دلنوشته تکمیل شده ● ضد و نقیض اثر غزاله درویش‌زاده ●

[Miss.Ghazal]

همه خرسند و همه شادند، با وجود آن‌که در این حیاط متروکهٔ دلگیر و طاقت‌فرسا، چه تمایل داشتند و چه نداشتند مجبور به ادامه زندگی و ادامه‌ی سرنوشت بودند.

 

[Miss.Ghazal]

آن‌ها باید تا ابد و مجبوراً نقاب و مُهر خشنودی و خوشحالی را بر چهر‌ه‌ و لب‌های تر‌ک‌خورده و حزین خود می‌زدند و چاره‌ای نبود جز این راه.
چاره‌ای نبود جز انکار واقعیت‌های سرنوشت و چاره‌ای نبود جز زخم خوردن بر روح و در پاسخ خندیدن به جهان!

 

[Miss.Ghazal]

اما این شادی لحظه‌ای بیش ادامه نداشت؛ یک‌باره صدای خنده و صدای شادی به جیغ‌های پی‌درپی و آزاردهنده‌ای که قلب و دل هر انسانی را مچاله خواهد کرد، تبدیل شد.

 

[Miss.Ghazal]

عجز و ناله‌ی مادرِ سالخورده برای دیدن دوباره‌ی چهرهٔ بچه‌‌اش، دست‌های ترک‌خورده و ناتوانی که بی‌گناهانه، حصار پارچه‌ی کهنه و پوسیدهٔ لباس آن مرد بی‌رحم و سنگ‌دل شده بود... .

 

[Miss.Ghazal]

ناله‌ها و التماس‌هایی که اُمید درونشان، رفته‌رفته کشته می‌شد و به مرگ ابدیت کشیده می‌شد.
جیغ‌های التماسانهٔ کودک که تقاضا در نرفتن داشت و چاره‌ای نبود جز رفتن و ترک کردن دل و قلب مادری که تمام جانش را برای برگرداندن بچه‌اش می‌داد.

 

[Miss.Ghazal]

چشم‌هایم را با بی‌قراری باز می‌کنم. سنگینیِ وزن تمام غم و غصه‌های جهان بر دلم جای خوش کرده است.
دلم آرام و قرار می‌خواهد، دلم آرامش را دیوانه‌وار و مجنون‌وار طلب می‌کند.
دردِ زخمی که سالیان سال‌هاست بر روح و جسمم مهمان شده، امانم را بریده است.

 

[Miss.Ghazal]

از جای خود برمی‌خیزم، تمامِ افکارِ منفی و ضد و نقیضِ این ذهن مسموم‌شده را با تمام وجود کنار می‌زنم و گام‌های خسته‌ام را که تاب این همه درد را دگر نمی‌طلبد و تحمل دوباره‌ی زندگی را به جان می‌کشد را روانهٔ سرنوشتِ بی سر و تهِ نامعلومِ محو شده‌ام، خواهم کرد.

 

[Miss.Ghazal]

لحظه‌ای ذهنم و افکار و روح و وجودم را در این راهِ پر فراز و نشیبِ وارونه آزاد خواهم کرد و اجازه و اذن این را که حتی لحظه‌ای بتوانند متعلق به خودشان باشند را می‌دهم.
بگذار رها شوم، در طلبم برای ترک‌شدن، ترک‌ کردن و رفتن!
بگذار رها شوم، آرامش ابدیِ وجودم را از جهانِ پر دغدغه و پر هیاهو طلب‌مندم... .

 

[Miss.Ghazal]

پرده‌های ننگین و مشگینِ نحسِ این اتاقِ تنگ و تاریکی را که در ظلمات مطلق فرو رفته است را با نفرت و خشم کنار می‌زنم.
در پی کنار رفتن پرده، تمام خاطراتِ ذهنم مرور وار و خاطره‌وار در دیدگانم تداعی‌کننده می‌شوند.
نفسم رفته‌رفته از درون جسم و جانم تحلیل می‌رود... .
تپش قلبم که دیوانه‌وار بر وجودم کوبیده می‌شد را حالا حس نمی‌کنم.
دیدگانم سیاهی و تباهی را به رنگ می‌گیرد و جهان مرا، در خود محو و مبهم می‌کند.
جهانم یک‌باره خاموش می‌گردد!

 

[Miss.Ghazal]

دیدگانم، غم‌های تمامِ این عالم نفرت‌انگیز را به دوش می‌کشد.
لبخندی، لب‌های تر‌ک‌خورده و حزینم را حصار می‌کند.
افکار‌های تکه‌ پاره و نصف و نیمه‌ی بی‌سر و ته، مهمانِ ذهنِ خسته‌ی آرامش‌مندم شده است.
این‌ها همگی جهانِ ضد و نقیضِ مرا رقم می‌زند، جهانِ وارونه‌ی بی‌مقصد مرا!