مشاعره مشاعره با حرف " خ "

[پایان]

خیالی را که می‌دارم غمم را همدمی باشد

چه همدم؟ همدم محرم، چه محرم؟ محرم دل‌ها

 

[نیما نصر]

خیزم که نماند بیش ازین تدبیرم
خصم ار همه شمشیر زند یا تیرم

گر دست دهد که آستینش گیرم
ورنه بروم بر آستانش میرم

 

[پایان]

خورشید رخ مپوشان در ابر زلف یارا

چون شب سیه مگردان روز سپید ما را

 

[نیما نصر]

خیزم قد و بالای چو حورش بینم
وآن طلعت آفتاب نورش بینم

گر ره ندهندم که به نزدیک شوم
آخر نزنندم که ز دورش بینم

 

[پایان]

خرامان آمد از می در سر آتش

چو او آمد درآمد از در آتش

 

[نیما نصر]

خوب را گو پلاس در بر کن
که همان لعبت نگارینست

 

[پایان]

خوش آن ساعت که از اطراف صحرا سر زند گردی
چو گرد از هم بپاشد محمل جانان برون آید

امان ده یک دم ای ماه مخالف حسبة الله
که طوفان خورده‌ای از ورطه طوفان برون آید

 

[نیما نصر]

خرما نتوان خوردن از این خار که کشتیم
دیبا نتوان کردن از این پشم که رشتیم

بر حرف معاصی خط عذری نکشیدیم
پهلوی کبائر حسناتی ننوشتیم

ما کشتهٔ نفسیم و بس آوخ که برآید
از ما به قیامت که چرا نفس نکشتیم

افسوس بر این عمر گرانمایه که بگذشت
ما از سر تقصیر و خطا درنگذشتیم

دنیا که در او مرد خدا گل نسرشته‌ست
نامرد که ماییم چرا دل بسرشتیم

ایشان چو ملخ در پس زانوی ریاضت
ما مور میان بسته دوان بر در و دشتیم

پیری و جوانی پی هم چون شب و روزند
ما شب شد و روز آمد و بیدار نگشتیم

واماندگی اندر پس دیوار طبیعت
حیف است دریغا که در صلح بهشتیم

چون مرغ بر این کنگره تا کی بتوان خواند
یک روز نگه کن که بر این کنگره خشتیم

ما را عجب ار پشت و پناهی بود آن روز
کامروز کسی را نه پناهیم و نه پشتیم

گر خواجه شفاعت نکند روز قیامت
شاید که ز مشاطه نرنجیم که زشتیم

باشد که عنایت برسد ورنه مپندار
با این عمل دوزخیان کاهل بهشتیم

سعدی! مگر از خرمن اقبال بزرگان
یک خوشه ببخشند که ما تخم نکشتیم

 

[پایان]

خدا اگر چه ز پاکان دعا قبول کند

دعا کنم من و گویم خدا قبول کند

 

[نیما نصر]

خلاف راستی باشد خلاف رای درویشان
بنه گر همتی داری سری در پای درویشان

گرت آیینه‌ای باید که نور حق در او بینی
نبینی در همه عالم مگر سیمای درویشان