طول مسیر این سکوت وحشتناک حکمران بود رویا می‌دانست شهرزاد آن‌قدر طولانی شروع به غر زدن و داد و فریاد می‌کند که کل روز طول می‌کشد و اگر او زیر زمین هم قایم بشود مادر به سراغش می‌آید تا صدایش خیلی واضح به گوش رویا برسد! از این رو آه پر سوزی کشید و از گوشه‌ی چشم به او خیره شد که هنوز رد خشم به روی صورتش می‌دوید. شانس آورد یکی از عادت‌های شهرزاد به هنگام رانندگی این بود که ساکت باشد چرا که نیاز به تمرکز بالایی داشت و می‌ترسید با صحبت کردن تصادفی رخ دهد. لااقل می‌تواسنت کمی استراحت فکری داشته باشد همین که وارد بن‌بست‌شان شدند. رویا متعجب به در خانه‌ی سهیل نگاه کرد که از رو باز و پلیس در رفت و آمد بود! شهرزاد ماشین را گوشه‌ای پارک کرد و کلید خانه را به سمتش انداخت و گفت:
- پدربزرگت بهم زنگ زد گفت که امشب مراسم خواستگاریت انجام میشه من باید برم چند تا خرید دارم تو از همین الان خودت رو آماده کن.
با تعجب به کلید نگاه کرد و لب زد:
- خواستگار دیگه کیه؟ چرا انقدر یکهویی!؟
وقتی نگاه طلبکار شهرزاد را دید یکه خورد این طرز نگاه اصلا برایش آشنا نبود!
- پدربزرگت قبلا باهات حرف زده! تو قراره با دانیال ازدواج کنی بری خارج، نکنه یادت رفته!؟
وقتی به دستان او خیره شد که با مشت فرمان ماشین را گرفته و رنگ صورتش به سرخی می‌زد نتوانست شکایتی کند تنها پرسید:
- از قبل میدونستی؟ برای همین گذاشتی شب خونه نفس بمونم!؟
- این‌که تو چیکار کردی و چطور از اعتماد ما سوءاستفاده کردی رو نمی‌دونستم! وگرنه اجازه نمی‌دادم یک قدم ازم دورشی، فقط پدربزرگت گفته بود که آخر این هفته برای دانیال میاند خواستگاری.
با گره‌ی روی پیشانی‌اش ادامه داد:
- باهاش ازدواج کن رویا این برای خودتم خوبه من واقعا نمی‌تونم کنترلت کنم تو همه‌ی خط قرمز خانواده رو شکوندی نصف شب پا شدی رفتی مهمونی مختلط! کسی هم نمیگه بهم که چه اتفاقی برات افتاده اگه هم افتاده باشه دانیال خیلی روشنفکره! قبل از این قضیه اصلا دوست نداشتم همچین دوماد سوسول با افاده‌ای داشته باشم اما خودت باعث شدی که حتی به اون هم شکرگذار بشم!
با شانه‌های افتاده از ماشین پیاده شد و در میان گرد و خاک‌های خودرو ایستاد به این فکر می‌کرد سرنوشت برایش چه خوابی دیده است، هیچ باورش نمی‌شد انگار که در یک کابوس به سر می‌برد، با رفتن شهرزاد چند دقیقه مات و مبهوت دیوار مقابلش را نگاه می‌کرد، خودش هم نمی‌دانست در این اوضاع دست به انجام چه کاری بزند.

 

[Afeljor]

(مهناز)

از بیمارستان خارج شد و بلافاصله با رضا تماس گرفت در حالی که پشت رل می‌نشست پسر تماس را برقرار کرد و گفت:
- الو!؟
- سلام رضا خوبی؟ چه خبر! تونستند اثر انگشت رویا رو داخل ویلا پیدا کنند؟
وقتی ماشین را از پارکینگ بیرون آورد پایش را روی گاز گذاشت و گوشش را تیز کرد تا صدای او را واضح‌تر بشنود.
- نزدیک هزارتا اثر انگشت اون‌جاست! هنوز بررسی کامل نشده، اما یک چیز عجیب که می‌خواستم زودتر زنگ بزنم بهت بگم.
نفس عمیقی کشید و از میان ماشین‌ها ویراژ داد.
- چی شده!؟
- جای انگشت اون پسره که مشخصاتش نشون می‌داد دو سال پیش فوت شده اینجا هست! حرف‌های رویا حقیقت داره باور کن.
پوزخندی زد و پاسخ داد:
- من دارم خودم میام اون‌جا خدافظ.
به محض قطع شدن تماس گوشی در دستانش به روی ویبره رفت یک خط ناشناس بود! تماس را وصل کرد و گفت:
- بفرمایید!؟
- الو، خانوم بهاور خودتون هستید؟
وقتی نتوانست آن صدای زمخت مردانه را بشناسد با تعجب پرسید:
- خودمم شما؟
- من دکتر نجفی‌ام یادتونه بهتون گفتم یک تراشه کوچیک داخل مغز پدرام کاشته شده.
کنار جدول پارک کرد و سری تکان داد.
- بله بله یادمه نتیجه‌ی آزمایش نیما چی شد این تراشه توی مغز اون هم هست؟
سکوت کوتاهی پشت خط ایجاد شد صدای مضطرب و غمگین مرد پس از لحظه‌ای طاقت فرسا بالاخره شنیده شد:
- فعلا نمی‌تونم پشت خط حرف بزنم میشه بیایند متبم تا با هم صحبت کنیم!؟
فضای سنگینی ایجاد شده بود دختر از صدای تحلیل رفته‌ی دکتر به شک غلتید با ابروهای بالا رفته‌ای گفت:
- حالتون خوبه آقای نجفی؟
وقتی تماس قطع شد گوشی را جلوی چشمانش گرفت و شانه‌ای بالا انداخت شاید زیادی حساس شده بود. خودرو را بار دیگر روشن کرد و به سمت متب دکتر راند.
***

سیگار را عمیق به ریه‌هایش کشاند تا درد زخمش را فراموش کند در حالی که سمیرا دستمال آغشته به بتادین را روی بخیه‌اش می‌کشاند رو به او گفت:
- هنوز وسایل ماهان توی اتاقش دست نخورده‌ست همین‌طور گونش نمی‌خوای خالی کنی!؟
به دسته‌ی کاناپه تکیه کرد چشمانش به خاطر داروها حسابی خمار گشته بود. برای کسالتش تمام خدمه‌ها را مرخص کرد که نخستین بار سالن اینجا در خلوت و سکوت عجیبی به سر می‌برد. وقتی سمیرا پاسخی از آن او نشنید سرش را بالا برد و غرید:
- وقتی شنیدم همه‌ی اطرافیانت رو از دست دادی از مکزیک پا شدم اومدم اینجا تا این‌طوری جوابم رو بدی!؟
باد ملایمی از پنجره‌ها‌ی سالن می‌وزید که تن برهنه‌‌اش را می‌لرزاند دختر متوجه‌ی ضعف او شد، با آه پر سوزی از جایش برخاست تا درها را ببندد.
- نیما دستگیر شده گونش هم گم و گوره ماهانم مرده و همه‌ی این‌ها تقصیر اون دخترست خودتم از درد نمی‌تونی نفس بکشی و باز هم مقصر اون دخترست!
با عصبانیت پنجره‌ها را بست و پرده‌ها را کشید.
- اون لعنتی چی داره که رفتی سراغش غیر از این‌که باعث بدبختی بشه چی داره ها؟
سهیل کف دستانش را خاراند و با حال زاری سرش را روی تکیه گاه کاناپه گذاشت. سمیرا نچ‌نچ کنان با آن نگاه متأسفش به جلو رفت پتوی نازکی که پایین مبل افتاده بود را برداشت و به روی تنش انداخت؛ روی زانوهایش نشست و دستان سرد او را گرفت با آن ناخن‌های تیزش خراشی به کف دستش زد که لایه‌ی نازکی از جنس پلاستیک کشیده شد سهیل دستان او را پس زد و گفت:
- راحتم بزار!
- می‌بینی چه وضعی داری!؟ به خاطر این‌که اثر انگشتت جای نیوفته داری از چیزی استفاده می‌کنی که مثل سگ بهش حساسیت داری! از وقتی که با اون دختره میری بیرون خیلی محتاط شدی چون خودتم بهش اعتماد نداری! چطوری باهاش لاس میزنی در حالی که اعتمادی نیست بینتون!؟
سرش را گرفت و نجوا گونه زمزمه کرد:
- از نیما چه خبر؟
چشم در کاسه چرخاند و روی کاناپه نشست پاهای نیمه برهنه‌اش را روی هم انداخت و پاسخ داد:
- به زودی از زندان میاریمش بیرون نگران نباش.

 

[Afeljor]

زیر دوش ایستاده بود و از ضربات آب به روی شانه‌هایش لذت می‌برد. با چشمانی بسته به صدای کوبش و ریزش قطرات بر روی سنگ‌ها گوش می‌داد، حرف‌های شهرزاد در ذهن ناخودآگاهش مانده بود و او را وادار می‌کرد تا اندوهگین و فسرده شود اما این اواخر آن‌قدر در این حس و حال معلق بود که دیگر نای غمگین بودن را هم نداشت! وقتی چشم گشود از دیدن آن همه بخار متعجب شد شیر آب را بست و با حوله‌ی دور تنش از حمام بیرون آمد هوای تازه حالش را جا می‌آورد با باز دمی عمیق روی سرامیک‌های سرد راهرو قدم برداشت ذهنش را متمرکز نفس‌هایش و یا سرمای زیر پایش می‌کرد تا گذر افکار منفی را متوجه نشود! وقتی خواست از پله‌ها بالا برود لحظه‌ای ایستاد و به در اتاق شهرزاد و نادر نگاهی انداخت نمی‌دانست چه چیزی باعث می‌شود که وارد اتاق مشترک آن‌ها گردد به سمت کشوی میز برود و آلبوم خانوادگی‌شان را بیرون بیاورد! او این کار را کرد و چهار زانو روی زمین نشست وقتی در آلبوم را گشود ناخودآگاه لبخند گشادی به روی صورتش نقش بست پس از دیدن عکس‌های خودش و خانواده بدون هیچ دلیلی روی عکس‌های دانیال زوم کرد این را قبول داشت که پسر خاله‌اش چهره‌ی زیبا و جذابی دارد اما هر چه نگاه می‌کرد به دلش نمی‌نشست با صدای علی شانه‌هایش به بالا پرید و ترسیده خاطر عقب را نگاه کرد که برادرش پشت در اتاق ایستاده؛ فکرش را نمی‌کرد که او در این ساعت خانه باشد آب گلویش را قورت داد و با خیال آسوده‌ای گفت:
- منو صدا کردی داداش!؟
- لطفا لباس بپوش بیا اتاقم باهام صحبت کنیم!
ابرویی بالا داد و باشه‌ای زیر لب گفت وقتی متوجه‌ی رفتن او شد بلافاصله به اتاقش رفت و لباس‌های گشادش را پوشید در این خیال بود که علی چه فکری در سر دارد و این افکار حسابی مضطربش می‌کرد. تقه‌ای به در زد و وارد اتاقش شد اینجا خیلی مرتب‌تر از اتاق خودش بود اصلا برخلاف او علی اهمیت خاصی به چیدمان ظاهری اتاق داشت. وقتی نگاه خیره‌اش را دید کمی دستپاچه شد و روی تخت در کنارش نشست پسر با همان نگاه ناباورش زمزمه کرد:
- واقعا می‌خوای با دانیال ازدواج کنی!؟
با انصراف از دانشگاه دیگر هیچ برنامه‌ای برای آینده‌اش نداشت نیاز مالی در خود نمی‌دید و رسما هدفی جز طی کردن زمان در سر نمی‌پنداشت شاید ازدواج راه فراری برای بازی‌های جنون آمیز سهیل می‌شد اما می‌ترسید از چاله به چاه بغلتد؛ پوزخندی زد و گفت:
- نمی‌دونم!
- مامان یکجوری زنگ زد به من و بابا که فکر کردیم نظر تو کاملا مثبته.
لبی برچید و به این اندیشید که اگر جوابش منفی باشد شهرزاد موضوع بیرون رفتن‌های شبانه‌اش را آشکار می‌کند حتی از این ترس‌ها هم خسته شده بود.
- مامان و پدربزرگ دارند واسه خودشون می‌برند و می‌دوزند.
- یعنی تو اصلا راضی نیستی!؟
شانه‌ای بالا انداخت و خطاب به خودش هم که شده پاسخ داد:
- حاظرم مامان و بابا منو بکشند اصلا توی اتاقم حبس ابد بخورم ولی تن به این ازدواج ندم.
علی که منظور رویا را به درستی متوجه نشده بود اخمی کرد و گفت:
- درست ولی دانیال همچین کیس بدی هم نیست که حاظری بمیری.
- یعنی میگی باهاش ازدواج کنم!؟
خنده‌ی بردارش کل اتاق را در شوک فرو برد او مانند رویا بی‌کلیشه با پر از سروصدا می‌خندید!
- نه نه! منظورم این‌که خیلی داری سختش می‌کنی خواهر من مامان و بابا هیچ وقت تو رو مجبور به ازدواج نمی‌کنند! پدربزرگ که اصلا مهم نیست مغزش معیوب شده و خیلی چرت و پرت میگه مهم تویی.
لبخندی به روی صورتش پاشید علی نمی‌دانست رویا محکوم به چه کاری شده است برای همین خوشحال و خندان دلگرمی می‌داد.
- چرا مجبورم می‌کنند تو نمی‌فهمی!
- حرف‌ها میزنی‌ها! اهورا که انقدر محبوب فامیل بود و مامان قبولش داشت تو رو مجبور نکرد به ازدواج باهاش، حتی عمه همین حالاشم باهامون قهره فکر می‌کنه پسرش به خاطر تو بدبخت شده و اگه تو باهاش ازدواج می‌کردی انقدر بلا سرش نمی‌اومد با این وجود بابا اصلا براش این رابطه مهم نیست فقط به خاطر تو.
موضوع عوض شده بود احساس می‌کرد این خانه مثل همیشه نیست چرا که کسی برای بودنش اصرار نمی‌کرد علی هم اگر می‌فهمید، این‌طور خوش رفتاری در حرکاتش دیده نمی‌شد با ادامه‌ی صحبت او از فکر بیرون آمد و خیره‌خیره نگاهش کرد.
- نمی‌دونم چرا انقدر یکدفعه می‌خواند تو رو به شوهر بدند! راستش من می‌خواستم امشب راجب خودم و دلارام با همتون حرف بزنم ما تصمیم گرفتیم با هم ازدواج کنیم حتی خاله هم این موضوع رو میدونه ولی نمی‌دونم چرا بحث پسرش رو کشوند وسط اصلا قرار بود ما بریم خواستگاری حالا اون‌ها می‌خواند بیاند خیلی مسخره شد که!
از حرف‌های او یکه خورد هیچ‌وقت دلارام را در کنار علی نمی‌توانست تصور کند اصلا هرگاه به یاد دختر خاله‌اش می‌افتاد پارتی‌های شبانه و رقص زیبای او و فرزاد جلوی چشمانش نقش می‌بست! با این حال این تصورات برای گذشته بود و چه خوب که دلارام گذشته را پشت سر می‌گذاشت. با شوق فراوانی دست روی شانه‌ی علی گذاشت و گفت:
- میترسی جواب منفی من اثری روی ازدواج تو با دلارام بزاره!؟ اصلا نترس خوب شد این موضوع رو گفتی تو اول اقدام کردی پس ما اول باید بریم خواستگاری همین حالا میرم خونه‌ی خاله و با پدربزرگ حرف می‌زنم مامان فقط به خاطر پدرش پاشو گذاشته توی یک کفش، همه چیز درست میشه.

 

[Afeljor]

سوئیچ ماشین علی را گرفت و با ذوق زیر پوستی‌اش پشت رل نشست چون هرازگاهی رانندگی می‌کرد هنوز شوقی برای این کار داشت که چندان برایش عادی نشده بود. وارد خیابان که شد ضربه‌ی ناگهانی به خودرو وارد گشت فرمان از دستانش در رفت و محکم به جدول خیابان برخورد نمود. مو به تن رویا سیخ شد! ترسیده خاطر از آیینه بغل عقب را نگاه کرد که با دیدن یک پراید سفید خشم آلود پایین آمد. وقتی دید خودروی خودش تنها یک خش کوچک برداشته نفس حبس شده‌اش آزاد شد! سپر ماشین آن فرد کاملا خورد و خاکشیر شده و چراغ‌هایش از جا در آمده بود! چینی به ابرویش داد و روی پنجره‌ی دودی آن کوبید وقتی شیشه پایین آمد نتوانست لرزش پلک‌هایش را کنترل کند با دهانی باز، لب زد:
- گونش!؟
دخترک عینک دودی بزرگی روی چشمانش گذاشته بود که نیمی از صورتش را می‌پوشاند او لبخند بشاشی زد و زمزمه کرد:
- خواهش می‌کنم تعجب نکن پلیس تو رو تعقیب می‌کنه و چند متر عقب‌تر زیر نظرت داره.
دستی روی شالش کشاند و به دور دست‌ها خیره شد در این خیابان خلوت به راحتی می‌توانست موتوری‌ای را ببیند که سرنشینش به او نگاه می‌کند به محض برخورد نگاه‌شان بهم، آن مرد سرش را چرخاند و خودش را مشغول موبایلش کرد.
- گوش کن رویا باید با هم حرف بزنیم.
چشم غره‌ای به او رفت و ضربه‌ای نسبتا آرام به روی سقف ماشین زد و گفت:
- چطوری بهت اعتماد کنم!؟
گونش لب‌های برآمده‌ی سرخش را گاز گرفت و مایوسانه با سری خم شده لب زد:
- پلیس رو بپیچون و به کافه‌‌ای بیا که همیشه با هم می‌‌ رفتیم. رویا می‌خوام راجب سهیل بهت بگم باید همه‌ی بدی‌هام رو جبران کنم!
وقتی پایش را روی گاز گذاشت رویا با چشمانی گرد شده نگاهش کرد که با یک لبخند از کنارش عبور می‌کرد. به سرعت به سمت ماشین دوید و مانند گونش استارتش را وحشیانه زد که جیغ لاستیک‌ها در آمد. از آیینه بغل می‌دید که آن مرد هل شده موتور را روشن می‌کند و به دنبالش راه می‌افتد. مضطرب از کنار ماشین‌ها ویراژ داد بوق و حرف‌های ناشایسته‌ای که می‌‌شنید پشت گوش انداخت و به دنبال گونش خیابان را گز می‌کرد. پراید گونش آن‌قدر سریع می‌‌رفت که انگار موتور یک زانتیا درون جلد خرابه‌اش به سر می‌برد! لحظه‌ای درونش داغ شد و از بیرون کل تنش یخ بست. پایش را روی ترمز فشار داد و کنار خیابان ایستاد. چطور بدون هیچ فکری به دنبال گونش می‌رفت اگر باز خطری تهدیدش می‌کرد چه!؟ او دوستی به نام گونش نداشت بلکه یک دشمن بود! نفس عمیقی کشید و خواست ماشین را روشن کند اما از آن‌سو چیزی دم گوش‌هایش او را نهیب می‌زد درون یک کافه، گونش چطور می‌توانست به او خطری برساند؟ از یک طرف دیگر شاید بازی جنون آمیزی در راه بود. چشمانش را بست و تصمیم گرفت برخلاف فریاد ذهنی‌اش ندای قلبش را دنبال کند؛ از ماشین پیاده شد و اطرف را پایید با دیدن همان موتوری که چند متر عقب‌تر پارک کرده بود هری دلش ریخت. بند کیفش را جابه‌جا کرد و داخل یک کوچه‌ی باریک شد با تمام سرعت دوید صدای چلپ‌چلپ کفش‌هایش سکوت کوچه را بهم می‌ریخت. با دیدن یک در نیمه باز خودش را درون آن خانه انداخت! آهسته در را بست و نگاه کوتاهی به حیاط انداخت. پیرزنی لب حوض نشسته بود و با تعجب نگاهش می‌کرد آب گلویش را قورت داد و گفت:
- یک پسره دنبالم افتاده بزارید از این کوچه رد بشه میرم بیرون واقعا ببخشید.
پیرزن نگاه بدی به او کرد و سرش را تکان داد، رویا بی‌توجه از سوراخی در نگاهی به بیرون انداخت وقتی دید آن پلیس سردرگم وسط کوچه ایستاده از استرس زیاد کیفش را چنگ زد، مرد با کمی تامل موتورش را روشن کرد و گازش را گرفت و رفت. بعد از چند دقیقه با غرغرهای پیرزن و تهدیدهایش بالاخره از آن خانه بیرون آمد. برخلاف جهت آن موتوری به سمت خیابان دوید همین که از روی جوی آب پرید دستی به بالا برد و با اولین تاکسی زرد که ایستاد گفت:
- فقط برو آقا برو.

 

[Afeljor]

از تاکسی که پیاده شد با دقت اطراف را پایید وقتی مورد مشکوکی ندید وارد کافه شد. نگاهش مستقیم به آن میز گرد که روی یک سکو بود کشانده شد با دیدن خالی بودن صندلی‌هایش یکه خورد. همیشه خودش و گونش پشت آن میز می‌نششتند اما حالا با ندیدن او انگار کمی دلگیر و دلتنگ روزهای قدیمی شد.
- چون اون‌جا به خیابون دید داره گفتم بهتره یک جا بشینیم که گوشه باشه کسی ما رو نبینه.
سرس را چرخاند و عمیق به گونش خیره شد او سیگارش را روشن کرده بود از آن کام می‌گرفت. با کفش‌های پاشنه بلندش صندلی چوبی را از زیر میز به جلو کشاند و گفت:
- بیا بشین غریبی نکن هنوزم آجیت میشم.
پوزخندی به لب کشاند و روی صندلی نشست.
- خود سهیل فرستادتت؟
خاکستر سیگار را روی آن جا سیگاری طلایی تکاند با مکث عمیقی لب زد:
- نه متاسفانه دیگه با هم کار نمی‌کنیم.
وقتی نگاه عمیق رویا را به خود دید لبخندی زد و سرش را پایین انداخت، ادامه داد:
- خیلی وقته ندیدمش!
با آمدن پیش‌خدمت ساکت شد و کاپوچینوی رویا را مقابلش گذاشت خودش هم قهوه‌ی مورد علاقه‌اش را گرفت داغ‌داغ نوشید طوری که سر زبانش می‌سوخت.
- اون کیه ازم چی می‌خواد!؟
- پسر خونده‌ی وحشتناک‌ترین گنگستر، از این‌که ازت چی می‌خواد خود منم نمی‌دونم.
- چرا الان توی این زمان اومدی با هم حرف بزنی برای چی زودتر نیومدی!؟ اصلا چرا اومدی و خطر کردی حرف بزنی! نگو که می‌خوای کارهای بد گذشته رو جبران کنی یک مشت می‌زنم توی سرت.
آن‌قدر تندتند این جملات را بیان کرد که کامش خشک شد ناخواسته یک قلوپ از فنجان را نوشید با خودش گفته بود چیزی نخورد تا احتمال دزدیده شدن دوباره‌اش پوچ شود اما انگار زیادی شکمو بود! گونش خندید و گفت:
- عزیز دلم ببین سهیل باهات چیکار کرده که ان‌قدر محتاط شدی! این همه سوال باید ذهنت رو حسابی درگیر کرده باشه.
روی میز کوبید و خودش را جلو کشاند با نگاه وحشتناکی که رنگ کینه در آن موج می‌زد زمزمه کرد:
- جواب منو بده!؟
- باشه اما باید گوشیت رو خاموش کنی میدونم که دوست داری منو تحویل پلیس بدی ولی خودت هم دلت نمیشه، وگرنه اون‌ها رو برای دیدن من دور نمی‌زدی نه!؟
نفس عمیقی کشید و ضبط گوشی را خاموش کرد گونش لبخند دندان نمایی زد و ادامه داد:
- کلا خاموشش کن.
گوشی را خاموش کرد و کنار دستش گذاشت.
- سهیل منو مثل یک آشغال ول کرد تا پلیس‌ها بگیرنم.من برای شرط آزادیم رقیب کاریش رو لو دادم اما اون چیکار کرد!؟ گذاشت نیمای عوضی منو به کشتن بده و بعد جسدم رو توی بیابون خاک کنه! اما من زنده‌م.
پوزخندی زد و به رویایی که از تعجب چشمانش چهارتا شده بود گفت:
- و اومدم انتقام بگیرم، تو هم باید کمکم کنی.
- می‌خوای شریک جرمت بشم!؟
- چطور شریک جرم سهیل میشی اما شریک من نه!؟
چشمانش را با درد بست و نفس داغش را روی صورت گونش فوت کرد.
- می‌خوای چیکار کنی؟

 

[Afeljor]

- می‌خوام همه چیز رو به پلیس اعتراف کنی، منم شهادت میدم!
در نی‌نی چشمان گونش حاله‌ای از خشم دیده می‌شد به نظرش آمد این خشم دامنش را می‌گرفت!
- اگه همچین قصدی داشتی چرا اومدی سراغ من! مستقیم خودت رو تحویل می‌دادی.
- خودت میدونی سهیل حتی توی پلیس‌هام نفوذی داره من اگه شهادت هم می‌دادم همه چیز بر علیه خودم برمی‌گشت نمی‌تونم! تنهایی از پسش بر نمیام.
لبانش را خیس کرد و سرش را روی تکیه‌گاه صندلی گذاشت انگار گونش او را به سخره گرفته بود. لبخند بشاشی زد و گفت:
- اون‌وقت فکر می‌کنی من می‌تونم!؟
- البته که می‌تونیم! وقتی به همه چیز اعتراف کنی و من هم شهادت بدم دیگه هیچ راهی برای فرار نداره.
بد فکری هم نبود اما یک جای کار می‌لنگید آن هم ملاقات ناگهانی گونش!
- من بهت اعتماد ندارم! فکر می‌کنم تو داری با سهیل همکاری می‌کنی و فقط می‌خواید منو محک بزنید.
خنده‌‌های گونش را از بر بود هنگامی که لبش را گاز می‌گرفت و می‌خندید نهایت عصبی بودنش را به نمایش می‌گذاشت! صدای این خنده مانند ساییده شدن گچ به روی تخته بود همین‌قدر آزار دهنده.
- چقدر روت تاثیر گذاشته نکنه دوسش داری و نمی‌خوای لوش بدی ها!؟
ابرویی بالا داد و سرش را پایین انداخت گونش نسبت به دوست داشتن سهیل حساس شده بود و خنده‌های شیطانی می‌کرد!
- من شهادت میدم به شرط این‌که خودت رو تحویل بدی.
- قبوله!
از جایش بلند شد و رویا را هم تشویق به برخاستن کرد.
- بیا بریم.
شوکه شده به چشمان راسخ و قاطع او نگاهی انداخت. او سرش را بالا گرفته و شانه‌هایش صاف بود برخلاف گذشته که همیشه خمیده راه می‌رفت و وقتی هم می‌نشست جمع و جور کوچک می‌شد. اما حالا یک چیز فرق کرده بود او کاملا سرزنده به نظر می‌رسید!
- چی شده! نمی‌خوای باهام بیای؟
- من هنوز باهات حرف دارم!
با سروصدا صندلی را عقب‌تر کشاند و نشست.
- راجب سهیل می‌خوای بدونی!؟
- تو اسمم رو داخل لیست نوشتی!؟
ابروی‌های گونش برخلاف رویا کلفت و کشیده بود برای همین وقتی تعجب می‌کرد آن‌ها طوری بهم گلاویز می‌شدند که تمام صورتش در هم فرد می‌رفت!
- لیست چی؟
چندی پلک زد و به گلدان سفید میز خیره شد. درون آن چوب‌های خشکیده که از شمع شکوفه‌ی بهاری ساخته بودند، دیده می‌شد. شبیه‌ نقاشی‌های معروف چینی بود.
- لیستی که داخلش اسم قربانی‌ها نوشته میشه!
پوزخند گونش احساساتش را برانگیخته نکرد او در بی‌حس‌ترین حال موجود به سر می‌برد.
- ما همچین لیستی نداریم! فقط یک لیست موجوده اون هم برای افراد بانده.
می‌فهمید سهیل دروغ می‌گوید اما نمی‌دانست چرا! سوالی که پیچ ذهنش را شل و وا رفته کرده بود به زبان آورد.
- من یک قربانی‌ام درسته!؟
- رویا! اگه یک قربانی بودی الان اینجا نبودی تو به طرز وحشتناکی خیلی خوش‌شانشی آدم‌هایی که توی زندگیت هستند برات دل می‌سوزونند حتی بدترینشون که خود منم، اما من هیچ‌ک.س رو ندارم که دلش به حالم بسوزه اونی که قربانی منم!
- واقعا حاظری برای انتقام باقی زندگیت رو توی زندون بگذرونی!؟
درهای کافه بسته بود و به طرز غریبی سکوت عجیبی در آن‌جا حکمرانی می‌کرد.
- می‌خوای پشیمونم کنی! به خاطر سهیل، توی این مدت هیچ حسی بهت دست نداده؟ تو اون رو شبیه ماهان می‌دیدی باید برات جذاب باشه نه!؟
نگاه ریز شده‌ی گونش تمام احساساتش را به سهیل لو می‌داد این نگاه عاشقانه محال بود که قصد انتقام داشته باشد. پس در سر گونش چه می‌گذشت آیا می‌خواست رویا را امتحان کند! حالا که حساسیتش را نشان می‌داد بد نبود رویا دست نوازشی به روی آن نقطه کشد.
- با این‌که خیلی دو رو و دروغگو اما یک حسی میگه دوسم داره! منو توی چاه می‌ندازه و خودش سعی می‌کنه بیارتم بیرون نمی‌دونم توی سرش چی می‌گذره دوست دارم کشفش کنم.
گونش قاه‌قاه می‌خندید و روی میز آهسته می‌کوبید با لحن صدایی که هنوز رد خنده و تمسخر در آن دیده می‌شد گفت:
- خیلی خب به خاطر تو لوش نمیدم، اما اگه خواهشم کردی که شهادت بدم بدون که دیر شده.
گونش از کنارش گذشت و صحنه را ترک کرد. برنگشت تا او را ببیند تنها به آرامی کاپوچینواش را نوشید و به این فکر کرد حرف‌هایش راجب سهیل یک حقیقت است