فایل نشده [مالاگاسی] اثر «معصومه بخشی (آفل جور) کاربر انجمن رمان بوک»

[Afeljor]

- اتفاقی که برات افتاده یه اتفاق عادی نیست که بخوای ازش ساده رد بشی!
کف دستانش عرق کرده‌بود. با درماندگی چرخید و گفت:
- منظورتو نمی‌فهمم!
اردلان نگاه به آخرین قطرات سِرُم کرد. سوزش سرش طاقت‌فرسا شده‌بود، نمی‌فهمید چطور به رویا حالی کند پایش را کج نگذارد.
- یه کارت شماره افتاده داخل سطل آشغال، برش‌دار. مال یه پلیسه.
چشمانش را بست و در گلو خندید. اوضاع داشت خیط می‌شد و او جز انکار کردن هیچ راهی نمی‌دید. نمی‌خواست درست و حسابی از او سوال کند چه می‌داند، وگرنه دو دستی خودش را هم لو می‌داد.
- برش دارم که چی بشه؟!
نگاه اردلان پر از خشم و ملامت شد.
- خب می‌فهمی که چی! میگم کاری کردی که هیچ ک.س جز یه پلیس نمی‌تونه کمکت کنه، تو گرگی که توی گله‌ی میش بزرگ شده.
چندی پلک زد و سرش را خاراند. این‌بار واقعاً نفهمید اردلان از چه چیزی می‌گفت!
- من گرگم؟
درد استخوان‌سوز شده‌بود و اعصاب حرف زدن نداشت؛ هر لحظه کلمات تیزتر و برنده‌تر از قبل شلیک می‌شد!
- درسته، لکه‌ی سیاهی که پاک نمیشه! تو دو راه داری دختر؛ یا به پلیس همه چیز رو میگی، یا ازدواج می‌کنی و از اینجا میری. میری یه جای خیلی‌خیلی دور، چند سال بدون برگشت می‌مونی تا اون‌ها گُمت کنن.
موهای تنش سیخ شده‌بود! دیگر نفرت از آن پیرمرد دریافت نمی‌کرد، به جایش ترس درون دلش لانه کرده‌بود.
- کی گمم کنه؟
اردلان پوزخند زد، انگار ترس رویا عدم انکار بی‌جایش شده‌بود.
- اون بدون شک کنارته و نمی‌بینی! اگه نمی‌تونی با پلیس حرف بزنی، با دانیال یا اهورا ازدواج کن و برو. خودم تدارک سفرت رو می‌چینم. اگه میگم دانیال یا اهورا، برای این‌که من این دو نفر رو می‌شناسم و حدأقل می‌دونم خوشبختت می‌کنن، هر چند تو شاید بدبختشون کنی!
همیشه اصطلاح باز ماندن دهان از فرط تعجب را می‌شنید، اما تا به حال در خود ندیده‌بود! جز این‌بار که دهانش به اندازه‌ی یک بند انگشت باز شده‌بود.
- گزینه‌ی جیمم موجوده؟
اردلان با بی‌تابی سرش را گرفت. دست خودش نبود، دیدن این دختر مثل یک ویروس بود؛ تمام هورمون‌های بدنش به‌هم می‌ریخت و سرش به یک انفجار نزدیک می‌شد.
- تا آخر همین هفته وقت داری، وگرنه خودم وصلت رو جور می‌کنم و تا چشم به‌هم بزنی از اینجا دورت کردم!
وضعیت رویا وخیم شده‌بود، مثل یک زخم قدیمی که سر باز کرده و در حال خون‌ریزی بود!
- من به کنار، دانیال یا اهورا اصلاً حاضرن از اینجا برن؟!
- اهورا یه مرد کامله. به‌خاطر ازدواج ناموفق و بچه‌ی دوساله‌ش فکر می‌کنم تو براش بهترین گزینه باشی؛ خیلی زود راضی میشه باهات تا جهنمم بیاد. ولی دانیال بیچاره‌م، فکر کنم باید پیشنهاد وراثت کامل رو بدم تا شاید بهت فکر کنه.
گریه‌اش گرفت و بغض سنگینی نفسش را بند آورد، با این حال خندید که انگار از سر شوق اشک‌هایش هم پا به بیرون گذاشتند.

 

[Afeljor]

***
(محمود)
- خیلی اشتباه کردی که همه‌چیز رو گفتی. کار این‌طوری سخت‌تر میشه آقای لسانی، اما اگه انکار کنی شانسی برای تبرئه شدن داری. اصلاً نگران نباش، من ترتیب همه‌چیز رو دادم، فقط طبق حرف‌هایی که زدم پیش برو.
سرش را چون شیئی سنگین بلند کرد و درمانده خیره‌ی وکیلش شد؛ مرد یک‌دم دهانش باز و بسته می‌شد اما انگار او صدایی نمی‌شنید!
سرباز از زیر شانه‌ی او گرفت و وادار به بلند شدنش کرد. لخ‌لخ‌کنان به سمت جایگاهش رفت. نگاه به مردی لاغراندام انداخت که در کت و شلواری شیک و سیاه، پشت میزی نشسته‌بود. آن میز از همه‌ی میزها بلندتر و بزرگ‌تر به نظر می‌رسید. دری باز شد و عده‌ای وارد مجلس شدند. محمود وجود آشناهایی را احساس کرد که روی نگاه به چشمان‌شان را نداشت.
قاضی: لطفاً سکوت دادگاه رو رعایت کنید!
دیگر هیچ صدای پِچ‌پِچی به گوش کسی نمی‌رسید. قاضی روی به دادستان کرد و گفت:
- دادخواست رو قرائت کنید... .
مردی میان‌سال از جای خود برخاست و نگاه به هیئت منصفه کرد.
- آقای قاضی، بنده تموم مدارک رو بررسی کردم. در حال حاضر شاکی یک مجرم هست که دادخواستی از ایشون، قبل فرار از زندان توسط وکیلشون صورت گرفته. الان به جای شاکی، وکیلشون آقای محمدی اینجا حضور دارن. دادخواست این‌گونه ذکر شده؛ آقای یوسف محمدی، وکیل خانم گونش لسانی، محمود لسانی رو به قتل مادر ایشون، یعنی گلشیفته مومنی متهم کردن و تقاضای قصاص دارن.
قاضی دادخواست را گرفت و نگاه اجمالی به آن انداخت.
- اظهاراتتون رو شرح بدید!
- طبق اعتراف‌های محمود‌ لسانی، ایشون قم*ار کردند و باعث شدند عده‌ای خلافکار وارد خونه‌ی مهران‌ لسانی بشن. ازتون درخواست می‌کنم متهم رو طبق اسناد و مدارک محکوم کنید.
پس از آن قاضی روی به محمود کرد و گفت:
‌- آیا شما به ارتکاب جرم اعتراف می‌کنید یا اون رو انکار می‌کنید؟
سکوت سنگینی فضا را در بر گرفته‌بود. همه خیره‌ی مردی شده‌بودند که سرافکنده به زمین نگاه می‌کرد. محمود سرش را بالا گرفت و به چشمان خیس زنش نگاهی انداخت. تصویر پاهای آویزان برادر لحظه‌ای از ذهنش دور نمی‌شد، لیکن طاقت خیره شدن به چشمان نرگس را هم نداشت! با عجز به قاضی خیره شد و گفت:
- انکار می‌کنم!
قاضی از زیر عینک قطور‌ش خیره به چشمان هراسان محمود شد و گفت:
- آقای لسانی، اگه رای به محکومیت شما صادر گردید، آیا حاضر به پرداخت خسارت هستید؟
نگاه نامحسوسی به وکیلش انداخت.
- من مجرم نیستم که پرداخت کنم.
- لطفاً در جوابم یک بله یا خیر بده.
- خیر!
دادستان از روی صندلی بلند شد و با صدای بلند و رسایی گفت:
_قربان، ما صدای ضبط‌شده‌ی آقای لسانی رو داریم. ایشون با زبون خودشون اعتراف کردن شرط می‌‌بستن که باعث شده پای افراد بزهکاری به خونه‌ی برادرشون کشیده بشه. لطفاً خودتون گوش بدید.
بعد از صدای خِش‌خِش، صدای لرزان محمود به گوش رسید:
- نمی‌خواستم، من نمی‌خواستم... !
- چی رو نمی‌خواستی؟
- دخل و خرجم رو از قم*ار در می‌آوردم؛ این کارو خوب بلد بودم! حس می‌کردم هر کی رو که بخوام می‌تونم شکست بدم. بهم گفتن یکی به اسم دمور هست که اگه ببرمش، کلی پول گیرم میاد. رفتم سراغش. چهره‌ش پر از خالکوبی بود و موی زرد و بلندی داشت. وقتی گفتم می‌خوام باهاش بازی کنم، بهم خندیدن!
- چرا؟
سکوت طولانی‌ای پخش شد و بعد از مدتی که همه فکر می‌کردند ضبط به اتمام رسیده‌است، باز تن صدای محمود به گوش رسید:
- چون هیچ‌کَس جرأت بازی کردن باهاش رو نداشت! به خیالم می‌خواستم اولین نفری باشم که شکستش میده. اون عوضی آدم خطرناکی بود؛ گفت در صورتی باهام بازی می‌کنه که روی زنم شرط بذارم!
- این کارو کردی؟
- نمی‌خواستم به ریشم بخندن، از طرفی هم خیلی به خودم اعتماد داشتم. نیومده‌بودم برای شکست، اومده‌بودم تا اون عوضی رو شکست بدم.
محمود از گوشه‌ی چشمانش نرگس را برانداز می‌کرد که سرخ‌شده، چادرش را چنگ می‌زد.
- بعدش چی شد؟
- باختم!
- رفتی خونه‌ی برادرت؟
نرگس رد نگاه او را خواند و با تأسف برایش سری تکان داد.
- چاره‌ای نداشتم؛ مغزم پوک شده‌بود. فکر نمی‌کردم گلشیفته بمیره!
با تمام شدن ضبط، محمود با سری افتاده زمزمه کرد:
- دروغ گفتم! مجبورم کردن.
وکیل محمود با خونسردی تمام در حالی که دست روی دستانش گذاشته‌بود، گفت:
- این ادعاها، قاتل بودن موکل من رو نشون نمیده. موکل من با دستای خودش زن برادرش رو کشته؟ اگه کسی چنین ادعایی داره، لطفاً شاهدی برای من بیارن.
محمدی از زیر دندان‌های کلیدشده‌اش عصبی‌ غرید:
- اعتراض دارم آقای قاضی!
- اعتراض وارده!
او از جای خود برخاست و گفت:
- آقای قاضی، درسته محمود لسانی با دستای خودش مادر موکل من رو نکشته، اما شریک جرم قاتل محسوب میشه.
- اعتراض دارم قربان!
قاضی نگاه به وکیل مدافع کرد و گفت:
- اعتراض وارده!
مرد با ریشخندی تمام خیره به جمع شد.
- اول از همه دادخواستی نشون دادید که موکل من رو قاتل نشون می‌داد، در صورتی که الان میگید شریک جرم! اما چه جرمی آقای قاضی!؟ محمود مردی شریف و آبرومنده، تمام وابستگانشون حرف من رو تأیید می‌کنن. اصلاً خانم گونش لسانی، شاکی این پرونده، کجاست؟! مگه یک گناهکار تحت تعقیب می‌تونه حرف راستی بزنه؟ اگه واقعاً حقیقت داشت، چرا فرار کرد؟ چرا واینستاد حق خون پایمال‌شده‌ی مادرش رو بگیره؟!

 

[Afeljor]

وکیل محمود نفسی چاق کرد و ادامه داد:
- درضمن، موکل من رو مجبور کردن چنین اظهاراتی بیان کنه. حتی به دروغ گفتن که جسد خانم گلشیفته رو پیدا کردن، اما برگه‌ی پزشک قانونی‌ای نمی‌بینم! چرا که دادستان علاوه بر اعتراف‌های موکل من، این برگه رو نشون نداد. خب معلومه، چون اصلاً جسدی پیدا نکردن!
وکیل مدافع با نگاهی عبوس به چشمان مهناز که سیاهی چادر روی سفیدش را قاب کرده‌بود، خیره شد و گفت:
- ستوان، شما به موکل من دروغ گفتید؟
گوشه‌ی لب‌های مهناز مضحکانه بالا رفت.
- این شگرد منه تا از مجرمین اعتراف بگیرم، برای این می‌خواین من رو متهم کنین؟ جل‌الخالق، شما دیگه چطور آدمی هستین؟! وقتی به دروغ میگین موکلتون مجبور شده، چه مدرکی دارین؟
قاضی: لطفاً نظم دادگاه رو رعایت کنید!
نگاه خصمانه‌ای حواله‌ی آن دختر کرد. وکیل گونش از جای خود بلند شد و گفت:
- جناب قاضی، اگه اجازه بدید من چندین سوال از آقای لسانی بپرسم.
- بفرمایید.
- آقای محمود لسانی، شما سوگند می‌بندید که جز حقیقت چیزی نگویید و به آن نیفزایید، در غیر این صورت به جرم سوگند شکنی محکوم می‌شوید.
- بله! سوگند می‌بندم که جز حقیقت چیزی نگویم و به آن نیفزایم.
- می‌تونید علت واقعی مرگ گلشیفته رو بگید؟
بدون اندکی درنگ، به صراحت گفت:
- سکته کرد!
- جسد خانم گلشیفته کجاست؟
آب گلویش را به سختی قورت داد و با صداقت لب زد:
- نمی‌دونم.
-نمی‌دونی؟! چطور حرفت رو ثابت می‌کنی؟
سرش را خاراند و با کمی تأمل به حرف آمد:
- برادرم معتاد بود؛ واسه یک گرم مواد پول نداشت. همه‌ی هزینه‌ها رو من پرداخت کردم، غیر دفن و کفن اون خدابیامرز. سنگی براش نذاشتن، به‌خاطر همین به مرور زمان وقتی نرفتیم سر مزارش، کم‌کم یادمون رفت کجا خاک‌ شد.
- یعنی تموم حرف‌های قبل دادگاه یک دروغ بود؟!
- من مجبور شدم اون حرف‌ها رو بزنم!
آقای محمدی با لحنی که از خشم تن صدا‌یش را بالا برده‌بود، با تمسخر سؤالش را پرسید:
- اون‌وقت چه کسی شما رو مجبور کرده‌بود؟!
محمود چون فردی که به او ظلم شده، سرش را پایین انداخت و با تأسف، آرام زمزمه کرد:
- گونش!
مهناز از عصبانیت پوست صورتش به سرخی می‌زد. سرهنگ با دیدن صورت وی، کنار گوشش پِچ زد:
- بهتره بری بیرون، هوایی به کَله‌ت بخوره.
-من خوبم جناب سرهنگ، اما ای‌ کاش سروان کیانی می‌اومد. معلوم نیست کجا مونده!
سرهنگ علوی لبخند مضطربی زد. به راستی که دخترک فکر می‌کرد امین معجزه می‌کند! آن هم سرچشمه‌ی افکار دختری که سایه‌اش را با تیر می‌زد، انگار باطنش مهربان‌تر از ظاهرش بود!
- نمی‌خوام اینو بگم، ولی منم هر چی زنگ زدم برنداشت. کمی دلم شور میزنه!
صدای وکیل آن‌ها را از صحبت بازداشت. محمود با بازدم عمیقی ادامه داد:
- وقتی داشتم از مسجد بر می‌گشتم، چند نفر خفت من رو توی کوچه گرفتند. یک‌نفرشون کاغذی بهم داد، گفت که اگه بر اساس همین نوشته‌ها کاری رو انجام ندم، پسرمو می‌کشن!
آقای محمدی با ریشخند روی لب‌هایش، دست روی میز گذاشت و رو به محمود مایل شد.
- شاهدی هست که حرفت رو تأیید کنه؟
- سواد ندارم! وقتی اومدم خونه برگه رو دادم به زنم بخونه، بعدش هم پا شدم خواستم بیام کلانتری که داییش زنگ زد گفت مهران از سر ساختمون افتاده. منم تا به این روز ساکت موندم.
ابروان وکیل با همان اخم همیشگی بالا پرید.
- یعنی هیچ شاهدی نداری؟
- هیچ‌ک.س تو کوچه نبود!
او رو به قاضی کرد و گفت:
- آقای قاضی، اجازه می‌دید کاغذی که ایشون ازش حرف می‌زنن رو ببینم و علاوه بر اون، از افراد خانواده سؤال‌هایی بپرسم؟
- بله!
- خانم لسانی، لطفاً تشریف بیارید به جایگاه.
زن از روی صندلی بلند شد. همان طور که نگاهش به محمود بود، روی صندلی کنار وکیل مدافع نشست.
- باید قسم بخورم؟
- خیر، فقط حقیقت رو بگید.
زن به چادرش چنگ زد و سرش را پایین انداخت. با لبان ترک‌خورده و لرزان زمزمه کرد:
- بفرمایید.
- پسرتون کجاست؟
آب گلویش را قورت داد و سرش را به سنگینی بالا برد.
- مریضه! از وقتی که از ساختمون افتاد، دیگه خونه خوابه. برگه‌ی بیمارستان رو دارم، اگه می‌خواین نشونتون بدم؟
- لطف کنید و هر دو برگه رو بدید.
آرام‌آرام زیپ کیفش را باز کرد و آن دو برگه را با دستانی یخ‌زده به وکیل سپرد. مرد پس از این‌که نوشته‌ها را خواند، روی به نرگس کرد و گفت:
- همسرتون چه زمانی با برگه‌ی دست‌نویس اومدن خونه؟
- فکر کنم قبل از فرار گونش بود!
- میشه با جزئیات کامل تعریف کنید؟
- رفته‌بود مسجد، همین که برگشت این برگه رو داد بخونم.

 

[Afeljor]

- سر و وضع همسرتون آشفته نبود؟
نگاه به محمود کرد و سرش را تکان داد.
- نه، نه معمولی بود.
وکیل به محض شنیدن جواب نرگس روی به محمود کرد و گفت:
- چطور ازتون خفت‌گیری کردن در حالی که شما خیلی عادی بودید؟! چهره‌هاشون چی، یادتونه؟
چشمان محمود به طرز عجیبی آرام و خونسرد گشته‌بود. با نگاهی که از ابتدا این‌گونه صاف و شفاف نبود، گفت:
- من رو کتک نزدن! اگه می‌زدن حتماً یکی از همسایه‌ها می‌فهمید. فقط یه ماشین جلوی پام ترمز کرد، چند نفر ریختن پایین و یکیشون چاقو دستش بود، گرفت زیر گلوم و کاغذ تاشده‌ای رو هم گذاشت تو جیبم. بعد هم گفت اگه موبه‌مو دستورها رو انجام ندم، جنازه‌ی پسرم رو میارن دم در. درضمن شب بود و چهره‌هاشون پوشیده!
- این باعث نشد آشفته بشید؟
سرش را به چپ و راست تکان داد و لب زد:
- راستش چرا، اما خب نمی‌خواستم همسرم رو بترسونم. حتی اگه سواد داشتم هیچ وقت این رو نشونش نمی‌دادم.
وکیل از پشت میز بیرون آمد، مقابل محمود ایستاد و با نگاه سرزنش‌گرانه‌ای گفت:
- چرا باید برادرزاده‌تون چنین کاری کنه؟!
- نمی‌دونم! هر کاری از دست اون دختر برمیاد، خصوصاً اینکه همیشه از من و خانواده‌م متنفر بود.
- چرا باید متنفر باشه؟
پس از لحظه‌ای سکوت گفت:
- نمی‌خواستم این رو بگم، اما مثل اینکه چاره‌ای ندارم. اون از عقاید و رفتار ما متنفر بود، هر لحظه این رو بهمون می‌گفت. از کنترلمون خارج شده‌بود و حتی با نامحرم‌ها بگو بخند داشت. اون مثل دخترم بود؛ دوست نداشتم گناهی مرتکب بشه. بعد از یک دعوای مفصل از خونمون فرار کرد. به پلیس اطلاع ندادم، به هیچ کسی اطلاع ندادم، چون آبروش برام مهم بود! بعد از سه‌روز از ناکجاآباد پیدا شد، اومد خونه. اون روز متوجه شدم بارداره! توی سن کم، این یک افتضاح بود، مخصوصاً که هنوز به شوهر نداده‌بودمش. قدرت داشتن یک دختر رو دیگه نداشتم. هردومون برای اولین بار نشستیم حرف زدیم؛ اون گفت که از خونه‌ی ما بدش میاد. من هر کاری کردم به‌خاطر خودش بود، اما همیشه اون بد متوجه می‌شد! بهش گفتم با یک مرد بزرگ‌تر از خودش ازدواج کنه. راستش یکی پیدا شده‌بود که عهده‌ی بچه رو قبول می‌کرد، اما اون بچه رو سقط کرد و رفت پرورشگاه. قبلش هم تهدیدم کرد!
- چی بهتون گفت؟
نگاه به چشمان طغیان‌گر وکیل کرد. نمی‌دانست چرا این مرد این‌گونه طلبکار نگاهش می‌کرد. پوزخند زیر پوستی‌ای زد و گفت:
- گفت یک‌روزی برمی‌گرده و زندگیم رو آتیش میزنه.
وکیل پوزخندی زد و به جمع تماشاچی‌ها خیره شد.
- آیا کسی از اقوام ایشون هست تا به افتادن پسرشون شهادت بدن؟
پیرمردی با صورت سفید همانند ریش‌هایش، از جای خود برخاست. آقای محمدی به او نگاه کرد و گفت:
- کسی بهتون اطلاع داد خواهرزاده‌تون افتاده یا خود شما شاهد این حادثه بودین؟
مرد پیر با تأسف و آه روی زبانش، گفت:
- من اوستا بنام؛ چند سالی می‌شد که هر چی ساختمون گیرم می‌اومد خواهرزاده‌م رو با خودم می‌بردم. روز‌ها درس می‌خوند، شب‌ها کار می کرد. منم به‌خاطرش تا دیروقت سر ساختمون می‌موندم. فقط من و اون بودیم که... .
لحظه‌ای آرام گرفت و نگاه به تجسم افکارش کرد؛ مهران طاق‌باز روی آن سنگ‌فرش خیابان خونین خوابیده‌بود.
- اصلاً باورم نمی‌شد مهران افتاده باشه! خدا با ما بود.
- اون شب ک.س دیگه‌ای رو هم دیدی؟
- نه.
وکیل به طور غیرمنتظره‌ای پرسید:
- آیا محمود قماربازه؟!
پیرمرد از سوال بی‌مقدمهٔ او شوکه شد، نگاه به محمود کرد و گفت:
- نمی‌دونم، تا حالا چیزی ازش نه دیدم نه شنیدم.
- آقای قاضی، بنده تموم سؤالاتم رو پرسیدم، اما باید بگم موکل من در سن کودکی زیر دست‌های این خانواده بزرگ شده. سنی نداشته که بخواد تهمت به این بزرگی رو متحمل بشه! همچنین هیچ‌ک.س شاهد هل داده شدن آقای مهران نیست و حتی خودشونم نیستن تا ازشون سؤال بپرسم.
بالأخره وکیل مدافع که با سکوت به این نمایش خیره شده‌بود، پا به میدان گذاشت و گفت:
- اعتراض دارم آقای قاضی!
آقای محمدی به عقب برگشت و توبیخانه زیر لب زمزمه کرد:
- من هنوز حرفم تموم نشده!
وکیل مدافع همچون او با صدای آرامی سر‌ش را خم کرد و گفت:
- می‌خوای از یک مجرم فراری دفاع کنی که نیست؟
قاضی نگاه خسته‌اش را از روی آن‌دو گرفت و با کوبش چکشش، توجه حاضران را جلب کرد.
- می‌تونید بشینید. بعد از صحبت هیئت منصفه، حکم صادر میشه.
هردو با نگاه شکاری‌شان از هم روی گرفتند و روی صندلی نشستند. لحظات فلاکت‌باری گذشت. محمود هردم عذاب وجدانش را به خوابی عمیق دعوت می‌کرد و تاکنون موفق هم شده‌بود! با صدای قاضی به خودش آمد و نگران، خیر‌ه‌ی لب های مرد شد.
- دادگاه بعدی یک‌ماه دیگه برگزار میشه. ختم دادگاه! لطفاً اتاق رو ترک کنید.
فرهاد، وکیل محمود که احساس می‌کرد تلاش‌هایش بی‌نتیجه مانده، دست و پا گم‌کرده و مضطرب بلند شد و گفت:
- آقای قاضی، موکل من بی‌گناهه! باید تبرئه بشه. دیگه چه چیزی مونده تا بهتون ثابت کنیم؟ پسرشون بعد از سانحه چیزی یادشون نمیاد! اون شخص هم به‌خوبی فرار کرده که شاهدی نمونده.

 

[Afeljor]

در همان حین در باز شد. همگی متعجب به پسری که روی ویلچر نشسته‌بود نگاه کردند. رویا معذب ویلچر را جلو راند و روی یکی از صندلی‌های چوبی نشست.
- آقای قاضی، بنده مهران لسانی‌ام. اومدم حقیقتی رو بهتون بگم.
محمود، ناباورانه خیره‌ی پسرش بود. در رنگ نگاهش تمنا و ناتوانی موج می‌زد، اما حاصل، تنها بی‌توجهی از سوی پسر بود و بس!
- پدر من روی زن‌عموم شرط می‌بنده... .
با عصبانیت ضربه‌ای به روی میز زد و فریاد کشید:
- خفه شو مهران!
وقتی مهران نگاهش کرد، دلش از چشمانی که لبریز از تنفر بود، هری ریخت و عاجزانه روی به قاضی کرد:
- حرفش رو باور نکنید آقای قاضی، اون با افتادنش دیوونه شده. شاهدی نداره!
قاضی عصبی از داد و قال محمود ضربه‌ای روی میز کوبید و روی به سربازان گفت:
- متهم رو بیرون ببرید!
در حالی که دو سرباز از زیر شانه‌ی محمود گرفته‌بودند و او بیهوده دست و پا می‌زد، در آخرین تلاش‌هایش زیر لب زمزمه کرد:
- مهران، من باباتم!
اما مهران حتی برنگشت تا او را ببیند! با بسته شدن در، قاضی لب باز کرد و گفت:
- آقای لسانی، ادامه بدید.
چشمانش را بست که روی خونی گونشِ افتاده بر قالی نخ‌رفته و چرکی کف زمین اتاقش را به یاد آورد. با نفس عمیقی ادامه داد:
- بعد از قصاص عموم، پدرم تموم ثروت اون رو بالا کشید. حتی به دخترش هم رحم نکرد. یادمه وقتی دوازده‌سالش شد، به‌خاطر پول به یک پیرمرد فروختش. گونش بیچاره ازش بچه‌دار هم شد؛ اون خودش بچه بود! انقدر بهش فشار اومد که برگشت به خونه‌ی ما. پدرم هم با آغوش باز می‌خواست به زور ببرتش پیش اون پیرمرد خرفت. وقتی گونش مقاومت کرد، شروع کرد به کتک زدنش! من فقط پونزده‌سالم بود، نتونستم جلوش رو بگیرم. بچه‌ش همون جا سقط شد. دخترعموی بیچاره‌ی من شبیه مرده‌ها نه غذا می‌خورد، نه حرفی می‌زد. حتی اون پیرمرد هم دیگه نخواستش.
در نگاه همه غم و اندوه شعله می‌کشید، طوری که فضا آکنده از پریشانی و بی‌حالی بود. دقایقی بعد، هیئت منصفه با شنیدن تأیید حرف‌های مهران از دهان نرگس، دوباره شروع به تصمیم‌گیری کردند. در آخر قاضی چکش را روی میز کوبید و گفت:
- محمود لسانی به دلیل قم*ار، به ۷۴ شلاق و اخفای ادله جرم، به سه سال زندان و سقط جنین مضغه دختر، به پرداخت دیه‌ی مبلغ ۲۴۰میلیون و شریک در قتل گلشیفته مومنی، به مبلغ پانصد میلیون موظف است. ختم دادگاه!
جمعیت زیادی در حال خارج شدن بودند. مهناز رنگ مانتوی بنفشی را به ذهن سپرده‌بود تا بتواند با رویا چند کلمه‌ای حرف بزند. همان‌طور که چشمانش به دنبال این رنگ می‌دوید، دختری را دید که در مانتوی گشادش کنار یک خانم ایستاده‌بود. وقتی با چشمان ریزشده زوم شد، توانست نیم‌رخ رویا را شناسایی کند. با خوشحالی نزدیکش شد که صدای دختر را از دور شنید:
- نفس من کار دارم، بعداً می‌بینمت.
همین که دید دختر بیرون می‌رفت، فریاد کشید که اِکوی صدایش درون سالن پیچید:
- خانم یوسفی!
رویا برگشت و با دیدن مهناز، شال سیاهش را تا پیشانی جلو کشید و گفت:
- بفرمایید؟
- بنده می‌خواستم راجع‌به گونش ازتون سؤال کنم.
- من هیچی نمی‌دونم.
خواست عقب‌گرد کند که مهناز دست روی شانه‌اش گذاشت.
- خواهش می‌کنم. اون فرار کرده، ممکنه کافه یا پاتوقی باشه که یک روز بهش برگرده. شده مجرمی که فکر می‌کنه بعد چند سال آب از آسیاب افتاده، به پاتوق دوستانه‌اش سر بزنه؛ ما هم اون‌طوری گرفتیمش.
رویا سری به معنای تکذیب تکان داد و لب زد:
- شرمنده، یک جای ثابت نمی‌رفتیم.
دوباره عقب‌گرد کرد. این‌بار مهناز می‌خواست لبه‌ی مانتو‌یش را بگیرد، ولی با فریاد سرهنگ کنار گوشش تمام هوش و حواسش از جا پرید!
- یا ابوالفضل، همین الان زنگ زدن میگن امین سردخونه‌ست!

 

[Afeljor]

***
(چهار ساعت قبل)
(امین)
از تاکسی که پیاده شد، مقابل ساختمان ایستاد. یکی از دستانش را داخل جیب شلوارش فرو برد و پله‌ها را دوتا یکی کرد. نگاهش روی موزاییک‌ها می‌دوید و ذهنش به دنبال پرونده‌ای بود که داخل خودروی مهناز جا گذاشته‌بود. با حرص و جوش، دکمه‌ی آسانسور را کلید کرد و چنگی به موهایش زد. وقتی در باز شد، یک زن به همراه مردی با عجله بیرون آمدند که شانه‌اش محکم به شانه‌ی پیرمرد برخورد کرد! در نگاه اول، بی‌تفاوت چهره‌ی برافروخته‌ی پیرمرد را وارسی کرد که بی‌توجه به این برخورد، پشت سر زن راه افتاد؛ اما هنگامی که به این نگاه کوتاه ریز شد، حسی به او می‌گفت زیر کتش لحظه‌ای لوله‌ی تفنگی را دیده! چون برق‌گرفته‌ها پشت پیرمرد به راه افتاد و پله‌ها را رو به پایین سرازیر شد. آن مرد پیر روی ساعد دستش کتی قهوه‌ای آویزان کرده‌بود و درست پشت سر زنی به راه افتاده‌بود که مانتو و شلوار رسمی‌ای به تن داشت. امین با افکار سردرگم، رهگذرانی که از کنارش عبور می‌کردند را کنار می‌زد تا به چند قدمی پیرمرد برسد. طنین پا و بوق ماشین‌ها اجازه نمی‌داد تا او صدایش را از این فاصله بشنود. نزدیک بهار بود و آفتاب زمستانی گرمای بیشتری ساطع می‌کرد. او زیر سایه‌ی درختان پشت سرشان قدم برمی‌داشت، اما همین که دید آن‌دو سوار بر خودرویی گشتند، به‌سرعت وسط خیابان رفت و برای تاکسی‌ای دست تکان داد. مهم نبود پیرمرد متوجه تعقیب او شود، تنها می‌خواست خطر را از آن زن دور کند! خوش‌بختانه قبل از حرکت، ماشین تاکسی‌ای برایش ایستاد و او سوار شد. گفت:
- دنبال اون پژو پارس نقره‌ای برو.
مرد میان‌سال که ابروهای کلفت و چشمان پف‌داری داشت، با غرغر لب زد:
- آقا مثل آدم آدرس بده، نمیدی بپر پایین!
امین چشمانش را به خودرو دوخت تا مبادا گمش کند. در همان حال چند اسکناس بیرون کشید و به دستان مرد داد. طولی نکشید که راننده پایش را روی گاز گذاشت و گفت:
- خیلی خب باشه، ماشین کجا رفت؟
- بپیچ سمت راست. شانس بیاریم گمش نکرده باشیم.
وقتی به سمت فرعی پیچید، ماشین هنوز در آن خیابان بود و به طرز فجیعی از میان خودروها ویراژ می‌داد. راننده سرعتش را بیشتر کرد و گفت:
- پول جریمه‌ی رد شدن از چراغم باید بدی!
امین سری تکان داد و گفت:
- تو گمش نکن، دستمزد خوبی برات دارم.
راننده با فاصله آن ماشین را دنبال می‌کرد. بالأخره خودروها کمتر و آسفالت خیابان‌ها زخمی‌تر دیده می‌شدند، حتی آسمان قدش بلندتر از ساختمان‌ها گشته‌بود.
- مثل این‌که وایساد!
امین از جیب شلوارش چند تراول پنجاه‌تومانی بیرون کشید و به دستان زمخت مرد داد. از او تشکر کرد و به آهستگی در ماشینش را بست. در نگاه کوتاهی از پشت تیر برق، متوجه شد که آن زن و پیرمرد وارد سالن پیرایش مردانه شده‌اند! با تعجب از آن‌ور خیابان مردی را دید زد که در حال جارو کردن مغازه بود. انگار او با زنی که لباس‌های اتو کشیده و ظاهر محترمی داشت صحبت کرد و آن‌دو را به پشت، راهنمایی گرداند. امین شک نداشت زیر کت پیرمرد اسلحه‌ای دیده که به نشان تهدید، زن را با خود می‌کشاند! تنها نمی‌دانست چرا چهره‌ی آن خانم آن‌قدر خونسرد و عادی بود. افکارش را به کنار گذاشت و از خیابان عبور کرد. مرد از دیدن او خوشحال نشد، چرا که به سمت در رفت و تابلوی باز است را به پشت چرخاند و به واژه‌ی بسته، با دست اشاره کرد.

 

[Afeljor]

بی‌توجه به اشاره‌های او، دست‌گیره‌ی در را فشار داد و وارد سالن شد. مردی که هم‌سن و سال‌های او می‌خورد، با تشر تلخی غرید:
- نمی‌بینی دارم می‌بندم؟!
بوی تافت و اسپری کل فضا را پر کرده‌بود، موزیک ملایمی از سیستم پخش می‌شد و گرد و خاک جارو هنوز در هوا معلق بود.
- شرمنده وقتتون رو می‌گیرم.
چند قدمی نزدیک مرد شد. او هنوز دسته‌ی جارو را گرفته بود و یک دستش داخل جیب پیش‌بند سیاهش بود.
- می‌تونم ازتون سؤالی بپرسم؟
مردمک‌های قهوه‌ای پسر مدام بالا و پایین می‌شد، داشت امین را در این فاصله با همان اخم غلیظش وارسی می‌کرد.
- نه!
ابروان برداشته و تمیز پسر برای این نهی محکم به بالا پرید و در یک‌صدم ثانیه، آن‌قدر سریع چاقو را از جیبش بیرون کشید و نزدیک شاهرگ او برد که چیزی نمانده‌بود تیزی‌اش خون به پا کند! اما امین که چشمانش از همان اول حرکت دستانش را می‌پایید، چندان کُپ نکرد؛ سرش را عقب برد و از مچ دستش گرفت! در همان حین که دست او را برخلاف عقربه‌های ساعت هدایت می‌کرد تا چاقو بغلتد، دست دیگرش را داخل موهای پسر فرو برد و او را به حالت سجده به پایین کشاند. با زانو چنان محکم به نقطه‌ی گیجگاهی سرش کوباند که او شل و وارفته زیر میز غلتید. تتویی روی انگشت پسر بود که نظرش را جلب کرد؛ یک آفتاب‌پرست همچون انگشتری به دور انگشتش پیچیده شده‌بود. انگار قضیه از یک زورگیری خیابانی به بزرگ‌ترین باند کشانده شده‌بود، شاید دیدن آن پیرمرد یک شانس تلقی می‌شد. نفسی چاق کرد و در سالن را بست. از کنار آینه‌ها گذشت و به داخل اتاقی رفت که چند لحظه‌ی پیش آن زن و پیرمرد وارد شدند. اتاق عجیب تاریک و سوت و کور بود! همان‌طور که کورکورانه به دنبال پریز برق می‌گشت، صدای آهنگ بی‌کلام «پرواز در خیال بی‌حد و مرز است» سکوت اتاق را شکاند. به سرعت تماس را برقرار کرد و گفت:
- الو؟
- سلام امین، دادگاه عموی گونش داره شروع میشه. ما دور و بر دادگاه داریم کشیک میدیم. شاید گونش هم بیاد. تو چی، میای؟
کلید پریز را لمس کرد و آن را فشار داد، نور بر اتاق پاشید و جز چند کارتن و دستشور چیزی دیده نشد!
- با بچه‌ها یک ماشین بشید، بیایید به لوکیشنی که میدم. یک نفر اینجا می‌خواست منو بکشه!
وقتی لوکیشن را فرستاد، شروع به وارسی اتاق کرد. باید یک در مخفی همین جاها می‌بود. روی سطح صاف دیوار دست می‌کشید تا راه ورود را پیدا کند اما با ندیدن دری، تصمیم گرفت زمین را هم نگاه کند؛ شاید یک زیرزمین در این‌جا پنهان شده‌بود! باز هم چیزی ندید. این‌بار کفرش در آمد و ضربه‌ای به کارتن‌های گوشه‌ی اتاق زد. با کنار رفتنشان یک دستگاه کنترل تردد دید. به نظر قدیمی بود، طوری که تنها با چند عدد باز می‌شد. گوشی‌اش را گرفت تا با رضا تماس بگیرد.

 

[Afeljor]

رضا متخصص هک کردن دستگاه‌های قدیمی بود، هر چند سیستم‌های جدید را کمی لنگ می‌زد، اما می‌دانست این یکی را خوب باز می‌کند. با تار شدن پشت پلکش، گوشی از لابه‌لای انگشتانش سر خورد و غلتید. تصویر ماتی جلوی چشمانش نقش بسته‌بود، آن پیرمرد و زن را می‌دید که مقابلش ایستاده‌بودند! آن‌قدر واقعی به نظر می‌رسید که دیگر فرق رویا و واقعیت را نمی‌توانست تشخیص بدهد. تنها وقتی که پیرمرد خطاب به زن چیزی گفت، او تازه متوجه شد که درون دنیای اختری خود فرو رفته.
پیرمرد: مهسا اینجاست؟
زن با عشوه‌گری چنان‌چه که کلید‌های دستگاه را فشار می‌داد، زمزمه کرد:
- اون ترجیح میده به جای این‌که معشوق پیرمردی مثل تو بشه، توی مکعب زندگی کنه!
در از هم شکافته شد، انگار پشت این دیوار یک آسانسور قدیمی با کابین آهنین زنگ‌زده بود.
- نمی‌بینی اسلحه دست منه؟ چرا دهنتو نمی‌بندی؟!
از سر و صورت پیرمرد عرق سرازیر می‌شد. او مستأصل بود، چرا که حتی لرزش خفیف دستانش را هم نمی‌توانست پنهان کند! وقتی هر دو وارد آسانسور شدند، در داشت بسته میشد و امین خواست به‌سرعت، وارد آن کابین شود که ناگهان محکم به دیوار برخورد کرد!
- آخ!
از پیشانی‌اش گرفت و با نگاه دردآلودی به دیوار سفید مقابلش خیره ماند. هیچ حواسش نبود درگیر رویاهایش شده و هنوز نتوانسته در را باز کند. دست بر پیشانی، اعدادی که احتمال می‌داد دیده باشد را کلید کرد و همان‌طور زمزمه:
- پنج، شیش، ده، یازده.
دیوار بی‌صدا باز شد و او وارد همان کابین قدیمی گشت که چند لحظه پیش دیده‌بود. وقتی دور و بر اتاقک را نظاره کرد، هیچ دوربینی ندید. در آسانسور بسته و او به پایین کشیده شد. گوشی‌اش را گرفت تا به رضا تماس بگیرد، باید یک وَن پلیس را با خود می‌آورد تا یک خودروی معمولی! نگاهش به گوشی بود که هیچ آنتنی نداشت. آه از نهادش برآمد. در آسانسور باز شد و راهروی طویلی که انتهایش دیده نمی‌شد، جلوی چشمانش قلمداد کرد. بوی خون می‌آمد و قسم می‌خورد یک نفر در اینجا می‌میرد. فرشته‌ی کنار گوشش که از مغزش نشئت گرفته‌بود، به او می‌گفت حرف مهناز را درباره‌ی محتاط بودن گوش کند و از آسانسور خارج نشود، چرا که هنوز با رضا تماس نگرفته‌بود. باید با اسلحه و چندین‌نفر این راه زیرزمینی و مشکوک را پشت سر می‌گذاشت، نه با دست خالی و یک‌تنه! خواست حرف فرشته درونش را گوش کند و دکمه‌ی همکف را فشار دهد که با ندیدن هیچ دکمه‌ای، مو بر تنش سیخ شد!
چند ساعت پیش طوری با مهناز از نترسیدن در مأموریت حرف می‌زد که انگار هیچ‌گاه خودش ترس را لمس نکرده، اما این‌بار می‌دانست اگر نترس باشد و به قول مهناز محتاط نباشد، کارش تمام می‌شود. قلبش به او تشری زد؛ آدمی نبود که این‌طور مسائل کندش کند، چرا که خیلی از مأموریت‌ها به خاطر کندی از دست می‌رفتند. نفسش را فوت کرد و از آسانسور بیرون آمد.
حالا که راه برگشت نداشت، بهتر بود سر و گوشی در اطراف آب دهد.

 

[Afeljor]

صدای قدم‌هایش سکوت راهرو را می‌شکاند. دیوارها سیاه بودند و ناخودآگاه حس شومی را بروز می‌دادند. فضای زیرزمینی اینجا درست مثل فیلم راهروهای نجوا، خفه‌کننده و ترسناک بود! شاید اگر به جای چراغ‌های سنسور، چراغ‌های معمولی‌ای بود، چنین فضای سردی ایجاد نمی‌کرد. او یک درِ دولبه‌ی سفید درست سمت راستش دید؛ نور از لابه‌لای در روی زمین راهرو قد کشیده‌بود. در نیمه‌باز بود که سرکی کشید و خیلی آرام، وارد اتاق شد. سایه‌ی دو نفر روی دیوار سفید آن‌جا نقش بسته‌بود؛ به نظر همان پیرمرد و زن بودند.
زن: من قبل از حادثه بهش پروپوفول زدم که این باعث میشه درست یادش نیاد چطور و چجوری سر از اینجا درآورده باشه.
گوشی‌اش را گرفت و داخل دوربین آن رفت. وقتی از سمت خودش شروع به فیلم‌برداری کرد، سر گوشی را از دیوار کمی فاصله داد تا موقعیت آن‌ها را هم ببیند و هم ضبط کند.
پیرمرد در جواب زن گفت:
- چرا این‌کار رو کردی؟
زن لبخند گشادی زد. چشمانش می‌خندید، انگار نه انگار او سر اسلحه را به‌سمتش گرفته!
- ما مشتری‌های زیادی داریم. اون‌ها از پشت ویترین نگاه می‌کنن و در آخر، انتخاب. هر کدوم توی جعبه‌ی مکعبی خودشون هستن، دوست داری ببینیشون؟
اخم تلخ امین روی پیشانی‌اش نشست. قسمت تاریک سالن روشن شد و تعداد زیادی از دختران که داخل مکعب‌هایی بزرگ بودند، رونمایی گشت! هنگام روشن شدن چراغ‌ها، امین که پشت دیوار پنهان شده‌بود تصمیم گرفت از فرصت استفاده کند تا دور از چشم آن‌دویی که چشمان‌شان دختران را دید می‌زد، به سمت سالن برود و پشت مجسمه‌ی یک مرد با سری بزمانند پناه بگیرد. به‌سرعت در حالی که تا کمر خم شده‌بود، همین کار را هم کرد، چرا که اینجا دید بهتری برای فیلم‌برداری و جمع‌آوری مدرک داشت. پیرمرد هول‌زده به سوی یکی از دختران کشیده شد و روی شیشه‌اش مشت زد و فریاد کشید:
- مهسا! مهسا؟!
- متأسفم آقای مجنون، لیلی تو نمی‌شنوه. اون حتی تو رو هم نمی‌بینه!
مرد هوا را از لابه‌لای دندان‌های کلیدشده‌اش داخل ریه فرو برد که صدای هیس‌مانندی فضا را پر کرد. او با چشمان سرخ و دستان لرزانش، اسلحه را بار دیگر بالا گرفت و فریاد زد:
- زودباش از اون‌جا بیارش بیرون، زود باش!
- چشم! چشم قربان، تا الان که هر چی گفتی گوش کردم. ولی نظرت چیه با هم معامله کنیم؟ می‌دونی، حدود صد نفر آدم مسلح اون پایین نشستن و به‌خاطر من و قطع کردن دوربین‌ها، متوجه حضور تو نشدن! اگه منو بکشی، دیگه نمی‌تونی از اینجا زنده خارج بشی. باید از بین همه‌شون رد بشی و بری بالا که البته برای این‌که نبیننت، پتوی نامرئی هری پاتر فقط کمکت کنه، غیر از اون می‌میری!
امین با ناراحتی هنوز فیلم می‌گرفت و سعی می‌کرد بیشتر چهره‌ی آن زن بغلتد تا صورت دخترانی که در وضع هولناکی به سر می‌بردند. بعضی‌هایشان در حالی که خودشان را بغل کرده‌بودند تا بدنشان پیدا نباشد، گریه می‌کردند، حتی بعضی‌هایشان خواب بودند و برخی دیگر، خنثی به گوشه‌ای نگاه می‌کردند.

 

[Afeljor]

- معامله!
پیرمرد ناباورانه سری تکان داد و دوباره زمزمه کرد:
- چه معامله‌ای؟!
- بهم پنج‌میلیارد بده تا مهسا رو همین الان بیارمش بیرون و صحیح و سالم، هر دوتون رو ببرم بالا.
پیرمرد پوزخندی زد و کلتش را پایین آورد.
- که وقتی رفتیم بالا ما رو بکشی؟ جدا از اون، فکر می‌کنی من همین الان پنج‌میلیارد همراهم دارم؟ چرا به جای اخاذی تو رو نکشم؟ اصلاً چطور می‌تونم به توی روان‌شناس دیوونه اعتماد کنم؟!
زن نگاهی به ساعت مچش انداخت و دستانش را داخل جیبش فرو برد.
- زیاد وقت نداریم. اون مردی که بالا دیدی نامزدم بود و باید بگم هردومون داخل این باند فعالیت می‌کنیم. از این‌که این‌طور زندگی می‌کنیم خسته شدیم، می‌خوایم فرار کنیم. نمی‌تونیم پولی که اون‌ها بهمون میدن رو استفاده کنیم، چون به‌سرعت پیدامون می‌کنن. این شد که وقتی اومدی سراغم، بهت گفتم جای مهسا رو می‌دونم و ازت پول خواستم و تو به‌جاش اسلحه کشیدی! بهم کمک نکن، هم من می‌میرم و هم تو!
پیرمرد نرم شد و آرام نفس کشید. نگاهش ملایم گشته‌بود. بار دیگر به مهسا که درون آن شیشه‌ی مکعب خوابیده‌بود، خیره شد و گفت:
- چطور می‌ریم بیرون؟
زن با قدم‌های پر سروصدایی ناشی از کفش‌های پاشنه‌بلندش، به سمت میزی که چند قدمی‌اش بود رفت. زیر میز دکمه‌ای را لمس کرد که سطح رویی‌اش کنار رفت و یک سیستم لمسی سی‌اینچی پدیدار شد.
- نامزدم تا الان باید به دوربین‌های بخش پایین دسترسی پیدا کرده باشه. از جایی که بلدم، خیلی زود میریم و تو اون پول رو بهم میدی. اگه این‌کار رو نکنی، هم تو رو می‌کشم و هم مهسا رو، چون می‌دونم کلتت هیچ گلوله‌ای نداره!
امین فیلم نمی‌گرفت، به‌جایش سعی داشت با رضا و بچه‌ها ارتباط برقرار کند. او همان فیلم‌های قبل را برایش ارسال کرد، اما چون آنتن نمی‌داد و اینترنت کار نمی‌کرد، با یک علامت تعجب سرخ‌فام باقی ماند.
- نمی‌فهمم، چرا پدرام علامت نمیده؟!
پیرمرد با چشمان ریزشده نزدیکش شد و گفت:
- مشکل چیه؟
صدای دویدن چند نفر از داخل راهرو به گوش می‌ر‌سید. امین نگاهش به در کشیده شد.
- نقشه عوض شد!
سرش را چرخاند که با دیدن صحنه‌ی مقابلش حیرت‌زده شد. این اتفاق آن‌قدر سریع رخ داد که حتی پیرمرد متوجه گذر چاقو از روی گلویش هم نشد! خُرخٌرکنان در حالی که هر دو دستش را روی گردنش گذاشته‌بود، از آن زن فاصله گرفت. خون سرخ‌فام از لابه‌لای انگشتان چروکیده‌اش می‌چکید و چشمانش به اندازه‌ی یک توپ پینگ‌پنگ، درشت شده‌بود. آن‌قدر به عقب تلوتلو خورد که در آخر بی‌جان به ویترین شیشه‌ی مهسا برخورد کرد و غلتید. امین از صحنه‌ای که دید، عکسی گرفت و آن را به رضا فرستاد. به خودش قول داد هرطور شده بالا می‌رود و تمامی مدارک را می‌فرستد، همچنین این زن با تمامی افرادش را دستگیر می‌کنند! آن زن که درون مشتش چاقو نشسته‌بود، با سری بالا و نگاهی خودخواهانه رو به جسد مقابلش غرید:
- توی عوضی پشت سرت کی رو با خودت آوردی که پدرام جوابم رو نمیده؟!
امین با تعجب اخمی به ابرو داد، انگار زن متوجه شده‌بود برای نامزدش اتفاقی افتاده! آن روان‌شناس دیوانه به سمت میز رفت و تمام چراغ‌ها را خاموش کرد.