در حال بررسی [مالاگاسی] اثر «معصومه بخشی (آفل جور) کاربر انجمن رمان بوک»

[Afeljor]

بعد از خارج شدن مهناز، شهرزاد با نگاه غضبناکی وارد اتاق شد در حالی که رویا با نگاه آرامی به حرکات دستش خیره شده بود او با بغض عجیبی وسایل رویا را جمع می‌کرد! وقتی کارش تمام شد با همان سکوتی که از چشمانش لبریز بود به رویا نگریست. دختر فهمید که شهرزاد تمام قضیه را از پشت همین در شنیده است. چشمانش را با درد بست و با سری افتاده از تخت پایین آمد در تمام طول مسیر این سکوت وحشتناک حکمران بود رویا می‌دانست شهرزاد آن‌قدر طولانی شروع به غر زدن و داد و فریاد می‌کند که کل روز طول می‌کشد و اگر او زیر زمین هم قایم بشود مادر به سراغش می‌آید تا صدایش خیلی واضح به گوش رویا برسد! از این رو آه پر سوزی کشید و از گوشه‌ی چشم به او خیره شد که هنوز رد خشم به روی صورتش می‌دوید. شانس آورد یکی از عادت‌های شهرزاد به هنگام رانندگی این بود که ساکت باشد چرا که نیاز به تمرکز بالایی داشت و می‌ترسید با صحبت کردن تصادفی رخ دهد. لااقل می‌تواسنت کمی استراحت فکری داشته باشد همین که وارد بن‌بست‌شان شدند. رویا متعجب به در خانه‌ی سهیل نگاه کرد که از رو باز و پلیس در رفت و آمد بود! شهرزاد ماشین را گوشه‌ای پارک کرد و کلید خانه را به سمتش انداخت و گفت:
- پدربزرگت بهم زنگ زد گفت که امشب مراسم خواستگاریت انجام میشه من باید برم چند تا خرید دارم تو از همین الان خودت رو آماده کن.
با تعجب به کلید نگاه کرد و لب زد:
- خواستگار دیگه کیه؟ چرا انقدر یکهویی!؟
وقتی نگاه طلبکار شهرزاد را دید یکه خورد این طرز نگاه اصلا برایش آشنا نبود!
- پدربزرگت قبلا باهات حرف زده! تو قراره با دانیال ازدواج کنی بری خارج، نکنه یادت رفته!؟
وقتی به دستان او خیره شد که با مشت فرمان ماشین را گرفته و رنگ صورتش به سرخی می‌زد نتوانست شکایتی کند تنها پرسید:
- از قبل میدونستی؟ برای همین گذاشتی شب خونه نفس بمونم!؟
- این‌که تو چیکار کردی و چطور از اعتماد ما سوءاستفاده کردی رو نمی‌دونستم! وگرنه اجازه نمی‌دادم یک قدم ازم دورشی، فقط پدربزرگت گفته بود که آخر این هفته برای دانیال میاند خواستگاری.
با گره‌ی روی پیشانی‌اش ادامه داد:
- باهاش ازدواج کن رویا این برای خودتم خوبه من واقعا نمی‌تونم کنترلت کنم تو همه‌ی خط قرمز خانواده رو شکوندی نصف شب پا شدی رفتی مهمونی مختلط! کسی هم نمیگه بهم که چه اتفاقی برات افتاده اگه هم افتاده باشه دانیال خیلی روشنفکره! قبل از این قضیه اصلا دوست نداشتم همچین دوماد سوسول با افاده‌ای داشته باشم اما خودت باعث شدی که حتی به اون هم شکرگذار بشم!
با شانه‌های افتاده از ماشین پیاده شد و در میان گرد و خاک‌های خودرو ایستاد به این فکر می‌کرد سرنوشت برایش چه خوابی دیده است، هیچ باورش نمی‌شد انگار که در یک کابوس به سر می‌برد، با رفتن شهرزاد چند دقیقه مات و مبهوت دیوار مقابلش را نگاه می‌کرد، خودش هم نمی‌دانست در این اوضاع دست به انجام چه کاری بزند.

 

[Afeljor]

(مهناز)

از بیمارستان خارج شد و بلافاصله با رضا تماس گرفت در حالی که پشت رل می‌نشست پسر تماس را برقرار کرد و گفت:
- الو!؟
- سلام رضا خوبی؟ چه خبر! تونستند اثر انگشت رویا رو داخل ویلا پیدا کنند؟
وقتی ماشین را از پارکینگ بیرون آورد پایش را روی گاز گذاشت و گوشش را تیز کرد تا صدای او را واضح‌تر بشنود.
- نزدیک هزارتا اثر انگشت اون‌جاست! هنوز بررسی کامل نشده، اما یک چیز عجیب که می‌خواستم زودتر زنگ بزنم بهت بگم.
نفس عمیقی کشید و از میان ماشین‌ها ویراژ داد.
- چی شده!؟
- جای انگشت اون پسره که مشخصاتش نشون می‌داد دو سال پیش فوت شده اینجا هست! حرف‌های رویا حقیقت داره باور کن.
پوزخندی زد و پاسخ داد:
- من دارم خودم میام اون‌جا خدافظ.
به محض قطع شدن تماس گوشی در دستانش به روی ویبره رفت یک خط ناشناس بود! تماس را وصل کرد و گفت:
- بفرمایید!؟
- الو، خانوم بهاور خودتون هستید؟
وقتی نتوانست آن صدای زمخت مردانه را بشناسد با تعجب پرسید:
- خودمم شما؟
- من دکتر نجفی‌ام یادتونه بهتون گفتم یک تراشه کوچیک داخل مغز پدرام کاشته شده.
کنار جدول پارک کرد و سری تکان داد.
- بله بله یادمه نتیجه‌ی آزمایش نیما چی شد این تراشه توی مغز اون هم هست؟
سکوت کوتاهی پشت خط ایجاد شد صدای مضطرب و غمگین مرد پس از لحظه‌ای طاقت فرسا بالاخره شنیده شد:
- فعلا نمی‌تونم پشت خط حرف بزنم میشه بیایند متبم تا با هم صحبت کنیم!؟
فضای سنگینی ایجاد شده بود دختر از صدای تحلیل رفته‌ی دکتر به شک غلتید با ابروهای بالا رفته‌ای گفت:
- حالتون خوبه آقای نجفی؟
وقتی تماس قطع شد گوشی را جلوی چشمانش گرفت و شانه‌ای بالا انداخت شاید زیادی حساس شده بود. خودرو را بار دیگر روشن کرد و به سمت متب دکتر راند.
***

سیگار را عمیق به ریه‌هایش کشاند تا درد زخمش را فراموش کند در حالی که سمیرا دستمال آغشته به بتادین را روی بخیه‌اش می‌کشاند رو به او گفت:
- هنوز وسایل ماهان توی اتاقش دست نخورده‌ست همین‌طور گونش نمی‌خوای خالی کنی!؟
به دسته‌ی کاناپه تکیه کرد چشمانش به خاطر داروها حسابی خمار گشته بود. برای کسالتش تمام خدمه‌ها را مرخص کرد که نخستین بار سالن اینجا در خلوت و سکوت عجیبی به سر می‌برد. وقتی سمیرا پاسخی از آن او نشنید سرش را بالا برد و غرید:
- وقتی شنیدم همه‌ی اطرافیانت رو از دست دادی از مکزیک پا شدم اومدم اینجا تا این‌طوری جوابم رو بدی!؟
باد ملایمی از پنجره‌ها‌ی سالن می‌وزید که تن برهنه‌‌اش را می‌لرزاند دختر متوجه‌ی ضعف او شد، با آه پر سوزی از جایش برخاست تا درها را ببندد.
- نیما دستگیر شده گونش هم گم و گوره ماهانم مرده و همه‌ی این‌ها تقصیر اون دخترست خودتم از درد نمی‌تونی نفس بکشی و باز هم مقصر اون دخترست!
با عصبانیت پنجره‌ها را بست و پرده‌ها را کشید.
- اون لعنتی چی داره که رفتی سراغش غیر از این‌که باعث بدبختی بشه چی داره ها؟
سهیل کف دستانش را خاراند و با حال زاری سرش را روی تکیه گاه کاناپه گذاشت. سمیرا نچ‌نچ کنان با آن نگاه متأسفش به جلو رفت پتوی نازکی که پایین مبل افتاده بود را برداشت و به روی تنش انداخت؛ روی زانوهایش نشست و دستان سرد او را گرفت با آن ناخن‌های تیزش خراشی به کف دستش زد که لایه‌ی نازکی از جنس پلاستیک کشیده شد سهیل دستان او را پس زد و گفت:
- راحتم بزار!
- می‌بینی چه وضعی داری!؟ به خاطر این‌که اثر انگشتت جای نیوفته داری از چیزی استفاده می‌کنی که مثل سگ بهش حساسیت داری! از وقتی که با اون دختره میری بیرون خیلی محتاط شدی چون خودتم بهش اعتماد نداری! چطوری باهاش لاس میزنی در حالی که اعتمادی نیست بینتون!؟
سرش را گرفت و نجوا گونه زمزمه کرد:
- از نیما چه خبر؟
چشم در کاسه چرخاند و روی کاناپه نشست پاهای نیمه برهنه‌اش را روی هم انداخت و پاسخ داد:
- به زودی از زندان میاریمش بیرون نگران نباش.

 

[Afeljor]

زیر دوش ایستاده بود و از ضربات آب به روی شانه‌هایش لذت می‌برد. با چشمانی بسته به صدای کوبش و ریزش قطرات بر روی سنگ‌ها گوش می‌داد، حرف‌های شهرزاد در ذهن ناخودآگاهش مانده بود و او را وادار می‌کرد تا اندوهگین و فسرده شود اما این اواخر آن‌قدر در این حس و حال معلق بود که دیگر نای غمگین بودن را هم نداشت! وقتی چشم گشود از دیدن آن همه بخار متعجب شد شیر آب را بست و با حوله‌ی دور تنش از حمام بیرون آمد هوای تازه حالش را جا می‌آورد با باز دمی عمیق روی سرامیک‌های سرد راهرو قدم برداشت ذهنش را متمرکز نفس‌هایش و یا سرمای زیر پایش می‌کرد تا گذر افکار منفی را متوجه نشود! وقتی خواست از پله‌ها بالا برود لحظه‌ای ایستاد و به در اتاق شهرزاد و نادر نگاهی انداخت نمی‌دانست چه چیزی باعث می‌شود که وارد اتاق مشترک آن‌ها گردد به سمت کشوی میز برود و آلبوم خانوادگی‌شان را بیرون بیاورد! او این کار را کرد و چهار زانو روی زمین نشست وقتی در آلبوم را گشود ناخودآگاه لبخند گشادی به روی صورتش نقش بست پس از دیدن عکس‌های خودش و خانواده بدون هیچ دلیلی روی عکس‌های دانیال زوم کرد این را قبول داشت که پسر خاله‌اش چهره‌ی زیبا و جذابی دارد اما هر چه نگاه می‌کرد به دلش نمی‌نشست با صدای علی شانه‌هایش به بالا پرید و ترسیده خاطر عقب را نگاه کرد که برادرش پشت در اتاق ایستاده؛ فکرش را نمی‌کرد که او در این ساعت خانه باشد آب گلویش را قورت داد و با خیال آسوده‌ای گفت:
- منو صدا کردی داداش!؟
- لطفا لباس بپوش بیا اتاقم باهام صحبت کنیم!
ابرویی بالا داد و باشه‌ای زیر لب گفت وقتی متوجه‌ی رفتن او شد بلافاصله به اتاقش رفت و لباس‌های گشادش را پوشید در این خیال بود که علی چه فکری در سر دارد و این افکار حسابی مضطربش می‌کرد. تقه‌ای به در زد و وارد اتاقش شد اینجا خیلی مرتب‌تر از اتاق خودش بود اصلا برخلاف او علی اهمیت خاصی به چیدمان ظاهری اتاق داشت. وقتی نگاه خیره‌اش را دید کمی دستپاچه شد و روی تخت در کنارش نشست پسر با همان نگاه ناباورش زمزمه کرد:
- واقعا می‌خوای با دانیال ازدواج کنی!؟
با انصراف از دانشگاه دیگر هیچ برنامه‌ای برای آینده‌اش نداشت نیاز مالی در خود نمی‌دید و رسما هدفی جز طی کردن زمان در سر نمی‌پنداشت شاید ازدواج راه فراری برای بازی‌های جنون آمیز سهیل می‌شد اما می‌ترسید از چاله به چاه بغلتد؛ پوزخندی زد و گفت:
- نمی‌دونم!
- مامان یکجوری زنگ زد به من و بابا که فکر کردیم نظر تو کاملا مثبته.
لبی برچید و به این اندیشید که اگر جوابش منفی باشد شهرزاد موضوع بیرون رفتن‌های شبانه‌اش را آشکار می‌کند حتی از این ترس‌ها هم خسته شده بود.
- مامان و پدربزرگ دارند واسه خودشون می‌برند و می‌دوزند.
- یعنی تو اصلا راضی نیستی!؟
شانه‌ای بالا انداخت و خطاب به خودش هم که شده پاسخ داد:
- حاظرم مامان و بابا منو بکشند اصلا توی اتاقم حبس ابد بخورم ولی تن به این ازدواج ندم.
علی که منظور رویا را به درستی متوجه نشده بود اخمی کرد و گفت:
- درست ولی دانیال همچین کیس بدی هم نیست که حاظری بمیری.
- یعنی میگی باهاش ازدواج کنم!؟
خنده‌ی بردارش کل اتاق را در شوک فرو برد او مانند رویا بی‌کلیشه با پر از سروصدا می‌خندید!
- نه نه! منظورم این‌که خیلی داری سختش می‌کنی خواهر من مامان و بابا هیچ وقت تو رو مجبور به ازدواج نمی‌کنند! پدربزرگ که اصلا مهم نیست مغزش معیوب شده و خیلی چرت و پرت میگه مهم تویی.
لبخندی به روی صورتش پاشید علی نمی‌دانست رویا محکوم به چه کاری شده است برای همین خوشحال و خندان دلگرمی می‌داد.
- چرا مجبورم می‌کنند تو نمی‌فهمی!
- حرف‌ها میزنی‌ها! اهورا که انقدر محبوب فامیل بود و مامان قبولش داشت تو رو مجبور نکرد به ازدواج باهاش، حتی عمه همین حالاشم باهامون قهره فکر می‌کنه پسرش به خاطر تو بدبخت شده و اگه تو باهاش ازدواج می‌کردی انقدر بلا سرش نمی‌اومد با این وجود بابا اصلا براش این رابطه مهم نیست فقط به خاطر تو.
موضوع عوض شده بود احساس می‌کرد این خانه مثل همیشه نیست چرا که کسی برای بودنش اصرار نمی‌کرد علی هم اگر می‌فهمید، این‌طور خوش رفتاری در حرکاتش دیده نمی‌شد با ادامه‌ی صحبت او از فکر بیرون آمد و خیره‌خیره نگاهش کرد.
- نمی‌دونم چرا انقدر یکدفعه می‌خواند تو رو به شوهر بدند! راستش من می‌خواستم امشب راجب خودم و دلارام با همتون حرف بزنم ما تصمیم گرفتیم با هم ازدواج کنیم حتی خاله هم این موضوع رو میدونه ولی نمی‌دونم چرا بحث پسرش رو کشوند وسط اصلا قرار بود ما بریم خواستگاری حالا اون‌ها می‌خواند بیاند خیلی مسخره شد که!
از حرف‌های او یکه خورد هیچ‌وقت دلارام را در کنار علی نمی‌توانست تصور کند اصلا هرگاه به یاد دختر خاله‌اش می‌افتاد پارتی‌های شبانه و رقص زیبای او و فرزاد جلوی چشمانش نقش می‌بست! با این حال این تصورات برای گذشته بود و چه خوب که دلارام گذشته را پشت سر می‌گذاشت. با شوق فراوانی دست روی شانه‌ی علی گذاشت و گفت:
- میترسی جواب منفی من اثری روی ازدواج تو با دلارام بزاره!؟ اصلا نترس خوب شد این موضوع رو گفتی تو اول اقدام کردی پس ما اول باید بریم خواستگاری همین حالا میرم خونه‌ی خاله و با پدربزرگ حرف می‌زنم مامان فقط به خاطر پدرش پاشو گذاشته توی یک کفش، همه چیز درست میشه.

 

[Afeljor]

سوئیچ ماشین علی را گرفت و با ذوق زیر پوستی‌اش پشت رل نشست چون هرازگاهی رانندگی می‌کرد هنوز شوقی برای این کار داشت که چندان برایش عادی نشده بود. وارد خیابان که شد ضربه‌ی ناگهانی به خودرو وارد گشت فرمان از دستانش در رفت و محکم به جدول خیابان برخورد نمود. مو به تن رویا سیخ شد! ترسیده خاطر از آیینه بغل عقب را نگاه کرد که با دیدن یک پراید سفید خشم آلود پایین آمد. وقتی دید خودروی خودش تنها یک خش کوچک برداشته نفس حبس شده‌اش آزاد شد! سپر ماشین آن فرد کاملا خورد و خاکشیر شده و چراغ‌هایش از جا در آمده بود! چینی به ابرویش داد و روی پنجره‌ی دودی آن کوبید وقتی شیشه پایین آمد نتوانست لرزش پلک‌هایش را کنترل کند با دهانی باز، لب زد:
- گونش!؟
دخترک عینک دودی بزرگی روی چشمانش گذاشته بود که نیمی از صورتش را می‌پوشاند او لبخند بشاشی زد و زمزمه کرد:
- خواهش می‌کنم تعجب نکن پلیس تو رو تعقیب می‌کنه و چند متر عقب‌تر زیر نظرت داره.
دستی روی شالش کشاند و به دور دست‌ها خیره شد در این خیابان خلوت به راحتی می‌توانست موتوری‌ای را ببیند که سرنشینش به او نگاه می‌کند به محض برخورد نگاه‌شان بهم، آن مرد سرش را چرخاند و خودش را مشغول موبایلش کرد.
- گوش کن رویا باید با هم حرف بزنیم.
چشم غره‌ای به او رفت و ضربه‌ای نسبتا آرام به روی سقف ماشین زد و گفت:
- چطوری بهت اعتماد کنم!؟
گونش لب‌های برآمده‌ی سرخش را گاز گرفت و مایوسانه با سری خم شده لب زد:
- پلیس رو بپیچون و به کافه‌‌ای بیا که همیشه با هم می‌‌ رفتیم. رویا می‌خوام راجب سهیل بهت بگم باید همه‌ی بدی‌هام رو جبران کنم!
وقتی پایش را روی گاز گذاشت رویا با چشمانی گرد شده نگاهش کرد که با یک لبخند از کنارش عبور می‌کرد. به سرعت به سمت ماشین دوید و مانند گونش استارتش را وحشیانه زد که جیغ لاستیک‌ها در آمد. از آیینه بغل می‌دید که آن مرد هل شده موتور را روشن می‌کند و به دنبالش راه می‌افتد. مضطرب از کنار ماشین‌ها ویراژ داد بوق و حرف‌های ناشایسته‌ای که می‌‌شنید پشت گوش انداخت و به دنبال گونش خیابان را گز می‌کرد. پراید گونش آن‌قدر سریع می‌‌رفت که انگار موتور یک زانتیا درون جلد خرابه‌اش به سر می‌برد! لحظه‌ای درونش داغ شد و از بیرون کل تنش یخ بست. پایش را روی ترمز فشار داد و کنار خیابان ایستاد. چطور بدون هیچ فکری به دنبال گونش می‌رفت اگر باز خطری تهدیدش می‌کرد چه!؟ او دوستی به نام گونش نداشت بلکه یک دشمن بود! نفس عمیقی کشید و خواست ماشین را روشن کند اما از آن‌سو چیزی دم گوش‌هایش او را نهیب می‌زد درون یک کافه، گونش چطور می‌توانست به او خطری برساند؟ از یک طرف دیگر شاید بازی جنون آمیزی در راه بود. چشمانش را بست و تصمیم گرفت برخلاف فریاد ذهنی‌اش ندای قلبش را دنبال کند؛ از ماشین پیاده شد و اطرف را پایید با دیدن همان موتوری که چند متر عقب‌تر پارک کرده بود هری دلش ریخت. بند کیفش را جابه‌جا کرد و داخل یک کوچه‌ی باریک شد با تمام سرعت دوید صدای چلپ‌چلپ کفش‌هایش سکوت کوچه را بهم می‌ریخت. با دیدن یک در نیمه باز خودش را درون آن خانه انداخت! آهسته در را بست و نگاه کوتاهی به حیاط انداخت. پیرزنی لب حوض نشسته بود و با تعجب نگاهش می‌کرد آب گلویش را قورت داد و گفت:
- یک پسره دنبالم افتاده بزارید از این کوچه رد بشه میرم بیرون واقعا ببخشید.
پیرزن نگاه بدی به او کرد و سرش را تکان داد، رویا بی‌توجه از سوراخی در نگاهی به بیرون انداخت وقتی دید آن پلیس سردرگم وسط کوچه ایستاده از استرس زیاد کیفش را چنگ زد، مرد با کمی تامل موتورش را روشن کرد و گازش را گرفت و رفت. بعد از چند دقیقه با غرغرهای پیرزن و تهدیدهایش بالاخره از آن خانه بیرون آمد. برخلاف جهت آن موتوری به سمت خیابان دوید همین که از روی جوی آب پرید دستی به بالا برد و با اولین تاکسی زرد که ایستاد گفت:
- فقط برو آقا برو.

 

[Afeljor]

از تاکسی که پیاده شد با دقت اطراف را پایید وقتی مورد مشکوکی ندید وارد کافه شد. نگاهش مستقیم به آن میز گرد که روی یک سکو بود کشانده شد با دیدن خالی بودن صندلی‌هایش یکه خورد. همیشه خودش و گونش پشت آن میز می‌نششتند اما حالا با ندیدن او انگار کمی دلگیر و دلتنگ روزهای قدیمی شد.
- چون اون‌جا به خیابون دید داره گفتم بهتره یک جا بشینیم که گوشه باشه کسی ما رو نبینه.
سرش را چرخاند و عمیق به گونش خیره شد او سیگارش را روشن کرده بود از آن کام می‌گرفت. با کفش‌های پاشنه بلندش صندلی چوبی را از زیر میز به جلو کشاند و گفت:
- بیا بشین غریبی نکن هنوزم آجیت میشم.
پوزخندی به لب کشاند و روی صندلی نشست.
- خود سهیل فرستادتت؟
خاکستر سیگار را روی آن جا سیگاری طلایی تکاند با مکث عمیقی لب زد:
- نه متاسفانه دیگه با هم کار نمی‌کنیم.
وقتی نگاه عمیق رویا را به خود دید لبخندی زد و سرش را پایین انداخت، ادامه داد:
- خیلی وقته ندیدمش!
با آمدن پیش‌خدمت ساکت شد و کاپوچینوی رویا را مقابلش گذاشت خودش هم قهوه‌ی مورد علاقه‌اش را گرفت داغ‌داغ نوشید طوری که سر زبانش می‌سوخت.
- اون کیه ازم چی می‌خواد!؟
- پسر خونده‌ی وحشتناک‌ترین گنگستر، از این‌که ازت چی می‌خواد خود منم نمی‌دونم.
- چرا الان توی این زمان اومدی با هم حرف بزنی برای چی زودتر نیومدی!؟ اصلا چرا اومدی و خطر کردی حرف بزنی! نگو که می‌خوای کارهای بد گذشته رو جبران کنی یک مشت می‌زنم توی سرت.
آن‌قدر تندتند این جملات را بیان کرد که کامش خشک شد ناخواسته یک قلوپ از فنجان را نوشید با خودش گفته بود چیزی نخورد تا احتمال دزدیده شدن دوباره‌اش پوچ شود اما انگار زیادی شکمو بود! گونش خندید و گفت:
- عزیز دلم ببین سهیل باهات چیکار کرده که ان‌قدر محتاط شدی! این همه سوال باید ذهنت رو حسابی درگیر کرده باشه.
روی میز کوبید و خودش را جلو کشاند با نگاه وحشتناکی که رنگ کینه در آن موج می‌زد زمزمه کرد:
- جواب منو بده!؟
- باشه اما باید گوشیت رو خاموش کنی میدونم که دوست داری منو تحویل پلیس بدی ولی خودت هم دلت نمیشه، وگرنه اون‌ها رو برای دیدن من دور نمی‌زدی نه!؟
نفس عمیقی کشید و ضبط گوشی را خاموش کرد گونش لبخند دندان نمایی زد و ادامه داد:
- کلا خاموشش کن.
گوشی را خاموش کرد و کنار دستش گذاشت.
- سهیل منو مثل یک آشغال ول کرد تا پلیس‌ها بگیرنم.من برای شرط آزادیم رقیب کاریش رو لو دادم اما اون چیکار کرد!؟ گذاشت نیمای عوضی منو به کشتن بده و بعد جسدم رو توی بیابون خاک کنه! اما من زنده‌م.
پوزخندی زد و به رویایی که از تعجب چشمانش چهارتا شده بود گفت:
- و اومدم انتقام بگیرم، تو هم باید کمکم کنی.
- می‌خوای شریک جرمت بشم!؟
- چطور شریک جرم سهیل میشی اما شریک من نه!؟
چشمانش را با درد بست و نفس داغش را روی صورت گونش فوت کرد.
- می‌خوای چیکار کنی؟

 

[Afeljor]

- می‌خوام همه چیز رو به پلیس اعتراف کنی، منم شهادت میدم!
در نی‌نی چشمان گونش حاله‌ای از خشم دیده می‌شد به نظرش آمد این خشم دامنش را می‌گرفت!
- اگه همچین قصدی داشتی چرا اومدی سراغ من! مستقیم خودت رو تحویل می‌دادی.
- خودت میدونی سهیل حتی توی پلیس‌هام نفوذی داره من اگه شهادت هم می‌دادم همه چیز بر علیه خودم برمی‌گشت نمی‌تونم! تنهایی از پسش بر نمیام.
لبانش را خیس کرد و سرش را روی تکیه‌گاه صندلی گذاشت انگار گونش او را به سخره گرفته بود. لبخند بشاشی زد و گفت:
- اون‌وقت فکر می‌کنی من می‌تونم!؟
- البته که می‌تونیم! وقتی به همه چیز اعتراف کنی و من هم شهادت بدم دیگه هیچ راهی برای فرار نداره.
بد فکری هم نبود اما یک جای کار می‌لنگید آن هم ملاقات ناگهانی گونش!
- من بهت اعتماد ندارم! فکر می‌کنم تو داری با سهیل همکاری می‌کنی و فقط می‌خواید منو محک بزنید.
خنده‌‌های گونش را از بر بود هنگامی که لبش را گاز می‌گرفت و می‌خندید نهایت عصبی بودنش را به نمایش می‌گذاشت! صدای این خنده مانند ساییده شدن گچ به روی تخته بود همین‌قدر آزار دهنده.
- چقدر روت تاثیر گذاشته نکنه دوسش داری و نمی‌خوای لوش بدی ها!؟
ابرویی بالا داد و سرش را پایین انداخت گونش نسبت به دوست داشتن سهیل حساس شده بود و خنده‌های شیطانی می‌کرد!
- من شهادت میدم به شرط این‌که خودت رو تحویل بدی.
- قبوله!
از جایش بلند شد و رویا را هم تشویق به برخاستن کرد.
- بیا بریم.
شوکه شده به چشمان راسخ و قاطع او نگاهی انداخت. او سرش را بالا گرفته و شانه‌هایش صاف بود برخلاف گذشته که همیشه خمیده راه می‌رفت و وقتی هم می‌نشست جمع و جور کوچک می‌شد. اما حالا یک چیز فرق کرده بود او کاملا سرزنده به نظر می‌رسید!
- چی شده! نمی‌خوای باهام بیای؟
- من هنوز باهات حرف دارم!
با سروصدا صندلی را عقب‌تر کشاند و نشست.
- راجب سهیل می‌خوای بدونی!؟
- تو اسمم رو داخل لیست نوشتی!؟
ابروی‌های گونش برخلاف رویا کلفت و کشیده بود برای همین وقتی تعجب می‌کرد آن‌ها طوری بهم گلاویز می‌شدند که تمام صورتش در هم فرد می‌رفت!
- لیست چی؟
چندی پلک زد و به گلدان سفید میز خیره شد. درون آن چوب‌های خشکیده که از شمع شکوفه‌ی بهاری ساخته بودند، دیده می‌شد. شبیه‌ نقاشی‌های معروف چینی بود.
- لیستی که داخلش اسم قربانی‌ها نوشته میشه!
پوزخند گونش احساساتش را برانگیخته نکرد او در بی‌حس‌ترین حال موجود به سر می‌برد.
- ما همچین لیستی نداریم! فقط یک لیست موجوده اون هم برای افراد بانده.
می‌فهمید سهیل دروغ می‌گوید اما نمی‌دانست چرا! سوالی که پیچ ذهنش را شل و وا رفته کرده بود به زبان آورد.
- من یک قربانی‌ام درسته!؟
- رویا! اگه یک قربانی بودی الان اینجا نبودی تو به طرز وحشتناکی خیلی خوش‌شانشی آدم‌هایی که توی زندگیت هستند برات دل می‌سوزونند حتی بدترینشون که خود منم، اما من هیچ‌ک.س رو ندارم که دلش به حالم بسوزه اونی که قربانی منم!
- واقعا حاظری برای انتقام باقی زندگیت رو توی زندون بگذرونی!؟
درهای کافه بسته بود و به طرز غریبی سکوت عجیبی در آن‌جا حکمرانی می‌کرد.
- می‌خوای پشیمونم کنی! به خاطر سهیل، توی این مدت هیچ حسی بهت دست نداده؟ تو اون رو شبیه ماهان می‌دیدی باید برات جذاب باشه نه!؟
نگاه ریز شده‌ی گونش تمام احساساتش را به سهیل لو می‌داد این نگاه عاشقانه محال بود که قصد انتقام داشته باشد. پس در سر گونش چه می‌گذشت آیا می‌خواست رویا را امتحان کند! حالا که حساسیتش را نشان می‌داد بد نبود رویا دست نوازشی به روی آن نقطه کشد.
- با این‌که خیلی دو رو و دروغگو اما یک حسی میگه دوسم داره! منو توی چاه می‌ندازه و خودش سعی می‌کنه بیارتم بیرون نمی‌دونم توی سرش چی می‌گذره دوست دارم کشفش کنم.
گونش قاه‌قاه می‌خندید و روی میز آهسته می‌کوبید با لحن صدایی که هنوز رد خنده و تمسخر در آن دیده می‌شد گفت:
- خیلی خب به خاطر تو لوش نمیدم، اما اگه خواهشم کردی که شهادت بدم بدون که دیر شده.
گونش از کنارش گذشت و صحنه را ترک کرد. برنگشت تا او را ببیند تنها به آرامی کاپوچینواش را نوشید و به این فکر کرد حرف‌هایش راجب سهیل یک حقیقت است

 

[Afeljor]

گونش با احتیاط از کافه بیرون آمد. هنگامی که کسی را ندید داخل خودرو نشست و بغ کرده کلاهش را روی سرش کشید سمیرا ماشین را به حرکت در آورد و گفت:

- به نظر خوشحال نمیای این یعنی نتونستی راضیش کنی که به سهیل خ*یانت کنه!

وقتی از جانب گونش حرفی نشنید خندید ادامه داد:

- خوشحالم!

گونش از گوشه‌ی چشمانش نگاهش کرد سمیرا متوجه‌ی نگاه توبیخانه او شد و خودش را توجیح کرد:

- من اصلا به اون دختر اعتماد نداشتم حالا که حرف‌های تو رو قبول نکرده کمی خیالم راحته!

نفس کشیدن داخل خودرو و بوییدن عطر خفه کننده سمیرا به اندازه‌ی کافی طاقت فرسا بود حالا حرف‌های خوشبینانه‌اش نسبت به رویا قوز بالا قوز می‌شد! از لای دندان‌هایش غرید:

- چطور منو پیدا کردی؟ چطور فهمیدی زنده‌م؟ داری منو پیش سهیل می‌بری!؟ نیما اگه ببینتم منو می‌کشه!

در خیابانی باریک کنار جوب آب ایستاد. این محله پر از دار و درخت و ساختمان‌های قد و نیم قد بود.

- چقدر سوال پرسیدی! بزار اول یک خبر خوب بهت بدم البته برای من بده! نیما دستگیر شده معلوم نیست چه بلایی سرش میاد.

گونش نیشخندی زد و گفت:

- کارش تمومه نمی‌تونید نجاتش بدید!

- خفه شو!

نگاه جدی سمیرا خوف برانگیز بود گونش پوزخندش را محو نکرد که هیچ حرف‌هایش را هم تلخ‌تر کرد.

ـ چجوری می‌خواین فراریش بدید دیگه حقه‌ی بیمارستان به دردتون نمی‌خوره! اون ارزشش رو نداره یک مهره‌ی سوخته‌ست درست مثل من!

ـ همیشه آرزوم بود شما چهارتا رو کنار هم ببینم ماهان فوق العاده باهوش بود نیما سر نترسی داشت و به شدت وفادار، تو هم کاملا فریبنده بودی و می‌تونستی سر هر کسی رو که بخوای کلاه بزاری! دلم قرص بود سه‌تاتون می‌تونید از سهیل محافظت کنید خیالم جمع بود که شما کنارشید اما حالا ببین! چه اتفاقی افتاد!

گونش متاسف سرش را پایین انداخت. دلش برای آن روزهایی که چهار نفری کنار هم زندگی می‌کردند تنگ شده بود.

سمیرا دستان گونش را گرفت و ادامه داد:

ـ وقتی خودت رو به جای رویا جا زدی متوجه شدم زنده‌ای از احسان فهمیدم کجا زندگی می‌کنی و اومدم دنبالت، سهیل هیچی نمی‌دونه!

ـ فقط می‌خواستی از طریق من رویا رو امتحان کنی!؟

سمیرا آهی کشید لبخند پوشالی‌ای زد.

ـ نه فقط برای این، می‌خواستم بدونم دقیقا شما از کی شروع به خ*یانت کردن هم دیگه کردید. سهیل هیچی راجبش حرف نمیزنه! من از بچگی شما رو بزرگ کردم که شاهد مرگ تک تکتون باشم اون هم به دست هم دیگه!

گونش به آسمان آبی خیره گشت و گفت:

ـ همه چیز از تغییر کردن ماهان شروع شد اون دیگه به حرف‌های سهیل توجه نمی‌کرد تمام کارهاش رو زیر سوال می‌برد! بعدشم که نیما فهمید ماهان داره یواشکی از پول‌های سازمان به حساب خودش وارد می‌کنه! در واقعه اون چند سال بود یک سرمایه مخفیانه جمع می‌کرد. خیلی هم هنگفت شده بود! نیما به ماهان شک کرد مدام به سهیل می‌گفت که ماهان سعی داره جای اون رو بگیره! بعدشم که ماهان غیبش زد. نیما اون رو پیدا کرد و کشت!

سمیرا با درد چشمانش را بست.

ـ فکر می‌کنی چرا خ*یانت کرد!؟

گونش غمگین گشته لب زد:

ـ نمی‌تونم بهت بگم سهیل ازم قول گرفته.

سمیرا با پرخاشگری ضربه‌ای به فرمان زد و عربده کشید:

ـ حداقل بگو تو چرا خ*یانت کردی!؟

گونش اشک‌هایش را پاک کرد و گله مند غرید:

ـ من فقط یکم دهن لقی کردم همین!

 

[Afeljor]

بوی الکل و آمپول داشت اذیتش می‌کرد در حالی که به دیوار تکیه کرده بود خودش را خم کرد تا دانیال را از میان پرستاران پیدا کند. وقتی هیچ مردی در میان آن دختران خنده رو ندید. دوباره در ژست خودش فرو رفت و متن پیام او را از اول خواند:
ـ دم در اتاق استراحت وایسا من همون جا میام.
لبش را به دندان گرفت بی‌حوصله به ساعت خیره شد نزدیک نیم ساعت می‌شد که دانیال او را همین جا کاشته بود! چقدر زود زمان می‌گذشت خصوصا وقتی به مکالمه‌ی خودش و گونش فکر می‌کرد. آهی کشید و تماس را با او برقرار کرد وقتی صدای زنگ گوشی‌ای شنید کنجکاوانه از کنار ستون فاصله گرفت که دانیال را در لباس سفید دید. چند متری از هم فاصله داشتند ولی پسر متوجه‌ی حضور رویا نشد که با یکی از همکارانش صحبت می‌کرد! جالب بود قدری روی صحبتش با آن دختر داغ گشته که در پاسخ تماس رویا، هیچ واکنشی نشان نداد! با اخم تندی تماس را قطع کرد و راه آمده را بازگشت. اصلا چرا می‌خواست با دانیال حرف بزند! چیزی نمانده بود به در اصلی بیمارستان برسد که بازواش در میان دستانی قفل شد با عصبانیت برگشت و چهره‌ی خسته‌ی دانیال را از نظر گذراند او خنثی به رویا نگاه می‌کرد و خالی از هر احساسی، لب زد:
ـ مگه نگفتم اون‌جا وایسا چرا داری میری!؟
دستانش را با پرخاشگری آزاد کرد و گفت:
ـ از آدم‌هایی که آن تایم نیستند به شدت متنفرم!
دانیال پوفی کشید او را به سمت حیاط بیمارستان راهنمایی کرد.
ـ امشب هم دیگه رو می‌دیدم دیگه چرا الان اومدی!؟
همین که وارد حیاط شدند بوی خوش گل‌ها حالش را جا آورد او بی‌توجه به سوال دانیال پاسخ داد:
ـ پدربزرگ بهت چی گفته!؟ برای چی می‌خوای با من ازدواج کنی!؟
وقتی روی نیمکت نشستند پسر با لبخند مذحکی جواب داد:
ـ چیزی بهم نگفت فقط پرسید می‌خوای با رویا ازدواج کنی؟
برای ادامه‌ی جمله‌اش حسابی لفت داد تا میمک اجزای رویا را به دلخواه خودش ببیند اما رویا تمام صورتش یک پوکر خالص شده بود و بس!
ـ خب!؟
ـ منم گفتم از سرمم زیاده بخوام با دختر نادر وصلت کنم اما اگه شما می‌خواین چه بهتر!
نفسش را با آه سوزناکی رها کرد که دانیال خندید! به تیر برق خیره شد و گفت:
ـ پسر خاله دارم جدی حرف میزنم تو هم جدی جوابم رو بده!
با همان نگاه خشم آلودش به دانیال خیره شد پسر کمی جمع جور نشست و دستی به موهای دم اسبی‌اش کشید.
ـ خیلی خب من خیلی وقته دلم می‌خواد برم خارج درس بخونم تا توی حرفه‌م پیشرفت کنم تو مثل یک نربون برای آرزوهامی! دقیقا نمی‌دونم چرا پدربزرگی که اصلا از تو خوشش نمی‌اومد الان خوشبختانه داره برات خرج می‌کنه و می‌خواد بفرستت خارج!
باد تندی وزید که شال سفیدش به روی شانه‌هایش افتاد دانیال نگاهی به موهایش کرد و ادامه داد:
ـ برامم مهم نیست چرا!
ـ از این که بدون عشق بخوای ازدواج کنی اصلا ناراحت نیستی!؟
پسر دماغش را خاراند و شانه‌ای بالا انداخت.
ـ عقیده‌م به روی عشق بعد از ازدواجه!
او دروغ می‌گفت و رویا این را کاملا احساس می‌کرد، با این که دانیال با عرضه، خوشتیب ، خوش هیکل و خوش سیما بود اما به شدت افاده‌ای و تنوع طلب هم می‌بود! هر چند خودش هم پرونده‌ی سیاهی داشت ولی نسبت به تعهد و وفاداری حساسیت به خرج می‌داد.
ـ من نمی‌خوام باهات ازدواج کنم!
ـ ببین عزیزم تو چاره‌ای نداری پدربزرگ خیلی زورگو!
رویا دندان قروچه‌ای کرد و خندید.
ـ می‌دونستی اردلان دو تا کیس انتخاب به من داد متاسفانه من تو رو انتخاب نمی‌کنم! باید دنبال یک نردبون دیگه باشی.
از جای برخاست که با جمله‌ی بعدی دانیال رسماً احساس کرد آتش درونش شعله‌ور شده است.
ـ رویا جان داداشت عاشق دلارام ماست اگه تو منو قبول نکنی دلارامم علی رو قبول نمی‌کنه!

 

[Afeljor]

( سهیل )

با آلارم گوشی از جای برخاست ساعت چهار صبح را نشان می‌داد. به سختی روی پاهایش ایستاد در حالی که جای زخمش تیر می‌کشید سعی داشت با دم و باز دم عمیق هوشیاری‌اش را به دست آورد. تلوتلو از اتاق بیرون آمد در این ساعات هیچ صدایی به گوش نمی‌رسید چشمانش را به سختی باز نگه داشته بود و آهسته از پله‌ها پایین می‌رفت. وقتی از این بالا به منظره‌ی نارنجی رنگ بیرون نگاه کرد لب زد:
- یک روز تازه! داره بهار میشه...
خنده‌‌ی ریزی کرد و با خود گفت:
- اما من هنوز قسط شکوفه دادن ندارم!
شیر آب سرد را باز کرد و سرش را زیر آن برد. آب موهای سفیدش را به رقص گرفت و خواب‌آلودگی را با خود شست. با نفسی عمیق سرش را بالا کرد که با دیدن سایه‌ به روی شیشه‌ی کابینت مقابل لب زد:
ـ چی شده!؟
ـ شاهرخ آزاد شده!
به سرعت سرش را برگرداند که صدای قرچ استخوانش شنیده شد!
- چی!؟
سمیرا با صورت ورم کرده و چشمانی که سرخ می‌زد روبه‌روی سهیل ایستاد. موهای بلوندش بهم ریخته بود و لباس سفیدش چروکیده!
ـ دمور احمق تموم اون مواد ها رو به اسم خودش زده و شهادت داده که شاهرخ فقط یک بچه پولدار خنگ بوده که می‌خواسته برای اولین بار مواد بکشه همگی افراد دستگیر شده اعلام کردند اصلا شاهرخ رو نمی‌شناسند و دمور رئیسشونه!
سهیل به آرامی سر سمیرا را روی قفسه‌ی سی*ن*ه‌اش گذاشت و اجازه داد تا او زار زار گریه کند. اشک‌های او روی پیراهنش نشست و صدای زجه‌اش در سالن ویلا می‌پیچید. پس از چند دقیقه زن را از خود دور کرد و گفت:
- می‌خوای نجاتش بدی!؟
سمیرا چینی به ابروهایش داد و لب‌هایش را گاز گرفت.
- نه!
- مگه دوسش نداری؟
او در حالی که نفس‌نفس میزد روی اپن آشپزخانه نشست دستانش را در هوا تکان داد و گفت:
- عوضی قرار بود ویلاشو به نامم بزنه برای تولدم، کثافت دروغگو!
سهیل ابرویی بالا داد و از کنارش گذشت در حالی که به سمت اتاقش می‌رفت سمیرا صدایش زد:
- سهیل!؟ نگران نباش نیما رو آزاد می‌کنیم فقط یکم دیگه صبر کن!
با حال گرفته‌ای به سمت او که تاریکی نیمی از صورتش را بلعیده بود چرخید و گفت:
- حس بدی دارم، این حس برام آشناست... . وقتی مادرم منو توی کمد گذاشت و قول داد برگرده، اما برنگشت!
اخم‌های بهم گلاویز شده و صدای بم سهیل بسی غمگینش کرد.
- تو خیلی خوش شانسی سهیل با اینکه مادر پدرت از دست دادی اما هنوز هم کسایی هستند که دوست دارند به اندازه‌ی اون ها، مثل من و من هیچ وقت ترکت نمی‌کنم!
به چشمان درشت گرد سمیرا خیره بود یادش می‌آمد در کودکی او همین چهره را داشت و حالا که یک متر به قدش اضافه شده باز هم همین طراوت و لودگی دیده می‌شد! همیشه وقتی می‌آمد خانه‌یشان پدرش عصبی بود و خودش را گم و گور می‌کرد. فهمید که سمیرا گذشته‌ای با پدرش دارد که مادر دلربایش بی‌خبر است! بعدها که مادر سهیل فهمید دیگر هیچ وقت دوست عزیزش را به خانه راه نداد با این حال تمام محبت‌های سمیرا از همان کودکی در قلبش جا مانده بود. لبخند بی‌ریای آن را پاسخ داد و گفت:
- ازت ممنونم!

 

[Afeljor]

(مهناز)

به خون مردگی‌های صورت او نگاه کرد و نیشخندی به لب کشید:
ـ چرا آنقدر کله شق و وفاداری! نمی‌فهممت نیما داری برای کی می‌جنگی؟ که چی بشه! اصلا این همه وفاداری به یک روانی عجیبه! خیلی عجیبه.
با سکوت نیما آه از نهادش برخاست. به صندلی تکیه کرد ادامه داد:
ـ هدفت از زندگی این‌که آدم‌ها رو بدبخت کنی!؟
این‌بار نگاه نیما که در چشمانش غلتید انتظار پاسخ را داشت که همین هم شد او با صدای بی‌حالی گفت:
ـ ما کسی رو بدبخت نمی‌کنیم! اون‌ها بدبخت بودند و ما رو به سمت خودشون کشوندند می‌دونی مالاگاسی معنیش چی میشه!؟
مهناز با تأسف سری تکان داد که نیما لب‌های خونی‌اش را از هم باز کرد و پاسخ داد:
ـ میشه آفتاب پرست! ما مگس‌ها رو می‌خوریم مگس‌ها توی جامعه به درد نمی‌خورند. بود و نبودشون فرقی نداره، داره!؟
مهناز با درد چشمانش را بست انگار با یک حزب سر کار داشتند آن‌ها عقایدی در سر می‌پروراندن و به خورد آدم‌های احمقی چون نیما می‌دادند!
ـ نیما تو جایگاهی نداری که مشخص کنی آدم‌ها به درد می‌خورن یا نه تو خودت ویروسی!
ـ درسته ویروسم، اما ویروس‌هایی به اسم پروبیوتیک داریم که باقی ویروس‌ها رو از بین میبرند! آدم‌های روانی که تحت پوشش ما قرار دارند همشون اگه آزاد باشند هزاران قتل انجام می‌دند که ممکن قربانی‌هاشون آدم‌های باهوش به درد بخور باشند! اما گوش کن مهناز ما اجازه نمی‌دیم آدم‌های به درد بخور قربانی بشند. این یکجور کمک به جامعه نیست!؟
دوست داشت همین جا نیما را با دستانش خفه کند با خشم به روی میز کوبید و فریاد کشید:
ـ از نظر تو باهوش بودن یعنی چی!؟ همه‌‌ی آدم‌ها ارزشمندن، همشون از یک نظر باهوشن، همشون فوق العاده‌ن ما چیزی به اسم مگس نداریم!
نیما سرش را پایین انداخت.
ـ عقیده‌م این‌که تو زندگی قشنگی داشتی و مهربون شدی، اما همه این زندگی رو ندارند! و نمی‌تونند چیزهای خوب رو به سمت خودشون جذب کنند اون ها بدی می‌خواند و ما بهشون می‌دیم.
یک لیوان آب برای خودش ریخت و نوشید در حالی که نفسی می‌گرفت خطاب به نیما لب زد:
ـ شاید درست میگی! ولی برام جالبه که اون شخص چه خصوصیاتی داره باعث شده آنقدر جذبش بشی! مثل پدر میمونه که حرف‌هاش رو با برچسب خوبی به خورد شما میده شاید هم مثل یک مادر....
چیزی نگفت تا واکنش نیما را بسنجد او با سری خمیده نشسته بود و هیچ عکس العملی نشان نمی‌داد!
ـ شاید مثل برادر یا خواهر یا عشق هوم!؟
ـ من رئیس باند مالاگاسی‌ام مغز متفکر این گروه منم!
مهناز با خستگی سرش را گرفت که با عربده‌ی ناگهانی نیما شانه‌هایش به بالا پرید.
ـ من تمام وقت رئیس باند بودم شما احمق‌ها نمی‌دونستید من جلوی چشماتون بودم شما احمق‌ها نفهمیدید!
با خنده‌‌های شیطانی‌اش کفر مهناز را در آورد دختر با عصبانیت از اتاق بیرون آمد رو به سرهنگ علوی گفت:
ـ اون یک روانی کامله باورم نمیشه تمام مدت باهاش همکار بودم!
سرهنگ با ناراحتی کلاهش را در آورد از پشت مانیتور به نیما خیره شد که ساکت و صامت نشسته بود.
ـ هیچ‌ک.س باورش نمیشه! گوش کن مهناز ازش اطلاعاتی خوبی گرفتیم درسته هیچ ک.س رو لو نداده اما همین که بدونیم عقاید این آدم‌ها به چه شکله! شناسایی کردنشون آسون‌تر میشه به نظرم کارت خوب بود.
مهناز لبخند غمگینی زد و حرف‌های سرهنگ را تایید کرد.