جدیدترین‌ها

خوش آمدید

با ثبت نام ، شما می توانید با سایر اعضای انجمن ما در مورد بحث کنید و همچنین تبادل نظر داشته‌باشید.

اکنون ثبت‌نام کنید!
  • هر گونه تشویق و ترغیب اعضا به متشنج کردن انجمن و اطلاع ندادن، بدون تذکر = حذف نام کاربری
  • از کاربران خواستاریم زین پس، از فرستادن هر گونه فایل با حجم بیش از 10MB خودداری کرده و در صورتی که فایل‌هایی بیش از این حجم را قبلا ارسال کرده‌اند حذف کنند.

فایل شده [راهی جز او نیست] اثر «دردانه عوض زاده کاربر انجمن رمان بوک»

اطلاعات موضوع

درباره موضوع به تاریخ, موضوعی در دسته کتاب توسط دردانه با نام [راهی جز او نیست] اثر «دردانه عوض زاده کاربر انجمن رمان بوک» ایجاد شده است. این موضوع تا کنون 47,147 بازدید, 893 پاسخ و 70 بار واکنش داشته است
نام دسته کتاب
نام موضوع [راهی جز او نیست] اثر «دردانه عوض زاده کاربر انجمن رمان بوک»
نویسنده موضوع دردانه
تاریخ شروع
پاسخ‌ها
بازدیدها
اولین پسند نوشته
آخرین ارسال توسط دردانه
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
امیر دستپاچه گفت:
- ببخشید من برم دستامو بشورم.
همین که امیر سریع از مهلکه فرار کرد، با آرنج به پهلوی شهرزاد زدم.
- زن و شوهری کُپ هَمید... حالا تو به امیر فحش یاد دادی یا از اولش همین‌جوری بوده؟
شهرزاد که فرصت پیدا کرده بود، خنده‌های آهسته‌اش را رها کرد و بلند خندید.
- امیر رو دیدی چه خجالتی کشید؟ بیچاره هرچی جلوی تو خودشو با پرستیژ نشون داده بود، همه رو زد خراب کرد.
آرام خندیدم.
- بیچاره فسقل با این پدر و مادر.
شهرزاد کمی خنده‌اش را جمع کرد.
- امیر پسر خوبیه، امروز حتماً تقی‌پور عصبی‌اش کرده وگرنه اصلاً بددهن نیست.
- فکر‌ کنم اون هم افتاده پای تو.
شهرزاد دوباره خندید. من هم خنده‌ام بلندتر شد، با آرنج به پهلویم زد.
- کم بخند امیر اومد خجالت نکشه.
- خوبه خودت از خنده ولو شدی.
شهرزاد خنده‌اش را جمع کرد. من هم سعی کردم نخندم، اما چشمان هر دوی ما از زور خنده سرخ بود. امیر که سرخی خجالت از صورتش نرفته بود آمد و روبه‌روی ما نشست.
- باز هم ببخشید خانم ماندگار! اصلاً شما رو ندیدم، باور کنید آدم بددهنی نیستم.
- خواهش می‌کنم، حتماً خیلی عصبانی شدید.
- بله متاسفانه فقط اذیت می‌کنن.
شهرزاد گفت:
- تقی‌پور چی می‌گفت؟
- می‌گفت مسئله نورخدا رو ادامه بده، گفتم نمی‌تونم، گفت کلاً استعفا بده برو.
شهرزاد عصبانی شد.
- یعنی چی؟ به همین راحتی گفت برو.
- بله، زورش می‌رسه می‌تونه، یه جورایی گفت نیایی اخراجت می‌کنم.
- حالا باید برگردی سر کار؟
- نمی‌دونم.
گفتم:
- خب برید سرکار ایرادش چیه؟
- با این وضعیت شهرزاد نمی‌تونم تنهاش بذارم، می‌ترسم باز اتفاقی بیفته، دکتر گفته استراحت و مراقبت تا موقع زایمان.
 
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
شهرزاد همیشه مثل خواهر کنار من بود و الان فرصت کمی جبران داشتم.
- شما برید سر کار، موقع‌هایی که نیستید من میام پیش شهرزاد‌ می‌مونم.
شهرزاد گفت:
- مسئله فقط رفتن به خبرگزاری نیست.
- پس چیه؟
امیر به جای شهرزاد جواب داد:
- چند وقت پیش پلیس تو‌ی جاده‌های شرق استان یه محموله مواد و اسلحه کشف کرد که کف قسمت بار یه نیسان که بار انبه و موز و این‌جور میوه‌ها داشت، جاساز شده بود، من از ابتدا پای گزارش بودم و‌ ماجرا رو پیگیری کردم، راننده یه یارویی هس به اسم‌ نورخدا، همه‌ چیز رو گردن گرفته، اما هم پلیس، هم من مطمئنیم این بار با این شگرد جاسازی، کار یه راننده ساده نیست، اما طرف اصلاً لب باز نمی‌کنه بگه صاحب بار کیه؟
- می‌دونه اعدامش می‌کنن؟
- آره، کی که ندونه، ولی همش میگه مال خودمه، از مرز پاکستان آوردم. بار از زاهدان اومده، الان تقی‌پور میگه برم‌ زاهدان دنبال ماجرا رو‌ بگیرم.

باتعجب گفتم:
- زاهدان؟ چرا خب؟
شهرزاد جواب داد:
- از بس مریضه، تقی‌پور به امیر حسودی می‌کنه، چون از اون بهتره، می‌خواد یه جوری امیر رو بزنه کنار، الان هم فرصت به دست آورده، می‌دونه چون من تنهام امیر نمی‌تونه این همه راه رو بره، داره اذیتش می‌کنه تا استعفا بده.
امیر کلافه دستی به سرش کشید.
- توی این‌ شرایط که داریم‌ بچه‌دار می‌شیم، اگه بیام بیرون و جایی کار پیدا نکنم چی؟
- خب شهرزاد بره خونه‌شون، شما هم برید زاهدان کارتون رو انجام بدید، برگردید.
شهرزاد‌ گفت:
- کجا برم؟ مامان و بابا که همه‌اش سرکارن، تازه‌ کافیه بفهمن امیر می‌خواد منو ول کنه، دیگه حرف‌کُش می‌کنن ما رو، اونا دنبال بهونه‌ان من و امیر رو‌ سرزنش کنن.
- خب آقاامیر! مادر و خواهراتون نمی‌تونن بیان پیش شهرزاد!
- نمیشه، مادرم گرفتار مریضی باباس، خواهرهام هم گرفتار شوهر‌ و بچه‌ان یه‌ روز‌ دو روز نیست بگم از شهرستان بلند شن بیان.
- پس خود من میام‌ شبانه‌روز‌ پیش شهرزاد می‌مونم.
- گفتم که یه روز دو روز نیست، دو هفته حکم ماموریت نوشته، تازه این روزها هر لحظه ممکنه شهرزاد دردش بگیره و زایمان کنه، من بابای بچه‌ام باید باشم، موندم کی رو‌ واسطه کنم تقی‌پور از خر شیطون بیاد پایین، شاید هم باید برم‌ جای دیگه دنبال کار بگردم و از این‌جا استعفا بدم.
 
آخرین ویرایش:
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
با خوی پلید تقی‌پور کاملاً آشنا بودم. قبل از بیرون آمدنم از خبرگزاری نظراتی روی من داشت که کسی از آن‌ها خبر نداشت، با خودم فکر‌ کردم اگر هنوز همان آدم سست عنصر سابق باشد شاید بتوانم روی تصمیمش تاثیر بگذارم. کافی بود به دیدنش بروم و با او حرف بزنم، گفتم:
- من میرم‌ با تقی‌پور حرف می‌زنم، شاید راضی شد ک.س دیگه‌ای رو جای شما بفرسته.
شهرزاد گفت:
- فکر‌ می‌کنی‌ تقی‌پور حرف تو رو گوش میده؟
- امتحانش که ضرری نداره.
- تو‌ مگه ذاتش رو‌ نمی‌شناسی؟ یه پست فطرتی که دومی نداره، فکر‌ کنم باید قبول‌ کنم امیر بره، من هم برم‌ خونه‌مون، روز و شب حرف‌های مامان و بابا رو بشنوم و دعا هم کنم فسقل تا برگشتن امیر هوس نکنه بیاد.
شهرزاد‌ با عصبانیت نگاه‌ چرخاند.
- موندم توی اون خراب شده آدم دیگه‌ای نیست که حتماً امیر باید بره.
شانه‌اش را ماساژ دادم.
- حرص نخور آبجی! من میرم با تقی‌پور حرف می‌زنم، شاید تونستم با سرتق‌بازی و پافشاری و رو اعصاب رفتن راضی‌اش کنم یکی دیگه رو‌ بفرسته.
امیر «محاله» گفت و شهرزاد با غصه به امیر نگاه کرد.
- به خدا امیر خیلی ناراحتم که نه تنها نمی‌تونم کمکت کنم بلکه مایه عذابت هم شدم.
امیر دست شهرزاد را گرفت.
- عزیزم این چه حرفیه؟ تو‌ مایه رحمتی، اگه تقی‌پور‌ حرف خانم‌ماندگار رو گوش نکرد میرم، زود برمی‌گردم. پی ماجرا رو نمی‌گیرم، یه‌ چیزی سرهم می‌کنم میدم بهش تا دهنش بسته بشه، فوقش توبیخ می‌کنه، که اونم فدای سرت.
شهرزاد روی پایش زد.
- ای بمیری تقی‌پور.
بلند شدم‌ و کوله‌ام را برداشتم.
- من همین الان میرم‌ خبرگزاری با تقی‌پور حرف می‌زنم.
شهرزاد ناامید نگاه‌ کرد.
- فکر‌ می‌کنی‌ موثره؟
- نباشه هم چیزی از دست نمی‌دیم.
امیر هم بلند شد.
- با این‌که امیدی ندارم، اما خیلی‌خیلی ممنونم که می‌خواین باهاش حرف بزنید.
- خواهش می‌کنم، شما سعی کنید شهرزاد رو آروم‌ کنید کمتر حرص بخوره، براش خوب نیست.
از آن‌ها خداحافظی کردم و سریع بیرون آمدم تا خودم را به دفتر خبرگزاری برسانم.
 
آخرین ویرایش:
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
مقابل دفتر خبرگزاری رسیدم و به پنجره دفتر مدیریتش که اکنون از آن تقی‌پور بود، چشم دوختم. کمی تردید در دلم برای صحبت با او وجود داشت. هنوز برخورد آخرمان در خاطرم مانده بود. او را می‌شناختم، او هم مرا می‌شناخت. صحبت کردن با او‌ برایم عذاب بود، اما به‌خاطر شهرزاد باید تحمل می‌کردم. شاید می‌توانستم کمی محبت‌هایش را جبران کنم. باید تقی‌پور را با قلقلک دادن نقطه ضعفش وادار می‌کردم ک.س دیگری را جای امیر بفرستد.
از چهارسال پیش دفتر خبرگزاری تغییر خاصی نکرده بود. مستقیم به طرف اتاق مدیریت رفتم، اما خارج از انتظارم با منشی روبه‌رو شدم. برخلاف رسولی، تقی‌پور برای خودش منشی قرار داده بود. پوزخندی زدم.
- یه‌ذره جا منشی می‌خواست چی‌کار؟
وقتی خواستم اجازه ورود به اتاق تقی‌پور را بگیرم. دختر بسیار جوان و آرایش کرده با صدای تو دماغی گفت:
- وقت قبلی داشتید؟
اخم کردم و «خیر» گفتم.
- پس نمیشه، بفرمایید، یه وقت تنظیم می‌کنم، بعداً تشریف بیارید.
- من الان باید ایشونو ببینم.
- نمیشه خانم خارج از برنامه ایشونو ببینید، بفرمایید.
از تقی‌پور گذاشتن چنین موجودی به عنوان منشی اصلاً دور از ذهن نبود. در دلم «رد کار خودته تقی‌پور» گفتم و به منشی زل زدم.
- بهشون بگید خانم ماندگار اومدن اجازه میدن.
منشی با صدای بلندتری گفت:
- بفرمایید بیرون.
با دو دست روی میز کوبیدم. گوشی تلفن را برداشتم و با صدای بلندی گفتم:
- این گوشت‌کوب رو‌ بگیر بهش بگو‌ ماندگار این‌جاست، فهمیدی؟
دختر عصبانی بلند شد.
- فکر‌ کردی کی هستی؟ چرا آقای دکتر باید شما رو‌ بپذیرن؟
پوزخندی به لقب آقای دکتر زدم و با خودم گفتم:« چه الکی یه مدیریت برات لقب دکتر آورد.» و بلندتر گفتم:
- بچه‌جون! خبر نمیدی خودم برم تو اتاقش؟
صدای بلند ما باعث بیرون آمدن تقی‌پور از اتاق شد.
- چه خبره این همه سروصدا؟
منشی گفت:
- آقای دکتر! ایشون خارج از... .
تقی‌پور‌ که نگاهش به من خورده و نیشش تا بناگوش باز شده بود، گفت:
- به‌به خانم ماندگار! چه عجب از این ورا؟
- سلام آقای تقی‌پور‌! می‌تونم چند دقیقه وقتتون رو‌ بگیرم.
به اتاقش اشاره کرد.
- بله، حتماً، بفرمایید.
و به طرف منشی گفت:
- خانم! دوتا قهوه لطفاً.
درحالی‌که به اتاق می‌رفتم گفتم:
- من چیزی نمی‌خورم، فقط برای صحبت اومدم.
داخل اتاق شدم و روی یکی از مبل‌های چرم اتاق نشستم. تقی‌پور هم به طرف میزش رفت.
- خانم ماندگار‌! راه گم کردید دوباره مسیرتون به این‌جا افتاد؟
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
کت و شلوار آبی نفتی با پیراهن سفید که راه‌راه قهوه‌ای داشت، پوشیده بود.
- می‌خواستم باهاتون حرف بزنم.
تقی‌پور‌ کمی در جایش جابه‌جا شد.
- به یاد قدیم؟
دلم می‌خواست چشمان این مرد کچل و‌ چاق که تا عمق‌ وجودم‌ را می‌کاوید از حدقه دربیاورم.
- خیر، مسائل مهم‌تری هست.
- بفرمایید، فراموش نکنید من برای شما همیشه وقت دارم.
به دستش دقت کردم اثری از حلقه نداشت. از شانس بد من، او هم ازدواج نکرده بود.
- راستش نمی‌دونم تا چه حد از وضعیت جسمانی خانم لطیفی باخبر هستین، ایشون طبق تجویز پزشک نیاز به استراحت دارن، در نتیجه آقای ارجمندی باید تمام وقت کنارشون بمونن، اما شما خواستید بره ماموریت، من اومدم این‌جا ازتون خواهش کنم اگه ممکنه فرد دیگه‌ای رو‌ به جای ایشون بفرستید.
به صندلی‌اش تکیه داد و لبش کمی به پوزخند کش آمد.
- برام‌ خیلی جالبه، خانم‌ماندگار مغرور اومدن و‌ خواهش می‌کنن.
حرصم را کنترل کردم و خونسرد گفتم:
- به‌هرحال فکر‌ کردم می‌تونم ازتون اینو بخوام.
- به یاد روزهای قدیم؟
نگاهی به لبخند چندشش انداختم.
- من می‌دونم توی این دفتر کسان دیگه‌ای هم پیدا میشن که دنبال حق ماموریت باشن.
دستانش را در بغل جمع کرد.
- ولی‌ من می‌خوام آقای ارجمندی این ماموریت رو‌ برن.
- خب چرا؟
- چون منم که تشخیص میدم‌ چه کسی برای چه کاری مناسبه.
مغزم از حرف‌هایش چروک میشد، اما‌ خونسرد گفتم:
- من فکر‌ می‌کردم من و شما‌ وقتی باهم حرف بزنیم می‌تونیم به یه جمع‌بندی برسیم که ک.س دیگه‌ای جای ایشون بره.
تقی‌پور‌ بلند شد. میزش را دور زد و روبه‌روی من روی‌ مبل‌ نشست.
- بله، من هنوز دوران همکاری‌مون رو‌ فراموش نکردم، اگه پیشنهاد منو قبول می‌کردید هنوز می‌تونستیم همکار باشیم، البته که هنوز هم دیر نشده.
مردک هنوز دست از سرم برنمی‌داشت.
- برای ما دیگه دیر شده.
- این‌طور فکر‌ نکنید ما می‌تونستیم باهم روزگار خوبی داشته باشیم.
- بالاخره هر ک.س راه زندگی‌شو خودش انتخاب می‌کنه.
- بله، ولی من صادقانه شما رو انتخاب کرده بودم.
پوزخندی زدم.
- دیدار آخرمون صداقتی رو نشون نمی‌داد.
- اون یه اشتباه بود، من واقعاً متوجه رفتارم نبودم، به این خاطر از من سر زد که شما هیچ توجهی به من نداشتید من فقط می‌خواستم نظر شما رو جلب کنم.
- بگید می‌خواستید به اجبار... .
دستی به گلویش کشید و اجازه صحبت نداد.
- البته شما هم در جواب دادن کم نیاوردید.
- اون دوران هرچی بوده گذشته و سعی می‌کنم فراموشش کنم چون الان من به‌خاطر چیز دیگه‌ای این‌جا هستم.
- بله، فراموش بشه بهتره، می‌بینم شما هنوز هم حلقه ندارید.
 
آخرین ویرایش:
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
نگاهی به انگشتانم کردم و به خودم لعنت دادم که‌ چرا حلقه علی را از دستم بیرون آورده‌ام و بعد با این فکر که شاید تقی‌پور با همین حربه خام شود گفتم:
- من قبلاً هم گفتم قصد ازدواج ندارم.
- من هم ازدواج نکردم و هنوز هم روی همون تصمیم سابق هستم.
لبخند زورکی زدم.
- فکر نمی‌کنید زمان زیادی گذشته باشه؟
لبخندی زد.
- نه، اصلاً هیچ‌وقت برای شروع دیر نیست.
باید همین‌طور امیدوار نگهش می‌داشتم تا خواسته‌ام را بپذیرد.
- به‌هرحال ما هر دو آدم‌های سابق نیستیم.
- من هم قبول دارم، مطمئن باشید من هم اون رفتار سابق رو دیگه ندارم.
امیدواری تا همین‌جا برایش کافی بود.
- بیایید راجع به مسئله آقای ارجمندی حرف بزنیم.
کمی خود را متفکر نشان داد.
- اوه... بله آقای ارجمندی... خب گفتم که من نیرویی بهتر از ایشون ندارم که بفرستم، اون باتجربه‌اس.
- خب از نیروهای کم‌تجربه استفاده کنید، بالاخره اونا هم باید باتجربه بشن.
- کار‌ من کار سخت و پیچیده‌ایه، من برای انتخاب‌هام همه جوانب کار رو می‌سنجم و وقتی کسی رو برای کاری انتخاب می‌کنم، یعنی فقط همون آدم باید اون کارو انجام بده.
با این‌که هیچ اعتقادی به حرفم نداشتم.
- بله، در توانایی شما که شکی نیست، هر کسی از عهده این مسئولیت پرمشغله برنمیاد، ولی به‌خاطر من که امروز اومدم این‌جا نمی‌تونید با یک اغماص به نیروهای جوان‌تر هم فرصت ابراز وجود بدید؟
کمی‌ کنار لبش را خاراند.
- سخته اعتبار خبرگزاری رو‌ بدم دست هر کسی.
- می‌خوایید بگید هیچ‌کاری نمی‌تونید بکنید؟ فکر‌ می‌کردم می‌تونم ازتون بخوام در تصمیم‌تون کمی سهل بگیرید.
تقی‌پور روی مبل لم داد.
- خب... چرا... میشه یه کاری کرد.
امیدوار شدم.
- چه کاری؟
- شما قبول‌کنید جای ایشون برید.
تعجب کردم.
- من؟... چرا من؟!
- خب چون نیروی توانایی هستید.
- اما‌ من که نمی‌تونم.
- چرا نمی‌تونید؟
- خب‌ چون دیگه این‌جا‌ کار نمی‌کنم.
- راه‌حلش یه دعوت به کار ساده‌اس.
- من چطور‌ می‌تونم از راه برسم و‌ به ماموریت برم، اصلاً باید با کی هماهنگ بشم.
- با خود من... شما مستقیم با من در ارتباط هستید.
 
آخرین ویرایش:
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
ابروهایم را بالا دادم.
- با شما؟ فکر نمی‌کنم ممکن باشه.
- چرا نباشه؟ بله، ما قبلاً یه تنش‌هایی بین‌مون رخ داده، اما قبول کنید هم من اون‌موقع جاهل بودم هم خود شما، هر دو مقصر بودیم... .
- حرف من به‌خاطر گذشته نیست... .
- فقط کافیه من ده روز‌ برای شما حکم ماموریت بنویسم با پنج روز فرجه، شما می‌رید زاهدان و هر شب برای من یک گزارش از کارتون رو ایمیل می‌کنید، عکس آن‌چنانی هم نمی‌خوام، عکس ساده با دوربین خودتون بگیرید، قول میدم اگر‌ گزارش‌هاتون قابل‌قبول‌ بود که می‌دونم هست، من با اختیارات خودم صبح فرداش می‌فرستم روی سایت، بدون بازبینی و بررسی، خواستید با نام خودتون، نخواستید به هر نامی که شما گفتید.
- من اصلاً در روند کار نبودم.
- کار سختی نیست، فقط می‌خوام پیگیر ک.س و کار یه راننده بشید، این‌که اهل کجاست؟ برای کی کار می‌کنه؟ چه‌جور خانواده‌ای داره؟ چرا دست به قاچاق زده؟ از کی کارش اینه؟
- من اصلاً نمی‌دونم از کجا باید شروع کنم.
- همه راهنمایی‌ها با من، کافیه قبول‌ کنید.
کمی فکر‌ کردم.
- در اون صورت به آقای ارجمندی مرخصی می‌دید؟
- بله، تا هر وقت که شما بخوایید.
- باشه من قبول می‌کنم، اما‌ باید بپذیرید که من چند سال دور بودم، شاید نتونم درست کار کنم.
تقی‌پور لبخند پیروزمندانه‌ای زد.
- من شما رو کاملاً قبول دارم.
وقتی از پیش تقی‌پور بیرون آمدم از خودم متنفر بودم که دوباره قبول کرده‌ام با آن مردک هیز کار کنم، اما خوشحال بودم که حداقل توانستم برای شهرزاد کاری انجام دهم تا کمی خیالش راحت شود. وقتی سوار ماشین شدم نگاهم به پنجره اتاق مدیریت افتاد که تقی‌پور از پشت آن مرا می‌پایید. ماشین را به حرکت درآوردم و وقتی از دید او خارج شدم، ایستادم تا به شهرزاد و امیر خبر را بدهم. خوشحالی آن‌ها که هر دو جداگانه و چندین بار از من تشکر کردند، به همه‌ی سختی کار با تقی‌پور می‌ارزید.
بعد از قطع کردن تلفن به عکس علی که دوباره پشت صفحه گذاشته بودم، نگاه کردم.
- علی‌جان! می‌دونم کار خیلی بدی کردم، منو ببخش، باور کن من فقط به تو تعهد دارم، می‌دونم آدم کثافتیه، ولی مجبورم به‌خاطر شهرزاد یک مدت تحملش کنم، همین که امیر تونست برگرده سرکارش، همه‌چی رو ول می‌کنم، خیالت راحت نمی‌ذارم تقی‌پور بچه پررو بشه. فدات شم فقط تو سلطان قلبمی حتی اگه منو نخوای.
عکس را بوسیدم و سریع ماشین را روشن کردم تا به خانه برگردم.
 
آخرین ویرایش:
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
روی تخت پاهایم را دراز کرده و روی هم گذاشته بودم، کمرم را به تاج تخت تکیه داده، ساعد دست راستم را پشت سرم قرار داده و به نوک پاهایم چشم دوخته بودم، اما به جایی نگاه نمی‌کردم. در فکر تقی‌پور و دیدار آخری که چهارسال پیش با او‌ داشتم، بودم.
در زمان همکاری ما او‌ مسئول مستقیم من بود، اما زیاد اذیتم می‌کرد. هر‌گاه مرا تنها می‌یافت اظهار علاقه می‌کرد. مدام از کارم ایراد می‌گرفت و مجبورم می‌کرد بعد از ساعت تعطیلی بمانم و آن‌ها را تصحیح کنم و در همان زمان هم مرا رها نمی‌کرد و با لفاظی‌های زیاد سعی می‌کرد نظر مرا به طرف برقراری یک رابطه‌ی دوستی بکشاند. همه در محل کار از هیز بودن این مرد و دخترهای زیادی که مدام اطرافش بودند خبر داشتند، به خاطر همین نمی‌خواستم طرف اتهام همکارانم قرار بگیرم. پس به کسی درمورد او‌ و درخواستش حرفی نمی‌زدم حتی شهرزاد. او نیز که علاقه‌ای نداشت در محل کار مشکلی برایش ایجاد شود، در مقابل بقیه رفتار معقولی داشت.
***
همه از دفتر رفته بودند، اما من مجبور شده بودم تنها در دفتر بمانم تا ایرادهایی را که تقی‌پور از کارم گرفته بود را رفع کنم. تمام که شد سیستم‌ را خاموش کردم و‌ کوله‌ام را برداشتم و به طرف در رفتم. در باز شد و تقی‌پور با چشمان سرخ داخل شد.
- کارت تموم شد؟
- بله، ایراداتش رو‌ رفع کردم براتون فرستادم می‌تونید برید بررسی کنید.
- کار رو بذار برای بعد، بیا از خودمون حرف بزنیم.
- لطفا برید کنار ما باهم حرفی نداریم.
سرش را کج کرد.
- چرا دختر، حرف داریم، خیلی هم حرف داریم.
- شما قبلاً درخواستتون رو‌ گفتید، من هم جوابم‌ رو‌ دادم، بفرمایید کنار من برم.
- مگه چی ازت خواستم؟ فقط گفتم یه چند بار مهمون من باش.
خشم و ترس باهم وارد قلبم شد.
- لطفا از جلوی در برید کنار.
از جایش تکان نخورد.
- چرا به دل من فکر‌ نمی‌کنی سارینا؟
- چیزی بین من و شما نیست، لطفا برید کنار!
برگشت کلیدی را از جیب درآورد و‌ در را قفل کرد.
- خب یه چیزی ایجاد می‌کنم.
دلم ریخت. ترس وجودم را‌ گرفت. ولی نباید خودم را می‌باختم. فریاد زدم.
- چی‌کار می‌کنی عوضی؟
به طرف من برگشت.
- یه خلوت دو نفره درست می‌کنم.
- در و باز کنید وگرنه... .
می‌خواستم به در هجوم ببرم، اما‌ جلوی‌ در‌ ایستاده بود.
- چی‌کار‌ می‌خوای بکنی؟ چی‌کار می‌تونی بکنی؟
 
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
چند قدم به جلو‌ برداشت. قلبم تندتند می‌زد. نفس کم آورده بودم. به اطراف نگاه کردم تا راه فراری پیدا کنم.
- هیچ‌ک.س توی ساختمون نیست، دوربین‌ها هم خاموش شده، فقط منم و تو.
او‌ آهسته جلو می‌آمد و‌ من عقب‌تر می‌رفتم، محتویات معده‌ام غلیان کرده بود، با اضطراب به اطراف نگاه کردم. اتاق بزرگ بود، اما‌ پنجره نداشت. راه فرار فقط همانی بود او جلویش را سد کرده بود.
- جیغ هم بکشی کسی صداتو نمی‌شنوه، پس با من راه بیا.
کوله‌ام را به او که نزدیک‌تر شده بود، کوبیدم.
- گم شو برو مریض روانی!
کوله را از دستم کشید و پرت کرد.
- تو یه ذره دختر می‌خوای از پس من بربیایی؟
به‌ چشمان سرخش زل زدم. ترس بندبند وجودم را گرفته بود، اما برای پیدا کردن راه فرار باید خودم را کنترل می‌کردم.
خواستم از کنارش فرار کنم، اما دستش را مانع کرد.
- یه کم کوتاه بیا، چیز زیادی نمی‌خوام.
باز جلوتر آمد و من عقب‌عقب رفتم.
- گم شو عوضی.
کمرم به میز خورد و متوقف شدم.
- مگه چه اشکالی داره به من هم یه حالی بدی؟
نفس‌نفس می‌زدم، اما خودم را نباختم.
- کور‌ خوندی مرتیکه‌ی مریض!
صورتش به نزدیک صورتم رسیده بود، هرم‌ نفس‌های گندش حالم را بد می‌کرد.
- بدجور‌ توی تله انداختمت جوجه‌‌ی چموش! اسیر خودمی، تا تسلیم‌ من نشی نمی‌ذارم بری بیرون.
قلبم داشت به دهنم می‌رسید. حالت تهوع پیدا کرده بودم و پاهایم از ترس لرز گرفته بود، اما‌ نباید خودم را رها می‌کردم، الان وقت ترسیدن نبود. از پشت سر دستم را روی‌ میز حرکت می‌دادم تا وسیله‌ای برای دفاع پیدا کنم.
تقی‌پور دستی به‌ لبه مقنعه‌ام گرفت.
- اول اینو در بیار ببینم‌ اون‌ زیر چه ریختیه؟
با دست دیگرم دستش را پس زدم.
- دستت رو‌ بکش کثافت!
پوزخندی زد.
- چته؟ چرا الکی‌ مقاومت می‌کنی، بفهم اسیرم شدی، راه فرار هم نداری، بهتره با زبون‌ خوش قبل از این‌که زخمی یا کبود بشی خودتو تسلیم کنی این‌طوری بهتر نیست؟
کمرم به طرف میز پشت سرم قوس برداشته بود، تمام وجودم ترسیده بود، باید تمرکز می‌کردم تا بتوانم کاری انجام دهم. نباید دست او به من می‌رسید. آب دهانم را قورت دادم. گردنم را کج کرده بودم تا چشمم به‌ او‌ که در نزدیک‌ترین فاصله از من بود نخورد. دستم را همان‌طور که روی میز پشت سرم حرکت می‌دادم به بشقاب میوه‌خوری پر از پوست میوه که روی میز باقی مانده بود، خورد. لحن شمرده و چندش‌آورش حالم را بد می‌کرد.
- نترس، قول میدم زیاد اذیتت نکنم، زود کارمو تموم می‌کنم، فقط می‌خوام‌ مال‌ من بشی، همین، کار زیادی ندارم.
دستم از میان پوست‌ میوه‌ها به کارد میوه‌خوری خورد‌ و‌ چنگ زدم. هر دو دستش را در جیب کرد، همانند من گردنش را کج کرد و صورتش‌ را مماس صورتم آورد.
- نظرت چیه از‌ یه بوس کوچولو شروع کنم؟
 
آخرین ویرایش:
موضوع نویسنده

دردانه

سطح
2
 
کاربر فعال انجمن
فعال انجمن
کاربر رمان‌بوک
Jun
2,160
40,109
مدال‌ها
3
گردنم را صاف کردم و به طرف او برگشتم. او نیز همراه من گردنش را صاف کرد. سریع دست چاقودارم را بالا آوردم و نوک چاقو را روی گلویش گذاشتم و فشار دادم.
- از گلوی پاره شده شروع کن.
پوزخندی زد و زیر چشمی به چاقو نگاه کرد.
- شجاع شدی؟ این‌جوری بیشتر خوشم میاد.
فریاد زدم.
- برو عقب.
دستش را آرام از جیبش بیرون آورد. متوجه شدم. چاقو را بیشتر فشار دادم.
- دستت رو بیاری بالا این رفته توی رگت.
- می‌خوای باور کنم حاضری قاتل بشی؟
چاقو را بیشتر فشار دارم و‌ نوک چاقو پوستش را زخمی کرد. رد نازکی از خون جاری شد.
- می‌تونی امتحان کنی تا باورت بشه، فوقش میفتم زندان، اون‌قدر دارم که بهترین وکیل‌ها رو بگیرم ثابت کنم می‌خواستی بهم دست‌درازی کنی، من تبرئه میشم، تو یه جنازه بی‌آبرو.
کمی عقب رفت. جرعت پیدا کردم.
- گمشو کنار عوضی.
فاصله گرفت. دست به گردن زخمی‌اش کشید.
- نابودت می‌کنم.
با چاقویی که به طرفش گرفته بودم عقب‌عقب بدون آن‌که چشم از او بردارم، به طرف کوله‌ام رفتم و آن را چنگ زدم.
- زر مفت می‌زنی.
انگشت خونی‌اش را به طرفم گرفت.
- حالا ببین، دیگه نمی‌ذارم توی این دفتر کار کنی، یه بلایی سرت بیارم از حماقت امروزت پشیمون بشی.
با همان چاقویی که به نشانه دفاع به طرف او گرفته بودم به طرف در رفتم.
- هیچ غلطی نمی‌تونی بکنی.
کلید روی قفل مانده را چرخاندم و خودم را بیرون انداختم و در را بستم. چاقو را کنار پنجره راهرو‌ ول کرده و با دو از دفتر خارج شدم. خودم هم می‌دانستم بلوف آمده‌ام و کارهای زیادی از دست تقی‌پور برمیاید، من هم واقعاً آن دختر شجاعی که نشان می‌دادم، نبودم. فردای آن روز فقط برای تحویل دادن استعفایم به دست رسولی مدیریت دفتر به خبرگزاری آمدم و به همه گفتم به‌خاطر آمادگی برای امتحان ارشد مشغله‌ام زیاد شده و وقت کار در خبرگزاری را ندارم. امتحانی که هرگز ندادم، اما بهانه‌ام برای ترک کار خبرنگاری شد.
***
از فکر‌ به وقاحت تقی‌پور که هیچ تغییری نکرده بود، سردرد گرفته بودم. آن‌قدر وقیح بود که با خونسردی مقابل من نشسته و به روی مبارکش هم نیاورده بود که آخرین بار مرا چگونه گیر انداخته و چه قصد بی‌شرمانه‌ای هم کرده بود. تنها حسرتم آن لحظه این بود‌ که چرا نمی‌توانم با دستانم خفه‌اش کرده و با لذت به دست و پا زدنش نگاه کنم.
 
آخرین ویرایش:
بالا پایین