فایل شده ● افكار چراغاني اثر Rigina ●

[Rigina]

زندگي مانند جوهرِ خودكار، گسيل‌ است و پايان می‌يابد.
ولوم‌ موسيقي‌‌‌ سينه‌سرخ، گاهي اوج مي‌گيرد و گاهي خاموش مي‌شود.
دفترچه‌ خاطرات‌مان مانند ورقه فصل‌ها پاره مي‌شود
با اين تفاوت كه عمرشان يكي بيشتر و يكي كمتر است.

 

[Rigina]

كفشي پديدار مي‌آید در پي و كوه‌هاي غريب به سمتش خم مي‌شوند.
كسي مي‌آرايد در پيش و گرده‌ها به سويش سر مي‌كشند.
من در آن چاه تنهايي، از صورت مسّرت‌بخش خورشيد و در آن روزنه‌ي سرد و عبوس، از درختان برهنه‌ی پاييز و در آن رودخانه‌ی زلال زندگي‌ام از گل‌هاي يخ زده زمستان پرسيدم:
- چه بايد كرد؟

 

[Rigina]

مدّت‌هاست، كه گلويم درد مي‌كند و هيچ درماني ندارد.
مدّت‌هاست، كه اين بغض‌ كهنه را مثل آتشی خفه‌ كردم، كه مبادا فَوران شود.
مدّت‌هاست كه از سرازير‌ شدن آبشار شور
چشمانم جلوگيري كردم؛ كه ديگر سرخي چشمانم عادی‌‌ست.
مدّت‌هاست كه صداي خنده‌ام گوشِ خيلي‌ها را در‌ آغوش كشيده؛ امّا كسي چه‌ مي‌داند كه جز تظاهر چيزی بيش نيست؟
نمي‌دانم... .
گويا انوار زرين‌فام اين تئاتر قصد تابش بر روي شامگاه بدون مهتاب وجودم كرده‌ است.

 

[Rigina]

خواهان با پا راه‌ رفتنيم، امّا راهی براي ما کجاست؟
خواهان دنيايی اَلوان بدون غم هستیم؛ امّا آن دنيایِ رنگارنگ پنهان شد.
خواهان چهره‌ای بي‌آلايش در اين روزنه‌ی‌ تاريک هستیم و كلامي آخر... .
بدون رَغبت دست يافتن به اين خواهان‌ها؛ براي ما دشوار می‌شود.

 

[Rigina]

مهربان باش.
تا كی مي‌خواهي خودت را پشت آن صورتَک پنهان كني؟
بگذار وَقَب‌های قلبت را پر كنند.
بگذار وجود نگارينت كه مدّت‌ها آن را حَبس كردی؛ بيرون آيد.
پس لبخند بزن.
لبخند بزن به اين دنيا كه تنها با اين‌ كار می‌توانی‌ وجودت را آرام کنی.
آن‌جاست كه وقتي زندگی‌ به چهره‌ي مُولَع تو مُواجه مي‌شود؛ عقب مي‌كشد.

 

[Rigina]

در سراشيبي افكارت مُمانِعَت نكن ببين نورون‌هاي مغزت، كدام تاب‌ خوردگي مسير را براي گذاشتن اوّلين گام انتخاب مي‌كنند امّا به ياد داشته‌‌ باش؛ ناخودايِ اين راه شاخه‌هاي درخت گردوي‌ات نه، بلکه خودت هستی.

 

[Rigina]

آسمان‌ كوير اين جان بي‌روح و مهتابي‌ام؛ كه مدام با مشتِ گل‌آلود پيغام‌هاي آتشينش، قلب‎‌ حصار شده‌ي اسارت‌گاه‌ام را، تحت اراده‌ي خود مي‌گيرد.
با اكراه، دستان يخ‌ زده‌ام را پيش مي‌برم.
با وجود تفاوت خيسي‌اش امّا اين همان نور بود.
گرم و روشن، هم‌چون كرم شب‌تاب پيله‌اش را حائل پنجه‌هايم كرد.

 

[Rigina]

***
كودک، گمان مي‌كرد گرم‌تر از خورشيد، چيزي وجود ندارد.
هر روز صبح، گرمي‌اش را به جان مي‌خريد؛
تا بتواند براي يک‌ بار دستان كوچكش را به سمتش دراز كند و لمسش كند.

 

[Rigina]

همان‌قدر كه با زندگي شوخي كني؛ زندگي هم در واقع با تو شوخي مي‌كند.
پس دل‌سرد نشو! راه بازي كردن با او را بلد‌ باش.
چه بسا آن‌ را جدي‌تر بگيري، روي دوشت سنگيني مي‌كند
و تنها كسي كه از خنده‌هايش غافل مي‌شود؛ خودت هستی.
چاي‌ات را بنوش و به تصوير هموار اين بازي كه روي شيشه صاف پنجره‌ات نقش بسته است بنگر.

 

[Rigina]

به التقاي دو دالان طرح شده‌ي آن بالا كه نزديك مي‌شوم، پيرمردي را ديدم.
صورتِ مشفقش، نور عجيبي داشت؛ گویی ستارگان محقر آسمان به تک‌تک سلول‌هاي صورتش نفوذ كردند.
نداي ملايمي از طرفش آمد، انتهاي راه پرت‌گاه است؛ يادت باشد.
اعتنايي نكردم و به انتهاي مسير كه رسيدم؛ خود را در سياه‌چال ديدم.