فایل شده ● افكار چراغاني اثر Rigina ●

[Rigina]

تيک تاک ساعت، مرا از گرداب خيال بيرون مي‌كشد.
ملودي‌اش مي‌گويد:
- ثانيه‌هاي اين مسابقه رو به اتمام است و تو هنوز از خط فرجام فاصله داري.
كفش‌هايم را عوض مي‌كنم، هماني كه میلیون‌ها بهایش دادم امّا من‌ را به رسن سرخ نزديك كرد. آري!
اين است رسم بردن در اين مصافي كه تو در حال دويدني.

 

[Rigina]

با مرور خاطرات تلخ گذشته، خودتان را پير مي‌كنيد. پس، اجازه ندهيد.
با بازگو‌ كردن آن اتفاقات به ديگران، تنها خودتان خُرد مي‌شويد. پس، اجازه ندهيد.
با چشيدن آلوچه عيونت و پرواز كردنِ ذهن‌تان به گذشته؛ تنها نور‌هاي سفيد و زردِ تونل را خوش‌حال مي‌كنيد كه نبرد را برده‌ است. پس، اجازه ندهيد.

 

[Rigina]

بيايید، كلبه‌ي چوبي افكارتان را چراغاني كنيد.
بگذاريد، وقتي قصد رفتن به آن‌جا را داريد، بتوانيد زيبايي‌هايي كه پنهان شده‌ بودند را ببينيد.
بگذاريد، امواج درياي افكارتان، راه‌شان را به مقصد اصلي ادامه دهند.
پس... مُشوش افكارتان را پاک‌ كنيد كه برترين‌ كار همين‌ است.

 

[Rigina]

دنيا در پشت طلق رنگي عينک، مثل سرابي از طعم‌هاست.
دوست داري مزه‌‌اش كني؛ عصاره‌شان را زير دندان‌هاي‌ات محفوظ كني و آن زمان كه نجات‌بخش افكار خاكستري‌ات در اثر پالت‌هاي ميوه به جلوي نوك انگشتانت مي‌ريزند؛ پرده‌ي تئاتر چند دقيقه‌اي تمام شده است و در خيابان ماهيت ايستاده‌اي.
میان خط‌هاي سفيدي كه هيچ پرنده‌اي رد نمي‌شود.
وقتي قفل سجن دلت باز مي‌شود كه از سرزمين فيلم، متعابد شده‌ باشي.

 

[Rigina]

ديروز در غربت شهر، من بودم و خروارها خاک بود.
با هزاران چشمه‌ي شعله‌ور كه خاطراتِ تيره و روشن را زنده مي‌كرد.
امروز، رنگين‌كمان در آن صفحه‌ي آبي، ناجي من است.
روحش چنان آشنايي، گرمابخش و صدايش دل‌نشين... .

 

[Rigina]

به التقاي جاده‌ی پر پيچ و تاب سراب نزديك مي‌شويم.
در امتداد طوفان خشم‌گين؛ صف بلند صنوبرهاي سبزپوش و آواي شيرين سينه‌سرخ هستند.
كه صداي‌شان هم‌چون ابري آشفته، پهناي كرانه را پيموده است.
اين تيتراژ آخر زندگي نيست،
خبري است كه ما را با خود به شهر خواهد برد.

 

[Rigina]

چه‌كسي از فردایش خبر دارد؟
چه‌كسي از غنچه‌اي خبر دارد كه كي تصميم به پيوستن به اين جهان دارد؟
چه‌کسي از گذشته‌اش خبر داشت، كه خار گل چه‌گونه رفته‌رفته درون قلبش فرو رفت؟
هم‌چون دستاني كه نوازش‌گر گل‌ كاكتوس است؛ كه ناگه دستانت، قلبت را در آغوش كشد.

 

[Rigina]

***
به او گفتم:
- آن بالا چه‌گونه‌ است؟
گفت:
- دلنشين‌ است.
گفتم:
- قصد آمدن به زمين را نداري؟ سال‌هاست كه دستان نوراني‌ات را بر رويِ رُخش نكشيده‌ای.
گفت:
- مي‌آيم، امّا زمانش را نمي‌دانم. شايد آمدنم، به‌ پايين آمدن نهال‌هايت در خيالات باشد.

 

[Rigina]

***
دخترک به زمين افتاد.
مادرش خطاب به زمين گفت:
- بي‌خاصيت!
رنگ غم، دخترك را در بر گرفت.
دخترک به زمين بوسه زد و گفت:
- با تو نبود.

 

[Rigina]

گاهي اوقات ديدن دريا آتش حسادت را درونم فوران مي‌كند.
يک گوشِ شنوا، كه به حرف‌هاي همه‌ي دنيا گوش مي‌سپارد امّا در سكوت و يک نجوا كه آرام‌بخش‌تر از هر قرصي‌ست.