فایل شده [مجموعه رمان جادوی کهن - جلد اول] اثر «فاطمه السادات هاشمی نسب کاربر انجمن رمان بوک»

[سادات.82]

ریوند ابروهایش را درهم کشید و مصمم‌تر اخم کرد، جدی به چهره‌ی بی‌رنگ نیل‌رام خیره ماند و صدای غضبناکش در گوش‌های نیل‌رام پیچید:
- با شما جدی هستم. اگر احضارش نکنید، حتی اگر پناه کارش تمام شده‌باشد، همچنان اینجا می‌مانیم تا از سرما یخ بزنید.
نیل‌رام صورتش را درهم کشید و با چشم‌هایی که قابلیت برش داشتند، به ریوند نگاه کرد. هر دو با خشم و حرص به یکدیگر زل زده‌بودند. ریوند به خوبی می‌دانست که نیل‌رام داشت از سرما قندیل میزد و آن شنل، قطعاً برای گرم کردنش کافی نبود. بنابراین به وضوح دید که نیل‌رام بالاخره کوتاه آمد و از حرص پُفی کرد. دمغ، نگاه از ریوند گرفت و به سنگ‌های پشت سر او داد؛ پرسید:
- خیلی‌خب، باید چی کار کنم؟
ریوند، راضی از پیروزی در مقابل آن دخترک سرتق، لبخند زد و دست‌هایش را در جیب شلوار چرمی‌اش فرو کرد. با آرامشی عجیب حرص‌آور پاسخ داد:
- ساده است، همان‌طور که ظهری آن بره را کشتی، اکنون هم او را کنارت فرابخوان.
نیل‌رام کلافه دهان گشود تا ریوند را مورد عنایت سخنان نسبتاً ناخوشش قرار بدهد و بگوید که او اصلاً نمی‌خواست بره بمیرد، اما ریوند، رویش را چرخاند و به دوردست کوهستان و ماه و ستاره‌هایش خیره شد. ادامه داد:
- هرچقدر بیشتر طول بدهی، احتمالاً زودتر از سرما بمیری.
با این حرفش، ذوق‌زده به ماه نورانی امشب خیره شد، داشت کم‌کم از کل‌کل کردن با این دخترک ایرانی خوشش می‌آمد. اوایل برایش سخت بود جواب زبان تند و تیزش را بدهد، اما اکنون با خواندن آن کتاب «چگونه هم‌چون میهمانان شوخی کنیم» داشت حرفه‌ای‌تر از قبل عمل می‌کرد و فعلاً که حسابی از خودش راضی بود. نیل‌رام فحش بسیار بدی زیر لب به ریوند داد که بهتر بود نشنیده‌باشد، سپس روی یک سنگ کوتاه که نسبتاً تیز نبود نشست. چشم‌هایش را با حرص بست و همان‌طور که داشت از سرما یخ می‌کرد، زمزمه‌گویان گفت:
- جوری رفتار می‌کنه انگار من تا حالا ده‌بار جادو دیده‌بودم. چه انتظاری داری؟ پسرک خل و چل عقده‌ای. فکر می‌کنه چون خودش جادوگره انگار آپولو هوا کرده.
او یک‌ریز با خود حرف میزد و مشغول ارتباط گرفتن با بی‌کران بود. ریوند سرفه‌ای کرد تا حواس نیل‌رام را جمع کند، با صدای نسبتاً بلند در آن کوهستان که طنین حباب آب نیز به پیشوازش می‌آمد، گفت:
- می‌شنوم چه درباره‌ام می‌گویی.
نیل‌رام دست از ارتباط گرفتن با بی‌کران برداشت و سریع چشم‌هایش را گشود. پوزخند زد و راضی با صدای به شدت بلند گفت:
- بهتر! بلندتر هم می‌گویم که واضح‌تر بفهمی، اسب خودشیفته!
ریوند از سر ناچاری آه کشید و دست درون موهایش برد، آخرش هم مفهوم این اسب خودشیفته را نفهمیده‌بود. در مورد آینه در اسطبل و این حرف‌ها، در هیچ‌کجای آن کتاب به آن اشاره نشده‌بود. ریوند رو از منظره گرفت، چرخید تا پاسخی درخور به نیل‌رام بدهد اما حضور بی‌کران درست کنار دست نیل‌رام که بر روی صخره نشسته‌بود، او را به سکوت وادار کرد. چقدر خوب توانسته بود در میان هیاهوی ذهنش، همان‌طور که به ریوند فحش می‌داد، بی‌کران را احضار کند!
خب انتظار داشت حدأقل دوساعت علاف او شوند. شانه‌اش را بی‌خیال بالا انداخت و دست در جیب شلوارش فرو برد، چرخید و مجدد به دوردست خیره شد. اکنون فقط باید منتظر می‌شدند تا پناه کارش تمام شود. حقیقتاً شاید استعداد خوبی در باطنش داشت؛ البته اگر همکاری می‌کرد و این لجبازی مسخره را کنار می‌گذاشت.

 

[سادات.82]

فصل بیست و یک

ریوند کنار بی‌کران روی سنگ نشست و دستش را بالای سرش برد. هدف براین بود که او را نوازش کند، اما خب بی‌کران آشوزوشت نیل‌رام بود و این چیز عجیبی نیست که نگذاشت حتی یک سر انگشت ریوند به پر و بالش بخورد. غرغر و اعلام خطر بی‌کران، ریوند را متوجه‌ی وضعیت ناخوشایند پیش‌رو کرد، بنابراین تصمیمش عاقلانه بود که دستش را پایین آورد و بیخیال نوازش آن آشوزوشت بی‌اعصاب شد.
دست‌هایش را روی پاهایش نهاد و خیره به افق، در سکوت آرامش‌بخش کوهستان گفت:
- بی‌کران خیلی خوب با شما ارتباط گرفته‌است. نمی‌دانم این مقاومتی که در مقابل جادو دارید، از کجا نشأت می‌گیرد؟
نیل‌رام اخم‌آلود به آسمان خیره بود و ترجیح داد پاسخی به این سؤال ندهد. ریوند وقتی دید نیل‌رام تمایلی به حرف زدن با او ندارد، خود را بی‌خیال نشان داد و هر دو در سکوت منتظر ماندند تا کار پناه تمام شد. بیست‌دقیقه در کند‌ترین سرعت ممکن گذشت. نیل‌رام خمیازه‌ای کشید و بی‌کران را نوازش کرد. تا کنون ده‌بار دست بر سر پردار بی‌کران کشیده‌بود و گمان کنم بی‌کران نیز دیگر می‌خواست برود و از شر این نوازش‌های پی‌درپی راحت شود. ریوند، خسته، چشم‌هایش را مالش داد و خمیازه کشید که نیل‌رام کلافه به حرف آمد:
- تا کی باید این‌جا بشینیم؟ دارم یخ می‌زنم، می‌فهمی؟
ریوند نگاهی به چشم‌های عسلی و موهای آشفته‌اش انداخت و دهانش را باز کرد تا پاسخ بدهد، ولی نیل‌رام صبر نکرد؛ عصبانی از جایش برخاست و با خشم به سمت پناه رفت. لحنش به شدت خشونت‌آمیز بود:
- چه انتظاری داری دختر؟ اون احمق‌ترین آدمیه که دیدی، انتظار داری بفهمه سرما یعنی چی وقتی خودش توی لباس چرمیش داره از منظره‌ی پُرستاره‌ی شب لذت می‌بره؟
ریوند کلافه دست بر صورتش کشید. کی می‌خواست این رفتار و اخلاق مزخرفش را تمام کند؟ از روی سنگ بلند شد و دستش را به طرف نیل‌رام دراز کرد، بلند و جدی گفت:
- می‌خواهی چه کار کنی؟ کاری به پناه نداشته باش. اگر تمرکزش را بر هم بزنی، همه‌چیز خراب می‌شود و دوباره باید منتظر بمانیم.
نیل‌رام با خشم سنگی از روی زمین برداشت و محکم به طرف حباب پرتاب کرد. عصبانی فریاد زد:
- برام مهم نیست! فقط می‌خوام برگردم و زیر پتوم بخوابم.
سنگ با شدت زیادی به حباب خورد، اما خوش‌بختانه حباب ذره‌ای آسیب ندید. صدای افتادن سنگ با صدای دیگری همراه شد؛ صدای یک ققنوس که به سرعت نزدیک میشد. نیل‌رام و ریوند هر دو چرخیدند و پرقرمز را در دوردست مشاهده کردند. خیلی سریع به این سمت می‌آمد. نور قرمزش آن‌قدر واضح بود که هر شکارچی‌ای می‌توانست با بیناییِ کم نیز او را شکار کند.
ریوند چشم ریز کرد و چیزی به نیل‌رام به‌خاطر رفتار مزخرفش نگفت. پرقرمز که رسید، خسته به نظر می‌آمد. با آخرین توانش روی صخره‌ای کوچک درست جلوی ریوند ایستاد و نفس‌نفس زنان، حرفی به ریوند زد؛ سخنی که در ذهنشان رد و بدل شد. نگاه ریوند، تنها در ده‌ثانیه تغییر کرد. نگاه آسوده و خسته‌اش، ناگهان به سُرخیِ آتش کشید. نگاهی سرشار از ترس و نگرانی جای آن آرامش را گرفت. سرش را تند‌تند تکان داد و مستأصل زمزمه کرد:
- این اصلاً خوب نیست!
پرقرمز که مسافت زیادی از شوش تا آمل را پرواز کرده‌بود، پاهایش شُل شدند و روی سنگ افتاد. ققنوس بیچاره دیگر توانی برایش نمانده‌بود. ریوند نگران پرقرمز را نوازش کرد و سعی کرد لحنش برخلاف آشوب درونش، ملایم باشد.
- تو تلاشت را کردی پسر، اکنون استراحت کن. مشکلی نیست.

 

[سادات.82]

پرقرمز ناله‌ای سر داد. می‌دانست بدون او ریوند به مشکل خواهد خورد، اما دیگر نمی‌توانست دوام بیاورد، پس در جلوی نگاه بهت‌زده‌ی‌ نیل‌رام، آتش گرفت و به خاکستر تبدیل شد. نیل‌رام حیرت‌زده دستش را جلوی دهانش گرفت، اولین‌بار بود که داشت یک واکنش واقعی نشان می‌داد. متعجب گفت:
- اون... اون مرد؟
ریوند سرش را بالا گرفت؛ ترس هنوز هم در عمق مردمک‌های سیاهش نمایان بود. به سمت نیل‌رام آمد، دستش را محکم گرفت و آن را فشرد. سردی دست‌هایشان، لرزی بر اندام هر دو انداخت. خیره در نگاه عسلی چشم‌های نیل‌رام گفت:
- حرف‌هایم را خوب گوش کن. باید بی‌کران را برای کمک بفرستی، اگر تا صبح کمک نرسد، حادثه‌ی بزرگی رخ می‌دهد.
نیل‌رام گیج از حرف‌های نامفهوم و جدی ریوند، با دهانی باز و چشم‌های قلمبه به او خیره ماند. ریوند اما سعی کرد تمرکز کند، همیشه اولین کار، تأثیرگذارترین در نتیجه بود. به طرف بی‌کران رفت و جلویش نشست، با جدی‌ترین چهره و لحنی که تا کنون از او دیده‌بودم به چشم‌های بزرگ و درخشان جغد خیره شد.
- به یزت برو. اولین برج خشت و گلی را که دیدی خانه‌ی مهیار است؛ به او بگو رامین را بیاورد. در کوهستان آمل منتظر او هستیم.
ایستاد و نگاه از جغد گرفت. اضطراب در تک‌تک سلول‌هایش موج میزد. نگاهش را به نیل‌رام داد و گفت:
- به او بگو که هرچه سریع‌تر برود!
نیل‌رام اصلاً نفهمید موضوع چیست، اما آن نگاه و ترسی که درونش بود به حتم بازی یا کلک نبود؛ پس سرش را تکان داد و بی‌کران با قدرت در آسمان اوج گرفت. وقتی بی‌کران در دوردست ناپدید شد، ریوند به طرف پناه قدم برداشت. نیل‌رام تنها نظاره‌گر کارهایش بود، اما اضطراب را به وضوح می‌دید. ریوند دست‌پاچه شده‌بود؟ پسرک جادوگر تند‌تند دست در موهایش می‌کشید و با خود چیزی را زمزمه می‌کرد. از چپ به راست، از راست به چپ قدم می‌زد، انگار نمی‌دانست باید چه کند. نگران بود، اما نگران چه؟ نیل‌رام دیگر طاقت نیاورد، با چند قدم بلند خود را به ریوند رساند و کاملاً جدی کنارش ایستاد. صدایش از سرما می‌لرزید:
- چی شده؟ پرقرمز چی بهت گفت که این‌جوری مثل مرغ سرکنده شدی؟
ریوند نگاهش را از زمین گرفت و به نیل‌رام داد. خیلی جدی، بدون توجه به حرف‌های تمسخرآمیز نیل‌رام، گفت:
- یک کَمَک در حوالی اینجا دیده شده‌است!
نیل‌رام گیج به ریوند خیره ماند؛ مشخص بود که نفهمیده‌است آن چیست، زیرا هیچ ترس و وحشتی در نگاهش دیده نمی‌شد. ریوند عرق روی پیشانی‌اش را پاک کرد، باری دیگر از اضطراب زیاد پای راستش را متوالی بر زمین کوبید و گفت:
- او یک موجود اهریمنی است. کَمَک خیلی وقت است که اینجا پیدایش نشده‌بود. او... او باعث می‌شود در روز، نور خورشید و در شب، نور ماه به زمین نرسد و آن وقت تمام محصولاتمان از بین می‌روند. او سال‌ها قبل همیشه در فصول بارانی پیدایش میشد، اما هرگز در فصل سرد که هیچ برف و بارانی در راه نیست، نیامده‌بود!
نیل‌رام نفس عمیقی کشید. خب این‌که ترس نداشت، داشت؟ خون‌سرد وزنش را روی پای دیگرش انداخت و گفت:
- خب بکشیدش دیگه، مثلاً جادوگرین! ولی چقدر جالبه که محصولاتتون مهم‌تر از جون مردم شهرتونه.
ریوند بهت‌زده به نیل‌رام خیره ماند. چطور می‌توانست طعنه بزند؟ نه، نه... او چیزی نمی‌دانست، برای همین متوجه نمی‌شد. ریوند سرش را به چپ و راست تکان داد، ناامیدی از نیل‌رام کاملا در نگاهش مشخص بود.
- تو چیزی نمی‌فهمی. زندگی و بقای این مردم به کشاورزی وابسته است؛ اگر محصولات طبیعی ما از بین بروند، همه در این سرما که بیست روز آخر سال از همیشه بیشتر شدت می‌گیرد، جان می‌دهند. در سال جدید، کسی زنده نمی‌ماند!

 

[سادات.82]

نیل‌رام پفی کشید و رفتار مضطرب ریوند را با دقت بیشتری بررسی کرد. این دیگر واکنش بیش از حد بود. شانه‌های ریوند را محکم گرفت و رخ‌در‌رخ وی ایستاد، کاملاً شمرده‌شمرده با صدایی آهسته گفت:
- می‌خوای بهم بگی یه حیوون اهریمنی می‌تونه فقط توی یک‌روز کل محصولاتتون رو به‌خاطر نرسیدن نور خورشید و ماه به زمین، خراب کنه و باعث بشه همه‌تون بمیرید؟
ریوند با آن چشم‌های لرزانش، آب دهانش را مستأصل قورت داد، سرش را تکان داد و مصمم گفت:
- بله، دقیقاً همین‌طور است!
نیل‌رام اندکی او را خیره دید و یک‌هو، قهقهه زد. از خنده‌ی زیاد چند قدم عقب رفت و در شکمش جمع شد؛ باورش نمی‌شد آن‌قدر مسخره باشد. ولی ریوند اصلاً شوخی نداشت. به سمت حباب پناه رفت و آماده، کنارش ایستاد. منظورم از آماده، صرفاً حالت دفاعی جسمانی است، وگرنه اکنون که پرقرمز برای استراحت خاکستر شده‌بود، او دفاع دیگری نداشت. وحشت‌زده دست در جیبش کرد و کمی وول خورد. چند لحظه بعد، مشتش را بیرون آورد، آن را باز کرد و با دقت محتویات درونش را بررسی کرد. زمزمه‌گویان گفت:
- بسیارخب، تو تنها باید تا رسیدن آن‌ها دوام بیاوری.
نیل‌رام گیج جلو رفت‌. بالاخره دست از خنده برداشته‌بود، شاید داشت باورش میشد، نمی‌دانم. کنار ریوند ایستاد و جدی پرسید:
- شوخیت گرفته؟
ریوند، توجهی به نیل‌‌رام نکرد و خداوند را شکر که همان لحظه حباب دور پناه شکست و سقوط کرد. نیل‌رام با تعجب به صحنه خیره شد و ریوند خدایش را شکر کرد. حدأقل اکنون یک کمک نسبتاً ضعیف داشت، کسی که همه‌چیز را مثل بعضی‌ها به سخره نمی‌گرفت. پناه، خسته، از مرکز دایره برخاست و چرخید. با دیدن ریوند و نیل‌رام در کنار هم، به سویشان آمد و خوشحال به ریوند گفت:
- اون توی راهه. خیلی خوشگله، مطمئنم اگر ببینیش به وجد میای.
ریوند یک نفس عمیق بسیار بلند کشید. هُما! یک هُما در راه است و این یعنی آن‌ها پیروز می‌شوند، زیرا سایه‌ی هُما بر سر هرکس بیافتد، او رستگار و پربرکت می‌شود. با آسودگی‌ای که تازه در نگاهش راه پیدا کرد، سرزنده خطاب به پناه گفت:
- تنها خداوند می‌داند که چقدر از شنیدن این خبر خشنود گشتم. یک کَمَک به این سمت می‌آید، باید با آن مبارزه کنیم. می‌دانی که آن چیست؟
پناه یک‌هو ترسید و تمام شور و ذوقی که از پیدا کردن یک هُما داشت، از بین رفت، اما سعی کرد به خود مسلط شود. چندین‌بار پشت سر هم نفس عمیق کشید و در نهایت گفت:
- آره... فکر کنم. یه مرغ بزرگ اهریمنیه که خیلی پهناوره و بال‌هاش رو باز می‌کنه تا از رسیدن نور خورشید به زمین جلوگیری کنه. به خصوص روزای بارونی، مانع کشاورزها میشه و نمی‌ذاره بارون به زمین برسه. از آب خوشش میاد و... و... نمی‌دونم دیگه. من... ‌.
ریوند سرش را راضی تکان داد و دستش را روی شانه‌ی پناه نهاد.
- عمیق تنفس کن پناه، آفرین. تو خوب آموزش‌هایت را یاد گرفته‌ای.
پناه سرش را به نشانه‌ی تشکر تکان داد و ریوند، راضی، ادامه داد:
- هُما مانع اوست؛ هُما یعنی سعادت، پس تا زمانی که هُمایت زودتر از کَمَک برسد همه‌چیز به خوبی تمام می‌شود. بی‌کران در راه است تا مهیار و رامین را بیاورد. آن‌ها به زودی می‌رسند.

 

[سادات.82]

نیل‌رام از سر تمسخر پوزخند زد و دست‌هایش را در سی*ن*ه‌اش گره زد.
- هنوز پنج‌دقیقه هم از رفتن بی‌کران نگذشته، به زودی؟ داری جوک میگی.
پناه با حرف ریوند در مورد هُما، نگران به پسرک جادوگر خیره شد.
- خب... ‌.
دهانش را باز کرد تا چیزی بگوید که صدایی ناآشنا، از میان کوهستان بلند روبه‌رو به گوش رسید. ریوند شاداب و خوشحال به آن سمت خیره شد. با صدایی امیدوار، بلند گفت:
- عالی‌ست! زودتر از آن‌چه انتظار داشتم رسید.
پناه، نگران لب گزید و این واکنش عجیبش از نگاه نیل‌رام دور نماند. در نهایت، وقتی موجود زیبای قهوه‌ای قرمز جلویشان روی تخته‌سنگ نشست، حقیقت آشکار شد. ریوند با دیدن آن حیوان وا رفت و بهت‌زده، با دهانی باز به آن خیره ماند. ناامید زمزمه کرد:
- چطور ممکن است؟
پناه، شرم‌گین کنار حیوان عزیزش ایستاد و دست‌هایش را بالا آورد و تکان داد؛ سعی داشت ریوند را آرام کند.
- اون دورگه‌ست، برای همین این شکلیه! من و اون خیلی بهتر هم رو درک کردیم، من... خب... ببین، اون هم از سرزمینش دور شده. گفت اهریمن‌ها باعث شدن دورگه بشه.
ریوند، دستش را بالا آورد تا پناه ساکت شود. جدی و اخم‌آلود رویش را برگرداند و چند قدم از پناه و آن جغد دورگه‌اش دور شد، یعنی ذره‌ای نمی‌خواست چیزی بشنود. پناه سکوت کرد و به جغد لبخند زد. سرش را نوازش کرد و زمزمه‌گویان گفت:
- دختر خوشگل، نترس، من بهت اعتماد دارم.
اما پشت سرش، صدای فریاد ریوند بود که کوهستان را لرزاند:
- با من شوخی می‌کنی دیگر؟ می‌خواهی ببینی تحمل و صبرم تا کجا است؟ این جغد، یک دورگه است و تو خوشحالی که به جای یک هُمای اصیل، یک جغدهُمای دورگه برای خودت انتخاب کرده‌ای؟! آن‌هم در این وضعیت نگران‌کننده که پرقرمز خاکستر شده‌است و بی‌کران مشخص نیست بتواند یک برج ساده را پیدا کند؟!
نیل‌رام سرش را موافق تکان داد. بله، این‌بار حرفش منطقی بود. پناه دست بر لبه‌ی شنلش گرفت و آن را جلوتر کشید. نگران گفت:
- من نمی‌دونستم این بیرون چه خبره! این جغدهُما دورگه‌ست؛ پس شاید قدرت هُما رو هم داشته‌باشه.
ریوند، خشم‌گین لگدی به سنگ‌های جلوی پایش زد و بلند گفت:
- نه، ندارد، او از یک حیوان اصیل ضعیف‌تر است! خصوصیت هیچ‌کدام را به ارث نبرده‌است. برای همان است که اهریمنان آن‌ها را درست می‌کنند، تا نسل‌های اصلی از بین بروند. واقعاً تو را درک نمی‌کنم، پناه، این چه کاری‌ست که کرده‌ای!
دندان‌هایش را از حرص نشان پناه داد و خشم‌گین، فریادکشان به طرف شمال قدم برداشت تا بلکه آرام بگیرد. با دور شدنش، دو دختر نسبتاً تنها ماندند. نیل‌رام نگاهش را به جغد دورگه داد و با چهره‌ای خنثی پرسید:
- اسمش چیه؟
پناه که متوجه شده‌بود نیل‌رام دوباره داشت به حالت سابق باز می‌گشت، آهی کشید و سعی کرد لبخند بزند. گفت:
- خب ترکیبی از آشوزوشت و هُما، چی میشه ازش درآورد؟ شُتما؟ هُمازوشت؟ اوم... ‌.
نیل‌رام به جغد توجه بیشتری کرد. جزئیات پرهایش مثل بی‌کران دقیق نبود، اما زیبا بود. رنگ قرمز و قهوه‌ای نامنظم در پرهایش ترکیب شده‌بود، در حالی که تعادل داشتند، انگار درهم ریخته شده‌بودند. چشم قرمز و مشکی‌اش، آن منقار ریز و پرشاخ‌هایی بر سرش، نژاد شیربوف بودنش را گواه می‌داد. آهسته لب زد:
- آشُوما چطوره؟ آشو از آشوزوشت و ما از هُما، معناشم میشه راستی‌فرخنده.
پناه، بهت‌زده به نیل‌رام خیره ماند و حیران، با ابروهایی بالاپریده پرسید:
- چطور این‌قدر در مورد معناشون می‌دونی؟
نیل‌رام با چشم‌های قرمز که به‌خاطر گریه‌های ظهری بود، مسخ آن جغد دورگه ماند و تنها شانه‌اش را بالا انداخت. آهسته لب زد:
- نمی‌دونم.
جغد پلک زد و نیل‌رام بالاخره تازه توانست نفسی عمیق بکشد و دستش را روی قلبش نهاد. تعجب در چشم‌هایش هویدا بود. آن جغد... عجیب بود؛ همین. فقط از نظرش عجیب به نظر رسید. شاید هم تأثیر جغد بود؟ نمی‌دانم.
- پناه بر خداوند یگانه‌ی پارسه، به خدا قسم که اگر آن‌ها هرچه زودتر نرسند، همه خواهیم مرد!

 

[سادات.82]

فصل بیست و دو

صدای وحشت‌زده‌ی ریوند که می‌دوید و نزدیک میشد، نیل‌رام و پناه را به خود آورد. به او نگاه کردند، نه، دقیق‌تر بخواهم بگویم، به پشت سر او... .
چهار دیو سپید که وحشیانه می‌خندیدند و با آرامش، انگار که اصلاً برای کشتن عجله‌ای نداشتند، لحظه‌به‌لحظه نزدیک می‌شدند.
ریوند سریع خود را به دو دختر مهمانش رساند، جلویشان هم‌چون قهرمان داستان ایستاد و مثلاً سعی کرد از آن‌ها محافظت کند. اما خود نیز خوب می‌دانست حریف چهار دیو سپید نمی‌شود. به بزرگی آن دیوی که در یزت به شه‌بانو حمله کرد نبودند، معلوم بود که تازه به بلوغ رسیده‌اند، اما باز هم چهار دیو به یک جادوگر محقق اصلاً نمی‌ماسید. ریوند، مضطرب دست نیل‌رام را گرفت و پشت خودش کشید. پناه نیز خود را به نیل‌رام و ریوند نزدیک‌تر کرد، نیل‌رام که دیگر واقعاً ترسیده بود، آهسته لبش را به گوش ریوند نزدیک کرد و پرسید:
- چطوری این‌وقت شب اینجان؟ مگه شه‌بانو نگفت اهریمن‌ها توی این حوالی نیستن! نکنه اینا کَمَک بودن؟
ریوند از سؤال‌های پی‌درپی دخترک آزاردهنده لبش را گزید. حرص و عصبانیت که ادغام شود، چه احساسی ایجاد می‌شود؟ با خشم، همان‌طور که نگاهش به آن چهار دیو خندان و مضحک بود، گفت:
- مشخص نیست؟ همراهِ آن کَمَک آمده‌اند، باید زیر سر خودشان باشد. به حتم خبری‌ است.
دستش را درون جیب شلوارش کرد و چیزی بیرون آورد: چند دانه. نیل‌رام گیج، با استرس به حرف آمد:
- الان این‌ها به چه کارت میان؟ زود باش جادویی چیزی از خودت در کن، پس معطل چی هستی؟
ریوند فکش را با حرص فشرد و زمزمه کرد:
- فقط سکوت کن!
روی زمین زانو زد و دانه‌ها را روی زمین ریخت. دانه‌های روغنی شامل آفتاب‌گردان و خردل با ارزن سفید بودند. پناه با دقت داشت کارهای ریوند را بررسی می‌کرد، تا حدودی فهمیده‌بود این‌ها برای چه هستند. اگر اشتباه نکرده‌بود، حرف‌های بوران را به خوبی در خاطر داشت که تکیه‌زده بر دیوار اتاقشان گفته‌بود: «برای اجرای جادوهای قوی، نباتات هر عنصر باید آن‌جا در کنار جادوگر، روی زمین یا درون دستش یا هرکجایی که به او نزدیک‌تر است، باشد. آن‌وقت می‌تواند بهتر بر جادو کنترل داشته باشد.»
پناه آب دهانش را به سختی قورت داد. درست بود؛ حتی بوران تأکید کرد که پناه باید همیشه لوبیا را که مرتبط‌ترین حبوب به عنصر آتش بود، همراه خود داشته‌باشد، اما یادش رفته‌بود! اصلاً انتظار نداشت اینجا درست کنار ریوند به کارش بیاید. البته آن‌که انتظار نداشت به این زودی در پارسه اهریمن دیگری ببیند هم بی‌تأثیر نبود!
ریوند دانه‌ها را روی زمین رها کرد و سریع گچ سفید را مجدد از جیب شلوارش بیرون آورد. روی زمین، درست جلوی پای راستش، چیزی کشید؛ دو مثلث روی هم نشسته و دو مثلث دیگر در کنارشان که در کل، چهارمثلث روی هم نشسته را نشان می‌داد. کارش که تمام شد، جلوی پای چپش چیز دیگری کشید: همان مثلث‌های چهارگانه با یک مثلث اضافه‌ی طولانی و کشیده‌تر در کنارشان. دوباره ایستاد و گچ را روی زمین انداخت. با استرس مجدد درون جیب‌های شلوار و لباس چرمی‌اش دنبال چیزی گشت، اما دنبال چه چیز بود؟ نیل‌رام که اصلاً از کار هایش سر در نمی‌آورد، خشم‌گین گفت:
- داری چی‌کار می‌کنی؟ دارن می‌رسن! خیرسرت یه کاری بکن!
درست می‌گفت. دیوها چیزی نمانده‌بود تا از دامنه‌ی کوه بالا بیایند و به آن‌ها برسند. ریوند نفس عمیقی کشید؛ یک‌بار، دوبار و بار سوم، چیزی که دنبالش بود از جیبش بیرون آمد. یک کلوچه‌ی نصفه و نیمه از سفر قبلی به شمال که درون لباسش جا مانده‌بود و یادش رفته‌بود لباس را بشوید. خدایش را شکر کرد. خوشحال، کلوچه را درون دهانش نهاد که نیل‌رام بهت‌زده به او خیره شد. شوخی می‌کرد؟ داشت وسط این بدبختی کلوچه می‌خورد؟ پناه اما چیز دیگری را به یاد آورد؛ طعم‌ها با جادو مرتبط بودند. بوران گفته‌بود، این را گفته‌بود که عناصر جادو هر کدام طعم خاص خود را دارند و برای عنصر آتش، تلخ بود. بنابراین با این اوصاف، اگر ریوند فلز بود یا شاید هم خاک، عنصر دوگانه، پس باید طعم گس یا شیرینی همراهش باشد. پناه نفس آسوده‌ای کشید، خدا را شکر که ریوند همراهشان آمده‌بود.
ریوند که تمام بدنش عرق کرده و گر گرفته‌بود، چرخید و دستش را روی دو‌شانه‌ی نیل‌رام نهاد، به چشم‌هایش خیره شد و نگران لب زد:
- هرگونه‌ که شد، فقط خوب ببین. آن‌موقع باور می‌کنی این‌جا کجاست و چرا باید جادو را یاد بگیری؟!
دستش را از روی شانه‌های لرزان نیل‌رام برداشت، به پناه نگاه انداخت و جدی گفت:
- می‌دانم نمی‌توانی آتش را درست کنترل کنی، اما به تو نیاز دارم. نمی‌توانم خوب ببینم، از پسش بر‌می‌آیی؟
پناه، وحشت‌زده، همان‌طور که فکش می‌لرزید سرش را به نشانه‌ی بله تکان داد. باید می‌توانست، باید. ریوند، راضی، تشکری کرد و رویش را به سمت دیوها برگرداند. نیل‌رام در بهت به سر می‌برد. این‌جا چه خبر بود؟
ریوند روی زمین زانو زد و سرش را پایین انداخت، چشم‌هایش را بست و افکارش را سر و سامان داد. «به سکوت فکر کن... به سکوت کوهستان، به آرامشی که داشت، به نور ماه... به زیبایی ستارگان.» در نهایت، کوه شروع به لرزیدن کرد. عنصر خاک بود؛ ریوند یک جادوگر با عناصر دوگانه بود. اگر در هرجایی جز کوهستان بودند، شاید اصلاً شانسی برای زنده‌ماندن نداشتند. اما او خاک را داشت؛ عنصر خاک چیزی بود که کل کوهستان از آن تشکیل شده‌بود.

 

[سادات.82]

کوه لرزید و دو دختر، به سختی تعادلشان را پشت ریوند حفظ کردند تا ه‌مچون دیو‌ها به لرزه نیفتند، اما واقعاً سخت بود. ریوند به شدت تحت فشار قرار داشت؛ این از صورت کبود شده‌اش کاملاً مشخص بود، با فشار بیش از حد که تک‌تک سلول‌هایش را درگیر کرده‌بود و انگار داشت یک وزنه‌ی هفتادکیلویی را بلند می‌کرد، به حرف آمد:
- پناه، به هُمای دورگه‌ات بگو یک حفاظ دورتان بیندازد. هم‌اکنون!
پناه،‌ دست‌هایش را باز کرده‌بود و تمام سعیش را می‌کرد تا به‌خاطر لرزش‌های شدید کوه نیفتد. با حرف ریوند، سریع به هما نگاه کرد. آشوما که حرف درون نگاه پناه را فهمید، هوهوکنان پلک زد و بعد، حصاری از جنس شیشه دور نیل‌رام، ریوند و پناه قرار گرفت. ریوند، راضی، نفس دیگری کشید و با خشم فریاد زد. انگار آن فریاد جان دیگری به او داد؛ ناگهان سنگ‌های ریز و درشت، تکان بیشتری خوردند و به هوا برخاستند.
دیو‌ها دیگر رسیده‌بودند، درست در پنج‌قدمی آن سه‌نفر بودند. دیو اول، یک دیو درشت‌هیکل با یال‌های سفیدِ بلند بود که نعره‌کشان به طرف ریوند دوید. آن دندان‌های زردش به خوبی در ذهن وحشت‌زده‌ی نیل‌رام و پناه حک شدند. خوش‌بختانه ریوند سریع واکنش نشان داد، با دست‌هایش کاملاً ماهرانه‌ روی زمین اشکالی عجیب درست روی مثلث‌ها کشید. یک‌هو سنگ‌هایی که در هوا معلق بودند به سمت دیو پرتاب شدند؛ آن‌قدر سریع و کوبنده که دیو نعره‌کشان میان سنگ‌ها سقوط کرد، زیرا زخم‌هایش حسابی کارساز بودند. آن سه دیو، تنها یک‌قدم عقب رفتند، انگار اندکی از ریوند و جادویش ترسیدند. پناه به سختی داشت از درون آن گوی شیشه‌ای محافظ، آتش روشن می‌کرد تا اگر کمک از سوی شهر آمد، آن‌ها را راحت پیدا کنند، اما نیل‌رام ماتش برده‌بود. در سکوت با چهره‌ای حیران فقط تماشا می‌کرد، درست همان‌طور که ریوند از او خواسته‌بود. ریوند دستش را لحظه‌ای از روی زمین برداشت و عرق پیشانی‌اش را خشک کرد، چشم‌هایش دیگر داشتند می‌سوختند؛ امروز زیاد نخوابیده‌بود و این اصلاً به نفعشان نبود. دیو دیگری که نسبتاً کوتاه‌تر از قبلی بود، محتاط جلوتر آمد. به خوبی متوجه لرزش خفیف سنگ‌ها شد، انگار فهمید که دیگر ریوند زیاد انرژی ندارد، وگرنه الان حدأقل دونفرشان مرده‌بودند! پس پوزخند زد. با صدایی زمخت و بسیار ترسناک، با آن چشم‌های زرد بی‌ریختش، خیره به ریوند به حرف آمد:
- او انرژی ندارد، حمله کنید!
با این حرف، هر سه دیو با نعره و شادی به طرفشان هجوم آوردند. ریوند، وحشت‌زده دست‌هایش را بیشتر به زمین فشرد و تمام نیرویش را به زمین منتقل کرد، آن‌قدری که کوه زیر پایشان لرزید. تمام سعیش را کرد تا تعادل آن‌ها را به‌هم بزند، اما ذره‌ای نترسیدند و منصرف نشدند. دیوی که حرف زد، زودتر به حصار شیشه‌ای رسید. مشتش را محکم به حصار کوبید. همه منتظر بودند با آن شدت ضربه، حصار فرو بریزد، این از چهره‌ی بی‌رنگ ریوند مشخص بود؛ اما واقعاً شانس آوردند که آشُوما قوی بود و حصار نشکست. دو دیو دیگر نیز رسیدند و با تمام قوا مشت‌های بزرگ و قوی‌شان را به حصار می‌کوبیدند و مشتاقانه منتظر بودند تا حصار بشکند. طعم لذیذ گوشت انسان از الان زیر دندان‌هایشان پیچیده‌بود. ریوند به سرفه افتاد؛ فایده نداشت، انرژی‌اش داشت لحظه به لحظه تحلیل می‌رفت. جادو... نه، جادو محدودیت نداشت، اما جسم و روح خسته‌ی ریوند محدودیت داشت. ریوند خسته بود و این خیلی بد به نظر می‌رسید. نیل‌رام بهت‌زده کنار ریوند زانو زد، دستش را روی شانه‌اش نهاد و وحشت‌زده پرسید:
- چت شده؟ چرا کاری نمی‌کنی؟!
ریوند بی‌جان روی دو زانویش بر زمین فرود آمد، ناامید نگاهش را چرخاند و به نیل‌رامِ ترسیده چشم دوخت. انرژی‌اش به کل تحلیل رفته‌بود. لب زد:
- به اندازه‌ی کافی حالم خوب نیست. خسته‌ام و بدنم قدرتی ندارد... من... دیگر نمی‌توانم... ‌‌.
نیل‌رام، بهت‌زده، با دهانی بازمانده به حال زار ریوند خیره ماند. چه می‌گفت؟ داشت چه چرت و پرتی بلغور می‌کرد؟! تنها امیدشان در این جهنم او بود و اکنون می‌گفت نمی‌تواند؟ غلط می‌کرد! جیغ کشید و وحشت‌زده به حرف آمد:
- این بود جادویی که ازش حرف می‌زدی؟ تو جادوگری، یه غلطی بکن! باورم نمی‌شه قراره توی سرزمین جادو، بدون جادو بمیریم!
ریوند، ناامید چشم‌هایش را بست و سرش را پایین انداخت. صدای نعره‌ی دیو‌ها آن‌قدر بلند بود که فریاد نیل‌رام در آن هیاهو گم میشد. به خوبی میشد عطش بسیار دیوها را دید، می‌خواستند سریع‌تر حصار را بشکنند و آن‌ها را تکه و پاره کنند. یکی از دیوها، چند قدم عقب رفت و آن‌ها را بررسی کرد. پناه، وحشت‌زده حرکت مشکوک دیو را به ریوند اطلاع داد و ریوند آه عمیقی کشید، غم‌گین گفت که آن ها قطعاً می‌توانند فکر کنند و قرار است با تمام توان بدوند و شیشه را بشکنند. دیو سم‌هایش را روی زمین کشید و بعد، همچون یک اسب وحشی، همان‌طور که از دماغ بزرگش بخار بیرون می‌آمد به سمتشان دوید. هر سه چشم‌هایشان را از ترس بستند، دیگر کارشان تمام بود! نیل‌رام جیغ کشید و پشت ریوند قایم شد. ریوند دندان‌هایش را محکم فشرد و پناه، رویش را به سمت دیگر چرخاند. در انتظار مرگ، صدایی آشنا به گوش‌هایشان رسید. بی‌کران! نیل‌رام با شادی شانه‌های ریوند را رها کرد و ایستاد، سرش را بالا گرفت و به آسمان نگاه کرد. بی‌کران در بالای سرشان بال میزد و بعد، درست در پشت سر دیوها، مهیار و رامین نمایان شدند. با آن‌پیمایی آمده‌بودند! اما چطور؟ طولی نکشید که پشت سر پناه، شخص دیگری ظاهر شد؛ آرتان!
پناه وحشت‌زده به آرتان خیره ماند، دست‌هایش می‌لرزیدند و لبخند آرتان باعث شد استرسش کم شود. آرتان با اقتدار جلو آمد، شاید هم به نظر پناه این‌طوری دیده‌میشد. گوی محافظ را لمس کرد و بعد سپر فروریخت. آشوما به خوبی می‌دانست آن‌ها حامی هستند، درک می‌کرد، این را از احساس آرامشی که در پناه شکل گرفته بود می‌فهمید. آرتان، خون‌سرد دست‌های لرزان پناه را گرفت و زمزمه کرد:
- آرام باش... آتشی که برپا کرده‌بودی کمک کرد تا شما را پیدا کنیم. بسیار خوب عمل کردی.
پناه آب دهانش را به سختی قورت داد و سرش را بالا و پایین کرد. ضربان قلبش به شدت تند میزد؛ آیا از استرس بود؟ یا شاید به‌خاطر آن‌که آرتانِ جذاب، دست‌هایش را گرفته بود؟ ریوند با دیدن دوست‌هایش، رامین و مهیار که خیلی راحت با عناصر آب و آتش آن دیوها را سوزاندند و خفه کردند، آسوده نفس عمیقی کشید. آرتان جلوتر آمد، زیر بغل ریوند را گرفت و او را با قدرت بدنی بسیارش بلند کرد. ریوند که به سختی روی پاهایش ایستاد و به آرتان تکیه داد، مهیار کارش با دیو کوچک‌تر تمام شد و به طرفش آمد. دست‌هایش را برهم زد تا کثیفی خون و خاک فرضی را بتکاند و با خستگی گفت:
- پسر، باورم نمی‌شد چهار دیو سپید در اینجا باشند! با چه جرأتی این‌جا پیدایشان شده‌است؟
ریوند نالان سرفه کرد، حالش اصلاً خوب نبود. همان‌طور که نیم‌نگاهی به نیل‌رام میخکوب‌شده می‌انداخت که میان دوست‌هایش ایستاده‌بود و چیزی نمی‌گفت، پاسخ داد:
- یک کَمَک... قرار است این‌جا باشد.
رامین که به شدت بوی سوختگی می‌داد، جلوتر آمد و از روی جسدِ دیو جزغاله‌شده عبور کرد. خون‌سرد گفت:
- نگران آن نباش، به سرای جادوگر اطلاع دادیم؛ بیست جادوگر را برای گرفتن آن فرستادند. الان کل شوش و یزت آماده‌اند تا ببینند کَمَک کجا پیدایش می‌شود.
ریوند، راضی سرش را تکان داد که سرفه‌ی دیگری کرد. آرتان نگران لب زد:
- حالت اصلاً خوب نیست.
ریوند به سختی روی پاهایش ایستاد و خیره به نیل‌رام لب زد:
- امروز استراحت کمی داشته‌ام.
آرتان نگاهی به افراد حاضر انداخت. اگر می‌خواست همه را با خود ببرد اصلاً نمی‌توانست دوام بیاورد. نیم‌نگاهی به مهیار انداخت و وقتی مهیار سرش را به نشانه‌ی توافق تکان داد، سریع گفت:
- اول ریوند را می‌برم و بعد باز می‌گردم. منتظرم بمانید.
سپس ناپدید شد و اصلاً صبر نکرد تا بقیه نظر بدهند. مهیار، به شدت آرام و خون‌سرد به طرف یک سنگ رفت و روی آن نشست، دست‌هایش را تکیه‌گاه بدنش کرد و به آسمانِ پرستاره خیره شد. رامین نیز روی زمین نشست و پایش را ستون دستش کرد. پناه با دیدن آسودگی آن دونفر، نفسش را بالاخره بیرون داد و همان‌جا کنار آشوما نشست تا آرام‌تر شود. نیل‌رام ولی اصلاً نمی‌دانست چه شده‌بود. یعنی چه، چطور می‌توانستند آن‌قدر راحت برخورد کنند وقتی جنازه‌ی آن دیو‌های ترسناک کنارشان افتاده‌بود و بوی گند خون و سوختگی فضا را پر کرده‌بود؟ خشم‌گین، جلوی مهیار فریاد زد:
- چتونه؟ الان چرا اینجا نشستین؟ این بوی مزخرف و جسدهای تکه و پاره رو نمی‌بینین؟!
مهیار نیم‌نگاهی به دخترک خشم‌گین انداخت و باز هم خون‌سرد گفت:
- چرا می‌بینیم، کور نیستیم. باید صبر کنیم تا آرتان بازگردد؛ البته اگر می‌توانی خودت برو. کسی مانعت نمی‌شود.
سپس دوباره نگاهش را به آسمان داد و به نیل‌رام محل نکرد. پناه، خسته از جیغ‌های نیل‌رام، به حرف آمد:
- آروم باش نیل‌رام. عنصر جادوی اونا آب و آتشه، نمی‌تونن آن‌پیمایی کنن. فقط آرتان و ریوند می‌تونن.
نیل‌رام پوزخند زد و با حرص آن‌طرف‌تر، دورتر از بقیه روی زمین نشست. سنگی به دست گرفت و آن را به دوردست پرتاب کرد و تنها یک‌کلمه گفت:
- جادوتون بخوره تو سرتون!

 

[سادات.82]

فصل بیست و سه

شه‌بانو، شال مخملی‌اش را روی موهایش درست کرد و همان‌طور که به آینه چشم دوخته‌بود تا ابروهایش را منظم کند، گفت:
- به‌خاطر آسیب‌دیدگی ریوند، امروز و فردا را نزد من می‌مانید. نکات جادو را من به شما آموزش می‌دهم و البته که آموزش‌هایتان نباید تحت‌تأثیر آسیب ریوند قرار بگیرد.
وقتی مطمئن شد آخرین تار موی ابرویش در ردیف خود قرار گرفته‌است، از آینه دل کند و چرخید. دو دختر نگران، پشت سرش روی صندلی‌های سنتی چوبی نشسته و به چای‌های روی میز روبه‌رویشان خیره بودند. شه‌بانو جلوتر رفت و روی صندلی جلوی پناه نشست، به صندلی تکیه داد و خیلی ریلکس چایَش را از درون سینی چوبی برداشت. لیوان سفالی خیلی بوی خوبی داشت، همچون خاک باران‌خورده می‌مانست.
آن را فوت کرد و خنثی پرسید:
- مشکل چیست؟
نیل‌رام آب دهانش را قورت داد و اولین نفر به حرف آمد. سرش را بالا گرفت و خیره به شه‌بانو، با لحنی کاملا شاکی پرسید:
- چرا ریوند نتونست حریف اونا بشه؟ مگه جادوگر نیست؟
شه‌بانو هومی زیر لب گفت و دوباره چایَش را فوت کرد. کمی فنجان را پایین‌تر گرفت و زمزمه کرد:
- چیز‌هایی است که شما نمی‌دانید و به نظر من، لزومی ندارد بدانید.
سرش را بالا آورد و به نیل‌رام نگاه کرد. دخترک داشت از حرص لب‌هایش را گاز می‌گرفت، اما در هر حال شه‌بانو پاسخ داد:
- اما باید بدانی که جادوگران سه‌نوع هستند. یکی آن‌ها که خود دو عنصر جادویی دارند و جنگجو هستند؛ همان جادوگران محافظ پارسه. نوع دوم جادوگرانی هستند که توانایی کنترل دو عنصر را دارند، اما دو عنصر مادرزادی ندارند. پس... .
شالش را کنار زد و گوشواره‌های براق و آویزانش نمایان شدند، نقره بودند که طرحی از گل رز درونشان کشیده شده‌بود و برق می‌زدند. کاملاً خون‌سرد گفت:
- پس از رابط برای عنصر دوم استفاده می‌کنند و من نیز از نوع دوم هستم. این گوشواره‌های نقره‌ای، به من برای استفاده از جادویی که درونشان محفوظ شده‌است کمک می‌کنند و این‌چنین، من دو عنصر فلز و چوب را در اختیار دارم.
پناه که کاملا متوجه حرف‌های شه‌بانو شده بود، سرش را تکان داد و جرعه‌ای از چای بابونه‌اش را نوشید. شه‌بانو از قصد برایشان چای بابونه آورده‌بود تا کمی آرام شوند، زیرا ترس زیادی را تحمل کرده‌بودند. آن سردی هوا نیز به خودیِ خود باعث ضعیف شدن بدن‌هایشان شده‌بود.
نیل‌رام که منتظر شنیدن ‌ادامه‌ی حرف شه‌بانو بود، پرسید:
- انگار کار طاق جادو هست، درسته؟ اون عنصر چوب رو توی این گوشواره‌ها گذاشته؟
شه‌بانو اصلاً انتظار نداشت نیل‌رام همچین حدسی بزند و اصلاً هم انتظار نداشت ریوند او را برای دیدار با طاق جادو برده‌باشد، اما در هر حال سرش را به نشانه‌ی بله تکان داد و گفت:
- بله، درست است، و نوع سوم جادوگران محقق هستند که برای نبرد آموزش ندیده‌اند و تنها ترجیحشان تحقیق روی توانایی‌های جادو است. قصد من اصلاً بی‌ارزش جلوه دادن کارشان نیست، خیلی از کارایی‌های جادو را ما به لطف آن‌ها می‌دانیم.
جرعه‌ای دیگر از چای بابونه را نوشید و ادامه داد:
- خب، ریوند محقق است، اما هنرهای رزمی را آموزش دیده‌است و می‌داند چطور باید بجنگد، وگرنه امشب هرگز زنده نمی‌ماندید.
پناه و نیل‌رام هر دو نفسشان را حبس کردند. شه‌بانو که اصلاً متوجه ترس آن‌ها نبود، خون‌سرد جرعه‌ای دیگر نوشید و پایش را روی پای دیگرش انداخت. راحت و آزاد گفت:
- ریوند قبلاً به اجبار مادرمان آموزش دیده‌است. او جنگجو بود، اما... .
شه‌بانو انگار تازه به خودش آمد. یادش رفته‌بود نباید در مورد گذشته حرف بزند و نباید چیزی را بازگو کند؛ به ریوند قول داده‌بود! سریع حرفش را خورد و به بخاری که از روی چای بلند میشد، نگاه کرد. نیل‌رام سریع خودش را جلوتر کشید و کنجکاو، خیره به موهای بیرون‌زده‌ی شه‌بانو پرسید:
- اما چی؟
شه‌بانو سرفه‌ای کرد. دیگر نباید چیزی می‌گفت. سعی کرد خون‌سرد باشد، اما استرس در لحنش هویدا بود.
- هیچ‌چیز. به هرحال، ریوند آسیب دیده‌است و خوش‌بختانه جدی نیست، اما ضعف بدنی شدید و تحلیل انرژی جادویش، باعث شده‌است طبیب او را امشب در طبابت‌خانه نگه‌دارد؛ بنابراین نکاتی را باید به شما بگویم. البته زیاد لازم به دانستن نیست، اما به دلیل شرایط به‌هم ریخته و عجیب پارسه و پیدا شدن گاه و بی‌گاه دیوهای سپید، بهتر است چیزهایی را در مدتی که اینجا اقامت دارید بدانید.

 

[سادات.82]

پناه سرش را به نشانه‌ی توافق تکان داد و در صلح آماده‌ی یادگیری بود، اما نیل‌رام با اخم به شه‌بانو خیره ماند و در ذهنش درحال چیدن کلمات مسلحانه بود. چرا ادامه‌ی حرفش را خورد؟ چه چیز را پنهان کرده‌بود؟ شه‌بانو به خوبی سنگینی نگاه نیل‌رام را احساس کرد، اما به روی خود نیاورد. فنجان چای را روی میز نهاد و به طرف اتاقش در آن‌طرف عمارت قدم برداشت. صدای قدم‌هایش در سکوت خانه طنین‌انداز شدند.
عمارتش زیبا و کوچک بود؛ یک سالن ورودی متوسط که یک فرش ایرانیِ قرمز میانش پهن شده بود، با یک مطبخ در سمت چپ و یک اتاق کوچک کنارش. آن‌چنان زرق و برق خاصی نداشت. البته که کل سالن پر از پارچه و میزهای طراحیِ لباس بود، انگار شه‌بانو علاقه‌ی خاصی به دوخت و دوز لباس داشت. حتی با آن‌که می‌دانست مهمان دارد هم سعی نکرده‌بود آن ریخت‌وپاش خانه را سروسامان بدهد.
از روی یک پارچه‌ی آبیِ مخمل گذشت و دوباره روی صندلی‌اش نشست که صندلی کمی صدا داد. کاغذی زردرنگ را جلوی دو دختر نهاد و دوباره فنجان چایش را برداشت. جرعه‌ای دیگر هورت کشید و با آرامش گفت:
- این جدولِ جادوست. جادو با این ترکیب کار می‌کند، بنابراین باید این را حتماً حفظ کنید.
نیل‌رام پوفی کشید و پوزخندزنان به مبل تکیه داد. دست‌هایش را در سی*ن*ه گره زد و پاهایش را روی هم چرخاند. با کنایه گفت:
- ازمون انتظار داری یه جدول مزخرف رو به‌خاطر جادوی مزخرف‌ترش حفظ کنیم؟ که چی بشه، اسیر جادوتون بشیم؟ هرچند که هیچیش واقعی نیست. به نظرم شماها دیوونه‌این.
شه‌بانو، خنثی به نیل‌رام خیره ماند، انگار دیگر به این چرت و پرت‌گویی‌های وی عادت کرده بود. منتها درک نمی‌کرد چرا آن‌قدر برای قبول جادو مقاومت می‌کرد، هدفش چه بود؟ با این مقاومت‌ها می‌خواست چه چیز را ثابت کند؟ پناه، علی‌رغم میل نیل‌رام، راضی از آموزش خم شد و برگه را از روی میز برداشت؛ کاغذی زرد رنگ که حضورش در پارسه کاملا طبیعی بود. اما برایش سوال پیش آمد، چرا از کاغذهای سفید و با کیفیت آینده استفاده نمی‌کنند؟ مگر نمی‌توانند به این‌جا بیاورند؟
سرش را خم کرد و با دقت، مشغول بلند خواندن متون جدول جادو شد. صدایش در کل خانه پیچید و آوای خوبی را ایجاد کرد.
«جدول جادو:
جادوآموز ایرانی، لطفاً تمام ترکیبات جادو را در تمام عناصر حفظ فرمایید تا در هنگام مواجهه با خطر، دچار مشکل نشوید.
آب | طعم: شور، صفات بشری: متانت، نشانه‌ی آسمانی: باران، نباتات: ارزن سفید، حیوان جادو: آشوزوشت، نت موسیقی: دو، اعضای بدن: کلیه.
آتش | طعم: تلخ، صفات بشری: نظم، نشانه‌ی آسمانی: زلزله، نباتات: لوبیا، حیوان جادو: ققنوس، نوت موسیقی: رِ، اعضای بدن: ریه.
چوب | طعم: ترش، صفات بشری: علم، نشانه‌ی آسمانی: گرما، نباتات: گندم، حیوان جادو: سیمرغ، نت موسیقی: می، اعضای بدن: طحال.
فلز | طعم: گس، صفات بشری: سازگاری، نشانه‌ی آسمانی: سرما، نباتات: دانه روغنی، حیوان جادو: لاماسو، نت موسیقی: فا، اعضای بدن: جگر.
خاک| طعم: شیرین، صفات بشری: قداست، نشانه‌ی آسمانی: باد، نباتات: ارزن سفید، حیوان جادو: آنزو، نت موسیقی: سُل، اعضای بدن: قلب.
باور | طعم: ترکیبی، صفات بشری: تنفر، نشانه‌ی آسمانی: صاعقه، نباتات: پسته، حیوان جادو: شیردال، نت موسیقی: لا، اعضای بدن: مغز.
توجه: الزامی است که طعم نمادین هر عنصر، در هنگام اجرای جادو حضور داشته‌باشد.
توجه: نشانه‌های آسمانی عناصر خطرناکند، لطفاً در صورت مشاهده به سرای جادوگران اطلاع دهید.»
پناه با خواندن آخرین خط آن کاغذ قدیمی‌مانند، نفس عمیقی کشید و با چشم‌های گیج و قلمبه‌اش به شه‌بانو که همچنان خون‌سرد بود، خیره شد. حفظ کردن این برگه حدأقل شش ماه زمان می‌برد! با بهت گفت:
- هیچی ازش متوجه نشدم!
شه‌بانو اوهومی گفت و جرعه‌ای دیگر از چایَش را هورت کشید. نیل‌رام که تمام مدت صدای پناه در گوشش همچون ناقوس زنگ میزد و همه‌چیز را با دقت بررسی کرده‌بود، عصبانی از روی مبل برخاست و فریاد زد:
- اون چای کوفتیت رو بنداز اون‌طرف! این‌طوری آموزش میدی؟ ریوند اگر بود، حدأقل مثل تو مسخره‌بازی درنمی‌آورد!
شه‌بانو خنده‌ای کرد، سرش پایین بود و فقط من برق لذت درون چشم‌هایش را دیدم. داشت از اذیت کردن نیل‌رام لذت می‌برد و اکنون که فهمیده‌بود چه چیزی روی اعصابش راه می‌رود، شاید اصلاً خبر خوبی برای نیل‌رام نبود.
دماغش را بالا کشید و سرش را بالا گرفت. با یک لبخند مصلحتی به نیل‌رام چشم دوخت و لب گشود:
- مگر تو نگفتی جادو واقعی نیست؟ چرا منتظر توضیح من هستی؟
نیل‌رام لب‌هایش را از سر حرص گزید، با خشم روی مبل نشست و سریع پاسخ داد:
- به جهنم، نگو، برام مهم نیست! فقط این هورت کشیدن‌هات بیش از حد رو مخم راه میره!
شه‌بانو شانه‌اش را بی‌خیال بالا انداخت و کاملاً حق به جانب گفت:
- می‌توانی به اتاق‌خواب من بروی و بخوابی. کسی تو را مجبور نکرده است اینجا بنشینی و ما را برانداز کنی!
نیل‌رام خیره به نگاه بُرنده‌ی شه‌بانو، انگار که از درون آتش گرفت. در آستانه‌ی یک دعوای زنانه بودند که پناه به حرف آمد و مانع این جنگ عظیم شد:
- خب، شه‌بانو، بی‌صبرانه منتظرم تا توضیحاتت رو بشنوم. لازمه چیزی یادداشت کنم، یا می‌تونم این برگه رو پیش خودم نگه‌دارم؟
شه‌بانو نفس عمیقی کشید و چشم‌هایش را بست. با یک مکث زمزمه کرد:
- می‌توانی آن را نزد خودت نگه‌داری.

 

[سادات.82]

به ریوند قول داده‌بود به هردویشان یاد بدهد، نباید زیر قولش میزد. این دخترک نیل‌رام واقعاً اخلاق گند و غیرقابل تحملی داشت. اگر دست او بود به حتم درسی به آن دخترک می‌داد که تا عمر داشت فراموشش نشود، اما آن‌ها مهمانان ریوند بودند، پس او حقی در این‌باره نداشت. چشم‌هایش را گشود و بدون آن‌که به نیل‌رام نگاهی بیندازد، گفت:
- توضیح جدول جادو، ساده است. تمام عناصر در پارسه، نوع نوشتار، طعم، صفت بشری، نشانه‌ی آسمانی، نباتات، حیوان جادویی، نُت موسیقی و اعضای بدن مخصوص خودشان را دارند که در اجرای بهتر و کنترل دقیق‌تر جادو، به شدت به جادوگرشان کمک می‌کنند. فعلاً برای سادگی در آموزش، باید عنصر خودت را حفظ کنی. به طور مثال، پناه، تو عنصر آتش را داری، بنابراین طعم تلخی را باید با خودت همیشه به همراه داشته‌باشی.
پناه، متفکر دستش را به زیر چانه زد و زمزمه کرد:
- مثلاً میوه رو شامل میشه؟ چی می‌تونم بردارم؟
شه‌بانو سرش را به نشانه تایید تکان داد و متفکر گفت:
- به طور مثال می‌توانی زیتون را همراه خودت داشته‌باشی، به نظر می‌آید که کارآمد باشد. البته زیتون خیلی کمیاب است، باید آن را از شهرهای غربی پارسه بیابی.
پناه، گیج سرش را خم کرد و نگران پرسید:
- چطوری پیداش کنم؟ چیز دیگه‌ای نیست؟
شه‌بانو خونسرد جرعه‌ای دیگر از چایَش را نوشید و این‌بار سعی کرد صدای هورتش بلندتر باشد. به خوبی کلافگی و خشم زیاد نیل‌رام را احساس کرد و از آن نهایت لذت را برد، پس از آن پاسخ داد:
- قهوه هست، اما آن از زیتون کمیاب‌تر است. اما نگران نباش، ریوند می‌تواند آن را برایت پیدا کند. او را دست کم نگیر. بسیارخب، چیزهای مهم دیگر برای تو که تازه‌کار هستی، نباتات و صفات بشری و حیوان جادویی است. حیوان جادویت باید ققنوس باشد، اما از آن‌جایی که تو قرار نیست جادوگر باشی و تنها باید جادو را باور کنی، همان هُماآشوزوشت برایت مناسب است. صفات بشریت شامل نظم است که باید حتماً در کارهایت نظم داشته‌باشی تا جادو با تو ارتباط بیشتری بگیرد. در آخر نیز، نباتات عنصرت که لوبیا است باید همیشه همراهت باشد، همیشه، پناه!
پناه سرش را به نشانه‌ی فهمیدن تکان داد، انگار به خوبی متوجه حرف‌های شه‌بانو شده‌بود. نگاه دیگری به جدول جادو انداخت و نفس عمیقی کشید. اکنون با توضیحات شه‌بانو، آن جدول پربار کمتر برایش گیج‌کننده به نظر می‌آمد، اما ناگهان کنجکاوی شدیداً قلقلکش داد. نگاهی به نیل‌رام انداخت و مردد زمزمه کرد:
- نمی‌خوای بدونی جادوت چیه؟
نیل‌رام نیم‌نگاهی به پناه انداخت. خون‌سرد و خنثی نُچی زیرلب گفت، اما برقِ نگاهش از چشم‌های تیزبین شه‌بانو پنهان نماند. شه‌بانو از جایش برخاست و پوزخند زد. با تمسخر، خیره به نیل‌رام گفت:
- متأسفانه ریوند به من تأکید کرد که جادویت را کشف کنم، بنابراین راهی جز همراهی با من نداری!
نیل‌رام ابرویش را از سر تعجب بالا انداخت، واقعاً ریوند تاکید کرده بود؟ اما تنها من و شه‌بانو می‌دانستیم که ریوند این حرف را نزده‌بود و شه‌بانو از عمد، می‌خواست نیل‌رام را آزار بدهد! شه‌بانو با هدف خاصی به سمت آشپزخانه قدم برداشت. صدای قدم‌هایش برای نیل‌رام هم‌چون ناقوس مرگ می‌مانست.
هنگامی که بدنش از دیدرس آن‌ها خارج شد، لیوانی سفالی از مطبخ برداشت و آن را به کمک کوزه‌ی سفالی که آبِ شیرین داخلش بود، پر از آب کرد. با پوزخندی بر لب و ذوقی که ضربان قلبش را بالا برده‌بود به سالن بازگشت و سعی کرد خون‌سرد باشد. دختر ها، با بازگشت شه‌بانو، حواسشان را به او دادند. با رسیدنش به رو‌به‌روی صندلی پناه، کاملا عادی نگاهش را به نیل‌رام داد و گفت:
- تو مجبوری که بدانی جادویت چیست. در غیر آن‌صورت در پارسه خواهی مرد، زیرا همیشه ریوند نمی‌تواند همراهت باشد.
نیل‌رام، کلافه پلک زد و خواست پاسخ شه‌بانو را آن‌طور که لایقش است بدهد، اما در یک لحظه، شه‌بانو لیوان آب را به سوی صورت نیل‌رام پاشید. آن‌قدر ناگهانی این‌کار را کرد که نیل‌رام تنها توانست دستش را بالا بیاورد و جلوی صورتش بگیرد، حتی نتوانست جیغ بکشد، زیرا نفس در سی*ن*ه‌اش گره شد.
جیغ پناه بلند به گوش رسید و بعد از آن، سکوتی سنگین و طولانی در عمارت کوچک و به‌هم ریخته‌ی شه‌بانو حاکم شد. پناه بهت‌زده به هر دویشان نگاه می‌کرد. این چه کاری بود؟ اما شه‌بانو، کاملاً خون‌سرد، همچنان مقتدر ایستاده‌بود.
دودقیقه بعد، وقتی نیل‌رام از بهت این‌کارِ عجیب و مسخره‌ی شه‌بانو بیرون آمد، دستش را پایین انداخت تا هر کلمه‌ای که بر زبانش جاری می‌شد را روانه‌ی آن دخترک بی‌تربیت کند، اما نگاه خندان پناه و برق افتخارآمیز چشم‌های شه‌بانو را که دید، تردید کرد. این چه وضعی بود؟ چرا این‌قدر خوشحال بودند؟ از کی تا حالا بی‌رحمی، مسخره‌کردن دیگران و آزار دادنِ بقیه خوب و لذت‌بخش بود که شه‌بانو و پناه از انجام آن خوشحال می‌شدند و به خود افتخار می‌کردند؟
بغض به گلویش چنگ انداخت. دوباره تمسخر، دوباره... ناخواسته به گذشته سفر کرد؛ به روزهایی که در مدرسه فرقی نداشت در کدام مقطع بود، همیشه مورد تمسخر دیگران قرار می‌گرفت. چرا؟ هرگز نفهمید. شاید چون در گذشته نجیب و مهربان بود، همیشه ساکت گوشه‌ای از کلاس می‌نشست و سرش توی کار خودش بود. حقیقتاً، یک شخص ساکت و بی‌زبان، هدف خوبی برای آزار و اذیت بچه‌های شر و شور کلاس است.
اما بعد از کلاس نهم، به خودش قول داده‌بود؛ قول داده‌بود که هرگز نگذارد کسی اذیتش کند، کسی مسخره‌اش کند و کسی به خودش اجازه بدهد او را بازی بدهد. از کلاس دهم هرگز دیگر آن نیل‌رام سابق نشد. سکوتش ماند، اما آرامشش رفت، رفتارش تغییر کرده بود. این را به خودش قول داد تا اگر کسی آزارش داد، او نیز همان کار را بکند، با هرکسی مثل خودش... و شاید دعواهای گاه و بی‌گاهش در مدرسه، باعث دعواهای بیشتری در خانه شده‌بود. افسردگی کم‌کم می‌آمد، هرگز ناگهان پیدایش نمی‌شد.
شه‌بانو آماده بود تا نیل‌رام جیغ و داد کند، فریاد بزند، اما سکوت سنگینش و آن نگاهی که ذره‌ای احساس درونِ آن نبود، او را وادار کرد تا اولین نفر به حرف بیاید. صدایش در خانه پیچید و سکوت سنگین عمارت را شکست.
- متوجه نشده‌ای که چه شد؟
پناه منتظر به نیل‌رام خیره ماند. چرا آن‌قدر یک‌هو غم‌گین شد؟ چرا خوشحال نیست؟ نیل‌رام به خود آمد. آهی از اعماق دلش کشید و خیره به میز رو‌به‌روی مبل، لب زد:
- چی شد؟ توی صورتم آب ریختی. بی‌احترامی کردی و می‌خندی. چی رو نفهمیدم؟
سرش را با تحقیر چرخاند و به پناه نگاه کرد، دهان دوستش باز مانده‌بود. چرا اصل مطلب را نمی‌گرفت؟ نیل‌رام با اندوه بسیار لب زد:
- تو هم مثل اونا شدی؟ دعواهایی که داشتیم قبلاً هم بینمون پیش اومده‌بود، اما باورم نمی‌شه به‌خاطر جادوشون من رو فروختی و رفتی طرف اونا، عوض این‌که ازم دفاع کنی... .
بغض شدیدی به گلویش چنگ انداخت، انگار عنکبوت درون گلویش گیر کرده بود. صدای لرزانش در عمارت طنین اندوه‌گینی انداخت.
- عوضش با اون به من خندیدی... .