در حال ویرایش [منطقه‌ی آشوب] اثر «Rasha_S کاربر انجمن رمان بوک»

[Rasha_S]

دست‌هام رو توی جیب شلوار پارچه‌ای طوسی‌رنگی که حمید در اختیارم قرار داده‌بود فرو کردم و به دختر و پسرهایی که به کیسه بوکس‌های شنی ضربه می‌زدن، نگاه کردم.
- توی پنج‌روز، از این‌ها مبارز درست نمیشه.
دستش رو توی هوا تکون داد.
- ما متوجه حقیقت هستیم. تو تمام تلاشت رو کردی پسر! بقیه‌ش میشه تلاش خودشون.
آستین‌های پیراهن مشکی‌رنگم رو بالاتر زدم و با قرار دادن کف دست‌هام روی زمین، آماده‌ی شنا زدن شدم.
حمید: پنج روز مقاومت و لج‌بازی با حسنا، سرحالت کرده.
تک‌خنده‌ای کردم و توی ذهنم، مشغول شمردن دفعات بالا و پایین رفتنم شدم.
- حالم خوبه! یه هفته بی‌هوشی، وضعیتم رو خوب و راحت کرده.
به تبعیت از من، دست‌هاش رو روی زمین گذاشت و شنا زدنش رو با من هماهنگ کرد.
- ببینیم و تعریف کنیم! تمام این پنج‌روز رو فقط نگاه کردم ولی امروز به مبارزه می‌طلبمت.
سرم رو تکون دادم تا عرقی که به سمت چشم‌هام می‌اومد، به طرف دیگه پرت بشه.
- حتی جنازه‌ی بدون روح من رو هم نمی‌تونی شکست بدی پیرمرد!
خندید. چند دقیقه بعد، با دیدن لرزش دست‌هاش و تقلا برای بالا اومدن، خندیدم.
- بجنب پیرمرد! فقط ۱۲۰ تا رفتی. هنوز سی‌تا مونده تا برسی به من.
- هیس!
- یالا حاجی! نبینم دست‌هات می‌لرزه.
بی‌حال خودش رو روی زمین انداخت و با غلتی که زد، به سقف نم‌زده خیره شد.
چهارزانو نشستم و به شوخی، روی شکمش کوبیدم.
- گفتم که حتی جنازه‌م رو هم نمی‌تونی شکست بدی. البته هنوز کامل انرژیم رو به دست نیاوردم.
چشم‌غره رفت ولی قبل از این‌که بتونه چیزی بگه، حسنا با عجله وارد پارکینگی که حالا کسی به‌جز من و برادرش توی اون نبود، شد.
حسنا: کسری میگه چند تا سیاسی دارن به سمت پایگاه حرکت می‌کنن.
به سرعت روی پاهام ایستادم.
- لعنت بهشون! مشکوک شدن. من باید همین الان برگردم.
به حمید نگاه کردم.
- چیزی داری که من رو سریع‌تر از اون لاشخورها به پایگاه برسونه؟
سرش رو تکون داد.
- بستگی داره چقدر سریع بتونی رکاب بزنی.

 

[Rasha_S]

***
با تمام توان رکاب می‌زدم و نگاهم رو از روبه‌رو منحرف نمی‌کردم. باد داغ به صورتم می‌خورد و زخم ابروم که تقریباً خوب شده بود رو می‌سوزوند.
مسیر رو تغییر دادم و وارد علف‌زارهای بلند شدم. چهارسال دوری مردم از تکنولوژی و عدم توانایی اون‌ها برای نابودی یا دستکاری طبیعت، فرصت جدیدی برای گیاه‌ها و حیوانات ایجاد کرده‌بود؛ هرچند هنوز هم ساختمون‌های خفه‌شده توی محاصره‌ی پیچک‌ها، یادآور اون دوران بود.
با تکون خوردن چیزی توی علف‌ها، به سرعت اسلحه‌م رو از توی غلاف بسته شده دور کمرم بیرون کشیدم و بدون معطلی شلیک کردم.
صدای فریاد و زوزه‌ی سگ رو شنیدم و بدون توجه، گلوله‌ی دیگه‌ای شلیک کردم. زمانی که از کنار جسدش عبور می‌کردم، نگاهم به جوی خونی افتاد که از سی*ن*ه و گردنش بیرون می‌زد.
کم‌کم نفسم تنگ می‌شد و دست‌هام به طور نامحسوس، می‌لرزید. بدون اهمیت، به رکاب زدن ادامه دادم تا این‌که دیوارهای بلندی که پایگاه رو روی خودشون محفوظ کرده‌بودن رو دیدم.
با نزدیک‌تر شدنم به پایگاه، صدای همهمه‌ی ناباورانه‌ی دژبان‌ها رو شنیدم. منتظر، جلوی دروازه‌ی بسته ایستادم و سعی کردم به آرومی و بدون ایجاد صدا، نفس بکشم. چند ثانیه بعد، درهای سنگین و بزرگ فلزی باز شدن و ماهان به سمتم دوید. با رسیدن بهم، ناباورانه ایستاد و نگاهش رو روی من حرکت می‌داد.
از روی زین پیاده شدم و دستم رو جلو گرفتم.
- سلام ماهان!
به خودش اومد. خندید، دستم رو محکم توی دست‌هاش گرفت و فشار داد.
- برگشتی! بالأخره برگشتی. تو زنده‌ای!
لبخند زدم. به پشت سرش نگاه کردم و سعی کردم وضعیت داخل دروازه رو متوجه بشم.
- نرسیدن؟
گیج شد.
- کی؟
نگاهش کردم.
- سیاسی‌ها! دارن میان.

 

[Rasha_S]

ترس توی چشم‌هاش جوونه زد.
- برای چی؟
کنارش زدم و دوچرخه رو به سمت دروازه هدایت کردم.
- مشکوک شدن. می‌خوان بفهمن که من برگشتم یا نه.
با ورودمون به پایگاه و بسته شدن دروازه‌ها، مردمی که در حال عبور از اونجا بودن، با چشم‌های گرد شده نگاهم کردن.
ماهان اخم کرد.
- عوضی‌های فرصت طلب!
صدای همهمه‌ی دژبان‌ها، مانع از جلو رفتن و حرف زدنم با مردم شد. یکی از دژبان‌ها با صدای بلند اعلام کرد:
- سیاسی‌ها!
- در رو فقط به اندازه‌ی عبور من باز کن.
با باز شدن روزنه‌ی کوچیکی بین درها، ماهان به سرعت دوچرخه رو به کناری پرت کرد و پشت سرم از پایگاه خارج شد.
مرد میانسال سبزپوشی از ماشین پیاده شد. رنگ بازوبند نارنجی، نشونه‌ی مقامش بود؛ یه بازرس داخلی مقر فرماندهی!
روبه‌روی هم ایستادیم و بدون حرف، توی چشم‌های هم خیره شدیم.
- چی باعث شده بازرسی که مسئولیت بازرسی داخل دیوارهای مقر فرماندهی رو داره، به منطقه‌ی پنجم بیاد؟!
کنایه‌ی پنهان شده بین کلماتم رو متوجه شد. لبخند کجی زد.
ب- فرماندهان من نگران وضعیت آلفا بعد از حمله‌ی افراد ناشناس و مجهول‌الهویه بودن.
سرم رو کمی کج کردم.
- یک‌هفته و پنج‌روز عقب بودن از یکی از مهم‌ترین اخبار، نشونه‌ی عدم توجه فرماندهان شماست.
پوزخند زد و سر تا پام رو از نظر گذروند.
- سالم بودن شما خیال ما رو راحت کرد، آلفا!
لبخندی خشک زدم.
- ممنون از توجه شما! پذیرای حضورتون هستیم.
سرش رو تکون داد.
- سخاوت شما رو می‌رسونه، اما متأسفانه باید برگردم.
بدون حرف، به سمت ماشین زره‌پوش برگشت و بعد از سوار شدن، راننده با سرعت از پایگاه دور شد.
- متظاهر!
صدای ماهان رو شنیدم.
ماهان: اون حتی صلاحیت بازرسی از منطقه‌های دیگه رو هم نداشت! من هیچ‌وقت نمی‌تونم فرمانده باشم، فرماندهی توی خون توئه.
دوباره وارد پایگاه شدیم و این بار، با روی گشاده به شادمانی مردمم جواب دادم.

 

[Rasha_S]

حدود سی‌دقیقه بعد، وارد دفترم شدم و با خستگی، پشت میز نشستم. نفس حبس شده‌م رو بیرون فرستادم و با عجز، به کوه کاغذهای روی میز نگاه کردم.
ماهان به سختی جلوی خنده‌ش رو گرفت و در آخر، با لبخندی کوچیک نگاهم کرد.
- شرمنده! تا جایی که می‌شد به همه‌چیز رسیدگی کردم، ولی یه سری موارد بود که حتماً باید خودت انجامشون می‌دادی.
نگاهش کردم.
- توجیه نکن!
تنها جوابش نیشخند سرخوشی بود که خیره به من زد. سرم رو پایین انداختم و مشغول بررسی و خوندن دسته‌ی کاغذها شدم. توی سکوت، روی صندلی نشسته‌بود و به روبه‌رو خیره شده‌بود.
نیم‌نگاهی بهش انداختم و همون‌طور که مهر تأیید رو روی برگه می‌کوبیدم، خطاب قرارش دادم:
- چی شده؟
سردرگم نگاهم کرد.
- چی؟
برگه رو کنار گذاشتم و مشغول خوندن بعدی شدم.
- لعنت بهش! بخش پزشکی چرا این همه کارآموز گرفته؟
نگاهش کردم.
- حالا درخواست افزایش امکانات دارن. مضحکه! آش خودشون رو خودشون باید درست کنن.
مهر رد رو روی کاغذ کوبیدم و به محض تموم شدن امضام روی کاغذ، اون رو به کنار میز هل دادم. چشم‌هام به چشم‌های گیج و متعجبش برخورد کرد.
- داشتم می‌گفتم چی شده؟ قیافه‌ی مشکوکی داری.
لبخند کوچیکی زد.
ماهان: یادم رفته بود چقدر غر می‌زنی.
روی صندلی جابه‌جا شد.
- جناب آقای تیز! برنامه‌ای برای دیدن خانواده‌ت داری؟
پوزخند زدم و سوالش رو نادیده گرفتم. گفتم:
- برخلاف چیزی که می‌خواستم استخدام شد.
بدون این‌که اجازه‌ی صحبت بهش بدم، دستم رو توی هوا تکون دادم.
- می‌دونم که از دست تو کاری ساخته نبود.
- بازم شرمنده داداش! من رو نپیچون. برنامه‌ت چیه؟
نفسم رو فوت کردم و به دیوار گچی پشت سرش خیره شدم.
- نمی‌دونم! متأسفانه من و پدرم هر دو لجباز و مغروریم؛ با این حال، به احتمال زیاد بعد تموم شدن کارهام میرم بهشون سر می‌زنم.

 

[Rasha_S]

دهنش رو باز کرد تا حرف بزنه، اما با باز شدن ناگهانی در، لب‌هاش رو روی هم فشار داد و مبهوت، به فردی که توی چهارچوب قرار گرفته‌بود نگاه کرد.
یلدا در حالی که نگاهش رو از من نمی‌گرفت، جلو اومد. ماهان با تعجب بلند شد و جلوی من ایستاد.
- خانم دکتر، درست نیست بدون در زدن وارد دفتر آلفا بشین!
یلدا بدون توجه به ماهان و حرفش، با دست اون رو به کناری کشید، میز رو دور زد و جلوی من ایستاد.
- نمی‌دونی توی این مدت چقدر نگرانت بودم.
دست‌هاش رو از هم باز کرد و جلو اومد که از روی صندلی بلند شدم و خودم رو کنار کشیدم. ایستاد و با ناراحتی بهم خیره شد.
- ممنون، ولی نیازی نبود این‌جا بیای. مطمئناً قضیه‌ی سخنرانی فردا به گوشِت رسیده؛ اون‌جا همدیگه رو می‌دیدیم.
اخم کرد.
- اصلاً برات مهم نیست، مگه نه؟
ماهان بدون حرف، گوشه‌ی اتاق ایستاده بود و به روبه‌روش نگاه می‌کرد.
- تمام مردم پایگاه برای من به یک اندازه مهم هستن.
پوزخند زد.
- همیشه همین بودی! آخرین چیزی که برات مهم بود من بودم.
با کلافگی، دستم رو روی صورتم کشیدم.
- تمومش کن.
بدون توجه ادامه داد:
- برای چی؟ چرا باید تمومش کنم؟ چرا همیشه باید ساکت باشم و وانمود کنم بهت اهمیت نمی‌دم؛ همون‌طور که تو اهمیت نمی‌دی؟!
کلافه دستم رو روی میز کوبیدم.
- دلیلش رو می‌دونی!
موهاش رو از روی صورتش کنار زد.
- هر کسی ممکنه توی زندگیش اشتباه کنه، آروین!
با خشم و نفرت نگاهش کردم.
- معلوم هست چی میگی؟ لعنتی، تو به من خ*یانت کردی! من رو دور زدی! اون هم نه یک‌دفعه؛ سه‌دفعه من رو نادیده گرفتی یلدا! حالا برگشتی و وانمود می‌کنی هیچی نشده؛ می‌خوای باز هم دوستت داشته‌باشم و برام مهم باشی؟!
از گوشه‌ی چشم، نگاه شوکه شده‌ی ماهان رو دیدم که ناباورانه بهمون خیره شد.

 

[Rasha_S]

اخم کرد.
- اون دختره هم چندان از من بهتر نیست! اگه اون لایق فرصت دوباره‌ست، من هم هستم.
عصبی خندیدم.
- اشتباه نکن، اون سه‌بار به من خ*یانت نکرده! دقت کن چی میگم؛ خ*یانت نکرده.
- ذهنی و روحی چطور؟ این‌که از یکی دیگه خوشت بیاد رو بد محسوب نمی‌کنی؟
کلافه، به موهام چنگ زدم.
- من تصمیمی در مورد هیچ‌کدومتون ندارم؛ ولی اگه نیاز به انتخاب بین بد و بدتر باشه، قطعاً اون انسان بهتری محسوب میشه. حدأقل، اون همون آدمیه که تا حالا بارها اشتباهش رو اعتراف کرده و هزاران بار، جسمی و روحی جبرانش کرده!
پوزخند زد.
- توجیه می‌کنی.
صدای بلندم، توی گوش‌هام پیچید:
- لعنت به توجیه! لعنتی، تو هیچ‌وقت توی تمام این سال‌ها، حتی وانمود نکردی که پشیمونی!
ماهان جلو اومد و یلدا رو به سمت در هدایت کرد.
ماهان: بهتره بری؛ الان وقت مناسبی برای صحبت نیست.
بدون حرف و با عصبانیت، از اتاق خارج شد. قبل از این‌که ماهان در رو جلوی صورتش ببنده، مطمئن شدم حرفم رو می‌شنوه:
- گوش بده چی میگم؛ من هیچ‌وقت اشتباهم رو با تو تکرار نمی‌کنم یلدا، هیچ‌وقت!
با بسته شدن در، سرم رو به پشتی صندلی تکیه دادم و درحالی که کف دست‌هام رو به دسته‌ها فشار می‌دادم، چشم‌هام رو بستم.
اتاق، برای چند ثانیه توی سکوت فرو رفته بود که صدای آرومم اون رو شکست:
- علاقه‌ای به دیدن این سیرک مضحک در مورد روابط شخصی گذشته‌م، توسط تو نداشتم. متأسفم!
صدای نشستنش روی صندلی، به گوشم رسید.
- اشکالی نداره داداش، ولی اگه بخوام صادق باشم، هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم این چیزها رو ببینم.
با چشم‌های بسته پوزخند زدم.

 

[Rasha_S]

- فکر کردی من فرشته‌م؟
- به هیچ‌وجه! من تنش بین شما سه‌نفر رو متوجه می‌شدم، اما دلیلش همیشه برام نامعلوم بود.
چشم‌هام رو باز کردم و بدون تکون دادن سرم، نگاهش کردم. پاهاش رو روی میز چوبی جلوی صندلی گذاشته بود و دست‌هاش رو پشت سرش گره کرده‌بود.
- حالا حرف‌هایی که زدی واقعی بودن؟
نفسم رو به آرومی بیرون فوت کردم.
- شقایق اولین آدمی بود که من احساساتی براش داشتم. وقتی رفت، سعی کردم باهاش کنار بیام. فکر می‌کردم حسی که بهش داشتم یه دوست داشتن و عادت ساده‌ست؛ اما وقتی بعد از سال‌ها دوباره دیدمش، متوجه شدم این کلمات، فقط بهونه‌هایی برای گول زدن خودم بودن. مهم نبود چند سال بگذره و یا چه اتفاقی بیفته، من همیشه عاشقش بودم! سال‌ها سعی کردم انکارش کنم، پنهانش کنم و نادیده‌ش بگیرم، ولی همون لحظه‌ی اولی که بعد از سال‌ها توی مقر فرماندهی دیدمش، تمام تلاش‌هام به باد رفت.
سرش رو تکون داد.
- پس یلدا چی؟
- ازش خوشم می‌اومد. زمانی که با شقایق بودم، صرفاً یه پسر با شیطنت‌ها و رویاپردازی‌های خام بودم؛ اما با گذشت زمان، تمام اون چیزها تموم شد. به یه آدم منطقی، جدی و آروم تبدیل شدم. یلدا مثل من بود. با هم کنار می‌اومدیم، تا وقتی که چشم‌هاش رو روی من بست و پنهانی به یکی دیگه چشم دوخت! وقتی متوجه شدم دیر شده‌بود، اما تمومش کردم. بعد از اون، بی‌خیال همه‌چیز شدم و با تمام چیزی که داشتم، تونستم برای تحصیل به استرالیا برم.
- کدومشون پسر؟ من چیزی که توی چشم‌هات مخفی می‌کنی رو می‌بینم!
از روی صندلی بلند شدم.
- حتی زمانی که دستم برای همیشه آسیب دید، هیچ‌وقت نتونستم اون رو مقصر بدونم یا برای هر چیزی ازش ناراحت بشم.
نگاهش کردم.
- اما نمی‌تونم بین عقل و احساسم تعادل برقرار کنم. نمی‌تونم تصمیم بگیرم پسر!
سرم رو تکون دادم و به ساعت بسته شده روی مچ دستم نگاه کردم.
- صحبت بسه! بریم بخش پزشکی.
به سرعت از روی صندلی بلند شد و استوار، انگشت‌های دست چپش رو به سمت شقیقه‌ش گرفت.
- در خدمتم آلفا!

 

[Rasha_S]

ورودمون به بخش مصادف شد با خیره شدن چشم‌های زیادی که با دقت، بهمون نگاه می‌کردن. کیمیا بخیه‌ی پهلوی یکی از آلفاها رو تموم کرد و بعد از دادن دستورات لازم به پرستاری که کنارش ایستاده‌بود، به سمت من اومد. دستش رو دراز کرد و با جدیت بهم خیره شد.
- خوشحالم که حالتون خوبه، آلفا.
بدون توجه به دست خونیش، دستش رو توی دستم گرفتم و فشار کمی به هم وارد کردیم.
- ممنون دکتر. خوشحالم که ناامیدتون نکردم.
دستم رو کنارم قرار دادم و مشغول جواب دادن به مردمی شدم که از برگشتنم استقبال می‌کردن. زبونم سرگرم صحبت کردن با مردم بود، ولی چشم‌هام پنهانی دنبال کسی می‌گشتن که تمام این مدت، حتی یک‌ثانیه هم از ذهنم خارج نشده‌بود. بعد از مدتی جستجو میون جمعیت، از پیدا شدنش ناامید شدم و سعی کردم لبخند روی لبم رو حفظ کنم.
***
«شقایق»
پشت دیوار ایستاده‌بودم و چشم‌هام از میون جمعیت، خیره به مرد قدبلندی بود که با لبخند دوستانه و مهربون، مشغول حرف زدن با مردمش بود. چند دقیقه‌ی پیش، مدتی نگاهش از روی آدمی به آدم دیگه در گردش بود ولی بعد از چند ثانیه، انگار از چیزی ناامید شد که نگاهش رو خیره به پسری جلوش ایستاده‌بود، دوخت.
پاهام برای جلو رفتن عجله داشتن، ولی مغزم اجازه‌ی قدم برداشتن رو صادر نمی‌کرد؛ نه بعد از حرف‌هایی که یلدا با عصبانیت و حرص بهم زده‌بود! ذهنم برگشت به چند ساعت پیش. حتی نمی‌دونستم قضیه چیه، ولی یهو از ناکجاآباد بیرون اومد و با کشیدن بازوم، توی اولین اتاق پرتم کرد. در رو بست و در حالی که جلوم می‌ایستاد، با پوزخندی تحقیرآمیز روی صورتم، نگاهی به سرتاپام انداخت.
- من رو می‌شناسی؟
گیج شده‌بودم.
- دکتر، منظورتون از این کار چیه؟
بدون توجه به سوالم، ادامه داد:
- اگه تو اولین عشقش بودی، پس چرا ولش کردی؟
انگشت اشاره‌ش رو به قفسه‌ی سی*ن*ه‌م کوبید.
- وقتی تو ولش کردی، کسی که تیکه‌های اون رو دوباره سرهم کرد من بودم؛ البته بهتره بگم کسی که اون رو به کسی که الان هست، تبدیل کرد!

 

[Rasha_S]

- منظورتون چیه؟
نیشخند زد.
- منظورم اینه که تو نمی‌تونی اون رو از من بدزدی!
با دست بهم اشاره کرد.
- از هر نظر که بگی، من از تو بهترم؛ هم جایگاهم بهتره و هم ظاهرم! تو لیاقت آروین رو نداری دختر. این رو توی مغزت فرو کن و ازش فاصله بگیر.
اخم کردم.
- دکتر، احترامت واجبه؛ ولی تا زمانی که سرکاریم و احترامم رو نگه‌داری. روابط من و آلفا به تو ارتباطی نداره. در مورد حرف‌های الانت هم، نمی‌دونم چی بین شما دو نفر گذشته، ولی به من ارتباطی نداره. من اسباب‌بازی نیستم که کسی بخواد من رو انتخاب کنه! نظرت در مورد ظاهر و جایگاهم هم برام کوچک‌ترین اهمیتی نداره؛ پس حتی اگه مشکلی هم با آروین داری، بهتره تلافی بی‌اهمیت بودنت برای اون رو سر من خالی نکنی.
با دست کنارش زدم و به‌سمت در حرکت کردم.
- حالا هم برو به کارت برس؛ دکتر پایگاه این‌قدر بیکار نیست!
در رو پشت سرم، به هم کوبیدم و به صدای برخوردش به چهارچوب آهنی اهمیت ندادم. عصبانی و گیج بودم و سعی می‌کردم حرف‌هاش رو هضم کنم.
با صدای پراکنده شدن کارکنان، به زمان حال برگشتم و به سالنی که حالا تقریباً خالی شده‌بود، نگاه کردم. آروین، بدون توجه به دستش که به‌خاطر خون خشک شده، تقریباً به رنگ قهوه‌ای در اومده‌بود، ایستاده‌بود و به کیمیا نگاه می‌کرد. ماهان دستش رو توی جیب شلوار خاکی‌رنگش فرو کرد و بیرون کشید. به سمت آروین گرفت.
- بفرما! دستت رو پاک کن.
سرش رو تکون داد.
- خشک شده.
ماهان دستمال رو توی جیبش برگردوند.
- خب از اول دست نمی‌دادی!
نیم‌نگاهی به معاونش انداخت، ولی قبل از این‌که چیزی بگه، کیمیا شروع به صحبت کرد:
- این جزو مسائل سیاسی محسوب میشه. بی‌خیال!
نیشخندی زد و به آروین نگاه کرد.
آروین: کجاست؟
پشت دیوار راهرو، پشت سرشون پنهون شده‌بودم و همین باعث شده‌بود که متوجه حضورم و تنها نبودنشون نشن.
کیمیا اخم کرد.
کیمیا: فکر کردم عقلت برگشته سرجاش؛ ولی ظاهراً هنوز احمقی.
توجهی نکرد.
آروین: گفتم کجاست؟ من رو نپیچون!

 

[Rasha_S]

شونه بالا انداختن کیمیا، آروین رو کلافه کرد.
- باور کن نمی‌دونم. تا قبل از این‌که بیای، مشغول رسیدگی به یه زن و دخترش بود؛ ولی وقتی اومدی دیگه ندیدمش.
به سرعت، پشت دیوار پنهون شدم و بهش تکیه دادم. آب دهنم رو قورت دادم. داشت دنبال من می‌گشت؟!
قلبم تند می‌زد و سعی می‌کردم بدون ایجاد صدا و توجه، بی‌حرکت بمونم. صدای کیمیا باعث شد قلبم رو توی دهنم حس کنم:
- صبر کن، الان پیجش می‌کنم.
اگه می‌خواست من رو پیج کنه، باید وارد این سالن می‌شد و من رو در حالی که به دیوار چسبیده‌بودم، پیدا می‌کرد.
به انتهای راهرو نگاه کردم که با سالن بعدی می‌رسید. اگه با سرعت و بدون صدا، قبل از رسیدن کیمیا به سمت اون سالن می‌دویدم، می‌تونستم از پیشخوانی که توی این سالن قرار گرفته‌بود دور بشم.
صدای قدم‌های کیمیا باعث شد تصمیمم رو بگیرم. با عجله به سمت سالن دویدم. کتونی‌هام باعث می‌شد حدأقل صدا رو تولید کنم. مطمئن بودم کیمیا نمی‌شنوه، ولی ماهان و آروین رو نمی‌تونستم پیش‌بینی کنم! بدون توجه به پشت سرم، دویدم و با رسیدن به سالن مورد نظرم، به سرعت واردش شدم و از دیدش خارج شدم. تقریباً مطمئن بودم با سرعت قدم‌های اون، تونستم قبل از ورودش به راهرو، از اون خارج بشم.
می‌دونستم کارم احمقانه‌ست، ولی نمی‌تونستم قبول کنم که من رو در حال گوش دادن به حرف‌هاشون، اونم در حالی که قایم شده‌بودم، پیدا کنن.
صدای کیمیا از توی بلندگوها پخش شد:
- خانم‌حمیدی، هرچه سریع‌تر به سالن اصلی بیاید! تکرار می‌کنم؛ خانم‌حمیدی، هرچه سریع‌تر به سالن اصلی بیاید.
نفسم رو فوت کردم. دستی به روپوش سفیدم کشیدم تا از صاف بودنش مطمئن بشم. شال آبی‌رنگم رو مرتب کردم و موهام رو زیرش فرستادم.
بدون توجه به چند ثانیه قبل و وضعیتم، با اعتماد به نفس، قدم توی راهرو گذاشتم و به سمت سالن اصلی حرکت کردم.
با بیرون اومدن کیمیا از سالنی که توی اون بود، به طرفش رفتم و با احترام، سلام کردم.
سرش رو تکون داد و با دست، به مسیری که باید می‌رفتیم تا به آروین و ماهان برسیم اشاره کرد.
- از این طرف.
خودم رو گیج و متعجب نشون دادم.
- چیزی شده؟
سری تکون داد و به راهش ادامه داد.
- نه، برو.