دلنوشته تکمیل شده ● ضد و نقیض اثر غزاله درویش‌زاده ●

[Miss.Ghazal]

لبخند ملیحانه و دلنشین پسر بچه‌ای در آن محوطه‌‌ای که در تاریکیِ جنون‌وار، بی‌رحمانه فرو شده بود در ذهنم تداعی می‌شود.
برق دیدگانش همچون ستارگانی در فراخنای پهناور آسمانِ شبانگاهی، می‌درخشد اما... .
اما آن‌ها رنگ ترس و وحشت بر خود گرفته‌اند، با وجود آن‌که با لبخندی کشنده برای همیشه دفع شده بودند!

 

[Miss.Ghazal]

قلبم رفته‌رفته، در این قفس تنگ و تاریکِ طاقت‌فرسا، به تپش خواهد افتاد.
تک‌نفس‌هایم، روح و جان و جسمم را رو به تحلیل و تباهی می‌کشاند.
افکارِ وارونه و ضد و نقیضِ این ذهنِ مسموم و خسته‌ام، شاید حالا‌حالا‌ها قصد به آرامش‌رساندن وجودیتم را ندارند... .

 

[Miss.Ghazal]

باری دگر، چهره‌ و رخسار پر ضد و نقیض آن پسر بچه‌ی بی‌گناه که قربانی فکریات وارونه‌ی بی‌مقصد من شده بود همچون پرده‌ای، جلوی دیدگانم را می‌پوشاند.
درون چشم‌های مظلومش، فریادی بی‌داد می‌کرد؛ فریادی از جنس تمنا، از جنس التماس.
صدای کوبش ضعیف‌وار قلبم که ظاهراً به اتمام رسیدن و پایان رسیدن سرنوشتم را به رخ می‌کشید، به گوشم رسیده بود.

 

[Miss.Ghazal]

چیزی درون دل و قلبم فریاد کننده، بازگو می‌شد.
سخنی که زیر و رو کننده‌ی آن همه ویرانگی و کوهی از دردِ انباشته شده بر روی وجودم بود.
سخنی که پیوند خورده به فریادهای بی‌پایان و بی‌داد کننده‌ی آن کودکِ بی‌پناه و مظلوم بود.
عقلیتم، حرف دلم و سخن قلبم را محاکمه‌وار، زیر سوال می‌برد اما... .
اما این قلب بود که مشخص کنندهٔ به اتمام رسیدن آن‌همه وارونگی بود.

 

[Miss.Ghazal]

در تک‌تک سلول‌های بنیادین وجودم و اعماق روحم فریادی از جنس درد و زخمِ عمیقی که بر جانم و افکارِ پر فراز و نشیبم مُهر خورده، بازگو می‌شد.
مغز و حافظه‌ام در آن محوطهٔ مرگبار و ننگینِ پر ظلماتِ شبانگاهی، پرکشان به سوی فراموشی همیشگی و ابدیت سوق داده شده بود‌.
و من بودم و این انبوهِ عظیمِ كوهی انباشته‌شده از پرسش و پاسخ‌های پر ضد و وارونه!

 

[Miss.Ghazal]

وجودم و روحم در تمنای پرواز و آزادی همیشگی و مغز و افکار و ذهنم در بند کشیده شدنِ این قفس پر مکافاتِ پرسش و پاسخ!
چهرهٔ بی‌گناه آن پسرک مظلوم و بی‌تقصیر، مدام مانند پرده‌ای ننگین و مرگ برانگیز، جلوی دیدگانم را احاطه کرده است.
او کیست؟
و او کیست که قلب مرا با چشمان و دیدگانِ گیرا و مجذوبش می‌درد؟

 

[Miss.Ghazal]

فریادی غوغا کنان، از جنس و روحِ زخم و درد بر وجود و جانم چنگ می‌زند.
ندایی از اعماق افکار و ذهنم، تمنا طلبان و التماس‌کنان به گوشم می‌رسد.
خنده‌ها و آن بشاشت گیرا و جذب کننده‌ی مادر، مابین دود‌های ننگین و ظلمات‌افکنِ کشندهٔ سیگار پدر پنهان گشته است... .
شادی‌ها و شیرینی‌های سرنوشت، محو شده‌‌اند در بین جیغ‌ها و عجز و ناله‌های کمک‌طلبانهٔ اطرافیانم.
چیزی در این‌جا به مانند هم پیدا نمی‌شود و منم و یک جهان مملو از سردرگمی و گم‌گشته‌ای.

 

[Miss.Ghazal]

آری! چیزی در این‌جا و در بین افکارات و فکریات پر ضد و نقیضم باهم جور در نمی‌آید.
زندگی و سرنوشت همیشه یکسان نخواهد ماند.
هر روز آن یک رنگ و بوی را بر خود خواهد گرفت.
روزی به شادی و روزی به غم.
اما در بین همه‌ی این افکار، تعادل برانگیخته کنندهٔ آرامش واقعی در روح و بنیاد آدمی است.
اما افکار پر فراز و نشیب و پر ضد و نقیض من این قانون را زیر پا گذاشته بود.
من حالا آرامش، ساکن عقل و روح و وجودم نبود!

 

[Miss.Ghazal]

ندایی مبهم و پیچیده از اعماقِ وجودِ خسته‌ام آشکار می‌گردد، ندایی مرا به خود فرا می‌خواند اما من نمی‌دانم آن چیست.
گویا سرنوشت رهایی این جسم و جانِ بی‌رمق و بی‌روح مرا از این مخمصه‌ی تنگ و تاریک و طاقت‌فرسا رقم نمی‌زند و نخواهد زد.
گویا سرنوشت، رهایی از این بندِ ظلمات‌افکن و تاریک را در اختیار آزاد شدن روح از جسم می‌طلبد.
و با این وجودِ مملو از زخم و جراحت، عقلم ادامه دادن این سرنوشت پر فراز و نشیب را می‌خواهد.

 

[Miss.Ghazal]

لحظه‌ای، چهره و رخسارِ خرم مادر در مقابلم نمایان می‌شود.
لحظه‌ای با تمام درد‌های طاقت‌فرسای روح و جسم و وجودم، لبخندی محو بر لبانم جای خوش می‌کند.
چه زیباست یادآوری تنها کسی که دلیلی بر وجودیت و ادامه دادن این مسیر بی‌‌سر و ته می‌شود.
زمزمه‌ای جاری بر لب‌های تر‌ک‌خورده و خشکیده‌ام می‌شود:
« می‌دانم تو دیگر این‌جا نیستی، می‌دانم تو رفته‌ای و هرگز برنمی‌گردی. من می‌دانم... اما تنها انگیزهٔ زنده ماندم و دوام آوردنم همین یادآوری خاطراتِ تلخ و ضد و نقیضی‌است که از گذشته و خودمان دارم.
لطفاً مرا ترک مکن، این تنها خواهش و درخواست من است.»