حرفه‌ای [مالاگاسی] اثر «معصومه بخشی (آفل جور) کاربر انجمن رمان بوک»

[Afeljor]

امین لبخندی زد و گفت:
- اگه می‌خواستیم یه روز عادی رو ببینیم که وارد این کار نمی‌شدیم! باند مالاگاسی همون باندی که پدرم به خاطرش کشته شد؟ فکر می‌کردم که اسمش آشناست!
اردلان با سرخوردگی نگاه به پاهایش انداخت و لب زد:
- درسته، به نظرم این باند با کشته شدن سردستش تموم نمیشه، مثل یک امپراطوری می‌مونه که به ارث میرسه! پدرت توی روسیه موقعه‌ای که می‌خواست الیاس رو بکشه کشتنش. اما با این حال ما انتقامش رو گرفتیم و اون رو کشتیم. بعد از اون هم پرونده بسته شد.
- پرونده‌ی مالاگاسی ناقصه. اکثر اطلاعات اساسیش نیست انگار یک نفر برداشتَتِش.
اردلان با درد چشمانش را بست و متاسف لب زد:
- ممکنه یک جاسوس بین شما باشه چون سابقه داشته. قبلا یکی از افرادشون وارد مراکز ما شده بود. اون سالی که پدرت کشته شد. عملیات مخفیمون لو رفت! اگه جاسوس بین ما نبود شاید الان پدرت زنده بود و منم می‌تونستم روی پاهام بایستم.
مهناز چشم درشت کرد و ناباور لب زد:
- امکان نداره نفوذی داشته باشیم!
اردلان با نگاه خنثی به صراحت پاسخ داد:
- از همون جایی که احتمالش رو نمی‌دی ضربه می‌خوری و بدترین ضربه‌ها هم همون جا زده میشه. این رو نمی‌دونی!؟
امین لبخند ملیحی زد و سکوت کوتاه اتاق را شکاند.
- ولی من میدونم کیه.
مهناز به سرعت گردن کج کرد تا امین را رویت کند از کنجکاوی سر انگشتانش نبض می‌زد و دلش غوغا بود. این‌که دشمن در کنار آن‌ها باشد او را بسیار مضطرب کرده بود!
- کی!؟ به کسی شک داری!؟
امین بی‌توجه به سوال مهناز به چشمان خسته‌ی اردلان خیره گشت در حالی که آرنجش تکیه‌ی زانووانش و دستانش در هم گره خورده بود بحث را منحرف کرد.
- می‌دونم چطور جاسوس رو گیر بندازم اما اول از همه نیاز به اطلاعات این باند دارم شما پرونده یا فایلی ازش دارید!؟
اردلان کمی به فکر فرو رفت و به کندی سرش را تکان داد.
- کپی پرونده‌ها رو دارم. به گمونم هست توی زیرزمینه. چندتا کارتون قدیمی از وسایل کارم و پرونده‌هایی که خودم حلشون کردم اون‌جا باید باشه.
امین خوشحال شد از لبخند کجش و کمر راست شده‌اش هویدا بود.
- می‌تونم برم پیداشون کنم!؟
- آره از همین راهرو برو تهش میرسه به حیاطمون، زیرزمین سمت چپ ساختمونه.

 

[Afeljor]

با قدم‌های سریعی طول راهرو را کوتاه کرد و پا به روی تن خورشید که نورش تا نیمه‌های راهرو دراز کشیده بود گذاشت. در را باز کرد و تنها دمپایی‌های صورتی جاکفشی را برداشت و پوشید. بی‌توجه به زیبایی منظره‌ی مقابلش به سوی زیرزمین قدم برداشت. یک در باریک قهوه‌ای با قفل قدیمی زنگ زده‌اش، از شی مقابلش حس خوبی دریافت نمی‌کرد خصوصا آن رد دست سرخی که به روی در حک شده بود. ناخودآگاه دستان مردانه‌اش را به روی آن رد دست کودکانه گذاشت که لحظه‌ای جلوی چشمانش سیاهی رفت.
در عالم رویا دختر بچه‌ی کوچیکی می‌دید که با قلموی سرخ فام دو زانو نشسته است و روی موهای سیاهش را رنگ می‌کند. با آن صدای بچگانه‌اش می‌گوید: الان شبیه جودی آبوت میشم!
ناگهان اردلان را در کنارش می‌بیند که بر سر دخترک فریاد می‌کشد و او را به علت نامعلومی سرزنش می‌کند. دختر کوچولو با گریه دستش را روی در می‌گذارد و اردلان او را به سمت زیرزمین هل می‌دهد! دخترک تعادلش را از دست می‌دهد و تمام پله‌ها را تا پایین غل می‌خورد و محکم نقش بر روی زمین می‌شود! او متوجه‌ی افتادن بی‌صدای دختر نمی‌شود چرا که از قبل در را به رویش قفل کرده است.
امین چشمانش را باز کرد و با تعجب به رد دست خیره شد اولین باری که از اشیا احساسات را می‌خواند در همان زیر زمین نمور کشیده‌ای بود که ماه‌ها حبس شده بود. اما دیگر پس از آن هیچ حسی از دست زدن به شی‌ها دریافت نمی‌کرد تا به الان! تنش گر گرفته بود و بهت به جای خون سرتاسر بدنش جریان داشت. به سختی دستانش را تکان داد و در را باز کرد همان‌طور که پله‌ها را پایین می‌رفت دستانش را روی دیوار می‌کشید تا پریز برق را پیدا کند، با لمس کردن کلید آن را فشار داد اما نوری از داخلش پخش نشد! چراغ گوشی‌اش را روشن کرد و به انتهای آن که چندین کارتون روی هم چیده شده بود کشیده شد. گرد و خاک، زیر نور چراغ به رقص در آمده بود و بوی نمور کشیده‌ی زیرزمین دماغش را به خارش وا داشته بود! در حینی که نوشته‌ی کارتون‌ها را بررسی می‌کرد با صدای آشنایی بدنش کرخت شد و دستانش از حرکت ایستاد! هیچ باورش نمی‌شد باز هم صدای شکنجه‌گرش را بشنود. آن هم اینجا و در این رویای نامشخص
- خونه‌ی قشنگی داری، اردلان
برگشت و به طول زیرزمین خیره شد با دیدن دو سایه در مقابل هم چند قدم به عقب برداشت که با برخورد به کارتون‌ها آن‌ها سرازیر شدند و رویای جلوی چشمانش هم از سرش پر کشید و رفت!
و حالا تنها صدای نفس زدنش شنیده می‌شد. آب گلویش را قورت داد و این‌بار تمرکز کرد تا آن‌چه را که دیده باز ببیند. وقتی دید جز سکوت چیزی عایدش نمی‌شود. روی کارتون‌ها را دست کشید گوش‌هایش به دنبال شنیدن یک صدا بود و چشمانش تاریخ کارتون‌ها را وارسی می‌کرد. همین که نگاهش به سال دو هزار رو ده خورد دقیقا همان سالی که پرونده‌ی مالاگاسی بسته شده بود. بی‌خیال دیدن رویاهایش شد و با کلید خانه‌اش چسب کارتون را باز کرد. انبوهی از پرونده‌های خاک خورده زیر دستانش آمد او یکی یکی آن‌ها را کنار زد که با پرونده‌ی سرخ رنگ مالاگاسی مواجه شد.

 

[Afeljor]

با خوشحالی آن را باز کرد؛ پرونده سنگین به نظر می‌رسید! توجه‌‌ای به متن‌‌های ریز آن نکرد و خیره به عکس‌هایی شد که جنایت و قتل را نشان می‌داد. با دقت جزئیات عکس را از زیر ذربین نگاهش می‌گذراند و ورق می‌زد به آخرین عکس که رسید متعجب به آن مرد که روی زمین غلتیده و تنها خون، سرش را به آغوش کشانده بود خیره ماند. هیچ باورش نمی‌شد الیاس همان شکنجه‌گر دوران نوجوانی‌اش باشد! با شنیدن صدای فریاد مهناز از داخل حیاط پرونده را بست و زیر بغلش گذاشت. همین که می‌خواست از پله‌ها بالا برود صدای آشنای آن مرد متوقفش کرد.
- خیال می‌کردم ما با هم دوستیم! با خودت چی فکر کردی که اگه استعفا بدی می‌تونی گناهت رو پاک کنی!؟ تو به من بدهکاری اون هم دو تا جون
به آرامی برگشت می‌توانست چهره‌ی جوانی اردلان را ببیند سایه‌ی محوی از خاطرات که در حافظه‌‌‌ی پیرمرد گذر می‌کرد. انگار تمام احساساتش را در این مکان جا گذاشته بود!
- الیاس من این‌کار رو نکردم قسم می‌خورم که بچه‌های تو رو نکشتم.
- یا تو بچه‌هام رو کشتی یا همکارت و یا هردوتون! خون فقط با خون پاک میشه.
مهناز در را با شتاب باز کرد که صدای کر کننده‌ی در با کشیده شدنش روی زمین، گوش‌های امین را به درد آورد.
- سروان اتفاقی یک اتفاق افتاد که اصلا تقصیر من نبود اما به خاطر من این‌طور شد ولی من نخواستم که این‌طوری بشه.
آنقدر تندتند کلمات را پشت بهم چید که امین خشم فرار از رویاهایش را به درک واصل کرد و گفت:
- چی شده!؟
مهناز در حالی که آفتاب به رویش چتر انداخته بود و عرق‌های روی پیشانی‌اش خودنمایی می‌کرد به آرامی زمزمه کرد:
- آقا اردلان تشنج کرد!
امین چنان آن چند پله را بالا رفت که انگار از رویش پرواز کرده در همان حین ناباور گفت:
- الان تنهاست!؟
مهناز چادرش را زیر مشتش له کرد و عاجزانه لب زد:
- نه نه نَوش اومد داخل اتاق و منو بیرون کرد خیلی هم محترمانه ازم خواست از خونشون برم بیرون که شامل حال تو هم میشه.
امین که حالا یک پله پایین‌تر از مهناز ایستاده بود و دقیقا در این فاصله هم قد هم شده بودند. رخ به رخ حرف می‌زدند طوری که نفس‌ خشمگینش روی صورت‌ گُر گرفته‌ وخجالت زده‌ی مهناز پخش می‌شد.
- تو چیکار کردی!؟
مهناز از دیدن صورت سرخ شده‌ی امین آن هم که تاریکی به رویش تابیده بود به لکنت خفیفی گرفتار شد.
- م، من گفتم رفیقش در آخر سرنخی که داده از رویا حرف زده و خواستم یک کمکی بده بهمون اونم حالش بد شد! متأسفم فکر کنم گند زدم.

 

[Afeljor]

امین روی ترش کرد اما چیزی به او نگفت. با قدم‌های سنگینی راه آمده را بازگشت. در حالی که مهناز با آن چادر کشان‌کشانش پشت سرش راه می‌رفت او از سر شانه به چهره‌ی پریشان دختر نگاهی انداخت و گفت:
- تشنج در چه حد بود؟
- فکر می‌کنم خفیف بوده ولی وحشتناک بود! خیلی ناگهانی ساکت شد‌و پلکاش می‌لرزید. عضلات بدنش سفت عین سنگ شده بود و یک صدای عجیبی هم ازش شنیده می‌شد. انگار جن زده شده باشه!
امین که به سمت انتهای راهرو قدم برمی‌داشت سری تکان داد و گفت:
- اتفاقا قدیمی‌ها چون علت علمیش رو نمی‌دونستن می‌گفتند طرف جن زده شده از تو بعیده این رو بگی!
مهناز چشم ریز کرد و با اعصبانیت نفسش را فوت کرد.
- همون اولم گفتم که تشنج کرده!
- دو تا سوال برام پیش اومد. یک...
مقابل اتاق اردلان ایستاد و با جدیت تمام رو به مهناز ادامه داد:
- چطور پلیسی هستی که یک تشنج خفیف برات ترسناکه!؟
رنگ به صورتش نماند؛ دلش هری پایین ریخت از این نگاه‌های امین که از بالا به او خیره شده متنفر بود. تمام نقشه‌های دوستی با او را درون ذهنش پاره‌پاره کرد و با لحنی که سعی در پنهان کردن اعصبانتیش داشت گفت:
- بله من همیشه توی ماموریت‌هام می‌ترسم اما با این حال بهترین واکنش رو از خودم نشون میدم. ولی تویی که انقدر خوب احساسات بقیه رو می‌خونی نظرت چیه بری روانشناس بشی!؟
- ترس آدم‌ها رو کند می‌کنه! هر چقدرم که بهترین واکنش رو داشته باشی و مغزت رو به کار بندازی اما با این حال دیر به نتیجه میرسی و ممکنه توی یک ماموریت واقعی بهای سنگینی بدی.
مهناز پوزخندی زد از آن دسته آدم‌هایی بود که عقاید خود را هر طور شده به کرسی می‌نشاند.
- اما ترس باعث میشه محتاط باشی و اتفاقا این بعضی جاها بدرد آدم می‌خوره.
امین سری به نشان شاید تکان داد و تقه‌ای به در زد. می‌دانست بحث کردن با این دختر نتیجه‌ی مثبتی ندارد. مهناز معذب شده که کفش‌هایش را در دست گرفته بود، با ملایمی رو به امین گفت:
- اون پسر صورتی خیلی از دستم عصبانی شد! گفت برم بیرون تا حال پدربزرگش بدتر نکردم، من میرم توی ماشین منتظرت می‌شینم.
از گوشه‌ی چشم نگاه اندر سفیهانه‌ای انداخت و زمزمه کرد:
- باشه.
همین که مهناز به سمت سالن رفت در باز شد. نَوه‌ی اردلان داخل راهرو آمد و در اتاق را به آهستگی بست و گفت:
- شرمنده پدربزرگم خیلی اعصابش ضعیفه میگرن داره؛ بهش آرام بخش زدم الان هم خوابه.
امین به نشان صمیمیت دست روی بازوی برهنه‌ی پسر گذاشت و گفت:
- متأسفم واقعا، می‌تونم شمارت رو داشته باشم تا از حال پدربزرگتون مطلع بشم؟
دانیال کنار گوشش خاراند و با مکث کوتاهی زمزمه کرد:
- راستیتش من دلم نمی‌خواد دیگه پدربزرگم رو ملاقات کنید اون واقعا توی دوران خودش سختی‌های زیادی کشیده و هر دردی که الان داره برای گذشته‌ست. شما هم به گمونم بحث گذشته رو می‌کشونید وسط و این خوب نیست.
- کاملا درکتون می‌کنم معلومه چقدر نگران پدربزرگتونید. اما فکر نمی‌کنم ایشون با شما هم نظر باشند، به هر حال این کارت منه لطفا به خودشون بدید اگه تمایل داشتند باهام تماس بگیرند.
دانیال با کراهت کارت سیاهی که تنها شماره‌ای رویش با حروف انگلیسی حک شده بود را گرفت و سری تکان داد. امین خداحافظی کرد و به سمت حیاط پشتی رفت. دانیال هم وارد اتاق شد و کارت امین را به سمت سطل آشغال پرتاب کرد، گاماس گاماس کنار پدربزرگش رفت و روی تخت نشست. با نگرانی به چهره‌ی خواب آلود اردلان خیره شد و آه بلندی کشید که در همان لحظه پیرمرد با باز کردن چشمانش و گفتن جمله‌ای، دانیال قوس کمرش راست شد و شوکه شده سری تکان داد.
- به رویا بگو بیاد پیشم.

 

[Afeljor]

در ماشین را بست و پرونده را روی داشبورد‌ش گذاشت. مهناز با نگاه خیره‌ای حرکات امین را زیر نظر داشت انگار او دست پاچه بود!
- چیزی شده!؟
- نه.
چیزی نگفت چرا که از گفتن این جمله خودش هم مطمئن نبود.
- اون زمان اردلان خودش جاسوس بوده!
این جمله توی ذهنش چرخ می‌خورد که او را از رویاهایش مایوس می‌کرد. بیش از آن درگیر افکار آزاردهنده‌اش نشد به جایش برگشت و با کنجکاوی پرسید:
- تو چی گفتی که اردلان تشنج کرد!؟
- نمی‌دونم چی شد بحثمون به مضنون کشیده شد که من از دهنم پرید گونش دوست فابریک رویا بوده و آخرین سرنخ راجب رویاست. اونم انگار از هم پاشید!
امین لبش را گاز گرفت و مسیر کلامش را منحرف کرد.
- بریم پیش پزشک رویا بعدشم ملاقات با خودش.
مهناز نگاهی به کارتی که امین به سمتش دراز کرده بود کرد و گفت:
- باشه اما من باید زودتر برم دادگاه چیزی به ظهر نمونده و قبلش کلی کار دارم، تو رو می‌رسونم خودم میرم.
امین لبخندی زد و کمربندش را سفت و محکم بست. مهناز با ناز خندید و گفت:
- میشه در حین رانندگیم از مطالب اساسی پرونده عکس بگیری اونم با گوشی خودم!؟
گوشی مهناز را گرفت و گفت:
- راجب امروز با هیچکس حرف نزن.
- حتی با سرهنگ؟
- جز اون.
با روشن کردن صفحه و دیدن تصویر زمینه‌‌‌ی موبایل دختر، دستانش سِر شد و گوشی کف ماشین غلتید. چشمانش چهارتا ‌شد. به مهناز نگاه کرد که بی‌خیال به جاده خیره شده، آب گلویش را قورت داد و سعی کرد به آن تصویر تقریبا بی‌حجاب مهناز فکر نکند، آخر نمی‌دانست او با این همه حجاب و پوشش چرا عکس تصویر زمینه‌اش آن‌قدر بی‌بندوبار باشد! به این فکر نکرد شاید یک مرد غریبه ببیند! شاید برایش هم مهم نبود. با این حال از آدم‌هایی که یک استایل مشخصی نداشنتد علاقه‌ای هم نداشت. ولی واقعا پوست سفید و تاپ سرخ رنگش زیبا به نظر می‌رسید، با چنین افکاری مزاحمی کرخت شده به پیشانی‌اش کوبید که مهناز متعجب به امین نگاه کرد و گفت:
- جدا چت شده!؟
او هم از این کارش تعجب کرده بود که با همان حالت لب زد:
- یک مگس روی پیشونیم نشسته بود.
مهناز خندید همان خنده با همان کرشمه‌های همیشگی بود اما امین نمی‌دانست این‌بار چه چیزی فرق کرده که صدای خنده‌ی مهناز به دلش نشسته بود!
- تو واقعا دیوونه‌ای!
از این خوش‌آمدهای دلش بدجوری بدش آمد! نمی‌توانست به او اجازه دهد مغزش را مختل کند. خودش هم نفهمید کی این قانون نانوشته را نوشته، اما این را خوب می‌دانست که عشق واقعی هیچگاه از چشمانش سرچشمه نمی‌گرفت بلکه دلش به او دستور می‌داد نه چشمانش، نفس عمیقی کشید که بوی عطر لذیذ مهناز زیر دماغش آمد، واقعا متعجب ماند او تمام روز را در کنارش بود اما لحظه‌ای متوجه‌ی این بو نشده بود و حالا... پوف عمیقی کشید و عصبی زمزمه کرد:
- همین جا وایسا پیاده میشم.
مهناز با اخم نگاهش کرد.
- گفتم دیوونه‌ای بهت برخورد!؟ جدا انقدر لوسی؟
امین شانه‌ای بالا انداخت با بدجنسی در حالی که خودش هم راضی نبود گفت:
- تو رانندگی افتضاحی نمی‌تونم تحملت کنم!
دختر پایش را روی ترمز گذاشت از اعصبانیت بیش از حد متوجه نشد که وسط خیابان اتراق کرده، شانس آورد این خیابان‌ها خلوت و اکثر خانه‌ها باغی و متروکه بود که ترافیکی هم وجود نداشت.
- چرا انقدر مغروری! طوری باهام رفتار می‌کنی که انگار زیر دستتم!؟
امین در ماشین را باز کرد و در حالی که پیاده می‌شد، گفت:
- زیر دستمی و اگه یادت باشه مقام من از تو بالاتره.
در ماشین را بست و سمت پیاده رو کشیده ‌شد. مهناز از چشمانش آتش می‌بارید اگر چیزی نمی‌گفت به راستی دق می‌کرد! برای همین شیشه‌ی ماشین را پایین کشید و فریاد زد:
- برو به جهنم!

 

[Afeljor]

(رویا)
روی تخت نشسته بود در حالی که موهایش سشوار می‌کشید. در این فکر فرو رفت تا آن‌ها را از بیخ کوتاه کند، شاید هم یک مدل پسرانه می‌زد و با یک رنگ دودی هم محشرش می‌کرد! این مدل به فیس صورت کشیده‌اش هم می‌آمد و هم از شر این گیس‌های بلند که شانه کردنش در این روزها حوصله سر بر بود به نظر فکر خوبی می‌رسید. با لرزش گوشی روی پاهایش سشوار را خاموش کرد و به مخاطب آن خیره شد که "آقای خوشمزه" پشت خط بود و او برای برداشتنش مردد شد! لبش را جوید و حوله‌ای دور موهایش بست. بی‌توجه به گوشی‌، پشت آینه‌ی آرایشی‌اش نشست و شروع به میکاپ نچرال و سبکش کرد، دیگر نیازی به سهیل نداشت او به مقصدش رسیده بود و ادامه دادن به رابطه یعنی باز کردن درهای ممنوعه، او همیشه سعی می‌کرد خواسته‌های خانواده‌اش را اجابت کند، دوست داشت هنگامی که دوست داشتن غیر از خانواده را تجربه می‌کند شریک عاطفی‌اش تا ابد در کنارش بماند و این احساسات قبل از آمدن ماهان بود‌؛ اما حالا دیگر برایش مهم نبود که آن‌ها می‌مانند یا نه! دیگر در ذهنش جنس مخالف معنایی نداشت. اصلا نمی‌دانست درون قلب زنگ زده‌اش باز هم گلی شکفته می‌شد؟ با دوباره زنگ خوردن گوشی، چهره‌ی جذاب سهیل روی پرده‌ی ذهنش نقش بست. انگار یک نفر مدام شیرین کارهای او را نشان می‌داد تا از روی تصمیمش باز گردد. سهیل یک پسر مرموز و جذاب به نظر می‌رسید، بدون شک ثروتمند بود اما تیپ سر و ساده‌ای داشت. برعکس ماهان که با وجود بی‌پولی‌اش لباس‌های مارک دار و لشی بر تن داشت که شاید همین ولخرجی‌ها او را آس و پاس کرده بود! تماس بار دوم بی‌پاسخ ماند و این‌بار پیام پسر او را به سمت گوشی‌اش کشاند. با خواندن متن به این فکر کرد که بهتر باشد جوابش را بدهد.
-سلام رویا داشتم امروز بهت فکر می‌کردم البته نه تماما تو، به اون راننده تاکسی، فکر می‌کنی بعد دو هفته تو رو یادش باشه!؟
به سرعت ناخن‌های کشیده‌اش روی صفحه‌ی کیبورد تکان خورد...
- نه! ولی یک تیر توی تاریکیه، نمی‌خوام بابت این احتمال همراهم بیای خودم میرم.
این احتمال نبود و صددرصد مطمئن بود که راننده او را به یاد دارد. چرا که شماره‌ی پلاک تاکسی آن روز مقابل ساختمان پزشکان درست با همان تاکسی نیمه شب جلوی در خانه‌یشان مطابقت داشت. اگر این‌طور نبود هیچ‌وقت به دیدن سهیل و گرفتن آدرس پلاک نمی‌‌رفت!
با آمدن یک پیام دیگر سررشته‌‌ی افکارش پاره شد.
- دوست دارم باهات بیام!
ابروان هفتی‌اش که عجیب به چشمانش می‌آمد از فرط تعجب بالا پرید. خواست پیام دیگری را یادداشت کند که با ویبره خوردن گوشی این‌بار تماس را جواب داد و بدون مقدمه‌ای گفت:
- نمی‌فهمم چرا می‌خوای باهام بیای حتی این کار برای منم جالب نیست، تو دیگه چرا!؟
صدای خنده‌ی سهیل در گوشش پیچید. تصورش کرد که او برای خندیدن دهانش را باز نمی‌کرد تنها صدایش از گلو به طور خاصی خارج می‌شد که کمی خنده‌هایش از روی تمسخر به نظر می‌رسید! انگار که طرف را مسخره می‌کرد.

 

[Afeljor]

- یعنی جالب نیست که به عشقت برسی و پیداش کنی؟
رویا چشم در حدقه چرخاند و به تکیه گاه تختش لم داد و گفت:
- شاید جالب باشه اونم برای من، نه تو!
- من یک نویسندم که از نوشتن ژانر عاشقانه مهارت بی‌نظیری دارم. داستان لیلی و مجنون مفقود شده‌ی تو برام جالبه، می‌خوام کنارت باشم تا از شما دو تا الهام بگیرم.
باورش سخت بود که او یک نویسنده باشد به هر حال سهیل را زیر سوال نبرد و گفت:
- به این فکر کن که با هم میریم و اون مرد منو ناامید می‌کنه! این وسط تایم هدر رفته‌ی تو دیگه برنمی‌گرده.
- میدونی زندگی مثل مکان یاب میمونه اگه تو مسیرت رو اشتباه بری خداوند مسیر جدیدی رو برات طراحی می‌کنه و داستان‌های شگفت انگیز همیشه از مسیرهای اشتباه آغاز میشند.
رویا نتوانست پلک بزند چند ثانیه طول کشید جمله‌اش را هلاجی کند یادش آمد این جمله را یک‌بار از ماهان شنیده بود! هنگامی که داخل خودروی قرض گرفته در مسیر کاشان گم شده بودند و یک جا را اشتباهی دور زدند! حتی صدای گرفته‌ی ماهان هم در گوشش پیچید:
- ببین حالا که اشتباه اومدیم نقشه یک راه جدید رو برامون کشیده، فکر می‌کنم کار خدا هم همین‌طوره هر چقدر که اشتباه کنیم یک مسیر دیگه بدون خستگی رسم میشه، نه!؟
چشمانش را با درد بست. اگر نمی‌توانست ماهان را فراموش کند شاید تقصیر دلش نبود بلکه تقصیر ذهنش بود که تک‌تک حرف‌ها و خاطرات را به دست زمان نمی‌داد حتی یک واوش را!
- بهت نمی‌خوره شبیه فیلسوف‌ها حرف بزنی!
- این حرف رو از دوستم شنیده بودم، ولی بی‌انصافی نکن منم گه گاهی فیلسوف میشم.
- فیلسوف کسی که یک چیزی رو کشف کنه نه تقلید، نویسنده‌ی متقلب‌گری که نیستی؟ نمی‌خوام داستانم رو آبکی بنویسی!
کمی سکوت رد و بدل شد که در آخر سهیل با اطمینان گفت:
- این یعنی این‌که باهات بیام؟
رویا تعجب کرد حواسش نبود چراغ سبز داده! سهیل خیلی خوب پیش می‌رفت اول که نمی‌خواست تماسش را بردارد با یک پیام پرسشی او را متقاعد کرد و حالا هم برای آمدنش! این پسر کار بلد بود و این کمی رویا را ترساند. اما هیجان را دوست داشت کم پیش می‌آمد پسری این‌گونه او را به بازی دعوت کند. گام‌های آهسته و ذره‌ذره، جالب‌ترش این بود چندان با ترفند، عادی نشانش می‌داد که حس امنیت از او دور نمی‌شد. درست مثل شیطان، که برای کارهای کثیف آرام فرا می‌خواند تا احساس عذاب وجدان آدمی را ناگهانی برانگیخته نکند و او از انجام آن صرف‌نظر نگرداند. به هر حال خودش این راه‌ها رفته بود! لبخندی زد و دعوت نامه‌ی او را با شرط و شروط پذیرفت.
- بیا ولی باید قول بدی داستانم رو تراژدی نکنی وگرنه اجازه نمیدم تو بنویسی.
- اگه سیاهی نباشه سفیدی هم نیست! خواننده باید غم تو رو احساس کنه تا با شادی تو شاد بشه پس تراژد لازمه.
پا روی پا انداخت و بی‌خیال لب زد:
- باشه فقط تهش رو شاد تموم کن حداقل این‌که بهت کسی فهش نده.
سهیل باز همان خنده‌های تسمخرآمیزش را پیاده کرد.
- اگه عشقت رو پیدا نکنی خودم یکی رو پیدا می‌کنم که تهش بد تموم نشه خوبه!؟
- این کلیشه‌ست!
با خوردن تقه‌ای به در و پیدا شدن قامت شهرزاد در چهارچوبش رویا کمی هل زده سر جایش جابه‌جا شد.
- رویا باید آماده بشی بری پیش پدربزرگت.
گوشی را کنار گوشش گرفت و گفت:
- فردا بعدظهر میریم.
- باشه مواظب خودت باش!

 

[Afeljor]

تماس را قطع کرد و از روی تخت به پایین پرید. به دنبال مادرش تقریبا دوید و در نیمه باز را بهم کوبید و گفت:
- مامان شوخی می‌کنی؟
شهرزاد که می‌خواست از پله‌ها پایین برود پشیمان شده به عقب گرد کرد و گفت:
- من تا حالا باهات شوخی کردم!؟
رویا هاج و واج به نرده‌های پله تکیه داد و گفت:
- بابا بزرگ می‌خواد منو بعد این همه مدت ببینه که چی بشه!؟ آخرین باری که زد ناقصم کرد قول دادی هیچ وقت منو به اون‌جا نبری الان ازم می‌خوای برم پیشش؟
شهرزاد شلوار دامنی‌اش را بالا گرفت تا با احتیاط دو پله را بالا برود. وقتی مقابل رویا ایستاد با لبخند گفت:
- ببین بلد نیستم مثل بابات تو رو به کاری راضی کنم ولی نمی‌فهمم دلیل این همه نفرتت چیه! گذشته‌ها گذشته، اون فقط یه تصادف بود نمی‌خواست که از عمد بندازتت پایین.
لبی برچید و غمگین شده به گذشته‌ها فکر کرد. روزهایی که پدربزرگش او را برای تنبیه به زیر زمین می‌فرستاد و تاریکی آن‌جا هیچ وقت برایش عادی نمی‌شد.
‌- رویا تو اون موقعه پنج شیش ساله بودی ولی الان بیست سالته، بهتره بری بابام رو ببینی از کجا معلوم شاید چون خیلی پیر شده می‌خواد طلب حلالیت کنه.
خنده‌های سهیل روی رویا هم تاثیر گذاشته بود! تنها تفاوتش این بود که او از روی نفرت می‌خندید.
- طلب حلالیت کنه! مامان تو بابابزرگ رو نمی‌شناسی؟
شهرزاد به نادر فکر می‌کرد انگار بهتر بود با او تماس بگیرد و موضوع را در میان بگذارد. آن‌وقت رویا با حرف‌های پدرش بدون شک راضی می‌شد!
- خیلی خب باشه نرو کسی زورت نکرده.
این جمله را با حرص و جوش بیان کرد طوری که رویا متوجه شد شهرزاد تجدید قوا می‌کند و به پدرش تماس می‌گیرد! از این رو ملایم شده نرم شد و گفت:
- باشه میرم ولی امیدوارم حرف حرف تو باشه و باهام برای یکبارم که شده مهربون بشه.
شهرزاد لبخندی از روی دلش زد و سوئیچ ماشین علی را به او داد.
- از کشوی داداشت کش رفتم. چون خیلی وقته رانندگی نکردی فکر کردم که بهتره انجامش بدی تا یادت نره.
رویا سوئیچ را گرفت و به نشان خوشحالی دستان مادرش را به گرمی فشرد.
- مامان علی منو می‌کشه.
‌- با پدرت رفت کارخونه احتمالا تا شب نمیاند، اگه نزنی خرابش نکنی نمی‌فهمه.
رویا خندید و به سمت اتاقش پرواز کرد. می‌دانست اگر خرابش کند مادر به گردن نمی‌گرفت! اتفاقا اول از همه او را مواخضه می‌کرد. با این حال ترجیح داد با ماشین علی برود، او هیچ‌گاه تصادف و جریمه نشده بود هر از گاهی ماشین پدر یا برادرش را مثل امروز کش می‌رفت. شومیز گشاد و شلوار جذبش را پوشید، فلش آهنگ‌هایش را داخل جیبش گذاشت، آهنگ‌های علی پاپ و قدیمی بود به نظرش از آن سبک‌های حوصله سربر، بردارش هم از سبک‌های رپی که او گوش می‌داد متنفر بود! در واقعه آن‌ها هیچ وقت سلیقه‌ی یکدیگر را نمی‌پسندیدند. خواست از در خانه بیرون بزند که یادش آمد آدرس را ندارد! در این چند سال یک‌بار هم به خانه‌ی اردلان نرفته بود و به خاطر گذشته‌ها هم کسی او را مجبور نمی‌کرد. خواست آدرس را از مادرش بپرسد اما یادش آمد که شهرزاد در آدرس دادن لنگ می‌زند برای همین با دانیال تماس گرفت تا لوکیشن را برایش بفرستد.

 

[Afeljor]

در تمام طول مسیر به آرامش موزیک گوش می‌داد تا استرس رودر رو شدن با اردلان را فراموش کند. از آن پیرمرد، غول بی‌شاخ و دمی ساخته بود که خودش هم متعجب این همه آشفتگی درونی می‌شد! تا همین اواخر هنوز با کابوس‌های آن زیرزمین دست و پنجه نرم می‌کرد که خواب‌های جعبه‌ی آینه‌ای قوز بالا قوز شده بود! به مقصد که رسید از ماشین پیاده شد و هوای تازه را داخل ریه‌هایش فرو برد، این‌جا واقعا زیبا به نظر می‌رسید.
- عجیبه که می‌بینمت!
با ابروهای بالا رفته به عقب گرد کرد که از دیدن دلارام لبخند تصنعی زد و شل دستانش را جلو برد.
-سلام، چطوری؟
دلارام دستانش را محکم گرفت و لبخند بشاشی زد. رویا انعکاس خودش را از عینک دودی‌اش، که نیم صورتش را پوشانده بود می‌دید‌؛ انگار او خیال برداشتنش را نداشت!
- خوبم، چی شده این ورا اومدی دختر خاله؟
دو دستش را داخل شلوار جینش کرد و شانه‌ای بالا انداخت.
- اومدم به ‌شما سر بزنم، انگار داشتی جایی می‌رفتی؟
دلارام عینکش را برداشت چشمان سیاه خمارش دلچسب و زیبا بود، طوری که رویا هم این زیبایی را تحسین می‌کرد.
- داشتم می‌رفتم کارخونه‌ی بابات، نمی‌دونستی من حسابدار اون‌جام! الان یک ماهی میشه.
او هیچ‌وقت اخبار خانواده و فامیل‌هایش را دنبال نمی‌کرد.
- آها، باشه سلام برسون.
خواست از کنارش عبور کند انگار چند سانتی از او کوتاه می‌زد!
- رویا؟
ایستاد و با سوال نگاهش کرد، دلارام کیف شانه‌‌‌ایش را جابه‌جا کرد و گفت:
- از وقتی که ماهان رفته تو هم از اکیپمون جدا شدی، جدا از اون حتی توی مهمونی‌های خونوادگی هم نمی‌بینمت! این بده که برای یک پسر عوض بشی، حس می‌کنم دلم برای دختر خاله‌ی کوچولوم تنگ شده بیا یک‌بار قرار بزاریم بریم بیرون، نظرت چیه!؟
دلارام مهربان شده بود و او مهرش را نمی‌توانست بپذیرد. با این‌که ضرری از او ندیده بود هیچ خوشش نمی‌آمد وقتش را با او بگذراند!
- راستش از قبلم توی خودم بودم و ماهان باعث شد از این گوشه گیری‌ها بیرون بیام، وقتی اون رفت من به خودم برگشتم، عوض نشدم!
- ولی من با رفتن فرزاد خیلی بهتر از قبل زندگی می‌کنم، میای بریم همون جاهایی که اکیپ می‌شدیم می‌رفتیم؟ چهارباغ، سینما و...
رویا حرفش را برید و دست رد به سی*ن*ه‌اش زد.
- راستش با این‌که من بیکارم ولی کلی کار دارم.
- باشه اصرار نمی‌کنم تو هم برو داخل خسته نشی.
این‌بار که دلارام خداحافظی کرد و از سراشیبی جاده خواست پایین برود. رویا نفهمید چرا این جمله را به او گفت:
- از رفیقم شنیدم فرزاد برگشته انگار ریپورت شده.
ایستاد ولی به سمت رویا برنگشت، با این حال احساس می‌کرد که دلارام شوکه شده، دختر از همان پشت با هیکل درشت و قد بلندش شانه‌ای بالا انداخت و بار دیگر برای رویا دستی تکان داد و رفت. رویا آهی کشید و به این فکر که هر دو دوست، خ*یانت‌کار بودند اما همیشه از اعماق قلبش احساس می‌کرد که ماهان بهتر از فرزاد است، ولی انگار اشتباه می‌کرد!
وارد حیاط خانه شد و از میان درختان گذشت، خاطرات کودکانه مثل نور از جلوی چشمانش عبور می‌کرد. هیچ چیز در اینجا تغییر نکرده بود حتی صاحبش و رویا این را هم می‌دانست! او کفش‌هایش را در آورد هیچ دلش نمی‌خواست خاله و باقی افراد را ببیند. نه به خاطر این‌که کینه‌ای داشته باشد در کل حوصله‌ی احوال پرسی را نداشت! با وارد شدنش به راهرو چشمانش به چشم دانیال خورد. خواهر و برادر شکل یک‌دیگر بودند حتی هیکل و بلندی قدشان! برعکس رویا و علی که هیچ تفاهمی نداشتند.

 

[Afeljor]

- سلام، انقدر دیر کردی!؟
- سلام، شرمنده جت شخصیم خلبان نداشت مجبور شدم با ماشین بیام!
دانیال چشم غره‌ای به او رفت انگار هیچ وقت عوض نمی‌شد. خودش هم نفهمید چرا فقط با این پسر سر لج داشت.
- اتفاقی افتاده پدربزرگ خواسته ببینَتم!؟
دانیال تل سیاهش را برداشت و در حالی که آن موهای مجعد را با انگشتانش شانه می‌کرد، لب زد:
- نمی‌دونم!
رویا شرط بست دانیال طوری به موهایش رسیدگی می‌کرد که او حتی به همه‌ی اندامش هم این‌طور نمی‌رسید!
- می‌دونی اما نمی‌خوای بگی! خواهش می‌کنم باید خودم رو برای حرفای زنندش آماده کنم!؟
دانیال نفسش را حبس کرد و به ناچار طوری آن را بلند آزاد کرد که رویا متوجه‌ی حال ناخوشش شد.
- قبل از تو دو تا پلیس اومدند و باهاش حرف زدن، اونم یکدفعه‌ای تشنج کرد وقتی هوشیار شد بهم گفت خبرت کنم تا بیای.
رویا با حال زاری صورتش را پوشاند و وای‌وای کنان به دیوار تکیه کرد؛ دانیال با احساس نگرانی گردنی کج کرد و گفت:
- خوبی؟
وقتی دستان دختر از روی صورتش برداشته شد، پسر از مود عوض شده‌اش یکه خورد! اصلا میمک صورتش برخلاف چند ثانیه پیش نگران و مضطرب نبود!
- خوبم!
رویا این را گفت و تقه‌ای به در زد. در حالی که سعی می‌کرد آشوب دلش روی صورتش سایه نیندازد به روی پسر خاله لبخندی زد.
- چیزیم نیست باور کن.
دانیال شانه‌ای بالا انداخت و به انتقام حاظر جوابی‌های رویا گفت:
- مهمم نبود.
بلافاصله بعد از گفتنش به عقب چرخید و از جلوی چشمان رویا محو شد در همان موقعه بود که اردلان اجازه‌ی ورود را داد. در را بی‌صدا باز کرد و خودش را به داخل انداخت، اتاق سرد و بی‌روح بود درست مثل چهره‌ی مخوف اردلان.
- هر وقت می‌بینمت تموم تنم می‌لرزه!
رویا اخم آلود به او نگاه می‌کرد. پیرمرد هم با نگاه خنثی و لب‌های کبود شده ادامه داد:
- تو یه شر واقعی هستی دختر، پشت سرت سایه‌ی بلند و تاریکی که به زودی قورتت میده.
متاسف سری تکان داد نه برای حرف‌های او بلکه برای بهانه‌ای که خودش به دستش داده بود.
- مادرم فکر می‌کرد برای یک‌بارم شده باهام خوب رفتار می‌کنی! نمی‌دونم چرا بین نوه‌هات تبعیض قائل میشی!؟
بغض کرده بود که صدایش لرزش خاصی داشت از این ضعف آن هم در این هنگام متنفر بود! دستانش را مشت کرد و با قدم‌های تندی فاصله‌‌ی در تا مبل را گذراند. در حینی که اردلان با سرش آن هم روی بالشت رویا را دنبال می‌کرد به آرامی حرف زد:
- همه‌ی بچه‌ها وقتی به دنیا میاند پاکن، اما تو، تو رویا تو! از همون اول گناهکار بودی، از عذاب کشیدن بقیه لذت می‌بردی، دانیال رو با خنده توی آب خفش کردی و به خاطر حسادت زیاد دلارام رو مدام کتک می‌زدی، یک‌بارم به چشمم دیدم وقتی اون افتاد با تایر دوچرخه‌ت از عمد روی دستش رد شدی!
رویا چشمانش به اندازه‌ی توپ پینگ پنگ شده بود! اردلان با لب‌های کبود شده خس‌خس کنان ادامه داد:
- برای همین تنبیه‌ت می‌کردم، اگه الان رامی و به کسی کار نداری به خاطر منه، باید ازم تشکر کنی!
با ناخن‌هایش چنان به دسته‌ی مبل فشار وارد می‌کرد که پارچه‌ی قدیمی آبی رنگش جِر خورده بود. او با خنده و چاشنی نفرت بیان کرد:
- ازت متشکرم پدربزرگ که حیوون خونگیت رو رام کردی!
از جایش بلند شد و با اعصاب متشنج شده به سمت در خروجی قدم برداشت.
- فکر می‌کنی گفتم بیای تا راجب گذشته باهات حرف بزنم؟
برنگشت تا آن پیرمرد لاغر و فرسوده را ببیند به جایش چشم در کاسه چرخاند و از همان پشت گفت:
- مشکل اینجاست که نمی‌خوام باهات حرف بزنم.