دلنوشته تکمیل شده ● ضد و نقیض اثر غزاله درویش‌زاده ●

[Miss.Ghazal]

اما او هم مرا ترک کرده و تنها خواهد گذاشت.
دستش را به سویم دراز می‌کند و با لحن دلنشینی می‌گوید:
« دخترم حاضری تا ابد کنارم بمانی؟»

 

[Miss.Ghazal]

می‌دانم روحم رفته‌رفته از جانم تحلیل و دید و دیگانم بر جهان مبهم‌تر و تارتر خواهد شد.
می‌دانم در میان این همه انبوه درد و رنج و زخم می‌بایست زندگی را ادامه داد اما... .
اما، جانم ‌و روح و روانم دیگر نای و توان ادامه دادن نداشت.
من خسته بودم، من چیزی جز مهمان شدن آرامشی کوتاه بر جسم و جانم طلب‌مند نبودم.
پرتوهای آفتاب از میان پرده، کمی محوطه‌ی اتاق را روشن کرده است.
بوی تند و زننده‌ی سیگار پدر راه را بر نفسم تنگ‌تر می‌کند.
صدای خنده‌ها و شادی‌های اطرافیانم را به خوبی می‌شنوم و لبخندی جاری و مهمان لب‌هایم می‌شود.

 

[Miss.Ghazal]

در آغوشِ آرامش‌مند مادر کشیده می‌شوم، جهانم مرا در خود می‌کشاند، نفس‌های ضعیفم در آغوشِ گرم و آرامش‌دهنده‌اش برخورد خواهد کرد.
لرز خفیفی، مهمان جسم خسته‌ام می‌شود.
حالا با دستانِ محبت‌آمیزش موهایم را نوازش می‌‌کند و در گوشم لالایی‌ای را نجوا می‌کند.
چشم‌هایم را که بار تمام غم‌ها و سختی‌های هفت عالم بر رویش سنگینی می‌کند را بر روی هم می‌گذارم و جسم و جانم رفته‌رفته به آرامش ابدی می‌پیوندد... .

 

[Miss.Ghazal]

من به خواب می‌روم.
شاید این خواب ابدی باشد.
شاید با این خواب روحم آرامش از دست رفته‌اش را به دست آورد.
من به خواب می‌روم و برای اولین‌بار تمامِ این افکار وارونه و ضد نقیضم را می‌بوسم و برای همیشه با آن‌ها وداع می‌گویم.
من به خواب می‌روم.
به خوابی برای اتمام تمامِ این ضد و نقیض!
***
«پایان»