در حال تایپ [پادزهر‌ مهلک] اثر «Bloodreina کاربر رمان بوک»

[Bloodreina]

اخم‌هاش توی هم بودن. هنوز لبه‌های کت نازکش رو نگه داشته بود و حتی حس کردم محکم‌تر گرفتشون و دست‌هاش مشت شدن.
- کدوم توضیح؟ تو فقط سعی داری توجیه کنی، ماهور!
سرم رو به چپ و راست تکون دادم.
- هرجور می‌خوای فکر کن. من ده ساله که حواسم به اون بچه‌ست. با دوتا حرف خاله‌زنکی هم قرار نیست دیدم یا رفتارم نسبت بهش عوض شه!
اخم‌هاش بیشتر توی هم فرو رفتن. این‌بار لحنش مثل خودم آروم‌تر بود.
- خاله‌زنک؟! باشه، ماهور. امیدوارم که واقعاً اشتباه کرده باشم. که دنیا هیچ‌وقت به اطرافیانت و مخصوصاً خودت آسیبی نزنه.
سرسخت نگاهش کردم.
- هیچ‌وقت همچین اتفاقی نمی‌افته!
توی سکوت، لب‌هاش رو به هم فشرد و فقط سر تکون داد.
گوشیم زنگ خورد. فرزاد بود که می‌گفت جلوی دره و پیشنهاد داده‌بود با ماشین اون بریم. از بیتا حتی درست و حسابی خداحافظی هم نکردم. فقط با قدم‌های شتاب‌زده از حیاط خارج شدم.
مغزم نبض می‌زد. چه فکری با خودش کرده‌بود؟! من یه قولی به دنیا داده‌بودم و اون هم به من. من هرگز تنهاش نمی‌ذاشتم و دنیا هم هرگز به من یا بقیه آسیبی نمی‌زد. این قول‌ها هرگز قرار نبود بشکنن. اون زمان، من از این موضوع مطمئن بودم. شاید... اشتباه می‌کردم. شاید، دنیا نبود که قرار بود بهمون آسیب بزنه… . بلکه خرده‌شیشه‌های قولی بود که نباید اول من می‌شکستمش.
کاش هرگز، مجبور نمی‌شدیم از روی خرده‌شیشه‌های اون قول‌ها عبور کنیم… .
درِ ماشین فرزاد رو باز کردم و بی‌حوصله سوار صندلی شاگرد شدم. در رو ناخودآگاه کمی محکم بستم که صداش دراومد.
- ماشین من چه گناهی کرده؟
آرنجم رو به لبه‌ی پنجره و سرم رو به دستم تکیه دادم.
- حوصله ندارم. فقط راه بیفت!
دستش روی دنده نشست.
- ریلکس کن بابا. هر اتفاقی هم بیفته، حلش می‌کنیم.
کل شب ذهنم رو سرمه‌چال و میثم آریا درگیر کرده‌بود. حالا، بیتا و توهماتش درباره‌ی دنیا! باورم نمی‌شد!
تلخ گفتم:
- نگران اون نیستم. با بیتا بحثمون شد.
سوت کشداری زد.
- بحث چی؟ نگو کله‌سحر، صبحونه نخورده بالاخره اعتراف کرد؟
تلخ‌تر شدم.
- نه. بدتر از اون. یه مشت چرت و پرت گفت و اعصابمو به هم ریخت.
ابروهاش بالا رفتن.
- بذار حدس بزنم. در مورد دنیا!
نگاهم سوالی چرخید سمتش. شونه بالا انداخت و به رانندگی ادامه داد.
- چیزی به جز دنیا و سرمه‌چال نمی‌تونه تورو به هم بریزه.
شقیقه‌هام رو مالیدم و نفسم رو سنگین دادم بیرون.
- امروز به‌خیر بگذره، بالاخره می‌تونم یه نفس راحت بعد این‌ همه سال بکشم. بعدشم بیفتم دنبال پیدا کردن قاتل‌ها.
سری به تأیید تکون داد.
- هرچی هم بشه، حلش می‌کنیم. غمت نباشه.
غم، سال‌ها بود که روی دوش‌های من سنگینی می‌کرد. من نه هرگز گریه کرده‌بودم، نه حرفی زده‌بودم. خیره به خیابون‌ها، به پدر و مادرم فکر کردم. دوست داشتم آخرین چیزی که ازشون به خاطر دارم، یه خاطره‌ی خوب و شیرین باشه. اما هردفعه بهشون فکر می‌کردم، فقط، یاد خون بابا روی اون ورودی مرمری و چهره‌ی بی‌رنگ و ناآشنای مامان می‌افتادم.
من هرگز، نه از دنیا دست می‌کشیدم، نه از پیدا کردن و مجازات خون‌خوار‌های سرمه‌چال.

 

[Bloodreina]

«دنیا»

مثل همیشه، مداد رو با بی‌حواسی و ناخودآگاه می‌چرخوندم و خطوط، کم‌کم شکل می‌گرفتن. از گوشه‌ی چپ پیشونیش شروع می‌کردم و ادامه می‌دادم. پیشونیش، بلند نبود. همیشه یه دسته تار مو از بغلش می‌افتاد روش؛ انگار عمداً فرار کرده باشن از بقیه‌ی موها. ابروهاش ضخیم بودن، ولی چهره‌ش رو خشن نمی‌کردن. هیچ‌کدوم‌شون شبیه اون‌ یکی نبود. سمت چپی یه ذره بیشتر انحنا داشت. همیشه فکر می‌کردم اون‌یکی نگاهش رو مهربون‌تر می‌کنه. چشم‌ها… مکث کردم. با وجود اون‌همه تسلط، مداد مشکی نرم تو دستم، همیشه عاجز بود از رسم اون نگاه… اما سعی کردم با همون مداد مشکی کار رو دربیارم.
تازه کشیدن چشم‌هاش رو تموم کرده بودم که کاغذ، با شیطنت و بازیگوشی از زیر دستم کشیده شد!
واکنشی نشون ندادم. قبلاً حساس بودم، ولی دیگه عادت کرده بودم به شوخی‌ها و اذیت‌هاشون.
نیلوفر، که مقنعه‌ی سورمه‌ایش افتاده‌بود روی شونه‌هاش، با ولع خاصی خیره شده‌بود به نقاشی ناقص. چند تا از بچه‌ها هم از بالای شونه‌هاش سرک کشیدن و سر و صداشون بلند شد.
- ای‌وای، ببینین دنیا بازم کیو کشیده!
مهسا که نشسته بود روی میز معلم و داشت سیب گاز می‌زد، با اشتیاق پرسید:
- کیو؟ ماهورو؟
نیلوفر نمایشی کاغذ رو بغل کرد و چرخی دور خودش زد. با اون لباس فرم مدرسه، اون‌قدر مسخره به نظر می‌اومد که خنده‌ای که می‌خواست ازم بزنه بیرون رو خوردم.
سارا که امسال تازه‌وارد بود، با کنجکاوی پرسید:
- ماهور کیه؟
نیلوفر کاغذ رو مثل پرچم افتخار گرفت بالا و مهسا، که همون‌طوری روی میز معلم وا رفته بود، سرش رو خم کرد عقب و پشت دستش رو نمایشی گذاشت روی پیشونیش:
- ماهور دیگه. همه می‌شناسنش. عشق خودم!
پوزخندی زدم و تکیه دادم به صندلیم.
- تو خوابت؟!
لب و لوچه‌ش رو آویزون کرد. از روی میز معلم سر خورد پایین و اومد پیشم. سرش رو گذاشت لبه‌ی نیمکت روبروم و مثل بچه‌گربه نگاهم کرد.
- چرا؟ می‌خوای بالاخره اعتراف کنی دوست‌پسرته؟
چشم‌غره‌ای رفتم.
- مسخره! همچین چیزی نیست.
نیلوفر، که حس پرنسس دیزنی بهش دست دادهبود و هنوز داشت با کاغذ می‌رقصید، شروع کرد به توضیح دادن به سارا که داشت با کنجکاوی نگاهمون می‌کرد:
- باید از نزدیک ببینیش تا بفهمی. انگار از یه سیاره‌ی دیگه اومده! با اون چشم‌های اقیانوسیش… وای… اون اولا که نقاشی‌های دنیا رو دیدم، فکر کرده‌بودم هنرپیشه‌ای، چیزیه! فقط چشم‌هاش و اجزای بی‌نقص صورتش نیست که اون‌همه خوشگلش کرده. نگم از اون حالت اصیل و خونسرد چهره‌ش، از اون قد و بالا و شونه‌هاش… مخصوصاً وقتی بارونی بلند یا کت‌وشلوار تنشه.
سارا گیج نگاهشون کرد.
- خب، حالا کی هست؟
مهسا دوباره با شیطنت گفت:
- دوست‌پسر دنیا!
چپ‌چپ نگاهش کردم که این‌بار نیلوفر هم اصرار کرد:
- اگه نه، پس چی؟ کیه؟ داداشت؟ بابات؟!
مکث کوتاهی کردم. چشم‌هام یکم گرد شدن. از بچگی، هزار بار با این سؤال روبه‌رو شده‌بودم، اما هیچ‌وقت نمی‌دونستم باید چه جوابی بدم.
ماهور برای من، کی بود؟
نقشش تو زندگیم چی بود؟ پدر؟ برادر؟!
اخمی کردم و جدی گفتم:
- هزار بار گفتم. ماهور قیم منه. کسی که از وقتی مامان و بابام مردن، پیشمه و مراقبمه.
مهسا چشم‌ریز کرد.
نیلوفر دست‌به‌کمر شد و با تمسخر گفت:
- هاه! این‌همه خودتو گول نزن. حتی قیم قانونیت هم نیست. مگه نگفتی وکیله؟ چرا تورش نمی‌کنی بدبخت؟
مهسا دوباره با اشتیاق پرید وسط:
- چیکارش داری نیلو؟ اصرار نکن. دنیا جونم؟ اگه واقعاً نمی‌خوایش، می‌شه شماره‌ی منو بدی بهش؟ لطفاً! لطفاً! لطفاً!

 

[Bloodreina]

همون‌طوری داشت به نشونه‌ی التماس پاهاش رو می‌کوبید زمین که نیلوفر، هول‌زده کنارش زد:
- برو بابا! تا وقتی من هستم چرا تو؟! دنیا؟ می‌دونی که چقد دوست دارم. مگه نه؟ شماره‌ی منو میدی بهش، مگه نه؟
ناباور از اون‌همه حماقت، گفتم:
- برین دنبال هم‌قد و قواره‌های خودتون. ماهور بیست‌وشیش سالشه. هیچ‌وقت به دوتا بچه‌‌دبیرستانی نگاه نمی‌کنه.
نیلوفر لب‌ولچه‌ش رو آویزون کرد:
- خب که چی؟ بالاخره منم بزرگ میشم. دکتر هم می‌شم. وکیل و دکتر جور در میان!
مهسا کاغذ رو از میون دست‌های نیلوفر کشید بیرون. دستش رو زد زیر چونه‌ش و با شیفتگی و حسرت زل زد بهش:
- اصلاً سن که معیار نیست. مامان و ‌بابای من دوازده‌سال اختلاف سنی دارن.
نیلوفر نشست روی میز نیمکت و پاهاش رو تو هوا تاب داد:
- بابا لنگ‌درازو ندیدی؟ چی‌مون از جودی کمتره؟ با اون موهای شبیه هویجش چجوری مخ زد؟!
نفسم رو صدادار دادم بیرون. این‌بار یه کم واکنشم تندتر بود:
- می‌خوای مخ بزنی بفرما، دبیرستان بغلی پر پسرای هم‌سن‌ و سال خودته. دست از سر ماهور بیچاره بردارین. اون‌قدر عجیب‌ و غریب رفتار می‌کنین که جز یکی‌دوبار دیگه هیچ‌وقت نیومد دنبالم.
مهسا یهو هیجان‌زده دستش رو محکم کوبید روی میز:
- دیدی؟ دیدی؟ حسودیت شد!
بعد هم با نیلوفر شروع کردن به سروصدا و جیغ از سر ذوق! شاکی نگاهشون کردم:
- چتونه دیوونه‌ها؟! نه‌خیر! حسودیم نشد! فقط… .
حرفم رو قطع کردم. چون صدای خنده‌های شبنم و سپیده اومد که تمام مدت تو سکوت و با موذماری فقط داشتن گوش می‌کردن. طول کشید بفهمم دفتر آشنایی که تو دستشون بود و داشتن با صدای بلند و‌ خنده از روش می‌خوندن، مال منه! کی به کیفم دست زده‌بودن؟!
شبنم بود که داشت با لحنی اغراق‌آمیز و احساسی از روش می‌خوند:
- یه‌بار گفت: «دنیا، باید قوی باشی.» ولی نگفت چرا. فقط نگام کرد. و من از اون روز، هر وقت می‌خواستم گریه کنم، یاد اون نگاه می‌افتادم… .
تقریباً از جا پریدم. صدام کمی لرزید:
- شبنم. بس کن. دیگه نخون.
اما فقط نگاه بدجنسانه‌ای بهم انداخت و‌ ادامه داد:
- یه‌بار گفت: «تو از چیزی که فکر می‌کنی قوی‌تری.» ولی من فقط وقتی قوی‌ام که اون اون‌جاست. وقتی نیست، همه‌چی دوباره می‌لرزه!
شبنم و سپیده، تنها دخترای کلاسمون بودن که از من خوششون نمی‌اومد. اولش فقط رقابت و حسادت سر درس بود. اما بعدها کمی شدیدتر شد. مهسا و نیلوفر به حمایت ازم اومدن جلو.
نیلو: نکن شبنم! دلش نمی‌خواد بخونی!
و من قدم برداشتم سمتشون تا پسش بگیرم. شبنم دفتر رو پرت کرد سمت سپیده که جفت‌پا رفت روی میز نیمکتش و دور از دسترسمون. این‌بار سپیده با چشم‌های ریزشده از سر تمسخر و همون لحن اغراق‌آمیز به خوندن ادامه داد:
- ماهور هیچ‌وقت نمی‌گه «نترس». فقط وقتی می‌ترسم، یه‌جوری کنارم می‌ایسته که انگار ترس، خودش خجالت می‌کشه.
دست دراز کردم تا دفترم رو پس بگیرم که شبنم مچم رو گرفت و پرقدرت کشید عقب!
- چی شده جوجه‌کوچولو؟ عادت کردی چون بی‌کَس‌وکاری، همه بهت ترحم کنن و دوستت داشته باشن؟!
با بهت نگاهش کردم. مچم که توی اسارت دستش بود داشت می‌لرزید! آخرین باری که یه نفر بهم گفته بود «بی‌کَس‌وکار»، هشت سال پیش بود. همون پسر‌بچه‌ی‌ توی کوچه که تا حد مرگ کتکش زدم! ولی الان، دیگه این کارو نمی‌کردم. چون می‌دونستم که من بی‌کَس‌وکار نیستم. من ماهور رو داشتم.
از ناچاری، چشم‌هام پر اشک شدن و‌ لب پایینم از بغض لرزید. توی سکوت و تلاش برای قورت دادن بغضم، سعی کردم مچ دستم رو رها کنم. مهسا هم به کمکم اومد و جای من، اون بود که محکم زد رو شونه‌ی شبنم و هولش داد عقب!
- دستتو بکش، عوضی! شما دوتا چرا آدم نمی‌شین؟ مگه دنیا چیکارتون کرده؟!

 

[Bloodreina]

سپیده در تلاش برای فرار کردن از نیلوفر که سعی داشت دفترم رو پس بگیره، به راه رفتن روی میز نیمکتها ادامه داد و صدای اعتراض بقیه بچه‌ها بلند شد. همچنان داشت از رو دفتر می‌خوند!
- بعضی وقتا فکر می‌کنم اگه ماهور یه درخت بود، من یه پیچَک می‌شدم. نه برای اینکه بالا برم، برای اینکه دورش بپیچم و فراموش کنم زمین چقدر سرده.
بعد هم با لحنی احساسی و تمسخری چند بار تکرار کرد:
- ماهور… ماهور… ماهور!
نیلوفر و مهسا دوره‌ش‌ کردن. من با‌ چشم‌های اشکی اونجا ماتم برده بود. شبنم با انگشت اشاره محکم زد روی سی*ن*ه‌م.
- فقط یکی مثل تو می‌تونه دوست پسرش رو قیمش جا بزنه و همه رو خر کنه! کجای دنیا همچین چیزی داریم؟! کدوم مرد غریبه‌ای همین‌جوری و از سر مهربونی مسئولیت یه دختر رو به عهده میگیره؟ مگه این‌که… این وسط اونم داره یه سودی ازت میبره. هوم؟
ضربه انگشتش اونقدر محکم بود که نیم‌قدم عقب رفتم. میون اشک، با نفرت نگاهش کردم. جفت دست‌هام روی مانتوم مشت شده‌بودن. نیلوفر و مهسا با شنیدن این حرف حواسشون از سپیده پرت شد. مهسا دوباره حمله‌ور شد سمت شبنم!
- حرف دهنتو بفهم! فکر کردی همه عین تو خرابن؟!
شبنم عقب کشید و صداش بالا رفت.
- مگه خودت نیم ساعت بود اصرار نمی‌کردی که دوست‌پسرشه؟ حالا داری طرف می‌گیری ازش؟!
نیلوفر هم صداش بالا رفت.
- ما ‌می‌دونیم ماهور قیمشه. فقط داشتیم سربه‌سرش می‌ذاشتیم. ولی شما دوتا… من واقعاً نمی‌فهمم. از چی اینقدر سوختین ها؟ چرا این‌قدر حسودین؟
سپیده پوزخند زد و دفتر رو به شکلی تحقیر‌آمیز انداخت جلوی پام!
- هه! حسود؟ حسودیِ چی اینو بکنیم؟ فقط چون مامان و باباش مردن، با اون معصومیت ساختگی صورتش از همه ترحم می‌خره! حتی از معلم‌ها هم همین‌جوری نمره می‌گیره! به همه میگه یه مرد بیست‌وخورده‌ای ساله قیمشه ولی معلوم نیست پشت پرده واقعی ماجرا چیه. نمره‌هاش، صورتش، شخصیتش، همه‌چیش فیکه! چرا باید حسودی همچین آدمی رو بکنیم؟! فقط داریم چهره واقعیش رو به همه نشون میدیم!
سکوت سنگینی برقرار شد. شاید هم مغز من بود که به کل توی سکوت فرو رفت. چون تکون خوردن لب‌های بچه هارو می‌دیدم. حتی یکی به جز نیلوفر و مهسا انگار داشت سر سپیده داد می‌زد تا از رو نیمکتش بره پایین. چند تن دیگه از بچه‌ها داشتن با خشم رو به شبنم و سپیده حرف ‌می‌زدن. نباید ناراحت می‌شدم… . اون‌همه آدم، طرف من بودن. ولی واقعاً همه‌شون، فقط از سر ترحم کنارم بودن؟
نه. اینطور نبود. اینو وقتی فهمیدم که حتی سارا، دختر تازه وارد، اومد جلو. دفتر رو به آرومی از جلوی پاهام برداشت و بعد تکوندن، دادش بهم.
نه. من نیازی به ترحم نداشتم و هرگز هم تلاشی براش نکرده‌بودم. من، قوی بودم. همونطور که ماهور می‌گفت. قوی بودن هم، هیچ‌وقت توی زور و خشونت نبود. توی این بود که بعد او‌ن‌همه تحقیر، بتونم سرم رو بالا بگیرم و با وجود اشک‌ توی چشم‌هام، با پوزخند بگم:
- می‌دونین چیه؟ شما دوتا، خیلی بیچاره‌تر از من هستین. با این که پدر و مادر هم دارین.
سر هردوشون شتاب‌زده چرخید سمتم. اصلاً انتظارش رو نداشتن. من همیشه دختر خوب و آرومی بودم. اما خب، تا حالا تو همچین موقعیتی قرار نگرفته بودم که بهشون نشون بدم چقدر خوب می‌تونم از خودم دفاع کنم. من رو، یک انسان قوی، مثل ماهور، بزرگ و تربیت کرده‌بود!