مطلوب [زعم و یقین] اثر «سایه کاربر انجمن رمان بوک»

[سایه مولوی]

چمدان و وسایلش را داخل اتاق گذاشت و بیرون آمد. تا عاقبتش در این خانه مشخص نمی‌شد، نمی‌خواست چمدانش را باز کند و وسایلش را بچیند. در اتاقش را که می‌بست، در اتاق سامان باز شد. لحظه‌ای ایستاد و نگاهش را به مرد جوانِ لاغر اندام و کت‌‌وشلوارپوشی که از اتاق سامان بیرون می‌آمد دوخت. چشمان قهوه‌ایِ‌روشنش با موهای قهوه‌ایِ‌تیره‌اش هارمونی زیبایی داشت و پوستی که بدون ریش و سفید بود، جذابیت چهره‌اش را کامل کرده‌بود. پوزخندی به حال خودش زد. در این وضعیت بلاتکلیف زندگی‌اش ایستاده‌بود و چهره‌ی این مرد ناشناس را کنکاش می‌کرد. با بیرون آمدن سامان از اتاق به ‌سمتش قدم برداشت و نگاه اخم‌آلود سامان، چهره‌ی سربه‌زیر و شرمنده‌اش را نشانه رفت. روبه‌رویشان که ایستاد با صدایی آرام سلام کرد و سامان پوزخند زد و مرد ناشناس با کنجکاوی نگاهش کرد.
- به‌به پری‌خانوم! خوش تشریف آوردین.
لب زیر دندان گرفت و چیزی نگفت؛ می‌دانست که عصبانیت سامان به این زودی‌ها قرار نیست فروکش کند. سامان اشاره‌ای به مرد جوانی که کنارش ایستاده‌بود، کرد و با لحنی که همچنان پرحرص و تمسخرآمیز بود ادامه داد:
- بذارین به هم معرفیتون کنم؛ ایشون آقای امیرعلی تقوی هستن، وکیل پایه یک دادگستری که وکالت بابا رو توی این پرونده‌ی قاچاق به عهده گرفتن. امیرعلی‌جان ایشون هم همون پریزاد خانومی هستن که برات تعریفش رو کرده‌بودم.
اخم در هم کشید. سامان از او با این مرد حرف زده‌بود؟ پوزخند محوی زد. لابد گفته‌بود که او همان دزد مدارک پدرش است.
- خوشبختم خانوم.
نگاهش را از چشمان مرد و ابروهای شمشیری و خوش‌فرمش گرفت و آرام سر تکان داد.
- میشه با هم صحبت کنیم؟
سامان دست به سی*ن*ه زد و یکی از ابروهایش را بالا انداخت و پرسید:
- در چه مورد؟!
نیم‌نگاهی سمت مرد امیرعلی نام انداخت. انتظار داشت جلوی او حرفش را بزند؟ مرد که انگار معنی نگاه او را درک کرده‌بود، دستش را برای دست دادن به سامان جلو برد و در همان حال گفت:
- خب دیگه من برم، سامان‌جان اگه اتفاقی افتاد یا چیز جدیدی درباره پرونده‌ی پدرت فهمیدی، من رو هم در جریان بذار.
منتظر رفتن امیرعلی بود که سامان با نهایت بدجنسی دست او را نگه‌ داشت و گفت:
- کجا؟
و رو به اویِ متعجب کرد و ادامه داد:
- من و تو حرف خصوصی با هم نداریم؛ هر حرفی داری همین‌جا بزن.
ناامیدانه نالید:
- اما... !
سامان جدی و پر اخم نگاهش کرد‌.
- حرفت رو بزن!
نفسش را پوف‌مانند بیرون داد. انگار سامان قرار نبود کمی با او راه بیاید. زبانش را روی لب‌هایش کشید و با خودش فکر کرد، پشت در اتاق سامان، درست جایی‌ که آن اتاق کودک لعنتی و پردردسر پیش‌رویش بود، اصلاً جای مناسبی برای صحبت کردن نبود.
- میشه حدأقل بریم و یه جایی بشینیم و بعد حرف بزنیم؟
سامان دست از دور سی*ن*ه‌اش باز کرد و نفسش را با کلافگی‌ که در چهره‌اش هم مشهود بود بیرون داد و گفت:
- خیله خب.

 

[سایه مولوی]

دستانش را میان هم پیچاند و زبانش را روی لب‌های خشکش کشید. ترس از مخالفت سامان، در زدن حرفش مرددش کرده‌بود و دلش نمی‌خواست سامان جلوی امیرعلی واکنش تندی نشان دهد. آب دهانش را قورت داد. باید دلش را به دریا می‌زد، برای ترس و لرز و مردد شدن که نیامده‌بود.
- من می‌خوام حقیقت رو بگم؛ حقیقتی که مطمئناً می‌تونه به آقای احتشام کمک کنه.
سامان که اخم گیجی به صورتش نشسته‌بود، گفت:
- چه حقیقتی؟
ریه‌هایش را از هوای خفه و سنگین سالن پر کرد.
- بهتون میگم، اما قبلش یه شرط دارم.
با این حرفش سامان ناگهان از جای پرید و فریاد زد:
- شرط داری؟ از وقتی پات رو توی این خونه گذاشتی جز شر برامون چیزی نداشتی؛ پدرم رو توی دردسر انداختی، حالا شرط هم می‌ذاری؟!
امیرعلی که حالا جای چهره‌ی خونسردش را اخم محوی گرفته‌بود، دست روی شانه‌ی سامان گذاشت و گفت:
- آروم باش سامان.
رو سمت او کرد و ادامه داد:
- بگین، چه شرطی دارین؟
دستش را با حرص مشت کرد. دقیقاً هم انتظار همین رفتار را از سامان عصبیِ این ‌روزها داشت.
- شرطم اینه که تحت هر شرایطی مراقب برادرم باشین و نذارین بهش آسیبی برسه؛ فقط در این‌ صورته که من به شما کمک می‌کنم.
سامان که به‌نظر کمی آرام‌تر شده‌بود، سر تکان داد و گفت:
- باشه، مراقبشیم خیالت راحت.
با لبخند محوی سر تکان داد.
- نه، اینجوری نه.
سامان با حرص غرید:
- پس چجوری؟!
به چشمان خشمگین سامان خیره شد و گفت:
- به جون پدرتون قسم بخورین که مواظبش هستین.
سامان با حرص لب روی هم فشرد و خواست حرفی بزند که امیرعلی هشداردهنده صدایش زد و باعث شد لحظه‌ای سکوت کند.
- خیله خب، به جون پدرم قسم می‌خورم که مواظب برادرت باشم؛ خوبه؟
آرام سر تکان داد.
- ممنون.
لحظه‌ای سکوت کرد و چشم بست و عمیق نفس کشید تا آرام باشد. انگشتانش را میان هم پیچاند و با انگشت اشاره‌اش لاک‌های باقی‌مانده‌ی روی انگشت شستش را خراش داد. این‌کار جدیداً برایش مثل یک تیک عصبی شده‌بود و باعث پرت شدن حواسش از اضطرابی که داشت می‌شد.
- راستش من... من اون مدارک رو برداشتم و تحویلشون دادم به یه آقایی به اسم داوودی.
سامان لحظه‌ای مات و مبهوت خیره‌اش ماند؛ انگار که باور حرف‌هایش برای او سخت بود.
- چطور تونستی؟! چطور تونستی این‌کار رو با ما بکنی لعنتی؟! پدر من بهت اعتماد کرده‌بود. دِ آخه مگه تو نگفتی که دختر پدر منی؟! کدوم دختری با پدرش این کاری رو می‌کنه که تو کردی؟!
دستی به صورتش کشید و چهره‌اش از فریاد سامان در هم رفت. حق داشت که فریاد بزند؛ شاید اگر خود او هم جای سامان بود فریاد می‌کشید، اما چه کسی او را درک می‌کرد؟! چه کسی شرایط او را در نظر می‌گرفت؟! خنده تلخی کرد و بغض گلویش را فشرد. بغض کرد و صدایش لرزید و او هم مثل سامان فریاد کشید:
- شما فکر کردین من خیلی از این وضعیت خوشحالم؟! فکر کردین به خواست خودم این کار رو کردم؟!

 

[سایه مولوی]

دستی پای چشمانش کشید. گریه کردن و اشک‌ریختن جلوی این دو مرد را نمی‌خواست.
- من مجبور شدم؛ پول لازم داشتم و اون گفت اگه اون مدارک رو براش ببرم پولی که لازم دارم رو بهم میده، ولی به خدا قسم وقتی که فهمیدم آقای احتشام پدرمه نمی‌خواستم مدارک رو تحویلش بدم، اما اون تهدیدم کرد که برادرم رو می‌کشه. چی‌کار می‌تونستم بکنم؟! نمی‌تونستم اجازه بدم بلایی سر تنها کسی که دارم بیاد! همین حالا هم ریسک کردم که این‌ها رو به شما گفتم.
سر پایین انداخت و سکوت کرد و صدایی از سامان و امیرعلی هم در نمی‌آمد و انگار هرکدام غرق در افکار خود بودند. دستی به صورتش کشید و نفسش را عمیق بیرون داد. حالا وجدانش کمی راحت‌تر شده و آن حس عذاب‌آوری که داشت از بین رفته‌بود.
- خب الان ما باید چی‌کار کنیم؟
سر بلند کرد و به امیرعلی که مخاطب سوال سامان بود و دست به چانه‌‌ی زاویه‌دارش زده و مشغول فکرکردن بود خیره شد.
- اگه حرف‌های این خانوم درست باشه، می‌تونیم با گفتن این حرف‌ها به دادگاه آقای احتشام رو تبرئه کنیم، اما اول باید بفهمیم که این داوودی کیه و برای چی همچین کاری کرده.
دست به زانو گرفت و درحالی که از روی مبل برمی‌خاست رو به سامان کرد و ادامه داد:
- فردا برات یه وقت ملاقات می‌گیرم، برو و با آقای احتشام صحبت کن؛ ببین مردی به اسم داوودی رو می‌شناسه یا نه.
سامان سر تکان داد و امیرعلی پس از چند دقیقه صحبت درگوشی و محرمانه با سامان، عمارت را ترک کرد.
***
با پشت انگشت چندبار به در چوبی اتاق سامان ضربه زد. از روز قبل و درست پس از رفتن امیرعلی، سامان خودش را در اتاقش حبس کرده و حتی برای خوردن غذا هم بیرون نیامده‌بود و همین او را مجبور کرده‌بود که برای حرف زدن با سامان دم اتاقش برود.
- بیا تو.
صدای سامان را که شنید، در را با تعلل باز کرد و اول از همه نگاهش به سامانی که جلوی آینه‌ی میز آرایشِ کنار تختش مشغول پوشیدن کت کرم‌رنگش بود خورد. سامان نیم‌نگاه بی‌تفاوتی سمتش انداخت و درحالی که دکمه‌های سرآستین پیراهن سفیدرنگش را می‌بست، پرسید:
- کاری داشتی؟
نگاهش در میان اتاق زیبای سامان چرخید. یک اتاق دوازده یا پانزده ‌متری با روتختی و پرده‌های کرم‌_قهوه‌ای؛ یک اتاق زیبا و درعین حال مرتب. درست همان چیزی بود که از سامان انتظار داشت. نگاهش که به گلدان بگونیای سبز و بنفش‌ افتاد، ابروهای کلفتِ دخترانه‌اش از تعجب بالا پرید. سامان و نگهداری از گل و گیاه؟!
- نگفتی، کاری داشتی؟
با صدای سامان، سرش را به سمت او برگرداند‌. بلوز بلند و سرمه‌ای‌رنگش را میان مشتش فشرد و نگاهش بر روی صورت ته‌ریش‌دار سامان که تیرگی‌اش در کنار روشنیِ کت و پیراهنش جذابیت خاصی داشت، خیره ‌ماند.
قدمی رو به جلو برداشت و نگاهش را از صورت سامانی که موشکافانه نگاهش می‌کرد، گرفت و به پارکت‌های طرح چوب زیر پایش دوخت.
- دارین میرین پیش آقای احتشام؟
سامان سرش را تکان داد.
- چیه؟ می‌خوای باهام بیای؟
سرش را به نشانه نه تکان داد. دلش دیدن احتشام را نمی‌خواست. گرچه از دردسری که برایش درست کرده‌بود ناراحت بود و قصد جبران داشت، اما هنوز هم نمی‌توانست احتشام را برای کاری که با او و مادرش کرده‌بود، ببخشد و دیگر نمی‌خواست با او روبه‌رو شود.

 

[سایه مولوی]

- نه؛ راستش اومدم بپرسم که حالا می‌خواین چی‌کار کنین؟
سامان شانه‌ای بالا انداخت و درحالی که کشوهای میزش را در جستجوی چیزی زیر و رو می‌کرد، گفت:
- نمی‌دونم؛ فعلاً باید منتظر خبر امیرعلی بمونیم‌.
نفس عمیقی کشید و عطر سرد و تلخ سامان که در فضای اتاقش‌ پیچیده‌بود را با لذت بویید.
- راستش، من شماره تلفن و آدرس خونه‌ی داوودی رو دارم؛ خواستم ببینم به‌دردتون می‌خوره؟
اخم محوی بر پیشانی سامان نقش بست.
- مگه تو رفته‌بودی خونه‌اش؟!
آرام به تایید حرف او سر تکان داد و نگاهش بر روی دستان مشت‌شده‌ی سامان و رگ‌های سبزرنگی که روی دستانش نمایان شده‌بود ماند و نمی‌دانست چرا حس می‌کرد که سامان از او عصبانی است.
- چرا؟!
متعجب ابرو در هم کرد.
- چی چرا؟!
سامان نفسش را پوف‌مانند بیرون داد و دستی به پشت گردن و پس از آن به صورتش کشید؛ متوجه شده‌بود هر زمان که از چیزی کلافه و عصبی می‌شد، چنین رفتاری داشت‌. سامان سمت میز آرایش چرخید و از داخل یکی از کشوها دفترچه و خودنویسی برداشت و روی میز گذاشت و با اشاره‌ای به او که همچنان میان اتاقش بلاتکلیف ایستاده‌بود، گفت:
- بیا آدرس و تلفنش رو بنویس؛ شاید به‌کار امیرعلی اومد.
با تردید جلو رفت و روی یکی از ورقه‌های دفترچه‌ آدرس و تلفن را نوشت. سرش را که از روی کاغذ بالا آورد، نگاهش از داخل آینه به سامانی که اخم‌هایش به شدت در هم و نگاهش خیره به دستان لرزان او بود، افتاد. طرز نگاهش عجیب بود. عجیب، توبیخگرانه و شاید کمی هم نگران! با کلافگی سر به ‌زیر انداخت و از جلوی میز کنار رفت. برای بیرون رفتن از اتاق تعلل که کرد، سامان پرسید:
- حرف دیگه‌ای هم مونده؟
سرش را به طرفین تکان داد و آرام لب زد:
- نه.
سمت در اتاق قدم برداشت تا بیرون برود که صدای سامان متوقفش کرد.
- راستی؛ خواستم بگم اگه یه وقت دلت خواست بری بیرون برادرت رو هم با خودت ببر، چون اون‌موقع دیگه مسؤلیتش با من نیست.
تلخندی از تهدید سامان به لبش آمد. باز هم حق داشت، نه؟! به ‌سمت سامان چرخید و با همان تلخند بغض‌آلودی که بر لبش بود گفت:
- من اگه می‌خواستم برم که اصلاً نمی‌اومدم؛ خیالتون راحت این‌بار برای جبران اومدم.
سامان قدمی به سمتش برداشت و زمزمه کرد:
- واقعاً؟
لحظه‌ای نگاهش را به چشمان نافذ، مژه‌های تاب‌دار و مشکی سامان دوخت و باز هم آن حس اشتباهی‌ در قلبش غلیان کرد و حس عذاب‌وجدان بغض شد و بر گلویش نشست.
- بله، واقعاً.
سامان دقیق نگاهش کرد و باز زمزمه کرد:
- چرا؟
لبخند تلخ روی لبانش از بغض لرزید و این‌بار او هم زمزمه کرد:
- شاید واسه این‌که... هیچ‌ک.س با پدرش همچین کاری نمی‌کنه.
از سامان رو برگرداند و از اتاق بیرون رفت. دیگر توان ماندن و شنیدن صدای زمزمه‌‌وار سامانی که دلش را به تلاطم انداخته‌بود را نداشت و شاید این‌که سامان، مردی که داشت با او حس‌های متفاوتی را تجربه می‌کرد برادرش بود؛ دردناک‌ترین حقیقت زندگی‌اش بود.

 

[سایه مولوی]

سرش را از لای در داخل آورد و با دیدنش که مثل همیشه روی تخت نشسته و نگاهش از پنجره خیره به باغ و درختانِ همچنان خشکش بود، گفت:
- سلام.
نگاه ملکتاج که سمتش چرخید، قدم به داخل اتاق گذاشت و به روی پیرزن که چشمان بی‌فروغش با دیدن او براق شده‌بود، لبخند زد.
- حالتون خوبه؟
جلوتر رفت و لبه‌ی تختش نشست.
- ببینین چی براتون آوردم.
و کتابی را که در دست داشت بالا گرفت و ادامه داد:
- اسمش عقاید یک دلقکه، مطمئنم تا حالا نخوندینش؛ داستان زندگی مردیه که... .
نگاه ملکتاج که باز به ‌سمت پنجره چرخید، فهمید که احتمالاً علاقه‌ای به شنیدن حرفش ندارد؛ پس ادامه نداد و صحبت را به سمت دیگری کشاند.
- تماشای این باغ رو دوست دارین، نه؟
نگاهی به درختان میوه‌ی خشک و بی‌برگ داخل باغ انداخت؛ این پنجره اصلاً منظره‌ی زیبایی برای تماشا نداشت. خنده‌ای کرد و ادامه داد:
- ناراحت نباشین، یه چند روز که صبر کنین عید هم می‌رسه و این باغ دوباره سرسبز و قشنگ میشه؛ اون‌موقع شما می‌تونین با طلعت، آقای احتشام یا آقا‌سامان برین توی باغ و هوا بخورین.
پیرزن در جواب حرفش لبخند محوی زد و با اشاره‌ی دستش از او خواست که ورق و خودنویس روی عسلی را برایش بیاورد. نگاه کنجکاوش دست‌خط لرزان و پر چین‌وشکن پیرزن بر روی کاغذ را دنبال می‌کرد و این‌که می‌توانست باز هم با ملکتاج صحبت کند، برایش لذت‌بخش بود. پیرزن که دستش را از روی ورقه‌ی زیر دستش کنار کشید، نگاهش بر روی نوشته‌‌‌اش خیره‌ ماند. (مادرت کجاست؟) متعجب ابرو بالا پراند. او را شناخته‌بود؟!
- شما من رو می‌شناسین؟!
سر تکان دادنش را که دید، پوزخندی زد. باید هم می‌فهمید؛ احمق که نبود پس از جنجالی که سامان در آن‌ شب راه‌انداخته‌بود، حقیقت را نفهمد. نفس عمیقی کشید و سخت و سنگین گفت:
- مادرم... دوساله که فوت کرده.
پیرزن با دستانی که لرزشش به‌طور محسوسی شدیدتر شده‌بود، نوشت (چرا؟) نفسش را آه‌مانند بیرون داد و پلک روی هم فشرد تا اشک نریزد.
- به‌خاطر کارکردن توی خونه‌ی مردم و سروکار داشتنِ مدام با مواد شوینده و ضدعفونی‌کننده سرطان ریه گرفته‌بود.
چشم که باز کرد با چهره‌ی رنگ‌پریده و خیس از اشکِ ملکتاج روبه‌رو شد. با ترس از جایش پرید و دستان سرد و لرزان پیرزن را گرفت.
- اِی وای! شما چرا اینجوری شدین؟ خانوم‌بزرگ آروم باشین توروخدا!
چشمان گشادشده و تن لرزان ملکتاج به وحشتش انداخته‌بود. دست روی شانه‌های استخوانی و لرزانش گذاشت و نالید:
- خانوم‌بزرگ صدای من رو می‌شنوین؟! وای خدایا حالا چی‌کار کنم؟!
تلاشش برای آرام کردن پیرزن که بی‌نتیجه ماند، سمت در دوید و طلعت را صدا کرد تا به دادش برسد. در آن شرایط فکرش سمت سامان می‌رفت و مطمئن بود که این‌بار اگر اتفاقی برای پیرزن می‌افتاد، سامان هرگز او را نمی‌بخشید و خودش هم بی‌شک از عذاب‌وجدان می‌مرد!

 

[سایه مولوی]

یک‌ ساعتی می‌شد که لبه‌‌ی تخت پیرزن نشسته و دستان لاغر و چروکیده‌اش را نوازش می‌کرد. نگاهش از روی صورت همچنان رنگ‌پریده‌اش تا قفسه سی*ن*ه‌اش که با هر نفسش به آرامی بالا و پایین می‌شد، در رفت‌وآمد بود. حدود یک‌ساعت از آن حال بد و به‌قول طلعت حمله‌ی عصبی ملکتاج گذشته‌بود و هنوز نگرانی‌اش بابت او، رفع نشده‌بود. حال پیرزن پس از شنیدن حرف‌هایش آنچنان بد شده‌بود که مجبور شده‌بودند، چند قرص آرام‌بخش به او بخورانند، تا کمی آرام شود، اما ذهن او مشغول شده‌بود و نمی‌دانست چرا خبر فوت مادرش این‌چنین او را به هم ریخته. آرام دست پیرزن را روی تخت گذاشت و از روی تخت بلند شد؛ حالا که حال او بهتر بود می‌توانست برود و پس از ترس و اضطرابی که از سر گذرانده‌بود، کمی استراحت کند. روی صورت پیرزن خم شد و بوسه‌ی کوتاهی به پیشانی‌اش زد و لحظه‌ای نگاهش را در صورت او که کمی رنگش به حالت قبل برگشته‌بود، چرخی داد. اگر اتفاقی برای ملکتاج می‌افتاد، هرگز خودش را نمی‌بخشید. کاش می‌توانست زودتر این دردسری که برای احتشام درست کرده‌بود را جبران کند و از این خانه برود. از روزی که به این خانه آمده‌بود، پاقدم نحس و کارهای بی‌فکرانه‌اش افراد این خانواده‌ را هم به دردسر انداخته‌بود. پشت در اتاق ملکتاج ایستاد و نفسش را با کلافگی بیرون داد. خسته و بی‌حوصله بود و دلش می‌خواست که یک‌شبانه روز بی‌هیچ دغدغه‌ و فکری بخوابد و برایش مهم نباشد که در دور و اطرافش چه می‌گذرد، اما نمی‌شد. آنقدر دردسر و مشکلات داشت، که حالاحالاها باید به فکر درست کردن زندگی‌اش می‌بود. خواست سمت اتاقش برود که سروصدایی از سمت اتاق سامان شنید و ایستاد. متعجب برگشت و به در بسته‌ی اتاق سامان نگاهی انداخت. سامان کی و چطور آمده‌بود، که او متوجه آمدنش نشده‌بود؟! سرش را با تأسف تکان داد. آخ که اگر سامان متوجه بدحال شدن ملکتاج می‌شد! مطمئناً به این سادگی‌ها از او نمی‌گذشت. به ‌سمت اتاق سامان قدم برداشت. باید پیش از آن‌که طلعت از حال بد ملکتاج به سامان چیزی می‌گفت، خودش می‌رفت و تمام حقیقت را برایش تعریف می‌کرد. دستش را بالا برده‌بود تا به در بکوبد که با صدای نسبتاً بلند سامان دستش میان راه متوقف شد.
- گفتم که میگه 《نه؛ میگه نمی‌خوام اون دختر رو قاطی مسائل خودم بکنم.》 هرچی هم بهش گفتم که آخه پدر من اون دختر خودش برات دردسر درست کرده، قبول نکرد!
گوشه انگشتش را به دندان گرفت. درباره او و احتشام صحبت می‌کرد؟!
- آره، انگار حرف‌های این دختره رو باور کرده.
با بی‌قراری پا‌به‌پا شد. کاش صدای آن شخص پشت تلفن سامان که احتمالاً امیرعلی بود را هم می‌شنید.
- من؟ راستش نمی‌دونم؛ آخه نمی‌فهمم چطور میشه بچه‌ای که همه فکر می‌کردن مرده یهو زنده شده‌باشه.
اخم در هم کرد و نفسش را با حرص بیرون داد. انگار واقعاً او برای احتشام و خانواده‌اش مرده‌بود.
- حالا نمی‌فهمم با این ماجرایی که پیش اومده چی‌کار کنم؛ بابا اصلاً نمی‌خواد پای این دختر به ماجرا کشیده‌ بشه، حتی ازم قول گرفت که درباره دزدیده‌ شدن اون مدارک چیزی به پلیس نگم.
خنده‌ی تمسخرآمیز و آرامی کرد. احتشام نباید این‌کار را می‌کرد. مثلاً با این‌کارش چه چیزی را می‌خواست ثابت کند؟! این‌که دوستش دارد یا دلسوزش است؟! شاید هم می‌خواست با این‌کار گندی که به زندگی او و مادرش زده‌بود را جبران کند! اما او چنین اجازه‌ای نمی‌داد. نمی‌خواست احتشام دوستش داشته‌باشد یا برایش دلسوزی کند. او برای نجات دادن احتشام دوباره پا به این خانه گذاشته‌بود و کارش را درست انجام می‌داد. چه احتشام راضی بود و چه راضی نبود، او باید کارش را انجام می‌داد.

 

[سایه مولوی]

از داخل کمد کیفش را بیرون کشید و از روی رگالِ لباس پالتواش را برداشت و با عجله به تن کرد.
- آبجی کجا می‌خوای بری؟
سمت پرهامی که روی تخت نشسته و عروسک به بغل نگاهش می‌کرد، رفت و پای تخت زانو زد.
- دارم میرم بیرون‌.
پسرک با کنجکاوی پرسید:
- من رو هم می‌بری؟
دست کوچک پرهام را میان دستش گرفت و بوسید‌. دل‌کندن از پرهام برایش سخت‌ترین کار دنیا بود، اما باید می‌رفت. باید به قولی که به‌ خودش داده‌بود عمل می‌کرد.
- نه عزیزم، جایی که من میرم بچه‌ها رو راه نمیدن.
پسرک با ناراحتی لب برچید و او می‌دانست که بدون پرهام روزهای سختی انتظارش را می‌کشد.
- ولی باید بهم قول بدی که مواظب خودت باشی و به حرف‌های طلعت‌جون گوش کنی، باشه؟
پسرک سر تکان داد و پرسید:
- کی برمی‌گردی؟
لبخند زد و بغض کرد و جوابش تنها بوسه‌ای بود که به پیشانی‌ پسرک نشاند.
***
تندتند پله‌ها را پایین آمد. می‌خواست به اداره‌ی پلیس برود و همه‌ چیز را اعتراف کند؛ مهم هم نبود اگر به زندان می‌افتاد. نمی‌خواست بگذارد که احتشام دِینی به گردنش داشته‌باشد. نمی‌خواست به‌خاطر او در زندان بماند و این مسئله چماقی شود که سامان آن را مدام به سرش بکوبد. با رسیدنش به پایین پله‌ها طلعت که در آشپزخانه مشغول بود، با دیدن هول و عجله‌ی او متعجب از آشپزخانه بیرون آمد و وقتی که قصد بیرون رفتن از در خانه را داشت، به او رسید.
- پری‌جان کجا داری میری؟!
سرش را به سمت طلعت چرخاند و لبخند مصنوعی و عصبی روی لبش نشست.
- دارم میرم بیرون؛ اگه نیومدم نگرانم نشین. فقط لطفاً حواستون به پرهام باشه، وقتی من نیستم جایی نره.
طلعت دست روی دستش که قصد باز کردن در را داشت گذاشت و گفت:
- آخه الان تو این وضعیت، کجا داری میری؟
دستش را از زیر دست طلعت بیرون کشید و درحالی که در را باز می‌کرد تا بیرون برود با عجله و سرسری گفت:
- ببخشید من باید برم؛ خداحافظ.
از در بیرون رفت و در را بست. دسته‌ی کیفی که روی شانه‌اش بود را میان مشتش می‌فشرد و راه سنگ‌فرشی باغ را تند و با عجله طی می‌کرد. کمی ترسیده و کمی نگران بود، اما قسم خورده‌بود تا کار نیمه‌تمامش را تمام نکرده دست نکشد و حالا حتی اگر به قیمت به زندان افتادن خودش هم که شده، باید می‌رفت و احتشام را از دردسری که داخل آن افتاده‌بود، نجات می‌داد. به در انتهای باغ رسید و در را باز کرد تا بیرون برود که دستی با قدرت روی در نشست و در را محکم به هم کوبید. با بهت سمت شخصی که در را بسته‌بود چرخید و با دیدن سامان اخم در هم کشید.
- ول کنین در رو.
سامان با عصبانیت غرید:
- داشتی کدوم گوری می‌رفتی؟!
پوزخند عصبی زد و در چشمان به ‌رنگ شب سامان خیره شد.
- من باید به شما جواب پس بدم؟! نکنه اسیر شمام و خودم خبر ندارم؟
سامان هم مثل خودش گره به ابرو انداخته و خیره نگاهش می‌کرد.
- آره اسیر منی؛ از وقتی که به بابات قول دادم مراقبت باشم اسیر منی و حق نداری بدون اجازه‌ی من جایی بری!
خنده تمسخرآمیزی کرد. آنچنان حرصش گرفته‌بود که دلش می‌خواست دست بی‌اندازد و چشمان زیبای سامان را از حدقه دربیاورد.
- واقعاً که! آقای احتشام پدر من نیست، منم نیازی به اجازه شما ندارم؛ حالا برین کنار.
سامان دست به سی*ن*ه زد.
- جداً؟ تا قبل از این چیز دیگه‌ایی می‌گفتی که؛ تا وقتی کارت گیر بود احتشام بابات بود، حالا شده اَخ و پیف؟ بذار یه چیزی رو برات روشن کنم دخترخانوم؛ متأسفانه یا خوشبختانه پدر من حرف تو رو باور کرده و از من قول گرفته که برخلاف میلم مراقبت باشم، پس یه لطفی بکن و برای من و بابام بیشتر از این دردسر درست نکن.

 

[سایه مولوی]

با حرف‌ها و کنایه‌های سامان کنترلش را از دست داد و با حرص فریاد کشید:
- دِ آخه به‌خاطر همون پدرتونه که من می‌خوام برم و همه چیز رو به پلیس بگم، شما که باید از خداتون باشه!
سامان هم پابه‌پای او صدایش را بالا برد و داد زد:
- آره از خدام بود، ولی نه وقتی که پای قول و قرارم با پدرم وسط اومد!
عذاب‌وجدانی که از حرف‌های سامان گرفته‌بود، بغض شد و به گلویش نشست و صدای مستأصل و بغض‌آلودش لرزید:
- من نمی‌خوام شما مراقب من باشین؛ من به‌اندازه کافی عذاب می‌کشم، توروخدا شما دیگه من رو عذاب ندین. بذارین برم خودم رو معرفی کنم، اون داوودی لعنتی رو لو بدم و خودم رو از شر این عذاب‌وجدان راحت کنم!
سامان دست روی در گذاشت و سمت او که در خود جمع شده و شانه‌های ظریفش از بغض و گریه می‌لرزید، خم شد و با لحنی نرم و آرام گفت:
- باور کن من نمی‌خوام تو رو عذاب بدم؛ فقط نمی‌خوام که زیر قول و قرارم بزنم. اصلاً حتی اگه الان تو بری و خودت رو به پلیس معرفی کنی هم مشکلی حل نمیشه؛ فقط میوفتی زندان و باعث میشی که بابا با اون قلب مریضش غصه‌ی تو رو هم بخوره؛ تو که این رو نمی‌خوای، می‌خوای؟
سر بالا انداخت و سامان آرام‌تر از قبل ادامه داد:
- پس لطفاً برگرد توی خونه و بذار این مشکل رو من و امیرعلی حل کنیم.
***
گوشه‌ی انگشتش را به دندان گرفته‌بود و زانوهایش را تندتند تکان می‌داد. تعلل امیرعلی در گفتن حرفش مضطرب و عصبی‌اش کرده‌بود.
- امیرعلی تو نمی‌خوای حرف بزنی؟
امیرعلی نگاهش را از کاغذهای درون دستش گرفت و به سامانی که منتظر نگاهش می‌کرد دوخت‌‌.
- امروز رفتم درباره‌ی این آقای داوودی تحقیق کردم. فهمیدم این آقا قبلاً مثل آقای احتشام شرکت واردات و صادرات دارو داشته، اما در کنار کارش داروهای قاچاقی هم وارد می‌کرده و چیزی حدود ده سال قبل یک نفر این آقای داوودی رو به پلیس لو میده و باعث میشه که شرکتش رو پلمپ کنن و هنوزم که هنوزه نتونسته یا نخواسته که شرکتش رو دوباره راه بندازه.
پس از کمی مکث سامان پرسید:
- نفهمیدی کسی که اون رو به پلیس لو داده کی بوده؟
نگاهش را بین سامان که از سر تمرکز اخم به چهره نشانده و امیرعلی که با دقت واکنش سامان را زیر نظر گرفته‌بود، چرخی داد. فکری در سرش می چرخید و منتظر جواب امیرعلی بود.
- نه، ولی خودم یه حدس‌هایی میزنم.
لب باز کرد و با تردید پرسید:
- یعنی فکر می‌کنین... کسی که اون رو لو داده آقای احتشام بوده؟
امیرعلی با تکان سر جواب داد:
- بله، به‌نظر من که اینطور بوده.
سامان متعجب پرسید:
- ولی پدر من از کجا فهمیده‌بود که اون داروی قاچاق وارد می کنه؟!

 

[سایه مولوی]

بعد انگار خودش جوابش را پیدا کرد که ادامه داد:
- اوه خدای من! پدرم چند سال پیش با یه شرکت دیگه شریک بود، اما یهو شراکتشون رو به هم زدن؛ نکنه اون شرکت مال داوودی بوده؟!
امیرعلی متفکرانه دستی به چانه‌اش کشید و زمزمه کرد:
- احتمالاً همینطوره.
انگشتانش را از بازی شال به موهایش رساند و موهایش را به چنگ گرفت. از دست خودش حرصی و عصبانی بود. چطور به آن مردک عقده‌ای کمک کرده‌بود تا به خواسته‌اش برسد؟! وای که چه احمقانه احتشام را به تله‌ی آن داوودیِ دیوانه انداخته‌بود.
- خب حالا با این اوصاف تکلیف ما چیه؟
امیرعلی کاغذهای درون دستش را داخل کیف دستی چرمی‌اش گذاشت و در جواب سوال سامان گفت:
- اگه پری‌خانوم میومد و به پلیس می‌گفت که مدارک رو تحویل داوودی داده می‌شد که از طریق قانون ردش رو زد، اما حالا که آقای احتشام نمی‌خواد ایشون پاش به ماجرا باز بشه مجبوریم یه فکر دیگه بکنیم.
لحظه‌ای فارغ از تمام حرف‌‌هایشان ذهنش سمت پری‌خانومی که امیرعلی گفته‌بود رفت و نمی‌دانست چطور این مرد جدی و مؤدب ناگهان با او صمیمی شده‌بود! سرش را تکانی داد تا بتواند افکار مزخرفش را به گوشه‌ی ذهنش بفرستد و روی حرف‌های امیرعلی متمرکز شود.
- ببینم سامان تو گفتی که اون برگه‌های مجوز بار که توی گاوصندوق اتاق پدرت بود امضا و مُهر شده نبود، درسته؟
سامان سری تکان داد و او هم سعی کرد تا به یاد بیاورد که امضایی روی آن ورقه‌های کاغذ دیده‌‌است یا نه.
- نه؛ امضا نشده‌‌بودن.
امیرعلی با ژست جذابی یکی از ابروهایش را بالا پراند و درحالی که مشغول فکرکردن به‌نظر می‌رسید گفت:
- اما برگه‌هایی که از راننده کامیون‌ها گرفتن امضا شده‌بودن؛ پس یعنی امضاها جعلی بوده.
لبخندی روی لبش نشست. پس هنوز هم جای امیدواری بود.
- خب اگه بتونیم جعلی بودن امضاء رو ثابت کنیم، می‌تونیم بابا رو هم تبرئه کنیم دیگه‌.
امیرعلی در تأیید حرف سامان سر تکان داد.
- آره درسته؛ اما چیزی که من رو نگران می‌کنه اینه که آقای احتشام رو قراره بعد از دادگاه چه حکمش صادر بشه چه نه، به زندان بفرستن.
دست روی صورتش گذاشت و مات و حیران به امیرعلی خیره شد‌. زندان رفتن احتشام آن هم با آن قلب بیمار اصلاً خوب نبود. با ناراحتی نالید:
- آخه چرا؟!
امیرعلی لحظه‌ای کوتاه نگاهش کرد و درحالی که سرش را به زیر انداخته‌بود، جواب داد:
- برای این‌که ما حتی اگر توی دادگاه هم فرضیه‌ی جعلی بودن امضا رو مطرح کنیم، دادگاه مهلت می‌خواد تا صحت امضا رو بررسی کنه و این پروسه‌ی زمان‌بریه و احتمالاً نمی‌تونن که آقای احتشام رو تموم این مدت توی بازداشتگاه نگه دارن پس مجبورن که ایشون رو به زندان منتقل کنن.

 

[سایه مولوی]

- یعنی هیچ راه دیگه‌ای نیست؟ آخه تو که می‌دونی بابا با اون قلب مریضش نمی‌تونه تو زندان بمونه.
امیرعلی دست روی شانه‌ی سامانی که با شنیدن حرف‌های او رنگ از رخش پریده و نگرانی در نگاهش موج می‌زد گذاشت و گفت:
- باید توی دادگاه از قاضی بخوایم که قرار وثیقه صادر کنه، اما مطمئن نیستم با اتهامی که به آقای احتشام زده‌ شده به این راحتیا قبول کنه. حالا توکلت به خدا باشه انشاءاللّٰه که همه چیز حل میشه.
امیرعلی بلند شد و سامان هم درحالی که برمی‌خاست تا او را بدرقه کند در تأیید حرفش سر تکان داد.
امیرعلی درحالی که خم می‌شد تا کیفش را از روی میز بردارد با صدایی زمزمه‌وار که به گوش سامان نمی‌رسید به او گفت:
- امیدوارم از این‌که پری صداتون می‌کنم ناراحت نشین، آخه اسم کاملتون با هیچ پسوند و پیشوندی جور در نمیاد.
از حرف او لبخندی به لبش آمد. قبلاً این حرف را از خیلی‌ها شنیده‌بود.
- نه؛ من ناراحت نمیشم هرطور راحتین می‌تونین صدام کنین.
امیرعلی با لبخند سر تکان داد.
- امیرعلی مگه تو نمی‌خواستی بری؟!
متعجب به سامانی که با اخم به امیرعلی خیره شده‌بود، نگاه کرد. چرا یکدفعه اخلاق سامان زیر و رو می‌شد؟!
امیرعلی لبخند مهربانی به سامان زد و جواب داد:
- چرا.
سر به سمت او چرخاند و ادامه داد:
- خداحافظ پری‌خانوم.
به احترام او از روی مبل برخاست و گفت:
- خداحافظ آقای تقوی.
امیرعلی از عمارت بیرون رفت و سامان پس از بدرقه او قصد داشت یک راست سمت اتاقش برود که او صدایش زد.
- آقا سامان؟
سامان به سمت او برگشت و منتظر نگاهش کرد.
- خواستم بدونم تاریخ دادگاه آقای احتشام کی هست؟
سامان دستی میان موهایش کشید و تارهای مشکی و براق را روی هم لغزاند و گفت:
- سه روز دیگه.
لحظه‌ای گوشه لبش را به دندان گرفت و رها کرد و با تعلل پرسید:
- میشه منم بیام؟
سامان اخم محوی کرد.
- نه؛ احتمالاً داوودی ما رو زیر نظر داره، پس تو و برادرت بهتره که یه چند وقتی از خونه زیاد بیرون نیاین تا توی خطر نیوفتین.
سرش را آرام تکان‌تکان داد. دلش می‌خواست در آن شرایط که احتمالاً تحملش برای سامان آسان نبود کنارش باشد، اما نمی‌خواست روی حرف او حرف بزند؛ اصلاً رویش را هم نداشت که بخواهد برخلاف حرف او عمل کند. پس چیزی نگفت و تنها در سکوت رفتن سامان به اتاقش را نظاره کرد.