در حال ویرایش [مالاگاسی] اثر «معصومه بخشی (آفل جور) کاربر انجمن رمان بوک»

[Afeljor]

***
(رویا)
بند کفش‌هایش را بست و بلند شد که از خانه بیرون برود، اما با صدای علی بازایستاد:
- رویا ساعت چند میای خونه؟
نگاه به چشمان او کرد و شاکی لب زد:
- حدوداً ساعت هفت، چطور؟
علی دسش را روی دیوار گچی گذاشت. با ابرو‌های بالارفته پرسید:
- مگه کلاست پنج تموم نمیشه؟ پس این دو ساعت کجا میری؟
همیشه از این گیر دادن‌ها متنفر بود. دندان‌قروچه‌ای کرد و گفت:
- می‌خوام برم پیش گونش، عیبی داره؟
- بله که عیب داره. مامان امروز صبح مرخص شد. الان هم چند ساعتی میشه راه افتادن. فکر کنم ساعت شیش اینجا باشن.
نگاه سردی حواله‌ی برادر کرد و معترض صدایش را بالا برد:
- مامان صبح مرخص شده الان بهم میگی؟!
علی حوض کوچک وسط حیاط را دور زد و مقابلش ایستاد. موهای حنایی او را با ملایمت داخل مقنعه‌اش راند و گفت:
- خودم یک‌ربع پیش فهمیدم. الانم رفتی سر کلاست زود بیا، باشه؟
نگاه به چشمان رئوف او نکرد و روی برگرداند.
- خداحافظ.
در کرمی‌رنگشان را آهسته بست و به عرض کوچه خیره شد. تنها خانه‌ای که دوربین مداربسته داشت خانه‌ی همسایه بود. این یک خوش‌شانسی برایش تلقی می‌شد. نفس عمیقی کشید و دکمه‌ی آیفون را کلیک کرد. صدای مرد جوانی که «بله» گفت او را به تعجب واداشت، زیرا انتظار شنیدن صدای پیرمردی را داشت که هر بار با دیدنش یک لبخند ریز کنار لب‌هایش می‌نشست.
- آقا من همسایه‌تون هستم، برای یه کاری اومدم. میشه بیاین دم در؟
هنگامی که صدا‌یی از او نشنید، پوفی کرد و نگاه به در خانه‌ی خودش انداخت. ای کاش علی در همین لحظه از خانه بیرون نمی‌آمد چرا که توجیه کارهایش اندکی سخت می‌شد.
- بفرمایید؟
به سمت او چرخید. همین که چهره‌اش را دید، سرش گیج رفت. دستانش را روی پیشانی‌اش گذاشت. نمی‌دانست چرا با دیدن صورت او چیزی مثل یک پرده در ذهنش نمایان شد؛ یک صورت توخالی و صداهایی که هیچ مفهومی برایش نداشت! سر تا پایش را کنکاش کرد؛ چفیه‌ای که بر سر داشت تا پیشانی‌اش کش آمده و زاویه‌ی فکش را تا نیمه پوشانده‌بود.
- خانم؟!
به خودش آمد. شوکه‌شده قدمی به جلو برداشت و گفت:
- قبلاً من شما رو جایی دیدم؟
پسر یک‌تای ابروی بلندش به بالا پرید، چنان که پیشانی سپیدش چندی خط برداشت.
- این کار مهمت بود؟!
لبخند مضحکی زد. به راستی چه سؤال بی‌وقفه‌ای پرسیده‌بود!
- نه، نه. ببینید راستش می‌خواستم اگه بشه از دوربین مداربسته‌تون فیلم دیشب رو ببینم. اتفاقی افتاده که نیاز به مدرک دارم.
نگاه گستاخانه‌‌ی پسر سمت لبان صورتی‌رنگ رویا رفت. او که خود نفهمیده‌بود از اضطراب زیاد در حال جویدن لبانش است، خیره نگاهش می‌کرد.
- این اتفاق چه ربطی به من داره؟
رویا چشم در حدقه چرخاند و دو دستش را تسلیمانه بالا آورد.
- شما درست میگید!
با همان چشمان طلبکار به خود اشاره کرد و گفت:
- من از اول اشتباه کردم اومدم؛ دیگه بیشتر از این مزاحمتون نمیشم. روز خوش!
عقب‌گرد کرد که با صدای بم مرد ایستاد:
- بیا داخل در هم ببند.
تأملی نکرد، وارد خانه شد و پله‌ها را دوتایکی کرد. با تردید کفشش را در آورد و آن دمپایی‌های بزرگ روی جاکفشی را پوشید و پشت سر او، وارد خانه شد. نمای داخلی خانه مثل بیرون شیک و مدرن بود؛ برعکس همه‌ی خانه‌های این محله.
- بشین!
تکان سختی خورد که از فکر بیرون آمد. نگاه کوتاهی به داخل خانه انداخت؛ پنجره‌های بزرگی که میان تراس جا گرفته‌بودند وصالشان پرده‌های طوسی‌رنگی بود که هم‌خوانی‌ای با مبلمان قدیمی داشت. دیگر جز همان کمد چوبی که داخل شکافش تلویزیون کوچکی جای گرفته‌بود، شیء خاصی دیده نمی‌شد. با لبخند روبه‌روی پسر نشست که صدای آه‌ و ناله‌ی مبل زیرش بالا رفت. لبخندش ماسید. تنها این نبود که رخ خانه را بی‌روح کرده‌بود، چرا که همه‌جا بوی خاک و رنگی کدر به خود گرفته‌بود. این خانه‌ی نفرین‌شده انگار حقی برای دیدن نور خورشید را نداشت!

 

[Afeljor]

- تایم خاصی رو می‌خوای؟
- حدودا ساعت یازده تا خود صبح رو برام پلی کنید.
پسر لپ‌تاپ را به‌سمتش گرفت و خیلی ریلکس سیگار بزرگی گوشه‌ی لب‌های صاف قرینه‌دارش گذاشت. رویا تمام حرکات مرد عجیب‌غریب را زیرزیرکی نگاه می‌کرد. یک چشمش به صفحه‌ی لپ‌تاپ بود و یک چشم دیگرش به ژست خردمندانه‌ی او؛ همان‌قدر که زیبا و جذاب به نظر می‌رسید همان‌قدر هم ترسناک و مرموز به چشم می‌آمد!
- تو نوه‌ی آقامحمد هستی؟
هیچ انگیزه‌ای برای این سوال نداشت، تنها هدفش باز شدن آن مُهر سکوت بود.
- تو فضول این محلی؟
به آرامی سرش را بالا گرفت. احساس کرد تمام جذابیت‌های این مرد به یک‌باره از بین رفته‌است. اخمی کرد و تخس روی برگرداند.
- نخیر برام سؤال پیش اومد، همین!
هنگامی که صدای خنده‌ی آهسته و کوتاه پسر را شنید، سر به بالا برد. عجیب خنده به لبش می‌آمد.
- خونه رو خریدم.
سکوت پیشه کرد و نفس عمیقی کشید. بوی گس سیگار ناب و اعتیادآور بود، جوری که هوس کشیدنش تا مرز گرفتن آن بسته از روی میز عسلی را داشت. به خودش تشری زد و آرام گرفت؛ به اندازه‌ی کافی سوژه‌ی خنده و پوزخند آن پسر شده‌بود. حواسش را جمع فیلم کرد. در اوایل همه چیز عادی به نظر می‌رسید تا اینکه ساعت ۱۱:۳۰ را نشان داد. دید که سوار تاکسی شده‌است، آهی کشید و فیلم را جلوتر برد. خودش هم نمی‌دانست انتظار چه چیزی را دارد، اما همین که به ساعت پنج رسید خویش را دید که از یک تاکسی دیگر پیاده شده‌است. چشمانش درشت شد و نفسش تنگ! کی وارد خانه‌اش شده‌بود که یادش نمی‌آمد؟
فیلم را عقب برد و روی ماشین زرد استوپ کرد.
- این رو چطوری زوم کنم؟
مرد با فاصله‌ی کمی کنارش نشست، گفت:
- می خوای روی چی زوم کنی؟
- پلاک ماشین.
- می‌خوای چیکار؟
- باید جواب پس بدم؟!
پسر در لپ‌تاپش را بست، بی‌خیال شانه ای بالا داد و گفت:
- کسی مجبورت نکرده!
عصبی بادی به دو لپانش داد و خالی کرد.
- خیلی خب، ببین من دیشب رفیقم بهم زنگ زد رفتم پیشش، اما برگشتن رو یادم نمیاد. در واقع هیچی یادم نمیاد.
با نگاه لبریز از غم سرش را پایین انداخت و گفت:
- حالا میشه کمکم کنی؟
دماغش را بالا کشید و مظلومانه سرش را کج کرد:
- خواهش می‌کنم!
احساس کرد گوشه‌ی لب او کمی بالا رفته‌است.
- شرط داره.
گره کوری میان آن دو ابروی کمانی‌اش شکل گرفت.
- چی می‌خوای؟
- دختر خوبی شو!
شوکه‌شده لبخندی زد و سری تکان داد.
- هستم.
پسر خندید و روی از او گرفت. رویا اخمی کرد و با تحکم صدایش را بالا برد:
- میگم هستم!
- یک دختر خوب نصف شب بیرون نمیره.
دختر دهانش را باز کرد تا توبیخ بی‌جای او را توجیه کند اما با نطق پسر، آرام و عصبی گوشهٔ مبل کز کرد.
- اون هم خونه‌ی رفیقش.
سرش را پایین انداخت و خیره به قالیچه‌ی سرخی شد. قالی نخ‌کش و کهنه به نظر می‌رسید. به این اندیشید که برخلاف ساخت خانه، اسباب و اثاث فرسوده و قدیمی هستند.

 

[Afeljor]

لیکن اینجا هنوز ندای پیرمردی را می داد که خانه‌ی دوست داشتنی‌اش را نه به پسر هایش، بلکه به غریبه‌ای مرموز فروخته‌بود.
- و تنهایی! جالب‌تر از اون هم اینکه ساعت پنج صبح برگشتی؛ ای‌وای چه دختر خوبی!
هیچ به حرف‌هایش اعتنایی نکرد و به جایش پرسید:
- چطور این خونه رو گرفتی؟
نگاه آبی‌رنگ پسر به تمسخر کشیده شد.
- سؤال سختی پرسیدی!
- اون پیرمرد این خونه‌ رو خیلی دوست داشت. یادمه با بچه‌هاش سر اینجا دعوا کرده‌بود چون پسرش می خواست بفروشه و پدرش رو به یک جای کوچیک‌تر ببره، اما خب آقامحمد نمی‌خواست. چطور راضیش کردی؟
پسر با نگاه ریز و مشکوک خیره‌ی چشمان مشکی رویا شد. لبخند ریزی گوشه‌ی لبش نشست و گفت:
- پول زیاد.
دختر از جای برخاست که متقابلاً او هم ایستاد.
- تو که انقدر پول داری چرا دکوراسیون اینجا رو عوض نمی‌کنی؟
- که چی؟!
رویا خندید و چند قدمی از او دور شد.
- حق داری جواب ندی، چون به من ربطی نداره. همون‌طوری که خوب و بد بودن من به تو ربطی نداره آقا!
کیفش را برداشت و به‌سمت در رفت.
- امروز دلم می‌خواد به یک دختر کوچولو کمک کنم که از قضا خیلی هم فضوله!
لبخند شروری روی لبش نشست، اما همین که روی برگرداند چهره‌اش بی‌روح و جدی شد.
- جداً؟ بهت نمی‌خوره برای رضای خدا کاری کنی.
چشمان مرد لحظه‌ای بسته شد و نیشخند جگرسوزی زد.
- چیزی ازت نمی‌خوام.
- کمکت رو قبول می‌کنم.
روی همان مبل نشست و به لپ‌تاپی که به سمتش متمایل شده‌بود نگاه کرد. گوشی را از کوله بیرون آورد و شروع به عکس گرفتن کرد. پسر عمیق خیره به نیم‌رخ رویا بود، او زیر نگاه سنگینش بی‌هیچ فلسفه‌ی منطقی‌ای قلبش تاب نمی‌آورد و بی‌قرار کوبیده می‌شد. این امر برایش بسی جالب و مضحک بود! به سرعت از جای برخاست تا بیش از این رسوا نشود. با صدای مرتعشی زمزمه کرد:
- ممنونم.
- قابل تو رو نداشت؛ فقط پلاک ماشین به چه دردت می‌خوره؟ گیریم پیداش کردی، اون‌وقت می‌خوای چیکار کنی؟! لابد می‌خوای بهش بگی... .
خندید و دستی به ته‌ریش نداشته‌اش کشید. با صدای نازکی که چاشنی لحن دخترانه‌ی رویا را داشت، گفت:
- ببخشید آقا، من برگشتنمو یادم نمیاد! شما می‌‌دونید کجا بودم؟
رویا لپش را گاز گرفت تا مبادا بخندد. به ناچار اخمی به ابرو داد و کش‌دار گفت:
- خیلی بی‌مزه‌ای!
پسر آهی کشید و سر به تأسف تکان داد.
- تو هم خیلی احمقی. شاید رفتی مهمونی، یک‌چیزی زدی و بعدم برات ماشین گرفتن برت گردوندن.
خم شد و آرنجش را روی زانوی خود گذاشت. با انگشت سبابه و شستش چانه‌ی مربعی‌اش را گرفت و با نگاه عاقل اندر سفیهانه‌ای گفت:
- غیر از اینه؟
رویا پوزخندی زد و به سوی در خروجی قدم برداشت. در همان حین لب زد:
- بیشتر از این وقتت رو تلف نمی‌کنم آقای بامزه!
- کار درست رو می‌کنی خانم باهوش!
با خشم به دو گوی آبی او چشم دوخت. چهره‌ی غربی او برایش آشنا می‌زد، اما قطعاً بی‌شرمی آن پسر بی‌نظیر بود.
- تو هم جای من بودی همین کار رو می‌کردی، پس دهنت رو لطفاً ببند.
لب‌ولوچه‌ی پسر به طرز خنده‌داری کج‌وکوله شد. سرش را پایین انداخت و دستانش را به نشان تسلیم بالا برد.
- باشه چشم! تو درست میگی، اما چطور می‌خوای راننده رو پیدا کنی؟
- به خودم مربوطه!
خم شد و نیم‌بوت‌هایش را پوشید. صدای پسر که با فاصله‌ی کمی به گوشش رسید، به سرعت کمرش را راست کرد.
- دوستم پلیسه، اون به راحتی می‌تونه این ماشین رو پیدا کنه.
نگاه به لبخند ملیح او کرد و نفس عمیقی کشید. دوست نداشت پایش به کلانتری باز شود، پس بی‌شک کمک گرفتن از یک پلیس به طور غیرمستقیم فکر هوشمندانه‌ای بود.
- چطوری ببینمش؟
پسر همان‌طور که خیره‌ی رویا بود، موبایلش را از جیبش در آورد و گفت:
- شماره‌ت رو بگو تا خبرت کنم.
وقتی که شماره را گرفت، به رویا تک‌زنگی زد. دختر مردد نگاه به شماره انداخت.
- اسمت رو چی سیو کنم آقای... ؟
- سهیل.
پوزخندی روی لبانش نشست و انگشتانش روی حروفی چون «آقای خوشمزه» به حرکت در آمد.

 

[Afeljor]

***
(مرکز پول‌شویی)
- یک آقایی اومدن، می‌خوان شما رو ببینن.
خودنویسش را روی میز گذاشت و از پشت عینک طبی خیره نگاهش کرد.
- این آقا نگفتن کی هستن؟
زن سری به معنای نه تکان داد و گفت:
- نه خانم‌جان، به‌خدا گفتم کار دارید اما میگن از طرف الیاس‌خان اومدن. ردش کنم بره پی‌ کارش؟
پوزخندی روی لب‌های سرخش نشست و تکیه به صندلی طلایی‌فامش کرد. در حالی که نگاهش به مبلمان زردِ کلاسیک‌رنگ بود لب زد:
- نه، بگو بیاد تو.
نگاهش به مجسمه‌ی روی میز بود که نامش را با خط‌ لاتین جلوه می‌داد، اما در ذهن به الیاس، آن مرد روسی جذاب می‌اندیشید. بی‌شک او از فتنه‌ای که پا کرده‌است خبردار شده و حالا باید منتظر حرکت مهره‌ی او می‌شد. با صدای در، رد نگاه و رشته‌ی افکارش را برید. گفت:
- بیا تو!
مردی شیک‌پوش با کت‌وشلوار خاکستری وارد دفترش شد، روی مبلی که رأس میز بزرگ ریاست بود نشست و پا روی پا انداخت‌. خیره‌ به چشمان رئوفانه‌ی دختر که با لبخندی کلان بالا تا پایینش را کنکاش می‌کرد، شد. آتوسا با همان فیس نگاه دوستانه‌اش، ‌زیر چانه‌اش را خاراند و با طنز کلامش که در حال فکر کردن بود، گفت:
- آقاسیروس رو چه به هوای این شهر؟ تو اینجا چه می‌کنی؟
شکاف نور به روی صورتش تابیده‌بود که چشم ریز کرد و گفت:
- اومدم تا باهات معامله کنم.
دختر ریسه‌کنان خندید. حینی که صندلی‌اش را تکان‌تکان می‌داد، آن را به عقب هل داد و از جایش بلند شد. خرامان‌خرامان به کنار پسر رفت، در حالی که صدای پاشنه‌های صندل سفیدش طنین‌انداز بود. روی دسته‌ی مبل نشست و گفت:
- از طرف الیاس یا از طرف اسرافیل؟
هنگامی که سیروس از جای خود بلند شد و روی میز ریاستش نشست، ابروانش در هم تنیده شد. هیچ مردی از نزدیکی با او این‌گونه دوری نمی‌کرد! پوزخندی زد و نگاهش را از نگاه سرد او گرفت. آهسته بلند شد و اشاره‌ای به پنجره‌ی بزرگ شیشه‌ای که نیمی از شهر را در خود جای داده‌بود کرد.
- می‌تونم به جبران مرگ مراد بندازمت پایین و مثل رئیست یک استدلال چرند رو به کار بگیرم، هوم؟
سیروس قاب عکس کوچکی را که روی میز بود، مایل به او چرخاند و آرام لب زد:
- برای تو مرگ مراد مهمه؟! اون‌ هم بعد از اینکه می‌شنوی چه بلایی سر عشقت اومده، میری با شاهرخ نامزد می‌کنی!
آن لبان کوچک قلوه‌ای به طور فریبانه‌ای کش آمد. قدمی به جلو برداشت و با ملایمت یقه‌ی پیراهن سفید سیروس را درست کرد. در همان‌ لحظه زمزمه کرد:
- تو این‌طور فکر می‌کنی؟
سیروس سرش را خم کرد تا چشمان درشت سیاه دخترک را ببیند.
- من این‌طور فکر نمی‌کنم، اما بقیه چرا!
آتوسا لبخند شیرینی زد و دو دکمه‌ی باز سیروس را بست.
- پس تو چه فکری می‌کنی؟
لحظه‌لحظه با حرکات آتوسا به یاد حرف الیاس می‌افتاد که به او گوشزد کرده‌بود:
- یادت باشه اون عفریته از درِ هوس، پنبه به دست میشه.
مچ باریک آتوسا را محکم گرفت و زیر دندان آهسته غرید:
- تو فقط مراد رو دوست داری. اگه با شاهرخی، به‌خاطر اینه که خودت به تنهایی نمی‌تونی انتقامت رو از اسرافیل بگیری. ولی اگه رئیس من بخواد اسرافیل رو نابود کنه چی؟ اون‌وقت مجبور نیستی باج بدی و ادای عاشق‌ها رو در بیاری.
لبان سرخش را خیس کرد و نگاه سنگینی به چشمان سیروس انداخت.
- با همین حرف‌ها و توطئه‌های الکی مراد من رو به اون ویلا کشوندین؟ حالا نوبت منه؟! هیچ‌ک.س ندونه، من که می‌دونم الیاس چه حیوونیه. اون برای اسرافیل جون میده! تموم این‌ها فقط به‌خاطر اینه که دشمن‌های اسرافیل رو سرنگون کنه. متأسفانه جناب، حنای شما دیگه برای من رنگی نداره.
پسر کارتی از جیبش بیرون آورد و در جیب کت شیری‌رنگ او جای داد.
- از همه‌ی این‌ها بگذریم عزیزم، به‌نظر خودت شاهرخ عاشق یک زنی میشه که قبلاً نامزد دوستش بوده؟ مگر اینکه یک پدر ثروتمند داشته باشه که از قضا تموم ثروتش توی جیب دخترکش رفته.
- برای من مهم نیست به‌خاطر چی باهامه.
سیروس رهایش کرد و ریشخندی زد.
- پس تو تنها هدفت کشته شدن اسرافیله و ما هم تنها هدفمون به‌دست گرفتن قدرت از دست اسرافیل.
آتوسا اخمی کرد و گفت:
- نمی‌تونم حرف‌هات رو باور کنم!
او در حالی که دور می‌شد، دستانش را به نشان تلفن بالا گرفت.
- زنگ بزن بهش و حرف‌های من رو باور کن.
دختر گیج و مات به جای خالی او نگاه کرد.
دستش را داخل جیبش برد و آن کارت مشکی را بیرون کشید. با دیدن شماره، سریع تماس را برقرار کرد:
- الو؟
همین که صدای دورگه‌ی او در گوشش پیچید، نگاهش به قاب عکس تلقی شد و لبانش از فرط شادی شکوفه زد.

 

[Afeljor]

***
(رویا)
پیاده شد و در تاکسی را بست. دست در کت چرمی سرخش فرو برد و از لب جوی آب گذشت. قدمی برنداشته‌بود که حیرت‌زده به صحنه‌ی مقابلش نگاه کرد؛ آژیر پلیس که یکی در میان شنیده می‌شد رنگ از رخسارش پراند. پوست لبش را جوید و خیره به دور و اطرافش شد. در همه‌ی خانه‌های کلنگی از رو باز بود و زنان در حالی که چادر رنگی‌شان را به لب کشیده و سر خم کرده، سعی در باز کردن گره‌ی کنجکاویشان بودند! نفسش را آه‌مانند رها کرد و آن تار مو‌های روی پیشانی‌اش را داخل مقنعه‌اش فرو کرد. بعد از لحظه‌ای کوتاه، بالأخره به خودش آمد که از کنار ماشین‌های پلیس گذشت. در خانه‌ی گونش باز بود و عده‌ای هم در رفت‌وآمد بودند. خواست وارد خانه شود که دستان مردی سد راهش شد:
- کجا‌‌ سرت رو انداختی پایین داری میری؟!
به انعکاس افتاده‌ی خودش در عینک دودی پلیس نگاه کرد. مثل همیشه برخلاف باطن مضطربش، ظاهر تخس و خنثی‌ای داشت. لبخند آبکی‌ای زد و گفت:
- میشه بپرسم شما اینجا چیکار می‌کنید؟
پلیس بی‌توجه به حرف‌های او تایی به ابرو داد و مشکوکانه لب زد:
- چه صنمی با صاحب‌خونه داری؟!
یونیفرم تن مرد مانع این می‌شد که بلبل‌زبانی کند! کلافه سری چرخاند و سست گفت:
- دوستشم.
او پوزخندی زد و خطاب به جای دیگری فریاد کشید:
- حیدری!
زنی ریزه‌میزه، چادر به سر از خانه بیرون آمد.
- بله جناب سروان؟
- این خانم رو تا کلانتری ببر، شاید سرنخی داد!
چشمانش از فرط حیرت و هراس درشت شد. باز رنگ به صورتش نماند که ناخودآگاه با آن فریاد معروف به گوش‌خراشی، تلاش کرد نطق خود را به کرسی بنشاند:
- آخه رفیق بودن با اون دختر چه جرمی داره که باید برم کلانتری؟!
با صدای جیغ‌جیغ‌هایش نگاه رهگذران و دیگر پلیس‌ها به او جلب شدند. زن چشم‌غره‌ای نثارش کرد و به آرامی او را سمتی کشید.
- چه خبره خانم محترم؟! ببینین... .
دستانش را به نشان سکوت بالا برد و با نفس‌ها‌یی کش‌دار که سعی در پایین کردن تن صدایش داشت، گفت:
- نمی‌خوام چیزی بشنوم! مگه شهر هرته دست من رو بگیری ببری کلانتری؟!
حیدری سرش را نزدیک گوش او برد و آهسته زمزمه کرد:
- آخه چرا داد می‌زنی؟ نکنه ترسیدی؟ ما که کاریت نداریم، فقط باید چندتا سؤال رو جواب بدی.
ضربان قلبش روی هزار بود و دستانش به طور خفیفی می‌لرزید. دروغ چرا؟ از اینکه قضیه‌ی مهمانی بازگو شود و پیش خانواده‌اش رسوا گردد، ترس را چون قحطی‌زده‌ها می‌خورد! نفس عمیقی کشید و باز به عادت قدیمی، خود واقعی‌اش را پنهان کرد.
- اصلاً چرا باید بترسم؟ فقط شوکه شدم از اینکه بی‌دلیل باید بیام کلانتری. دوست من مگه چیکار کرده؟!
- دوست شما مظنون به یک پرونده‌ی جنایی هست، اون هم خیلی سنگین! لازمه که بیای و هر چی ازش می‌دونی بهمون بگی.
گیج نگاهش می‌کرد. هضم حرف‌های او برایش سنگین تمام می‌شد، چرا که باور حقیقت بسی سخت‌تر از یک دروغ بود. عقلش نمی‌توانست بر روی تمام صداقت آن دخترک، مهری از جنس دروغ و گناه بکوبد، پس چاره برای مرهم قلب شکسته‌اش تنها انکار بود و بس!
- دوستم بی‌گناهه.
زن بی‌توجه او را به سمت خودرو هل داد، اما دختر چون بتی بر جایگاهش محکم ایستاد و بار دیگر عاجزانه گفت:
- اون بی‌گناهه!
هنگامی که دید گوش شنوایی بر سخنش جز خود نیست، فریاد کشید:
- میگم گونش بی‌گناهه!
افسر پلیس سرسختانه از بند دستانش گرفت و بر چهره‌ی بی‌روحش توپید:
- خودش اعتراف کرده خلافکاره!
رویای بیچاره! او چون آدمی در همان بیمارستانی بود که به دنبال یک معجزه بر جسم بی‌جان عزیزش می گشت. آری، انتظار داشت گونش از همین گوشه و کنار بیرون بیاید و در حالی که دستش روی شکمش خوابیده، قهقهه‌زنان به ریش نداشته‌اش بخندد و بگوید:
- رویا این چند روز ایسگا بودی، پیاده شو!
- حالت خوبه؟
چشم از جاده گرفت. نفهمید کی درون ماشین نشسته‌است! سری تکان داد و سرخورده زمزمه کرد:
- براش پاپوش درست کردن. من اون رو می‌شناسم! دختر خوبیه.
حیدری با نگاهی متأسف روی از او گرفت. مگر باور یک مجرم آن‌قدر سخت بود که آن دختر این‌گونه از بار حقیقت شانه خالی می‌کرد؟! کاش می دانست که او عزای شبی را گرفته که حتی نمی‌داند چه بر سرش گذشته‌است، آن‌وقت دلیل انکارش را بی شک درک می‌کرد.
***
یک دستش آویزه‌ی مویش بود و دیگری آویزان از مبل. به عمد صدای زن را روی بلندگو گذاشت و از زیر چشمان ریزشده‌اش به پدرش نگاه کرد.
- مشترک موردنظر خاموش می‌باشد، لطفاً... .
گوشی از دستش لغزید و کنار پایه‌ی مبل افتاد. به زحمت خودش را از حالت خواب بیرون کشید. خم شد تا آن را پس گیرد، در همان حال هم نالید:
- خاموشه!
نادر «الله اکبر» گفت و به نمازش خاتمه داد. دست روی زانو گذاشت و از جای برخاست، نگاهی به پنجره‌ی حیاط خانه کرد که سیاهی آسمان را قاب گرفته‌بود. دندان بر هم سایید و ‌آرام زیر لب غرید:
- خونه‌ی رفیقش رو بلدی؟ شاید باهاش گرم گرفته، زمان از دستش در رفته.
پسر شانه‌ای بالا زد و گفت:
- من از کجا بدونم خونه‌ی گونش رو؟
شهرزاد: باز رفته پیش این دختره!

 

[Afeljor]

هر دو به شهرزاد خیره شدند که در چهارچوب در شاکی ایستاده‌بود. علی به خودش آمد و به سمتش پا تند کرد.
- قربونت شم مامان، چرا از رخت‌خوابت بلند شدی؟ چی می‌خوای؟
اخمو و طلبکار به چهره‌ی خونسرد پسرش خیره شد.
- رویا رو می‌خوام. برای چی گذاشتی بره؟
این را گفت و زمزمه‌وار تکرار کرد:
-‌‌ وقتی قرار بود ما بیایم!
او با همان نگاه لبریز از گلایه به سمت آشپزخانه می‌رفت، هنگامی که هنوز در حال غرغر کردن بود:
- هزار دفعه بهش گفتم گونش رفیق نمیشه، گوش نمیده که. درست مثل نداست! یک‌دنده و لجباز.
یک لحظه ایستاد، انگار که چیزی یادش آمده باشد به‌سرعت چرخید و به ساعت گرد طلایی‌فام نگاه کرد. متعصب لب گزید و راه حرف خود را پس گرفت:
- ساعت‌ نه ‌شد، هنوز نیومده! این شهربانو رو چی بگم؟ از کی تا الان هی وِز میزد دم گوشم که آبجی دخترت کجاست؟ بنده خدا راست میگه دیگه، مردم و زنده شدم کَکِشَم نگزید. اصلاً عین خیالش نیست!
نادر: شهرزاد! حرف از خواهرت نزن. انقدر براش مهمه بره دختر خودش رو جمع کنه!
علی: بابا چیکار به دلارام داری؟!
شهرزاد زیر لب حرف علی را تأیید کرد و گفت:
- همین رو بگو!
با نگاه تند و تیز نادر ریشخندی زد و سکوت را پیشه کرد. علی هوفی کشید و به سوی در خروجی رفت، دو جفت نگاه شاکی هم به دنبالش کشیده شد.
نادر: کجا میری؟
شهرزاد هم پرسید:
- میری دنبال رویا؟
کاپشنش را پوشید و دستش را روی دستگیره‌ی در گذاشت.
- نرو علی، رویا دفعه اولش نیست ما رو دل‌نگرون می‌کنه. خودش میاد دیگه، آخه از کجا می‌خوای پیداش کنی؟!
پسر پوزخندی زد که از چشم آن‌ها دور ماند؛ تنها به یک جمله بسنده کرد و رفت:
- رویا گم نشده که پیدا بشه. نیازی نیست نگران باشید.
***
(رویا)
هنگامی که در به رویش باز شد، موجی از گرما پوست صورتش را لمس کرد. هیچ تصوری از کلانتری و اداره‌های آگاهی نداشت، حتی با وجود اینکه پدربزرگش روزی کارکشته‌‌ی چنین حرفه‌ای بود! تنها یک نطق بر مدار سرش به گردش در آمد؛ صدایی که نشئت از خاطراتی می‌گرفت که صاحب گم‌شده‌اش بی‌وقفه پیدا می‌شد.
«عشقم، اگه پلیس‌ها گرفتنمون نترسی ها! فقط بگو من مزاحمت شدم. بذار اگه خانوادت اومدن، واسه شکایت کردن بیان. نگو که با هم دوستیم.»
«چی میگی ماهان؟ مگه قرار نیست بیای خواستگاری؟ وقتی نامزد بشیم دیگه ترسی هم از گشت ارشاد نداریم.»
«من فقط برای خودت میگم. می‌دونم خانواده‌ت خیلی مذهبین!»
حال می‌فهمید پسرک در اصل چه می‌گفت! چقدر احمق بود؛ هیچ‌وقت در ذهنش خطور نکرد که این سخنان بوی یادگاری می‌دهد نه ماندگاری. لیکن تازه به این اندیشید که اگر سخنان ماهان را از نشناختن پیش می‌گرفت، حال لازم نبود به اینجا بیاید. کاش لاأقل با دیدن خودرو‌های پلیس پا به جلو برنداشته‌بود. اینک احساس می‌کرد موزائیک‌های سفید هم به رویش دهان‌کجی می‌کنند! با سری خمیده روی صندلی پهن سیاه جای گرفت. حالا که معرفت دوستانه‌اش او را به اینجا کشانده‌بود، پس بهتر بود در همین نقش ادامه دهد.
خودش هم در عجب ماند که احساساتش چون نسیم پاییزی وزیده و در غرب دلش به طور عجیبی گم گشته‌بودند، اما مگر خرج چنین احساساتی سودی هم داشت؟! رشته‌های افکارش را قطع کرد و به برگه‌ای خیره شد که امین آن را جلویش گذاشته‌بود.
- مشخصاتت رو بنویس!
خودکار را از دستان او گرفت و شروع به نوشتن کرد. امین در حین نوشتن از او پرسید:
- چند وقته که گونش رو می‌شناسی؟
قلم دستانش از حرکت بازایستاد. یاد روزهای قشنگی افتاد که در کنارش گذرانده‌بود. لبخندی زد و گفت:
- دوسال.
- می‌دونی که جزو باند قاچاقه؟
سرش را بالا برد و عمیق به چشمان سیاه براق او خیره شد. عصبی از این همه استرس، تنها با یک نگاه او بار دیگر لب به شکایت گشود:
- گونش خیلی دختر خوبیه، براش پاپوش درست کردن!
ابروان امین به بالا پرید. مشتاق صندلی را جلو کشید.
- کی پاپوش درست کرده؟
نگاه کردن در آن مرداب سیاه بسی سخت به نظر می‌رسید. سری پایین انداخت و گفت:
- نمی‌دونم!
امین اخم شیرینی بر پیشانی‌اش نشاند. نگاه کردن به پنجره‌ی چشمانش لذیذ و تسکین‌بخش بود. دختر بی‌آن‌که بداند تمام احساساتش را با یک نگاه از بند رها بخشیده، باز خیره‌ی مرد روبه‌رویش شد.
- نمی‌دونی و حرفش رو می‌زنی؟
بغض کرد و دیگر چیزی نگفت تا که رسوا نشود!
- دوست صمیمی بودید؟
چشمانش نم پس داد و بغضش مجال حرف زدن از او را گرفت. امین با تعجب به چشمان گریان رویا نگاه کرد؛ گریستن با احساساتش هم‌خوانی نداشت! هر چند می‌دانست ترفند خارق‌العاده‌ای به کار برده‌است، زیرا که اشک مانع پاسخی راسخ می‌شد. درون چشمان او چیزی جز اشک تمساح دیده نمی‌شد، با این حال دستمال پارچه‌ای تمیزی از جیبش بیرون آورد و به دستانش داد. رویا تشکری کرد و دستمال را گرفت. حین پاک کردن اشکانش، بوی گل یاس به مشامش رسید. لبخندی کنج لبش نشست. امین هم در مقابل لبخند زیبایش لبخند کجی زد و گفت:
- اگه دوست صمیمیش هستی، باید از گذشته‌ی اون بدونی. درسته؟
غمگین نگاهش کرد.
- چیزی نمی‌دونم. اون هیچ وقت از گذشته‌ش نگفت، من هم کنجکاو نشدم. فقط می‌دونم که اون خیلی تنهاست، خیلی!
حقیقت بر زبانش جاری شد و امین نتوانست منکرش شود.
- آخرین‌باری که دیدیش کی بود؟
با اعتمادبه‌نفس گفت:
- توی باشگاه، پریروز.
برگه‌ی سیاه‌شده‌اش را سمت امین گرفت.
- میشه با خانواده‌م تماس بگیرم؟ اون‌ها تا الان نگرانم شدن. قرار بود خیلی وقت پیش برم خونه!
امین کاغذ را گرفت و نگاه کوتاهی حواله‌اش کرد. او یک دختر با اصالت بود که تا به الان هیچ پرونده‌ی سیاه‌شده‌ای نداشت، پس احتمالاً نمی‌توانست جزو مظنونین واقع شود؛ اما بر خلاف پرونده‌ی سفید، احساسات گنگ و نامعلومی داشت.
- مشکلی نیست، می‌تونی زنگ بزنی و بری.
- ممنون.
از جایش برخاست. خوشحال بود که اتفاق بدی نیفتاده‌است، این همه دلهره را هم ناب به هراسی چون سراب فروخته‌بود. اما همین که خواست دستش را روی دست‌گیره‌ی در بگذارد، با شنیدن سوال چالش‌برانگیز امین دانست چندان دلهره‌اش بی‌جهت نبوده!
- دیشب کجا بودی؟
نگاهش نکرد و گفت:
- خونه!
ابروان مرد به بالا پرید که خطوط افقی بر پیشانی‌اش نمایان شد.
- صبر می‌کنیم یکی از اعضای خانواده‌ت بیاد
برای تأیید صحت حرف‌هات.
پوزخندی زد؛ انگار که دروغ‌هایش تنها روی مادر اثر می‌کرد. چشمی گفت و دوباره روی صندلی نشست. خیال باطلش هم جمع بود که قرار نیست به این زودی‌ها ماه از پشت ابر بیرون بیاید.
- نیازی نیست اینجا بشینی، می‌تونی توی راهرو هم منتظر بمونی.
پوفی کشید و از اتاق او بیرون آمد.

 

[Afeljor]

چشمانش را بست و تن خجسته‌اش را به آغوش کشاند. دل و دماغ نگاه کردن به راهروی طویل اینجا، خصوصاً در کنار آن سرباز یالغوزی که هر دم چشم‌چرانی می‌کرد را نداشت. همین که دستانی بازویش را گرفت، وحشت‌زده چشم گشود. با دیدن برادرش نفس راحتی کشید و گفت:
- چی شد، اجازه دادن که باهات بیام؟
- برای چی نذارن بیای؟! مگه تو چیکار کردی؟!
چشم در حدقه چرخاند و نگاه بی‌قرارش را به جای دیگری داد.
- ازت چی پرسیدن؟
علی دستان رویا را گرفت و به‌سمت در خروجی رفت.
- گفتن که تو دیشب کجا بودی و از خانواده‌مون پرسیدن. همین که فهمیدن نوه‌ی اردلانم، کلی چاپلوسی این پیرمرد خرفت رو شنیدم. در آخر هم گفتن برم بهش سلام برسونم!
اخمی میان آن‌دو ابرویش نشست. در کودکی کم از آن مردک شَل نکشیده‌بود!
- باید هم تحویل بگیرن؛ اردلان یک روزی سرهنگ این مملکت بوده!
پوزخندی به حرف خود زد و همراه علی از کلانتری بیرون آمد. سوار خودرو که شد، با مأیوسی به برادرش نگاه کرد و گفت:
- حتماً مامان کلی حرص خورده!
علی استارت ماشین را زد و به عقب نگاه کرد تا خودرو را از میان دو ماشین بیرون آورد. در همان حال گفت:
- اگه نمی‌رفتی خونه‌ش، الان پات به اینجا نمی‌کشید. چقدر گفتیم گونش به درد دوستی با تو نمی‌خوره‌؛ بیا آخرش هم شد جانی یک پرونده‌ی قاچاق!
بی‌هیچ سخنی نگاهش را به جاده دوخت. معلوم نبود گونش برای چه چنین دست گلی به آب داده! تمام راه به نصیحت‌های برادرانه‌ی علی گوش داد و از آن گوش بیرون کشید. در آخر بی‌حال، با یک احوال پرسی ساده از اهل خانه، روی تخت‌خوابش فرود آمد.
***
(امین)
همین که نظاره‌گر رفتن رضا پشت‌بند آن‌ها شد، انگشتش را از لای پرده‌ی کرکره‌ای بیرون کشید و روی صندلی مخصوصش جای گرفت. مهناز که طاق سکوتش بر هم شکسته‌بود، گفت:
- چرا رضا رو فرستادی دنبال اون دختره؟ مگه نمیگی اون کاره‌ای نیست؟
- مافوقم که نیستی بازپرسی می‌کنی!
گوشه‌ی لب‌های دختر بالا رفت. صفتی که در ذهن بر او نامیده‌بود مدام پر رنگ و طولانی‌تر می‌شد؛ «دیوونه‌ی بی‌ادب از خودراضی.»
- هی، می‌فهمم از من خوشت نمیاد! فقط این رو نمی‌دونم که چرا اینجایی؟ معمولاً آدم‌ها از کسایی که متنفرن دوری می‌کنن، اما تو... .
چیزی نگفت؛ در ازایش با نگاه پر ملامتی سخن خود را به کرسی نشاند. آتش خشم مهناز هر لحظه زبانه می کشید، امین هم سرخوش از این گرما، هیزم آن را تدارک می‌دید.
- فکر کردی خیلی مغز متفکری آره؟ من پرونده‌ت رو خوندم؛ خیلی از بی‌گناه‌ها رو گناهکار جلوه دادی، اون هم بدون مدرک! به‌خاطرش تنزیلم گرفتی و البته لقب دیوونه‌ها رو، اما خب نمی‌فهمم سرهنگ‌علوی چرا این پرونده رو باید بده دست تو؟!
امین خنده‌ی خوشمزه‌ای کرد که کام دختر را بسی تلخ کرد.
- هر چند من به اندازه‌ی تو مشتاق گذشته‌م نیستم، اما این رو بدون با این حرف‌ها نمی‌تونی چیزی از من بفهمی؛ الان هم فکر کنم شیفتت تموم شده!
دهانش را باز کرد اما واژه‌ای بر حال خویش نیافت. خیلی آرام در را باز کرد ولیکن محکم بر هم کوبید، همان گونه که طنین قدم‌هایش بر سالن اکو می‌انداخت، صدای زمزمه‌ی آرامش به گوش می‌رسید:
- پسره‌ی احمق فکر می‌کنه الهه‌ست!

 

[Afeljor]

***
یعقوبی سلام نظامی داد و وارد اتاق شد. کنار سروان محبوب خود نشست و گفت:
- ببخشید دیر کردم، جلسه رو شروع کنید.
سرهنگ از جای بلند شد و به چندین عکسی که روی تابلوی بزرگی نصب شده‌بود اشاره کرد. سر چوب‌دستی روی مردان تیره‌رنگی نشانه رفت که یکی خم‌شده بر میز بیلیارد و دیگری بر صندلی نشسته‌بود. سرهنگ مردی را که روی صندلی نشسته و چشمان کوچک و خندانش دوخته بر زمین بود، با سر چوب‌دستی چند ضربه‌ای به بازوی تتوکرده‌اش زد و گفت:
- سام نادی، برادر سامیار نادی؛ پسرهای شیخ نادی‌ان. تیم ما قرار بود اون شب دستگیرشون کنن که با انفجار از دستشون دادیم.
سر چوب کشیده شد و مردک چاقی را نشانه رفت که نشسته بر لیموزین سیاهی در خیابان‌های تهران بود.
- عماد صمیمی؛ باز یکی از مظنون‌هایی بود که بعد از چند ماه موفق شدیم ردش رو بزنیم که متأسفانه این هم مرد!
با تأسف نگاهی به جمع انداخت و گفت:
- ولی کی پشت این کشتاره؟!
نگاه به مأمورین جوان خود انداخت و لب زد:
- گونش لسانی تنها کسیه که تونستیم دستگیرش کنیم. خانم مهناز بهاور، گزارشتون رو ارائه بدید.
مهناز روی به افسران پلیس کرد و گفت:
- من در مورد اون تحقیقات لازم رو انجام دادم. تمام کسانی که باهاشون در ارتباط بوده رو زیر نظر قرار دادم و بازجوییشون کردم. به پرورشگاهشم سر زدم؛ طبق گفته‌های بقیه، خانم پناهی زن سختگیری بوده که چند ماه پیش بر اثر تصادف جونش رو از دست داده و متوجه شدم که همه‌ی حرف‌های گونش صحت داره.
یعقوبی نیشخندی زد و نگاه به امین کرد که عمیق خیره‌ی او بود.
- خیلی خب نیما، تو چیزی پیدا کردی؟
راست ایستاد و صدایش را صاف کرد. در حالی که دو دستش روی میز بود، گفت:
- من یک سری اسناد توی خونه‌ش پیدا کردم که مربوط به معامله‌ی محموله‌هایی از مواد مخدره! همه‌ی این سرمایه‌ها از شرکت آتوسا بیگه که پنهانی با جنس کالا وارد و خارج شده. این‌که چطور اومده معلوم نیست؛ فقط وزن و تعداد بسته‌بندی و زمان تحویل مشخصه.
چندین برگه‌ای که امضای آتوسا زیرش حک شده‌بود را از کاور درآورد و به دستان سرهنگ داد.
- این مدرک نشون میده که آتوسا یک مجرمه. اگه شما و مقامات اجازه بدید، همین الان با بچه‌ها بریم و شرکت رو بررسی کنیم. شاید چیزهای بهتری پیدا کردیم!
سرهنگ و باقی افراد متعجب به نیما خیره شده‌بودند. هیچ‌کسی باور نداشت باند به این بزرگی، به همین آسانی حل شده باشد! سرهنگ نگاه به یعقوبی کرد و خطاب به او گفت:
- آتوسا رو دستگیر کن! اگه این مدرک حقیقت داشته باشه، پس زمان گرفتن جنس باید سه‌روز پیش باشه. یک نگاه به انبار کالاش هم می‌کنید. خدا همراهتون.
همگی بیرون رفتند جز امین. سرهنگ مدارک را روی میز گذاشت و با چهره‌ای که خستگی بر روی آن خوابیده‌بود، خودش را روی صندلی انداخت. از گوشه‌ی چشم به امین نگاه کرد و اشاره‌ای به اسناد روی میز طویل شیشه‌ای کرد، گفت:
- این مدارک رو به گونش نشون بده، به شاهدی مثل اون نیاز داریم.
او که با ابروی بالارفته و نگاه شکاکی خیره به جای خالی نیما بود، آهسته لب زد:
- بهش اعتماد داری؟
سرهنگ تکیه‌اش را از روی صندلی برداشت. با اینکه رأس نگاه امین را دیده‌بود، باز پرسید:
- به کی؟
امین صندلی‌اش به سوی سرهنگ چرخاند.
- ستوان نیما یعقوبی.
- چرا نباید داشته باشم؟ اون یکی از بهترین‌های ماست!
پوزخندی روی لب کدرش نشست. با صدای مرتعش‌شده که آهنگی نه چندان دلنشین داشت، گفت:
- من اون خونه رو بررسی کردم، هیچی پیدا نکردم! اما نیما یک‌راست رفت سراغ گلدون‌های اون خونه؛ این عجیب نیست؟
- چرا فکر کردی بعد از یک‌سال تنهایی می‌تونی همه‌چیز رو ببینی؟
امین از جایش به‌سرعت برخاست، طوری که صندلی به عقب برگشت و به دیوار سنگی خورد.
- دایی!
- گوش کن امین، هنوز یادم نرفته سر پرونده‌ی قبل چه بلایی سرت اومد. ازت می‌خوام الهاماتت رو بذاری برای خودت و فقط دنبال مدرک باشی، وقتی پیداش کردی اون‌وقت با قاطعیت حرف بزن!

 

[Afeljor]

***
(سیزده‌روز بعد)
(رویا)
در اتاق را به‌سرعت باز کرد که تنش به تن مادر خورد. شهرزاد با نگاه خصمانه‌ای لب بی‌‌رنگش را گزید و دور رویا چرخی زد. شال او را با دو انگشتش گرفت، با چنان وسواسی‌ که انگار آشغالی بر دست دارد! گفت:
- رویا این نخ‌نمای نازک چیه روی سرت؟!
رویا خمیازه‌ای کشید و آن رنگ سرخ را مقابل چشمانش گرفت.
- چیه؟ شال دیگه، شال!
شهرزاد اخمی کرد و نگاهش بین مانتوی سبز و شلوار جین پاره‌اش به گردش در آمد.
- برو یک چیز درست تنت کن. کسی تو رو ببینه خدای نکرده فکر می‌کنه معتادی چیزی هستی!
او سست و بی‌حال روی در سر خورد و دو زانو بر پارکت چوبی آن‌جا نشست. نگاه بی‌رمقش را به مچ دستانش دوخت و هنگامی که ساعتی بر آن ندید، غرید:
- ای خدا حالش رو ندارم، باید برم!
شهرزاد گره روسری‌اش را کورتر کرد و به سمت حیاط خانه دوید. در همان حال داد زد:
- بشین همون‌جا تا بیام!
وارد حیاط که شد از کنار گلدان‌های رنگا‌وارنگ گذشت و یک‌راست به سمت انباری رفت. در حالی که خم شده‌بود، کلید طلایی کوچکی را از گردنش در آورد و درون قفل صندوقچه کرد. با کمی زیرورو کردن چادر مشکی‌ای را دید که زیر خروار خاطره‌ای، بی‌نوا و بی‌ک.س رها شده‌بود. آهی کشید و بر زمین نشست. هنگامی که صدای کوبش در به گوشش رسید، هول‌زده از جای برخاست. به کلی دخترک چشم‌انتظار را از یاد برده‌بود. چادر را کشید که ناغافل قطعه‌عکسی بر زمین غلتید. او که ذهنش مغشوش از رویا بود و هیچ‌چیز جز آن دخترک شلخته‌‌پلخته نمی‌دید، در صندوقچه را بست و به سوی حیاط دوید. رویا شل و وارفته روی زمین خاکی نشست و سخت در حال بستن دو بند کفشش شد. مادر را دید که چادر سیاهی را به سمتش دراز کرده‌است. نیشخندی زد و گفت:
- انتظار داری این پارچه‌ی سیاه رو دورم بپیچونم و برم بیرون؟!
شهرزاد چنگ بر لپ‌های تپلی‌اش کشید و زیر لب چنان تشری به او زد که رویا شوکه‌شده به خودش نگاه کرد.
- خاک بر سرت نکنن دختر! عین مادرمرده‌ها چند تیکه لباس کهنه پوشیدی می‌خوای بری بیرون؟! اون‌وقت این چادر یادگار عمه‌ندات رو نمی‌پوشی؟ این برات یک تیکه پارچه سیاهه؟! این برات... .
بغض در گلویش تند و تیز در آمد، آغشته به ناتوانی نالید:
- این برات بی‌ارزشه؟ واقعاً تو فکر می‌کنی یک چیز بی‌ارزشه؟! عقل من از تو کمتره که نفهمم دارم چیکار می‌کنم؟!
رویا که روزها انتظار اشک‌های بی‌بهانه‌ای را می‌خواست، زارزار گریست. خسته از بهانه‌گیری‌های مادرش، صدای هق‌هقش از او هم بالاتر رفت، چنان که شهرزاد حال خود را فراموش کرد و رویا را به آغوش کشید.
- وا برای چی گریه می‌کنی آخه؟ من فقط باید حرص بخورم، تو دیگه الکی چرا حرص می‌خوری؟
لب و لوچه‌ی آویزانش غرق در اشک شده‌بود. خیسی صورتش را با شانه‌ی مادر پاک کرد و برای خلاصی از این گیر دادن‌های او به غلط کردن افتاد. می‌دانست اگر بی‌توجهی کند او سال‌ها همین روزها را سرکوفت می‌کرد. اینک شمرده‌شمرده گفت:
- من اصلاً راجع‌بهش فکر نکردم، خواهش می‌کنم تمومش کن.
شهرزاد که حالا کاملاً آرام شده‌بود، بوسه‌ای بر پیشانی‌اش زد و نوازشی روی سرش کشید.
- آخه چرا هم وقتی مظلوم میشی حرص میدی هم وقتی عادی هستی؟ منو ببین، چت شده؟!
- چیزیم نیست، زود خوب میشم.
- خدا کنه!
از جای برخاست و خاک مانتویش را تکاند؛ چادر را به سرش کرد که مادر الحمداللهی زیر لب گفت و یادش رفت مثل همیشه بپرسد که مقصد دخترکش کجاست! در خانه را بست و نفس عمیقی کشید؛ بوی شکوفه‌ی بهاری که به مشامش رسید لبخند کوچکی کنج لبان صورتی‌اش نشست.
- کاش می‌تونستم بدون رودروایسی بگم چقدر چادر قشنگت کرده.
لبخندش ذره‌‌ذره فرو پاشید و نگاه تیزش سایه‌ی روبه‌رو‌یش را شکار کرد. آن نقش بلندقامت، چون فانتزی‌های کودکی‌اش بر دیوار کاه‌گلی غلتیده‌بود.
- ولی به‌گمونم به‌خاطر شرمی که تو داری، باید سر خم بگیرم و بعد سلام کنم.
نگاه سرکشش سوی چشمان او کشیده شد. لب از لب باز کرد تا لاأقل چیزی بگوید، اما وقتی موی سفید ساده‌اش را از نگاه گذراند دهانش بسته شد و نگاهش قفل روی او. سهیل از سکوت عجیب او در گلو خندید، سر خم کرد و گفت:
- سلام علیکم حاج‌خانم!
لبان وارفته‌ی رویا داشت رنگی از شیطنت‌های او می‌گرفت که در خانه بی‌موقع باز شد. شهرزاد که تکه‌ای از چادرش زیر دندانش بود، با دیدن مرد روبه‌رو‌یش آن هم مقابل دخترکش چشمانش درشت شد و چادر از روی سرش لیز خورد و بر شانه‌اش افتاد. سهیل نگاه به چشمان ریزشده‌ی شهرزاد کرد، لبخند غریبی زد و باز سر خم کرد و گفت:
- سلام.
شهرزاد در خانه را محکم به‌هم بست و نگاه به رویا انداخت که نگاهش بند آسفالت‌های زیر پایش بود.
- رویا این آقا مزاحمت شده؟!
سرش را بالا گرفت. دیدن آن شک و طلبکاری از نگاه مادر بسی برایش آزاردهنده بود.

 

[Afeljor]

ریشخندی زد و گفت:
- فقط آدرس ازم پرسید.
چشم‌غره‌ای به آن ابروی بالارفته‌ی سهیل انداخت و روی برگرداند. با قدم‌های تندی تا سر کوچه راهش را گذراند، اما همین که از سنگینی نگاه‌ها گریخت، ایستاد. با چشمان بسته کام عمیقی از هوا گرفت ولیکن لحظه‌ای طول نکشید که بر خود مسلط شد. این بساط نگاه تنش‌دار و مضطربش نشئت از دروغ و فریب‌های کوچک و بزرگی می‌گرفت که به دیگران می‌خوراند. آهی کشید و قدمی برداشت که نوک دماغ سربالایش مماس تی‌شرت سهیل شد. عصبی با آن ابروی در هم رفته قدمی به عقب برداشت و توپید:
- هیچ معلومه چت شده؟! چرا داری میای دنبالم؟
دستش را بر جناغ سی*ن*ه‌اش، درست همان جایی که ثانیه‌ای قبل رویا نفس کشیده‌بود، برد و دکمه‌ی پیراهن سفیدش را بر روی تی‌شرتش بست. بدون آنکه گره نگاهش را از چشمان رویا بکند با چاشنی لبخند گفت:
- عادت ندارم با خانم‌های چادری مشاجره کنم، حتی اگه جواب سلام هم ندن! فقط می‌خوام کمکت کنم؛ همین.
نگاه بدخلقش به خیابان دوخته شد.
- من دو هفته قبل ازت کمک خواستم. می‌دونی، وقتی خبری ازت نشد به مرور زمان متوجه شدم هیچ مشکلی ندارم!
- که اینطور! پس زمان مشکلت رو حل کرده؟
به عقب برگشت و نگاه به داخل کوچه انداخت. سهیل از عکس‌العمل او آهسته لب زد:
- دیدم رفت خونه‌ی همسایه‌تون، نگران نباش.
پوفی کشید و لبخند گشادی بر لب زد که تمامی دندان‌های سپیدش به نمایش گذاشته شد.
- نیستم!
از کنارش گذشت، لیکن با شنیدن نطقش پاهایش فرمان ایست را داد.
- اگه مشکلت برگشت، من هستم تا کمکت کنم. البته اون‌وقت با شرط و شروطه.
به عقب که چرخید سهیل را دید که بر دیوار تکیه داده و نگاهش را به تاکسی زردی که کنار جدول ایستاده‌بود دوخته.
- چه شرطی؟
- مشکلت برگشت؟
به روی خاک زیر پایش خندید، اما همین که سر به بالا گرفت و در چشم‌هایش خیره شد خنده‌اش هم آب شد! مژگان به‌هم‌تنیده‌ی پسر سایه‌ای به دور چشمان آبی‌رنگش انداخته‌بود که خشونت نگاهش را چند برابر می‌کرد، اما شوخ‌طبعی‌اش زیبا به نظر می‌رسید. نفس عمیقی کشید و گفت:
- من رو باش واسه شنیدن چه حرفی اینجا وایسادم!
به سوی تاکسی رفت و صدای سهیل را تنها به گوش سپرد و نایستاد تا پسرک عجیب را خیره‌خیره نگاه کند.
- مواظب خودت باش خانم باهوش!