فایل شده [حتف شوریده‌وار] اثر «راضیه کیوان نژاد نویسنده انجمن رمان بوک»

[Raaz67]

آب‌میوه را به لب‌های او نزدیک کرد و در حالی‌ که سرش را به چپ و راست تکان می‌داد، ادامه داد:
- داییت و زنش خیلی به گوشیت زنگ زدن، ما هم مجبور شدیم با افضلی جواب بدیم‌. مادر حلال کن دست تو کیفت بردیم. یه قلپ بخور دیگه! خدا مادرت رو بیامرزه؛ اگه بودش الان دعوات می‌کرد که چیزی نخوردی! برای راحتی روحش هم که شده یه‌کم بخور!
دستی به دماغ قرمز و باد کرده‌اش کشید و با فین‌فین، مانند ربات، دستورات اعظم‌خانم را شروع به انجام دادن کرد و نی را به لب‌هایش نزدیک کرد و جرعه‌ای از آن را نوشید. با این‌که از آناناس متنفر بود، اما چنان ذهنش مشوش بود که مزه و طعمش را هیچ نفهمید، فقط شیرینی‌اش به جانش نشست و حالش را بهتر کرد. صدای تق‌تق کفش و همهمه که به گوششان خورد، همزمان سرش را کج کرد و با اعظم‌خانم، آمدن دایی، زن‌دایی و مهتاب را از دور با دایی‌مجیدش دید. آخ که آن‌ پدر و مادر یادآور احمد بودند و داغ کارش را و بلایی که بر سر پدرش آورده‌بود را دوباره برایش زنده کردند. دست روی سرامیک سرد و سفید گذاشت و به سختی، با نای نداشته از جا برخاست. زری‌خانم با گفتن «الهی برات بمیرم، چی شده؟» چادر مشکی گل برجسته‌اش را زیر بغل زد و آغوشش را برای در پناه گرفتنش باز کرد. مات و مبهوت از اینکه احمد از دسته‌گلش حرفی نزده‌است، مانند مرده ایستاده‌بود و هیچ عکس‌العملی جز اشکی که از چشمانش سرازیر می‌شد، انجام نداد. زری خانم شانه‌هایش را گرفت و لب زد:
- این پسر که ما رو دق داد؛ نه گوشیش رو جواب داده نه خبری هست که کجا رفته! تو بگو چی شد؟ احمد مگه نیومد اون‌جا دنبالتون؟ بابات یهو چه‌ش شد؟
لب باز کرد که بگوید احمد چه آواری را روی سرش ریخته‌است که کد ۹۹ همزمان از زبان پیجرزن در بلندگوی بیمارستان اعلام شد و همزمان، چند پرستار و دکتر سراسیمه از خم راهرو به سمت آی‌سی‌یو که پشتش به آن بود، دویدند. با وارد شدن چند نفرشان، وحشت به جانش افتاد، با شتاب و استرس به سمتشان برگشت و دست پرستار لاغراندام و قدبلند را گرفت و با صدای لرزان، تندتند کلمات را ادا کرد:
- توروخدا بگو چی شده؟
پرستار دست کشیده‌ و گندمی‌اش را از دست او کشید و او را که یک قدم به داخل آمده‌بود، با دست دیگرش بیرون کرد.

 

[Raaz67]

چشمان مشکی و کشیده‌ی خشمگینش را به او دوخت و با تشر غرید:
- خانم چی‌کار می‌کنی؟ برو بیرون! مگه نمی‌بینی مریض اورژانسیه؟!
ارغوان طاقت‌بریده و بی‌قرار دستش را دوباره گرفت و با بغض نالید:
- توروخدا بگو! اینی که رو تخته و هجوم آوردین بالا سرش، بابامه! بگو چی شده که همه‌تون هجوم آوردین؟
وقتی جوابی از پرستار نشنید، خودش دست به کار شد و خودش را به سمت درب سفید هل داد و وحشت‌زده و گریان، تندتند کلمات را با صدای لرزان به زبان آورد:
- می‌خوام بیام‌ داخل! برو کنار!
و همزمان پرستار را که سعی در نگه‌داشتن و منع ورودش می‌کرد، به عقب هل داد و با زور، خودش را به داخل انداخت. شمار زیادی از پرستار و دکتر دور پدرش که سیم‌های فراوانی به قفسه سی*ن*ه‌اش وصل بود، جمع شده‌بودند و هر کدام مشغول احیای پدرش بودند. صدای دکتر به گوشش خورد و مردِ پرستاری را دید که دستانش را روی قفسه سی*ن*ه پدرش بالا و پایین می‌کرد.
- ۱۰۰۱ ،۱۰۰۲ ،۱۰۰۳... شوک... .
از پشت شیشه نگاهش را به پدر بی‌جانش که با دستگاه شوک از تخت بالا پرید، دوخت‌‌. پاهایش سست شده‌بود، دهانش مانند کویر خشک شده‌بود و زبانش به سقف دهانش چسبیده‌بود. با هر بار شوک دادن پدرش، لرزش پاهایش بیشتر میشد و خون از بدنش فراری. پرستار خود را جمع‌وجور کرد و با دیدن رنگ پریده‌ی ارغوان، صدای نازکش را سر داد:
- خانم برو بیرون! خانم‌مشهدی، زنگ بزن حراست!
و دست به زیر بغل او گرفت و با زور سعی در کشاندن و هل دادنش به بیرون کرد. صدای همهمه‌ی دایی و زن‌داییش برای داخل آمدن، آن‌قدر زیاد بود که صدای گریه‌ها و فین‌فین‌ها و «ولم کنید»هایش گم شد. پرستار چشمش که به داخل شدن زری‌خانم و دایی افتاد، ارغوان را رها کرد و سعی در بیرون کردن و توضیح دادن کرد:
- مگه نمی‌بینین حال مریضتون خوب نیست؟ چرا جو رو از اینی که هست بدتر می‌کنین؟! با این کارتون کار ماها رو سخت‌تر می‌کنین. خانم برو بیرون! الان ایشون رو هم بیرون می‌کنم.

 

[Raaz67]

صدای پر استرس دکتر مسنی که بالای سر پدرش ایستاده‌بود، در سرش اکو شد:
- یک میلی‌گرم اپی‌نفرین... شوک.
چشمش به آمپولی که توسط پرستار در رگ پدرش تزریق میشد، افتاد. نگاه دودوزده‌اش را به حرکت سریع دست پرستار که روی قفسه‌ی سی*ن*ه‌ی پدرش بالا و پایین میشد و صدای گوش‌خراش بوق کشیده‌ی دستگاه در گردش انداخت.
- دکتر! قلب و تنفس رفت.
نگاهش روی لب‌های پرستار با گفتن آن جمله‌ی شوم، ثابت ماند. این جمله برایش آشنا بود. او دقیقاً همین جمله را چند سال پیش در بیمارستان برای مادرش شنیده‌بود. به یک‌باره دنیا دور سرش چرخید و صدای «خانم بیا برو بیرون» مرد حراستی، کوتاه‌ و کوتاه‌تر و مانند زمزمه شد. آخرین نفسش را با صدای هق‌هق از گلو خارج کرد. پاهایش شروع به لرزیدن کردند، عاقبت از لرزش بی‌امانش طاقت نیاورد و زانوهایش خم شدند. احساس سرگیجه تمام وجودش را گرفت. چشمانش سیاهی رفت و تا به خود بجنبد، نقش بر زمین شد و دیگر چیزی نفهمید.
***
نگاهش به تابوت پدرش که بر دوش دو دایی‌اش که لباس مشکی تن کرده‌بودند و گریه‌کنان جلوتر از باقی همکاران و دوستان پدرش، لااله‌الا‌الله‌گویان به طرف قبرستان حمل میشد، خشکید. انگار تازه متوجه مصیبت وارد شده بر سرش شده‌بود. اویی را که بر سر دوششان به‌سمت خاک سرد راهی می‌کردند، پدرش بود؛ آخرین تکیه‌گاه این روزهایش! آخرین پناه و دلخوشی‌اش! جای خالیَش را حتی همین لحظه هم احساس می‌کرد. خلاء وجودی‌اش را در بندبند وجودش حس می‌کرد‌. دلش می‌خواست با پدرش برود و جمع خانواده‌ی سه‌نفره‌شان را در آن دنیا حفظ کند‌. تنهایی برایش بزرگ و سنگین بود و این خانواده‌ی نصفه‌ونیمه که از آن جمع، فقط او باقی مانده‌بود را نمی‌خواست. هوا بدون نفس‌های پدرش، سنگین شده‌بود و نفس کشیدنش را سخت می‌کرد. پدرش، جای خالی مادرش را هم برایش پر کرده‌بود. پدرش بوی مادرش را با آن دوست داشتن بی‌وقفه‌ و نگه داشتن خاطراتش می‌داد و امروز احساس می‌کرد دوباره مادرش را هم از دست داده و بی‌کَس‌تر از روزی شده‌است که با مادرش وداع کرده‌بود.

 

[Raaz67]

می‌خواست دوباره پدرش را به این زندگی نباتی و هر چند کوتاه برگرداند؛ حتماً دکترها اشتباه کرده‌بودند. مگر پدرش عمل نکرده‌بود؟ مگر دکتر نگفته‌بود حالش خوب شده‌است؟ پس چه شد؟ آن‌ها حتماً اشتباه کرده‌‌بودند! خودش باید نفس نداشته‌ی پدرش را می‌دید که دیگر وجود ندارد تا باورش شود. اختیار از دست داد و با ضجه به طرفشان دوید و گریان نالید:
- بابام رو کجا می‌برین؟ تو رو خدا صبر کنین‌! بابام تازه عمل کرده‌بود، حالش خوبه! صبر کنین... میگم صبر کنین!
زهره و مهتاب گریان و سراسیمه با شتاب به طرفش دویدند. زانوان لرزانش حجم آن‌‌همه ضعف و گرسنگی را طاقت نیاوردند و ضعف بدی را در خود حس کرد‌. از دیروز تا به حال که چیزی جز سرم نوش جان نکرده‌بود؛ هنوز هم حالش جا نیامده‌بود. محیط اطراف دور سرش شروع به چرخیدن کرد و روی زمین افتاد. زهره زودتر به فریادش رسید و زیر بغلش را گرفت و در حالی که شال مشکی‌رنگ را روی سرش که موهای لختش از آن بیرون زده‌بود، مرتب می‌‌کرد، با گریه دستی به صورت خیس از اشک و قرمزش کشید.
- قربونت برم، این‌جوری با خودت نکن! الهی من برات بمیرم، این چه سرنوشتی بود خدا؟!
همان جمله‌ی دوست شفیقش برایش کافی بود تا دردش را تسکین که ندهد هیچ، عمق از دست دادن و مصیبت وارده را از ته دل بفهمد. چنگی به صورتش کشید و در حالی که زهره در آغوشش می‌گرفت، با ضجه نالید:
- دیدی بی‌ک.س شدم! من بابام رو می‌خوام!
عاقبت هق‌هقش اوج گرفت و صدای گریه‌اش در سی*ن*ه‌ی زهره، برای همه مرثیه‌ای شد. دایی‌حمید که حال عروس داشته و نداشته و بی‌خبر از همه‌جایش را دیده‌بود، در حالی که دستی به چشمان مشکی نم‌دارش می‌کشید، رو به برادرش مجید کرد و با صدای گرفته گفت:
- مجید، این بچه دیگه طاقت نداره! زود خدابیامرز رو خاک کنیم. این‌قدر گریه کرده و به خودش زده، دیگه جونی براش نمونده؛ دلم براش خونه! آخ خدا حکمتت رو شکر! این چه اوضاعی بود که برای این بچه درست کردی؟!
دایی مجید چشم از پارچه‌ی ترمه‌دوزی قهوه‌ای‌رنگ روی تابوت گرفت و در حالی که به چشمان سرخ برادرش می‌نگریست، لب‌های پشت ریش پرفسوری‌اش را با زبان تر کرد و گفت:
- این از خواهرمون، این هم از شوهرش! این بچه دیگه پشت‌وپناه نداره. هیچی جای پدر و مادر آدم نمیشه! احمد هم که نیست؛ کجا تو این اوضاع غیبش زده؟ نباید به‌عنوان شوهر پیشش باشه؟

 

[Raaz67]

دستی به موهای مشکی‌اش که کنار شقیقه‌هایش چند تار نقره‌ای نمایان شده‌بود، کشید و ادامه داد:
- راستی، میگم نفهمیدی این دختره کی بود؟ حامله بود؟
حمید که خودش از دست پسرش حسابی کفری بود، دستی به پشت گردنش کشید و آرام در گوش برادر زمزمه کرد و نگاهش را به گورکن انداخت.
- به مهتاب صبحی پیام داده و فقط حال ارغوان و حسن‌آقای خدابیامرز رو پرسیده، مهتاب هم گفته که این‌جوری شده، اما خبریش که نیست، معلوم نیست تو کدوم قبرستونی گیر کرده!
همزمان نگاه منتظرش را برای یافتن پسرش بین جمعیت سیا‌ه‌پوش انداخت و با دیدن عباس و چند کارگر زیر دست حسن‌آقا، با دست روی سی*ن*ه و تکان دادن سرش، سلام و تسلیت و تشکر را زمزمه کرد و آرام رو به برادرش جواب داد:
- آره حامله بود. انگار که سقط هم کرده‌بود، چون پرستار دنبال پدر بچه می‌گشت و می‌خواست از ارغوان سوال بپرسه. نه، نفهمیدم. تا رفتم ببینم کیه و چیه، یهو حسن‌آقا این‌جوری شد. پرستار اسمش رو هم گفت، ستاره‌ی چی بود؟ یادم رفته، این یه شبه انگار مغزم حافظه‌ش رو از دست داده.
حسن‌آقا آن سال، دو قبر کنار هم خریده‌بود و به آن‌ها بارها گفته‌بود که اگه روزی فوت کرد کنار نرگسش خاکش کنند. دایی‌مجید نگاه از قبر خواهرش گرفت و فکری که در سرش جرقه زده‌بود را با رگ برجسته‌ی گردنِ حاصل از غیرت بالا آمده‌اش، با صورتی قرمز و بهت به زبان آورد:
- حمید، نکنه زن حسن‌آقا بوده؟ با ارغوان بحثشون شده و قلبش گرفته و سکته کرده؟
حمید دستی به ریش ستاری‌اش که تک و توک، نوک‌های سفیدی در آن بیرون زده‌بود کشید و با تعجب به سمت برادر برگشت.
- نه بابا! مجید، چی میگی بالا سرش‌؟ این خدا بیامرز اهل این حرف‌ها نبود! اون هم با علاقه‌ای که به آبجی داشت؛ تازه، دختره کم سن‌وسال بود، شاید چند سال از ارغوان بزرگ‌تر. حسن‌آقا که نمیاد دختر هم‌سن خودش رو بگیره! اون هم کی؟ حسن‌آقا که از فکر آبروش دو تا سکته کرده؟
بعد از فکری که به سرش در لحظه زده‌بود سر تکان داد و با اطمینان تکرار کرد:
- نه بابا، نه! خدا رحمتش کنه، اهل این حرف‌ها نبود! این چه فکریه می‌کنی؟!

 

[Raaz67]

نگاه نگرانش را از سنگ‌هایی که گورکن کنار خاک می‌گذاشت، گرفت و چشم به ابروهای نازک و هشتی برادر دوخت.
- مجید، حس خوبی ندارم. حس می‌کنم این پسر یه غلطی کرده.
- آقا قبر آماده‌س، بسم‌الله.
با صدای گورکن، دست از حرف کشیدند و جنازه را با صلوات و لااله‌الا‌الله‌گویان، بی‌توجه به ناله‌های ارغوان برای آخرین ملاقات با پدرش، داخل خاک سرد سپردند و بعد از گذاشتن سنگ لحد، گورکن شروع به ریختن خاک روی جسم بی‌جان و پرپر شده‌ی حسن‌آقا کرد. عاقبت ارغوان دوام نیاورد و از میان آغوش زهره و زری‌خانم خود را بیرون کشید و در میان خاکی که گورکن با بیل در حال ریختن بود، روی گور انداخت. دست جلو برد و مانند دیوانه‌ها، خاک سردی که پدرش را در برگرفته‌بود را از روی جسد شروع به پس زدن کرد و با گریه فریاد زد:
- نریز روی بابام! بابا، توروخدا من رو هم با خودت ببر! من این‌جا بدون تو می‌میرم.
دایی‌مجید و حمید سراسیمه با چشم گریان به سمت خواهرزاده‌ی خود دویدند و در حالی که زیر بغلش را می‌گرفتند، او را از روی خاک برداشتند. دایی مجید ارغوان را در آغوش گرفت و با صدای لرزان و بغض آلود نالید:
- دورت بگردم دایی، آروم باش! به‌خدا که بابات راضی نیست داری با خودت این‌جوری می‌کنی! رنگ به صورت نداری، یه‌کم آروم باش!
با اتمام جمله‌اش سرش را به سمت زهره و زری‌خانم که با دستمال در حال پاک کردن اشک‌ و بینیشان بودند چرخاند و از بین جمعیت صدایشان زد:
- بیاین ببرینش! داره از حال میره.
ارغوان سر به سمت دو عزیزی که کنار هم، آرام به خواب ابدی رفته‌بودند برگرداند و در چشمان سرخ دایی‌مجیدش خیره شد، لب‌های رنگ‌پریده و لرزانش را مانند دختربچه‌ای تخس برچید و با بغض پا به زمین کوبید.
- نمیرم، می‌خوام پیششون باشم!
آن‌قدر گریه کرده‌بود و چیزی نخورده‌بود که ضعف تمام وجودش را گرفته‌بود و سرش گیج می‌رفت و حالت تهوع به سراغش آمده‌بود. چشمانش را که تار و سیاه می‌دید، چند باری روی هم فشار داد. در آن تاری و سیاهی، چهره‌ی مرد چهارشانه و قدبلندی که به او نزدیک می‌شد را درست نمی‌دید؛ دوباره چند باری چشمانش را باز و بسته کرد.

 

[Raaz67]

یک‌آن تمام محتویات معده‌اش به دهانش هجوم آورد و با دست روی معده و دهان، خودش را از آغوش آن‌ها جدا کرد و به گوشه‌ی درخت کاجِ کنار جدول پناه برد و هر چه خورده و نخورده‌بود را با خون‌آبه‌ای بالا آورد. زهره و زری‌خانم با شتاب «چی شدی؟» زمزمه کردند و به سمتش دویدند. شهاب که تازه رسیده‌بود، به محض دیدن ارغوان و خون‌آبه‌ای که از همه زودتر شاهد دیدنش بود، با بطری آبی که در دست داشت و این روزها زیاد از حد می‌خورد، به‌سمتش روانه شد و بالای سرش ایستاد. درب بطری را باز کرد و به‌سمت زهره گرفت.
- یه‌کم آب بهش بدین! بهتره یه بیمارستان برن با این اوضاعی که دارن.
صدای شهابش بود، همان که جان می‌داد برای شنیدن تک‌کلمه‌ای از زبانش. همان که با تن صدای مردانه و زیبایش در روح و جانش غوغا به پا می‌کرد. درست می‌شنید، خودش بود، بالأخره آمد. آمده‌بود، آن هم بعد از این همه وقت. با چند باری بالا آوردن، به سرفه افتاد و آب بطری را که به سمتش گرفته شده‌بود، به دهان گرفت. زری‌خانم آب بطری را روی دست مشت شده‌اش ریخت و به صورت ارغوان پاشید. پاشیدن آب به صورتش، او را از شوک در آورد. دست لرزان و یخ‌زده‌اش را به تنه‌ی درخت زد و با کمک زهره از جا بلند شد و به سمت شهاب چرخید. زری‌خانم دست به کار شد و شروع به تکاندن خاک مانتوی ارغوان کرد. در آغوش زهره، نگاه نمناک و قرمزش را به مرد کت و شلوار مشکی پوشیده‌ دوخت که در آن تیپ مشکی، خواستنی‌تر از همیشه شده‌بود. چشمان قرمزش را که از شدت گریه، پف کرده بود و دیگر از درشتی‌اش خبری نبود به او دوخت. شهاب جلوتر رفت و در حالی که دستش را در جیب شلوار اسپرت مشکی‌اش کرده‌بود، چشم در چشمان دختر رنجور و رنگ‌پریده‌ی این روزها دوخت و صدای طنین‌اندازش را برای تسکین دختر روبه‌رویش سر داد:
- تسلیت میگم! حسن‌آقا که رفت، انگار پشت‌وپناه ما هم رفت.
صدای گرفته‌‌اش را به زور از دهان خارج کرد، چشمانش را که سیاهی می‌رفت به‌زور به او دوخت و نصفه‌ونیمه به زبان آورد:
- دیر... دیر اومدی!

 

[Raaz67]

احساس ضعف، بدنش را مورمور می‌کرد. دست جلو برد تا از افتادنش جلوگیری کند، اما با دور سر تابیدن فضای اطرافش و تار شدن چهره‌ی شهاب، از حال رفت و به زمین افتاد.
***
اوضاع معده‌اش خراب شده‌‌بود و از شدت استرس و عصبی بودن، حسابی خودش را با درد و بالا آوردن خون‌آبه نشان داده‌بود. آن روز دایی‌حمید و مجید و زری‌خانم برای رفتن به مسجد و راهی کردن مهمان‌ها به صرف ناهار، نتوانسته‌بودند او را به بیمارستان ببرند و زحمتش را به گردن زهره و شهاب انداخته‌بودند. زهره، خسته، سر روی تخت بیمارستانی که ارغوان بستری شده‌بود و به خواب رفته‌بود، گذاشته‌بود و به عاقبت دوست رنجور و درد کشیده‌اش فکر می‌کرد. با تقه‌ای که به درب خورد سر بلند کرد. شهاب، نایلون کمپوت و رانی به‌دست وارد شد. نایلون را روی میز چرخ‌دار جلوی تخت گذاشت و روی صندلی آبی‌رنگ همراه دیگر بیمار که روبه‌روی زهره، طرف دیگر تخت قرار داشت نشست‌. چشمان قهوه‌ایِ قرمزش را از ارغوان که به زور آرام‌بخش به خواب رفته‌بود و سی*ن*ه‌اش از خواب، عمیق بالا و پایین میشد، گرفت و رو به زهره کرد و آرام پچ زد:
- اصلاً بیدار نشدن؟
زهره دستی به بینی قرمزش کشید، با دستمال نم آن را گرفت و با صدای تودماغی حاصل از گریه، مانند او آرام با تن صدای پایین زمزمه کرد:
- نه! انگار صدساله نخوابیده و حالا داره جبران می‌کنه. این روزها هر چی بیشتر تو بی‌خبری باشه براش بهتره.
شهاب دل در دلش نبود، نفهمید حسن‌آقا که شب قبل از این اتفاق، خوش‌وخرم با او تماس گرفته‌بود و از اوضاع خوب و روال کار و کارگاه صحبت کرده‌بود و به‌نظر سرحال می‌رسید، یک‌شبه چه شد که دار فانی را وداع کرد. دستی بین موهای خرمایی‌اش کشید.
- شما‌ متوجه نشدین یه‌دفعه چی شد؟
زهره همه‌چیز را می‌دانست، همان روز که زنگ زده‌بود ببیند عقد رسمی دوستش چه شده و به کجا رسیده، ارغوان با گریه و زاری همه‌چیز را برایش تعریف کرده‌بود. با شرمساری لب گزید از مردی که دوستش عاشقانه او را می‌خواست و او هر دفعه از آن خواستن مجابش می‌کرد و مانعش می‌شد و او را به خواستن احمد سوق می‌داد و عاقبت، این‌گونه شده‌بود.

 

[Raaz67]

به او چه می‌گفت؟ او خودش را مقصر می‌دانست. اگر اصرارهای او برای از سر خود وا کردن عشق شهاب و فرصت دادن به احمد و دیدن عشقش نبود، ارغوان به هیچ عنوان زیر بار نمی‌رفت که بخواهد حتی با دیدن آن صحنه، تصمیم عجولانه‌ای بگیرد و به احمد و خودش برای پذیرفتن عشق احمد فرصت بدهد. در چهره‌ی او دقیق شد. ارغوان حق داشت عاشق او شود؛ شهاب هم محبوب بود و هم زیبا. نگاهش را از دست چپ او که هیچ انگشتری داخلش نمی‌دید گرفت. دلش می‌خواست برای دوستش به جبران اشتباهی که کرده‌بود، کاری کند. بغض گلویش را گرفت؛ با صدای لرزان و آرام گفت:
- کاش لال شده‌بودم و از یه عشق ممنوعه منعش نکرده‌بودم! کاش نگفته‌بودم به پسرداییش فرصت بده! آخ کاش... .
بغض راه گلویش را بست و مانع ادامه حرف زدنش شد. شهاب نگاه دقیقش را به چشمان مشکی او که اشک در آن حلقه زده‌بود، دوخت. آن دختر هم دست کمی از ضعف از دختر روی تخت نداشت و رنگش حسابی پریده‌بود. دست جلو برد و از داخل نایلون، رانی آناناسی باز کرد و به دستش داد.
- یه‌کم از این بخورین! رنگ شما هم پریده.
با دست لرزان آب‌میوه را گرفت و یاد حرف ارغوان افتاد. «آقاشهاب کلاً با همه مهربونه، من عاشق همین مهربونی‌های بی‌منتشم.»
آب‌میوه را به لب‌هایش نزدیک کرد، جرعه‌ای از آن را نوشید و بغضش را با آن قورت داد و سیبک گلویش را بالا و پایین کرد.
- ارغوان عاشق شده‌بود؛ عاشقِ... عاشقِ... .
نمی‌دانست دارد کار درستی می‌کند یا نه، اما دلش می‌خواست بگوید و خودش و دوستش را راحت کند. شاید حق با ارغوان بود. می‌خواست حالا که اصرارش باعث بدبختی‌اش شده‌بود، برایش کاری کند و خودش را از طناب عذابی که به گردنش آویخته‌بود و داشت خفه‌اش می‌کرد، نجات دهد. گفت و خودش و وجدانش را راحت کرد:
- عاشقِ... عاشق شما شده‌بود... .
چنان گردنش را به طرف او بالا آورد و نگاه بهت‌زده‌اش را از مژه‌های بلند و مشکی ارغوان گرفت و به او دوخت، که تیک و تاک استخوان گردنش را زهره هم شنید. چه می‌شنید؟ آن‌چه خود بارها از نگاه دختر فهمیده‌بود و از آن حذر کرده‌بود را حالا مانند سیلی در گوشش میزد و به او گفته میشد که آن‌چه فهمیده‌بود، توهم نبوده‌است.

 

[Raaz67]

آن غذا درست کردن‌های گاه و بی‌گاه، آن شرم دخترانه، آن خنده‌های یواشکی، همه را درست فهمیده‌بود. کلافه، پشت به زهره و ارغوان کرد و دستی به پشت گردنش کشید و به‌سمت درب قدم برداشت. زهره از روی صندلی بلند شد و بعد از گذر از تخت، سراسیمه خودش را به او رساند، جلویش قرار گرفت و با بغض نالید:
- خواهش می‌کنم نرین! می‌دونم توقع همچین حرفی رو نداشتین، ولی بذارین کامل همه‌چیز رو بگم. ارغوان به کمک من و شما احتیاج داره.
دل‌رحمی‌اش مثل همیشه کار دستش داد و دلش به حال دختر روبه‌رویش سوخت. اگر می‌شنید که اتفاق بدی نمی‌افتاد. کلافه، کت مشکی اسپرتش را کنار زد و دست به هردو پهلویش گرفت، سر به زیر انداخت و چند باری نفسش را با فوت بیرون داد. دستی به پیشانی‌اش کشید و سر بلند کرد.
- باشه؛ بریم توی محوطه.
ته دلش می‌لرزید. نمی‌دانست دارد کار درستی می‌کند یا نه، اما چیزی درونش او را به گفتن تشویق می‌کرد. با شهاب از اتاق خارج شدند و راهروی بیمارستان را که با نوارهای رنگی به معرفی بخش‌های مختلف خط‌کشی شده‌بود، رد کردند و بعد از عبور از درب هوشمند، وارد محوطه‌ی بیمارستان شدند. نسیم خنک که به صورتش خورد، از حالت گر گرفتگی‌اش کم کرد و نفس کشیدن را برایش راحت. سرش را چرخاند. چشم چرخاند و روی نیمکتی ثابت نگه‌داشت که کمی دور از دو نیمکت چوبی نزدیک درخت بید مجنون و زیر درخت کاج قرار داشت و دو پیرمرد و پیرزن، با لباس‌های آبی‌رنگ و صورتی بیمارستان نشسته‌بودند. با دست نیمکت را نشان داد.
- بریم اون‌جا، انگار خالیه.
شهاب بدون کلامی با او همراه شد. ذهنش مشوش شده‌بود. در پی آن بود که تمرکز از دست رفته‌اش را دوباره با سکوت برگرداند. چه فکر می‌کرد و چه شده‌بود! آخ از دست پدرش با آن کارهای عجیب‌وغریب و درخواست‌هایش. آخ از آن کارهای اشتباه و ناخواسته‌ی پدرش و عاقبت فکر نکردن به خودخواهی‌هایش. صدای تق‌تق کفش‌های عروسکی زهره روی اعصابش بود. چند باری چشمانش را بست و سعی کرد با نفس کشیدن و فرستادن هوای تازه و خنک به ریه‌ها، از داغ کردن سلول‌های مغزش جلوگیری کند و آرامش را دوباره به خود برگرداند.