موضوع نویسنده
- Oct
- 3,419
- 12,321
- مدال‌ها
- 4
جلو رفتیم و از توی راهرو بیرون اومدیم. نگاهم به آروین افتاد. در حالی که دست‌هاش رو توی جیب شلوارش فرو کرده بود، به آرومی با ماهان صحبت می‌کرد.
نگاهش کردم. حالا که از نزدیک و بدون فاصله می‌دیدمش، متوجه احساس دلتنگی شدیدی که داشتم شدم. نگاهم به رد سفید رنگی که توی ابروی سمت چپش افتاده بود، خورد. ابروش شکسته بود و در کنار ته ریشی که داشت، چهره‌ی خشک و با ابهتی بهش داده بود.
با شنیدن صدای پای ما، هر دو ساکت شدن و نگاهمون کردن. کیمیا دستش رو روی کمرم گذاشت و کمی به جلو هولم داد.
کیمیا: پیدا شد.
به آروین نگاه کردم. توی چشم‌هام نگاه می‌کرد و نگاهش ذره‌ای تکون نمی‌خورد. آب دهنم رو به آرومی قورت دادم.
- سلام.
سرش رو تکون داد و برای یک هزارم ثانیه، حس کردم بعد از سال‌ها محروم بودن از لبخندش، بالاخره ردی از اون رو روی صورتش دیدم؛ هرچند اونقدر محو و سریع بود که حتی نمی‌تونستم مطمئن باشم!
آروین: سلام.
سرم رو پایین انداختم.
- خوشحالم که سالم برگشتید!
صدای بمش، توی گوشم پیچید:
آروین: ممنونم که توی این مدت تمام تلاشتون رو کردید! کیمیا بهم گفت که هر روز حداقل دوازده ساعت رو اینجا بودین!
سرم رو بالا آوردم و نگاهش کردم. نگاهش با تمام این سال‌ها فرق می‌کرد! انگار نور و گرمای خورشید، از توی تَرَک یخ چشم‌هاش، به بیرون می‌تابید!
- وظیفه‌م رو انجام دادم آلفا!
صدای بی‌سیم ماهان، باعث شد ساکت بمونیم.
زن: قربان! ورودی‌های جدید اینجا هستند.
به آروین نگاه کرد. با تکون خوردن سر آروین به معنی اجازه دادن، بی‌سیم رو به دهنش نزدیک کرد و با فشار دادن دکمه‌ی کنار اون، صدای خش‌خش قطع شد.
ماهان: توی راه هستم!
بی‌سیم رو از صورتش فاصله داد و خاموش کرد.
ماهان: من میرم قربان!
آروین سرش رو تکون داد.
آروین: توی دفتر می‌بینمت.
با خداحافظی و دور شدن ماهان، کیمیا هم اعلام کرد که باید به بیمارهاش رسیدگی کنه و از سالن خارج شد.
نگاهش کردم. حالا که از نزدیک و بدون فاصله می‌دیدمش، متوجه احساس دلتنگی شدیدی که داشتم شدم. نگاهم به رد سفید رنگی که توی ابروی سمت چپش افتاده بود، خورد. ابروش شکسته بود و در کنار ته ریشی که داشت، چهره‌ی خشک و با ابهتی بهش داده بود.
با شنیدن صدای پای ما، هر دو ساکت شدن و نگاهمون کردن. کیمیا دستش رو روی کمرم گذاشت و کمی به جلو هولم داد.
کیمیا: پیدا شد.
به آروین نگاه کردم. توی چشم‌هام نگاه می‌کرد و نگاهش ذره‌ای تکون نمی‌خورد. آب دهنم رو به آرومی قورت دادم.
- سلام.
سرش رو تکون داد و برای یک هزارم ثانیه، حس کردم بعد از سال‌ها محروم بودن از لبخندش، بالاخره ردی از اون رو روی صورتش دیدم؛ هرچند اونقدر محو و سریع بود که حتی نمی‌تونستم مطمئن باشم!
آروین: سلام.
سرم رو پایین انداختم.
- خوشحالم که سالم برگشتید!
صدای بمش، توی گوشم پیچید:
آروین: ممنونم که توی این مدت تمام تلاشتون رو کردید! کیمیا بهم گفت که هر روز حداقل دوازده ساعت رو اینجا بودین!
سرم رو بالا آوردم و نگاهش کردم. نگاهش با تمام این سال‌ها فرق می‌کرد! انگار نور و گرمای خورشید، از توی تَرَک یخ چشم‌هاش، به بیرون می‌تابید!
- وظیفه‌م رو انجام دادم آلفا!
صدای بی‌سیم ماهان، باعث شد ساکت بمونیم.
زن: قربان! ورودی‌های جدید اینجا هستند.
به آروین نگاه کرد. با تکون خوردن سر آروین به معنی اجازه دادن، بی‌سیم رو به دهنش نزدیک کرد و با فشار دادن دکمه‌ی کنار اون، صدای خش‌خش قطع شد.
ماهان: توی راه هستم!
بی‌سیم رو از صورتش فاصله داد و خاموش کرد.
ماهان: من میرم قربان!
آروین سرش رو تکون داد.
آروین: توی دفتر می‌بینمت.
با خداحافظی و دور شدن ماهان، کیمیا هم اعلام کرد که باید به بیمارهاش رسیدگی کنه و از سالن خارج شد.
آخرین ویرایش:
