نیل‌رام صورتش را کج‌و‌کوله کرد و با کنایه پاسخ داد:
- خیلی باهم خوب کنار اومدیم، نمی‌بینی؟
بعد نگاهی نامطمئن به جغد انداخت که هم‌چنان در سکوت، پف کرده‌بود و کاری نمی‌کرد. ریوند سرش را به نشانه‌ی تأسف تکان داد و به راه افتاد. به سمت طاق قدم برداشت و بلند گفت:
- بهتر است راه بازگشت را پیاده برویم تا بیشتر شهر را ببینی.
نیل‌رام، خشم‌گین برخاست و با صدایی بسیار بلند که قطعاً برای جغدش ناخوش‌آیند بود، گفت:
- دستم داره می‌شکنه، این خیلی سنگینه، یه کاری بکن! می‌خوای تا اون خونه‌ی کوفتیت که معلوم نیست چقدر راهه، پیاده بیام؟ جدی هستی؟!
ریوند سوت‌زنان دور شد و ذره‌ای به جیغ‌جیغ‌های نیل‌رام اهمیت نداد. نیل‌رام ناچار فحشی به ریوند داد که احساس کرد جادو خندید و از زیر طاق گذشت. همان‌طور که می‌رفت، زمزمه‌ای به گوشش رسید: «می‌دانم که به چه فکر می‌کنی... .»
در راه بازگشت به خانه، ریوند چندجایی توقف داشت که نیل‌رام همچون مورچه‌ی دانه‌کش، با آن جغد سنگین دنبالش می‌رفت. این‌بار در چند کوچه بعد از عمارت سرای جادوگران، به یک خانه‌ی زیبا رسیدند که در نمای عمارتش، ترکیبی از رنگ صورتی و چوب کار شده بود. عمارتی کج که اگر در دنیای واقعی بود، حتماً می‌افتاد و بر سر صاحبانش آوار میشد، اما این‌جا خواب بود دیگر. جادو؟ خب، شاید هم جادو بود. به هر حال، ریوند برای ارائه‌ی سنگ‌های جدیدی به آن‌جا رفته‌بود. همان‌طور که ریوند با پیرمرد سنگ‌تراش در حال بحث کردن در مورد ارزش سنگ آمیتیس جدیدش بود، نیل‌رام به دام‌های آن پیرمرد که در کنار خانه‌اش، در یک مزرعه‌ی نسبتاً بزرگ می‌چریدند، نگاهی کرد. لبخندزنان با خود زمزمه کرد:
- دلم یهو کباب خواست. حتی بوش رو هم انگار دارم می‌فهمم... ‌‌.
در اعماق افکارش تصور کرد که دارد کباب بره با سالاد شیرازی می‌خورد، زیرا صبح هم زیاد صبحانه نخورده‌بود و اکنون در ظهر، گرسنه‌تر شده‌بود. یک‌هو جغد به هوا پرید و بال‌های باشکوهش را در قلب آسمان نمایان کرد. نیل‌رام از واکنش ناگهانی جغد شوکه شد و خواست به ریوند خبر دهد، اما جغد در کمال حیرت به جای فرار، به یک گوسفند در مزرعه حمله‌ور شد. با شجاعت تمام یک گوسفند بره را با چنگال‌هایش گرفت و با قدرت بسیار، آن حیوان را با اولین ضربه‌ی نوکش کشت. نیل‌رام بهت‌زده و حیران به کارش نگاه کرد، چه باعث شد این کار را بکند؟ تا الان که انگار هیچ‌چیز نمی‌فهمید و نجیب بود. صدای جیغ نیل‌رام، ریوند را به طرف او کشید. دوان‌دوان آمد و تا خواست بپرسد چه شده، صحنه‌ی پیش‌رو را دید. گوسفندانی رم کرده و بع‌بع‌کنان با قوچی در مرکز مزرعه که خونین بر زمین افتاده‌بود و آشوزوشتی بر رویش نشسته‌بود و آن آشوزوشت، بی‌کران نام داشت. ریوند لب گزید و صدای صاحب مرزعه که عصبانی بود، به گوش رسید:
- بره‌ی بزرگ و عزیزم را کشت! آن آشوزوشت برای کیست؟ باید جواب پس بدهد!
ریوند سرفه‌ای کرد و به نیل‌رام نگاه انداخت؛ دخترک از ترس نمی‌دانست چه بگوید. ریوند سرش را بالا گرفت و پیرمرد را به طرف دیگری هدایت کرد. انگار سعی داشت به آن مرد توضیح دهد یا هر چیز دیگری، نمی‌دانم. نیل‌رام، نگران رویش را سمت جغد برگرداند و آهسته گفت:
- احمق خر، چیکار کردی؟ دیوونه شدی؟ جنی شدی یهو؟!
-‌ به او چه دستوری دادی؟
صدای آرام ریوند که از پشت سرش به گوش رسید، نیل‌رام را در جای خود به سمت او چرخاند. نیل‌رام سریع پلک زد و مضطرب گفت:
- هیچی به جون خودم، من چیزی بهش نگفتم. یهو واکنش نشون داد، فکر کنم جنی شد!
ریوند خیره به آن آشوزوشت بزرگ و خطرناک، زمزمه کرد:
- فکر می‌کردی، فکری که به گوسفند، گوشت یا هر چیز دیگری ربط داشته‌است، که دلت خواسته‌است آن گوسفند بمیرد. آن حیوان بره را کشت، زیرا تو فکرش را به او دستور داده‌ای.
نیل‌رام شوکه به ریوند خیره ماند. بله، او در فکر غذا و کباب بود، اما کشتن آن گوسفند فکری نبود که بخواهد اتفاق بیفتد، حداقل نه در جلوی چشم‌هایش‌. حیران به لکنت افتاد، چیزی نداشت که بگوید. تنها بهت‌زده سرش را پایین انداخت؛ شرمنده بود. ریوند اخمو دستش را در جیب شلوارش فرو کرد و به طرف جاده‌ی اصلی رفت.
- بهتر است زودتر به عمارت بازگردیم. لطفاً تا بازگشت، افکارت را کنترل کن.
نیل‌رام به راه افتاد و بی‌کران را صدا زد. در کمال تعجب بی‌کران حرفش را گوش داد و دنبالش آمد و باز روی دستش نشست. نیل‌رام که عضله‌های دستش درد گرفته‌بودند، کج‌کج راه می‌رفت تا بتواند وزن زیاد آن حیوان را تحمل کند. همان‌طور که راه می‌رفتند، نیل‌رام از سر کنجکاوی پرسید:
- این حجابی که زن‌هاتون دارن، از سر اجباره؟ روسری و شال‌هایی که دارن. شنل‌هاشون، اون لباس‌های بلند، اینا تحت‌نظر کیه؟
ریوند گیج به نیل‌رام نگاهی انداخت، داشت چه چرت و پرتی می‌گفت؟ به جلو نگاه کرد و با اخم پاسخ داد:
- ما همگی بندگان خداوند یگانه هستیم، بهر چه باید در پوشش و کارهای شخصی افراد دخالت کنیم؟ ما که هستیم که همدیگر را امر و نهی کنیم؟ حرف‌هایت اصلاً جالب نیستند.
نیل‌رام ابرویش را از سر تعجب بالا برد. راست می‌گفت؟ خب تفکر جالبی داشت، پس سوال دیگری به ذهنش رسید. همان‌طور که سعی داشت کمرش را مقاوم نشان بدهد که مثلاً درد نمی‌کند، پرسید:
- دین مردمتون چیه؟ اصلاً دین خودت چیه؟
ریوند از حرکت ایستاد و نفس عمیقی کشید؛ باید آرام باشد، تو می‌توانی ریوند. کلافه زمزمه کرد:
- ما طبیعت‌‌پرست هستیم. البته که پرستش تنها برای خداوند یگانه است. ما او و آفریده‌های عظیمش را می‌پرستیم. طبیعت، نعمتی از جانب اوست، جادو نعمتی از جانب اوست. طبیعت، نماد وجودیت خداوند پارسه است.
نیل‌رام سردرگم از پاسخ‌های جدید ریوند، این‌بار دیگر ساکت شد و سعی کرد تا رسیدن به عمارت که تنها چند کوچه‌ی دیگر باقی مانده‌بود، دوام بیاورد. البته که خیلی سعی کرد حالا که می‌داند جغد به هرچه فکر کند انجام می‌دهد، به جداکردن سر ریوند و تکه‌تکه کردنش فکر نکند؛ البته که بدش هم نمی‌آمد این‌چنین شود.

فصل هجدهم

هم‌زمان که نیل‌رام و ریوند به جلوی در عمارت باشکوه و زیبا رسیدند، پناه از آن‌طرف جاده نزدیک میشد. نیل‌رام با دیدن پناه که داشت با دختری کنارش خوش‌خوشک صحبت می‌کرد و انگار از زمان و مکان رها بود، از حرکت ایستاد.
ناخواسته یا خواسته، ابروانش درهم گره خوردند و چینی بر میان پیشانی‌اش افتاد. چشم‌هایش را ریز کرد، پناه داشت در مورد چه صحبت می‌کرد که آن‌قدر با آن دختر راحت بود و قهقهه میزد؟ آن‌قدری فکرش درگیر پناه و آن دخترک جدید شد که یادش رفت بی‌کران به آن سنگینی روی دستش است و تا چندی پیش داشت از سنگینی آن می‌نالید. ریوند، متوجه فضولی نیل‌رام و نگاه خیره‌اش به پناه بود، اما در سکوت به سمت در عمارت رفت. با ریتم به در عمارت کوبید، دوبار و سه‌بار و بعد، در با جادوی عمارت باز شد. بدون آن‌که بچرخد و نیل‌رام را بررسی کند وارد عمارت شد و مستقیم به پشت میزش رفت. خب کارهای زیادی داشت که باید انجام می‌داد، مثلاً جبران خسارت آن پیرمرد بیچاره که بره‌اش توسط بی‌کران کشته شده‌بود و اکنون علناً بی‌استفاده محسوب میشد. پشت میزش نشست و سرش را تا جایی که راه داشت، بر روی صفحه‌های کتاب‌ها و پوستین‌های چرمی خم کرد. در آن‌طرف در، نیل‌رام دست به سی*ن*ه منتظر ماند تا پناه نزدیک‌تر بیاید. هنگامی که پناه و دوست جدیدش رسیدند، نیل‌رام را اخم‌آلود با آن چشم‌های مشکوکش دیدند. پناه لحظه‌ای با دیدن یک جغد زیبا روی دست نیل‌رام تعجب کرد، به خصوص که آن جغد نگاه ترسناکی به پناه داشت؛ انگار هر لحظه ممکن بود پرواز کند و او را بکشد، اما سعی کرد به روی خود نیاورد و قطعاً بعداً از ریوند جریان این جغد را می‌پرسید. پناه رو به نیل‌رام پوزخند زد. به خوبی متوجه شده‌بود که نیل‌رام داشت از حسادت منفجر میشد، اما به روی خود نیاورد و دستش را پشت کمر دوست جدیدش نهاد. با خوش‌رویی خطاب به نیل‌رام گفت:
- معرفی‌تون می‌کنم؛ دوستم بوران، بوران این نیل‌رامه، باهم از آینده اومدیم.
نیل‌رام با خشم لبش را گزید، واقعا داشت از حسادت رنگ چهره‌اش به کبودی می‌رفت. با لب‌هایی کبود نگاهی اجمالی به بوران انداخت، دختری با پوست سفید و اندامی لاغر که آن موهای بلوندش زیاد روی صورتش جلوه نداشتند. نگاهش را به لباسش داد، لباسی بلند و شیک به رنگِ سبز که یک شنل بلندِ قرمز به خاطر سرما روی آن پوشیده‌بود. نیل‌رام نگاه از آن موهای بلوند و تلِ طلایی‌فیروزه‌ای روی موهایش که به زیبایی وصل شده‌بود، گرفت و به پناه داد؛ سعی کرد توجهی به جواهرات روی آن تل نکند. با طعنه نگاهش را به چشم‌های پناه دوخت و گفت:
- خوبه، نگران بودم نتونی دووم بیاری. می‌بینم هیچی نشده دوست هم پیدا کردی، انگار اصلاً اتفاقی نیفتاد برات؛ انگارنه‌انگار دیروز داشتی گریه می‌کردی و ما مجبور بودیم آرومت کنیم. حالا آرزو باید این‌جا می‌بود و می‌دیدت.
پناه، بی‌حوصله مردمک‌هایش را در حدقه‌ی چشم چرخاند. حوصله‌ی چرت و پرت‌گویی‌های نیل‌رام را نداشت، نه الان؛ بعد از آن‌همه تمرین و تلاش که انرژی زیادی از او گرفته‌بود. پس دست بوران را گرفت و همان‌طور که به سمت در عمارت می‌رفت، گفت:
- بیا بوران، غذاهای عمارت ریوند واقعاً خوشمزه‌ان. باید حتماً امتحانشون کنی.
بوران نگاه معذبش را به نیل‌رام داد و سعی کرد چیزی بگوید، چیزی که این جو را بشکند، پس اشاره‌ای به بی‌کران کرد.
- آشوزوشت زیبایی دارید بانو.
اما پناه بدون توجه به دوست قدیمی‌اش، از کنارش گذشت و بوران را به داخل عمارت برد و نگذاشت نیل‌رام جوابی به بوران بدهد.

نیل‌رام از حرص زیاد، دامن لباسش را در مشت گرفت و آن‌قدر آن را محکم فشرد که به حتم، دامن بخت‌برگشته چروک شد. خب مشخص بود که داشت از عصبانیت منفجر میشد و راه بهتری برای تخلیه‌ی عصبانیتش نداشت. پناه چطور می‌توانست این‌چنین رفتار کند؟ چرا آن‌قدر سریع با اینجا ارتباط گرفته‌بود؟ دست‌هایش را خشم‌گین بالا آورد و رفتار پناه را با تکان دادن ناموزون دست‌هایش، تقلید کرد. سپس عصبانی، با اخلاقی به شدت مزخرف‌تر از همیشه، وارد عمارت شد. در را پشتِ سرش تا جایی که راه داشت محکم کوبید که صدای بدی در عمارت تولید کرد. ریوند بیچاره که عمیقاً در کارش غرق شده‌بود، با صدای برخورد در از جا پرید و سرش را به سرعت بالا آورد. با دیدن نیل‌رامی که جلوی در ایستاده و خشم‌گین به بالا رفتن پناه و دختری تازه‌وارد نگاه می‌کرد، کلافه به صندلی تکیه داد. پفی کرد و شاکی گفت:
- نیل‌رام بانو، این در از جنس چوب است، لطفاً با آن مدارا کنید. بلانسبت احتمالاً آن را با در طویله اشتباه گرفته‌اید.
نیل‌رام که دلش از دست پناه پر بود، سیم‌های اعصابش بیشتر اتصالی کرد؛ بنابراین چشم غره‌ای به ریوند رفت و با خشم به سمت میز ریوند قدم برداشت. برایم جالب بود که بی‌کران هنوز هم تعادلش را به خوبی روی دست نیل‌رام نگه‌داشته‌بود. صدای بلندش که تقریباً همچون فریاد می‌مانست، در گوش‌های ریوند و در کل عمارت اکو شد.
- خونه‌ت چیزی از طویله کم نداره، خودت هم اسب تباهی هستی که داره جلوی آینه به اندامش می‌نازه.
صدای نیل‌رام هرچه به میز نزدیک‌تر میشد، بیشتر همچون میخ در گوش‌های ریوند فرو می‌رفت. نیل‌رام با صورتی کبود جلوی ریوند ایستاد و خیره در نگاهش منتظر ماند تا یک دعوای درست و حسابی به راه بیندازد، بلکه اندکی تخلیه شود، اما ریوند باهوش‌تر از این بود که به دام تله‌ی نیل‌رام بیافتد. خب شاید هم از هفت‌عالم آسوده‌بود، زیرا سرش را کج کرد و گیج‌ پرسید:
- چطور در یک اسطبل آینه وجود دارد؟ مگر اسب‌ها نیز ظاهر خود را بررسی می‌کنند؟
سرش را بیشتر کج کرد و کاملاً جدی منتظر پاسخ نیل‌رام ماند. ناخواسته خنده‌ام گرفت. نیل‌رام شوکه شده بود، واقعاً داشت در مورد یک آینه در اسطبل سوال می پرسید؟ دخترک بیچاره دیگر نمی‌دانست باید چه واکنشی نشان بدهد، پس از حرص زیاد لگد محکمی به میز ریوند کوبید، جیغ زد و فریاد کشید، انگار هر آن ممکن بود از عصبانیت ایست قلبی کند. ریوند که کاملاً متوجه واکنش طبیعی نیل‌رام نسبت به تغییر وضعیت مکانی و زمانی‌اش بود، نفس عمیقی کشید و مجدد روی صندلی نشست. خب طبیعی بود، زیرا افراد زیادی را دیده بود. البته معدود افرادی این‌چنین ماست و قیمه قاطی می‌کردند، اما حدأقل از هر صدنفر، سه‌نفرشان این‌چنین در ده‌روز اول دیوانه می‌شدند. ریوند سرش را مجدد روی کتاب ها خم کرد و تنها زمزمه‌گویان با آرامش گفت:
- خب، امیدوار هستم بعد از ده‌روز آرام بگیرید. در غیر آن صورت واقعاً تحمل شما سخت است... !
نگاهم را به نیل‌رام دادم؛ حیران بود، دهانش باز مانده‌بود و به ریوند نگاه می‌کرد. خب اولین نفری بود که با انفجار احساساتش در نهایت خون‌سردی برخورد کرد، واقعاً هم جای تعجب داشت. هاج و واج، همان‌طور که چشم‌هایش قلمبه شده‌بودند، در افکارش به گذشته سفر کرد. همیشه با انفجار رفتارهای عجیب و غریب، افسردگی‌هایش یک‌هفته‌ی کامل روند زندگی‌اش بهم می‌ریخت. رفتارش با خانواده آن‌قدری تغییر می‌کرد که شدت دعواها بیشتر میشد، ناراحتی‌های زیادی پیش می‌آمد و تنها دوست‌هایش نسبتاً می‌فهمیدند که چرا او باز دیوانه شده‌است، اما آن‌ها هم همیشه با او درگیر می‌شدند و گاهی تا مرز قطع روابط دوستی پیش می‌رفتند. ولی ریوند اولین نفر بود، کسی که اصلاً اهمیت نداد؛ بلکه درک کرد... .

فصل نونزدهم

سه‌ساعت بعد، نیل‌رام با چشم‌هایی قرمز و پف کرده که حاصل سه‌ساعت گریه و شیون و جنون بود، روی مبل جلوی میز ریوند نشسته‌بود و داشت به ریوند بی‌خیالی نگاه می‌کرد که عمیقاً در کارش غرق شده‌بود و در این مدت، کوچک‌ترین توجهی به او نداشت. خسته، سرش را به پشتی مبل تکیه داد؛ سرش از درد سنگین شده‌بود. با دهانی باز، نگاه خیره‌اش را به سقف خوش‌طرح و نقش عمارت داد. جالب نیست؟ گچ‌بری آن هم در این زمان. همان‌طور که نقوش گل و بلبل را تحلیل می‌کرد، گاهی هم پلک میزد تا از سوزش چشم‌هایش کم کند. ده‌دقیقه‌ی دیگر هم گذشت تا بالاخره ریوند سرش را از روی کتاب‌ها بالا آورد، عینکش را بر روی میز گذاشت و به نیل‌رام نگاه انداخت. بی‌کران خیلی وقت پیش پر زده بود و روی پایه‌ی چوبی پرقرمز نشسته بود. نیل‌رام با خنثی‌ترین حالت ممکن در چهره‌اش، به سقف خیره بود و اگر هر از گاهی پلک نمی‌زد، احتمالاً ریوند فکر می‌کرد او با چشم باز خوابیده‌است. سرفه‌ای مصلحتی کرد تا به خود بیاید، اما نیل‌رام واکنشی نشان نداد. ریوند یک پیام جادویی برای پناه فرستاد تا به پایین بیاید و در حینی که منتظر آمدن او بود، از جایش برخاست. بوران دو ساعت پیش رفته‌بود، اما نیل‌رام متوجه او نشد، زیرا هم‌چنان داشت وسط سالن جیغ و داد می‌کرد. پناه نیز با دیدن وضعیت اسفناک نیل‌رام سعی کرد مانع این رفتارش شود، نگرانش بود، اما ریوند مانع او شد. به نظر ریوند، او باید با این مشکل روبه‌رو میشد تا آرام شود، وگرنه همچنان این بدقلقی‌هایش ادامه پیدا می‌کرد. اکنون، پس از سه‌ساعت، به نظر می‌رسید نیل‌رام حتی دیگر نای حرف زدن هم نداشت، چه رسد به دعوا و جیغ و داد. پناه پرانرژی تپ‌تپ‌کنان از پله‌ها پایین آمد. استراحت کوتاهی که داشت، باعث شده بود انرژی‌اش بیشتر از صبح زود باشد. البته، هیچ‌چیز بیشتر از یک خواب کوتاه دو الی یک‌ساعته پس از چندین ساعت تلاش و کوشش جادویی خسته‌کننده، لذت‌بخش نبود. ریوند با نزدیک شدن پناه، او را به نشستن کنار نیل‌رام دعوت کرد. پناه، اول مردد یک نگاه به نیل‌رام و یک نگاه به ریوند انداخت، دست‌هایش را درهم قفل کرد و لب زد:
- میشه یه جای دیگه بشینم؟
ریوند اما لبخند بر صورتش پاشید و دستش را به کنار نیل‌رام دراز کرد. با این رفتارش به او اطمینان داد که نگران نباشد و فقط بنشیند. پناه در نهایت، دل به دریا زد و در کنار نیل‌رام جای گرفت. هر دو منتظر به نیل‌رام خیره شدند. انتظار داشتند او واکنش نشان بدهد، حالا هر نوع واکنشی؛ شاید از آن مدل بدی که باعث شد کوزه‌ی سفالی سنگین و بزرگ ریوند که کنار سالن برای زینت بود، بشکند و خرد شود و نیل‌رام به پایش هم نباشد، اما نیل‌رام خنثی همچنان نگاهش به سقف بود. ریوند نفس عمیقی کشید و با لبخند به میزش تیکه داد. جلوی میز ایستاده‌بود و میان آن دو نفر، درست رو به رویشان بود. با کنجکاوی خطاب به پناه پرسید:
- پناه، امروز چه کاری انجام داده‌ای؟
پناه با ذوق خودش را جلوتر کشید و دامن لباس مخملی قرمزش را مرتب کرد.
- اول جادوی خاک رو امتحان کردم، بعد آب و فلز، اما آتیش رو بهتر از همه تونستم کنترل کنم. وای ریوند، واقعا حس خیلی خوبی داشت!
ریوند راضی سرش را تکان داد، با انرژی زیادی نگاه مشتاق پناه را پاسخ داد و ذوق‌زده گفت:
- پس تو کنترل‌کننده‌ی عنصر آتش به حساب می‌آیی. واقعاً تبریک می‌گویم!
پناه سرش را به نشانه‌ی تشکر تکان داد و با حیرت ادامه داد:
- وقتی آتیش رو توی دستم گرفتم واقعاً حس عجیبی داشت؛ اصلاً داغ نبود، بلکه سرد و ملایم به نظر می‌رسید.
دستش را ذوق‌زده بالا آورد و با چشم‌های گشاد شده‌اش از سر هیجان گفت:
- این‌طوری بودم که انگار توی یه سریال دارم بازی می‌کنم و جلوه‌های ویژه در لحظه داره اعمال میشه. وای، حس خیلی خوبی داشت!
قهقهه‌ای زد و سرش را از ذوق عقب برد، با صدای بلندتری گفت:
- اینکه دستم نمی‌سوخت از همه جالب‌تر بود. وای، کاش آرزو بود و می‌دید!
ریوند با حوصله به حرف‌هایش در مورد احساسش به جادو گوش داد، ذوقی که پناه داشت واقعاً باعث خوشحالی بود. اینکه با این‌جا کنار آمده‌بود، خب امید بازگشت بیشتری برایش داشت. در حینی که پناه حرف میزد، نگاهش را به نیل‌رام داد. هنوز هم ساکن بود. پلک میزد و یعنی به هوش بود، اما چرا چیزی نمی‌گفت؟ حتی یک حرف کوچک هم کافی بود. یک واکنش... اما مطلقاً هیچ‌چیز در صورتش دیده نمیشد!

بیست‌دقیقه گذشت تا پناه بالاخره حرف‌هایش در مورد احساسی که نسبت به جادو داشت، تمام شد. در نهایت، به مبل تکیه داد و با کنجکاوی، نگاهش را به بی‌کران دوخت. بله، تازه او را به یاد آورد. سرش را کج کرد و ابروانش را بالا انداخت، پرسید:
- اون جغد جدید از کجا اومده؟
ریوند پلک زد و چرخید تا نگاهی به بی‌کران بیاندازد. جغد، آرام و با وقار نشسته بود و به آن‌ها نگاه می‌کرد؛ البته نگاهش به ریوند بیان‌گر یک دشمنی خاص بود. خب، از جغد نیل‌رام نیز کمتر از این انتظار نمی‌رفت. ریوند شانه‌اش را بالا انداخت و در کمال خون‌سردی، سرش را به سمت پناه برگرداند. با چهره‌ای خنثی گفت:
- آشوزوشتِ نیل‌رام بانو است که جادو به او هدیه داد. پناه، اکنون که عنصر آتش را داری، باید برایت حیوان جادو پیدا کنیم. قبل از شروع آموزش بعدی، باید بتوانی با حیوان جادو ارتباط بگیری تا هنگام بیرون رفتن، امنیت بیشتری در مقابل اهریمنان داشته‌باشی.
پناه ذوق‌زده سرش را تکان داد، به شدت موافق داشتن یک حیوان جادویی بود. ریوند خمیازه‌ای کشید، از جایش برخاست و به سمت کتابخانه‌اش رفت. طوماری از قفسه‌ی اول بیرون کشید و بی‌حال گفت:
- حیوانات جادو، هرکدام عنصر خودشان را دارند. برای آتش... ‌.
طومار را روی میز باز کرد تا بیشتر بررسی کند، پناه سریع برخاست و مشتاق جلو آمد. روی طومار پوست گوزن، شکل دایره‌ی عناصر و هر حیوان مرتبط با عنصر جادو به تصویر کشیده شده‌بود؛ در زیر هر حیوان نیز مکان زیستن آن موجود ذکر شده بود. ریوند روی طومار خم شد و در نهایت، دستش را روی یک حیوان نهاد.
پناه، دقیق و جدی آن را بررسی کرد. انگشت اشاره‌ی ریوند یک ققنوس آتشین را هدف گرفته بود؛ البته که ققنوس بهترین حیوان برای جادوگر عنصر آتش به حساب می‌آمد. ریوند آهی کشید و گفت:
- ققنوس بهترین گزینه است، اما بنابر دو دلیل بهتر است این حیوان را برندارید.
پناه سرش را بالا گرفت و به ریوند نگاه کرد، ریوند انگشت اشاره‌اش را بالا آورد و مصمم گفت:
- دلیل اول، ققنوس به شدت قدرتمند است و برای گرفتن یک ققنوس یا ارتباط گرفتن با آن، به یک اراده‌ی به شدت قوی نیاز دارید که گمان نکنم برای یک تازه‌کار جادو مناسب باشد.
پناه متفکر سرش را تکان داد، دست‌هایش را جلوی سی*ن*ه گره کرد و کنجکاو پرسید:
- و دلیل دوم؟
ریوند کاملاً خون‌سرد دستش را بر لبه‌ی میز نهاد و بر یک پایش تکیه داد.
- شما قرار نیست اینجا باشید، پس اسیر کردن یک ققنوس به تلاش و زحمتش نمی‌ارزد.
پناه شانه‌اش را بالا انداخت، خب درست می‌گفت. ریوند دستش را روی تومار حرکت داد و حیوان دیگری را نشان داد.
- این به گمانم باید برای شما بهتر باشد.
پناه نقاشی پرنده را بررسی کرد، اما نفهمید او چیست و نوشته‌های میخی را هم که نمی‌توانست بخواند. ریوند بالاخره به حرف آمد:
- هما یکی از بهترین گزینه‌ها برای شماست. او موجودی خون‌گرم و مهربان است. نگهبانی در آسمان، برای کنترل کننده‌ی عنصر آتش بهترین گزینه است. شما محدودیت فرار به شدت کمی دارید، نمی‌توانید راحت آن‌پیما کنید و البته که هنوز بلد نیستید و احتمالاً قرار نیست یاد بگیرید؛ پس هما بهترین یار برای پیدا کردن اهریمن و هشدار دادن به شما است تا از دست آن‌ها زودتر فرار کنید.
پناه راضی سرش را تکان داد و مشتاق، دست‌هایش را به همدیگر کوبید:
- عالیه! کی می‌ر‌‌یم هما بگیریم؟
ریوند به‌خاطر ذوق پناه خندید و طومار را بست. همان‌طور که آرام‌آرام آن را لوله می‌کرد، پاسخ داد:
- شب بهترین موقع است. هما در روز پرواز می‌کند و در شب استراحت می‌کند، البته همیشه هوشیار است.
ریوند نگاهش را به پنجره انداخت، نزدیک غروب بود؛ شاید دوساعت تا غروب مانده بود. با یک تخمین سر انگشتی گفت:
- یک‌ساعت دیگر زمان مناسبی است.
پناه، راضی سرش را تکان داد که ریوند به سمت بی‌کران قدم برداشت. جلوی آشوزوشت زیبا ایستاد و خیره به چشم‌های بی‌کرانش گفت:
- لباس مناسب بپوشید، امشب هوا سردتر از همیشه است. چرم‌های زیبایی در کمد برایتان آماده شده‌است.
پناه تشکر کرد و ذوق‌زده، تپ‌تپ کنان از پله‌ها بالا رفت تا آماده شود. دیدن هما برای اولین‌بار ذوق زیادی در او به وجود آورده‌بود. او به خوبی می‌دانست هما چیست، همان حیوانی که در بعضی از سرستون‌های تخت‌جمشید حکاکی شده‌بود. عظمت و زیبایی مطلق، بعد از خداوند، برای او بود.

با رفتن پناه، ریوند نگاهش را از بی‌کران گرفت و به نیل‌رام نزدیک شد. خسته از آن همه کار مداوم، کنارش روی مبل نشست. ناخواسته خمیازه دیگری کشید و خیره او را کاوش کرد. چهره‌اش خنثی بود، نفس می‌کشید اما آرام، آن‌قدری که اگر دقت نمی‌کرد، شاید اصلاً متوجه زنده بودنش نمیشد. ریوند لبش را با زبان خیس کرد و نفس عمیقی کشید. آهسته گفت:
- برای شب آماده شو مهربانو. یک‌ساعت دیگر؛ وعده‌ی ما همین‌جاست.
از روی مبل برخاست و به سمت اتاق خودش در زیر پلکان، درست کنار آشپزخانه رفت. در حین دور شدن، ایستاد و نگاه دیگری به نیل‌رام انداخت. هنوز تکان نخورده‌بود. لباس صبحی هنوز در بدنش خودنمایی می‌کرد و حقیقتِ این‌که ریوند واقعاً از آن لباس در آن بدن خوشش می‌آمد، انکار‌ناپذیر بود.

فصل بیستم

بر فراز کوهستان‌های آمل، هوا سردتر از دیگر مناطق بود. خورشید، به تازگی چشم بسته و اکنون تاریکی شب، آسمان بزرگ و پهناور سرزمین پارسه را در آغوش گرفته‌بود. ستارگان، چشمک‌زنان از آن دوردست‌ها به پایین نگاه می‌کردند. به نظرم آن‌ها از همه‌چیز با خبر بودند. صدای سکوت باد حس آرامش‌بخشی را القا می‌کرد. صدای هوهوی جغدان معمولی که تنها حیوانی ساده بودند، از لا‌به‌لای کوهستان به گوش می‌رسید. یک‌ساعت بعد از آن گفت‌وگو میان ریوند و دو دختر میهمانش، آن‌ها درست در کنار یک تخته‌سنگ بسیار بزرگ که وابسته به کوه صخره‌ای مورد نظر بود، ظاهر شدند. آن‌ها با آن‌پیماییِ عنصر خاک ریوند، سر از یک روستای متروک، بالاتر از شهر فعلی آمل درآوردند. بله، اینجا قبلا روستا به حساب می‌آمد و فقط پروردگار می‌داند چقدر منظره‌ی زیبایی در هنگام طلوع و غروب خورشید داشت. ریوند، نفس‌زنان از فشار زیادی که با حمل دونفر رویش آمده‌بود، دستش را از روی خاک برداشت و همان‌جا روی زمین و شن‌های بسیار تیزش، نشست. خستگی، امروز دیگر تا جایی که می‌توانست به او فشار آورده‌بود، آن‌قدری که همچنان پشت سرهم خمیازه می‌کشید و در آرزوی یک خواب کوتاه بود. به‌خاطر بی‌خوابی، حتی چشم‌هایش متورم شده و رو به سُرخی می‌رفتند. نیل‌رام با رسیدن به یک زمین سفت زیر پایش، سریع خودش را از آن‌دو دور کرد و با فاصله ایستاد. بعد از آن‌که چندی پلک زد تا تهوعی که به‌خاطر آن‌پیمایی به او دست داده‌بود از بین برود، سرش را بالا آورد تا اطراف را ببیند. قطعاً از روی کنجکاوی نبود، بلکه از سر بی‌کاری بود. هنوز بعد از آن جیغ و داد چیزی نگفته بود، اما حدأقل حالت صورتش تا حدودی پویاتر از قبل شده‌بود، و خب این جای امیدواری داشت. پناه نیز پس از سرفه‌های پی‌درپی و آرام گرفتن روده و معده‌اش، صاف ایستاد و نگاهی از سر اشتیاق به کوهستان انداخت. تا چشم کار می‌کرد فقط کوه بود و کوه و آسمان پر ستاره‌ی شب. یک لحظه لرزه‌ای بر اندامش افتاد؛ این عظمت هرگز خواب نبود، ولی اگر گم می‌شدند، اگر زخمی می‌شدند؛ امیدوار بود ریوند راه بازگشت را بلد باشد و البته که سالم بماند، وگرنه به حتم بعداً با دیدن چنین تصاویری به وحشت می‌افتاد و کابوس می‌دید.

دست‌هایش را بالا آورد و خود را در آغوش گرفت. ریوند راست گفته‌بود، واقعاً امشب هوا خیلی سردتر از چند شبِ گذشته بود و خب این‌که این‌جا کوهستان بود، چیزی را عجیب نشان نمی‌داد. همان‌طور که اطراف را کنکاش می‌کرد و از منظره‌ی طبیعی جلویش لذت می‌برد، نگاهش در دوردست، سمت شمالِ کوهستان متوقف شد. یک هاله‌ی خیلی ضعیف از نور در آن‌سوی دیده میشد. خیلی‌خیلی کم بود، انگار روستایی چیزی آن‌جا قرار داشت، زیرا آسمان آن سمت هم‌چون لحظه‌ای می‌مانست که در یک کویر، روشنایی شهر‌های بزرگ را از دور می‌بینی و در مقایسه با سحابی‌های کهکشانی پر نور بالای سرت، با خود می‌گویی قدرت خدا را ببین. سرش را خم کرد و جلو آورد، با چشم‌هایی ریز شده برای دید بهتر، پرسید:
- ریوند، اون نورا مال شمع‌های زیادیه، درسته؟ شهری چیزی اون‌طرفه؟
ریوند بدون آن‌که نگاهی به آن‌سوی بیندازد، تنها سرش را تکان داد. سوزش چشم‌هایش تمرکز را از او گرفته‌بودند، برای همان آن‌ها را بسته‌بود تا کمی نیرویش بازگردد و بتواند این ساعات پایانی شب را دوام بیاورد. هرچند که خسته بود زمزمه کرد؛ صدایش خیلی ملایم بود، اما به‌خاطر سکوت نسبی کوهستان انگار داشت عادی صحبت می‌کرد و واضح به گوش می‌رسید.
- آن نور شهر آمل است. جمعیت زیادی ندارد، اما کم نیستند.
پناه با پاسخ ریوند ابرویش را بالا انداخت و به ریوند نزدیک‌تر شد. با آن‌که نوری در آنجا نبود، اما دیدم که چهره‌اش به وضوح روشن‌تر شد. خوشحال گفت:
- چه جالب! می‌دونی ریوند، ماهم توی ایران آینده، شهر آمل داریم. اتفاقاً خیلی هم جای خوب و با صفاییه.
ریوند بدون آنکه هیجان‌زده شود، تنها سرش را تکان داد؛ این را می‌دانست زیرا همین آمل در واقع همان آمل بود. هوای سرد، با وزش باد، سوز بیشتری به بدن‌هایشان تحمیل کرد. پناه که از سرما محفوظ بود، زیرا لباس‌های چرمی قهوه‌ای سوخته و شنل قرمزش پناه بدن گرمش بود. اما نیل‌رام به‌خاطر آن‌که هنوز همان لباس‌های نازک صبحی را بر تن داشت، لباس‌هایی از جنس حریر و ساتن، بالاخره تکانی به خود داد و دست‌هایش را بالا آورد؛ خود را در آغوش گرفت تا به خیال خودش کمی گرم شود. هرچند که هوا هم طوری نبود که با این کارش گرم شود؛ قطعاً امشب یخ میزد.
چشم‌های ریوند هنوز هم بسته‌بودند، اما این دلیل نمی‌شد تا حرکت دست‌ها و لرزش بدن نیل‌رام از چشم‌های خاموش او، دور بماند. بنابراین بالاخره پس از پنج‌دقیقه از جایش برخاست. لباس‌هایش را که خاکی شده‌بود، با دست تکاند و به سمت نیل‌رام چرخید. تنها چهار قدم بلند ریوند کافی بود تا به نزدیکی دخترک سرمازده برسد. ریوند در نهایت خون‌سردی و کاملاً مسکوت، شنل اضافه‌ای که روی لباس‌های ضخیم چرمی مشکین خودش پوشیده‌بود را از جلوی سی*ن*ه‌‌اش باز کرد و آن را دور شانه‌های نحیف نیل‌رام انداخت. همان‌طور که مشغول بستن شنل قهوه‌ای رنگ روی شانه‌ی نیل‌رام بود، با سرزنش زمزمه کرد:
- گفته‌بودم که هوا سرد است، چرا به حرف‌هایم گوش نمی‌دهی، نیل‌رام‌بانو؟
نگاه لرزان و معذب نیل‌رام در نگاه سیاه ریوند قفل شد و نتوانست چیزی بگوید، اما لازم نبود واقعاً حرف بزند، زیرا ریوند به خوبی در نگاهش حرف‌های زیادی برای شنیدن دید. پسرک باستانی با بستن بند شنل، نگاهش را از لباس زیبای فیروزه‌ایِ حریر با ترکیبی از رنگ قرمز جیغِ ساتن نیل‌رام گرفت. در دلش می‌دانست که چقدر عاشق این لباس و ترکیب رنگش بود و خب، تنها یک‌بار در بدن خواهرش آن را دیده‌بود، اما ناخواسته امروز صبح دلش خواست بداند در بدن نسبتاً روی فرم و توپر نیل‌رام چگونه می‌شود؟ و البته که وقتی به او گفت اصلاً این لباس به او نمی‌آید، چرت گفته‌بود!
نگاه خیره‌اش، دو دختر را متمرکزتر از قبل کرد. سنگینی نگاه خیره‌ی پناه و نیل‌رام، یک‌هو ریوند را به خود آورد و احساس کرد قلبش بی‌دلیل تندتر می‌زند. خیلی نزدیک نیل‌رام ایستاده بود، شاید به‌خاطر همین قلبش هشدار می‌داد! سرفه‌ای کرد و سریع سه‌قدم از نیل‌رام فاصله گرفت. در آن سرما، پیشانی‌اش عرق کرده‌بود. خجالت‌زده سرش را پایین انداخت و سریع روی زانویش نشست تا بند کفشش را ببندد؛ البته که چکمه‌اش بند داشت اما مطمئن هستم که باز نبود. خودش را سرزنش کرد، لبش را گزید و بندهای بیچاره را محکم فشرد. احساس حماقت می‌کرد. آخر این چه کار مسخره‌ای بود؟

پناه که کاملاً متوجه موقعیت شده‌بود، ریز خندید، خود را به نفهمی زد و کلاً پشت به آن‌ها کرد. مثلاً داشت از منظره لذت می‌برد، ولی می‌دانم که تمام شش‌دنگ حواسش این‌طرف بود. به نظرم ریوند اگر در ایران آینده زندگی می‌کرد، قطعاً از رفتار همه‌ی مردم خجالت‌زده میشد، زیرا در آینده دیگر کسی آن‌قدر به فاصله‌ی میان دختر و پسر اهمیت نمی‌دهد. درست می‌گویم دیگر... نکند می‌دهند؟ جو به شدت سنگین بود و ریوند هم‌چنان در تلاش بود تا بند‌های منظم کفشش را ببندد، تا آنکه پناه بالاخره به حرف آمد و لطف بزرگی در حق ریوند کرد.
- ریوند، هوا خیلی سرده. بیا زودتر کار رو تموم کنیم و برگردیم.
ریوند نفس عمیقی کشید و سرش را بالا گرفت. ایستاد و بالاخره انگار هوای آزاد وارد ریه‌هایش شد. البته قبلاً هم وارد شده‌بود، ولی انگار درون یک قفس از شرم حبس مانده‌بود. زانویش را تکاند و خنده‌ای به شدت مسخره و معذب تحویل نیل‌رام و پناه داد. دستی درون موهای مشکی خوش‌فرمش کشید و عرق‌هایش را زدود. در نهایت، نگاهش را به سمت غرب چرخاند و دستش را بالا برد. انگشت اشاره‌اش که یک کوه بزرگ در غرب را نشان داد، پناه لحظه‌ای به خود لرزید. وحشت‌زده گفت:
- نگو که باید از این کوه بالا بریم!
نیل‌رام نیز دست ریوند را دنبال کرد و با دیدن آن کوه بزرگ، این‌پا و آن‌پا شد. ریوند اما خندید؛ نه، قرار نبود از آن کوه بالا بروند. به سمت پناه چرخید و ملایم گفت:
- آن کوهی است که هُما‌های زیادی در حاشیه‌های آن زندگی می‌کنند. نزدیک‌تر که بشویم، کار شما شروع می‌شود.
پناه سرش را به نشانه‌ی فهمیدن تکان داد و هردو به دنبال ریوند راه افتادند. از شیب کوهی که رویش بودند، پایین رفتند و به حاشیه‌ی کوه کناری‌اش رسیدند. همان‌طور که به سختی از سنگلاخ‌های کوه‌ها عبور می‌کردند، ریوند نگاه دیگری به نیل‌رام انداخت و در نهایت گفت:
- نیل‌رام‌بانو، وقتی به مکان مناسب رسیدیم، بی‌کران را صدا بزنید. باید این را امشب تمرین کنید تا کنترل بهتری روی او داشته باشید.
نیل‌رام قدمی از روی یک سنگ بزرگ برداشت و با خستگی، بالاخره پس از ساعت‌ها سکوت جواب داد:
- بی‌کران خوابیده، نمی‌خوام بیدارش کنم.
ریوند نفسش را حبس کرد و خیره به رفتن نیل‌رام در جایش ایستاد. نیل‌رام، خون‌سرد از کنار ریوند گذشت و پشت سر پناه جلو رفت. ریوند نفهمید چرا، اما لبخند گرمی روی لبش نشست. بالاخره داشت از آن پیله‌ی افسردگی بیرون می‌آمد؟ سرش را به چپ و راست تکان داد: «به خودت بیا پسر، الان وقت وارد شدن به هپروت و رویا پردازی نیست. مرحبا.» مجدد به راه افتاد و خود را به آن دو دختر رساند. همان‌طور که سعی داشت هم‌پای نیل‌رام از سنگ‌های بزرگ و کوچک و به شدت تیز کوه عبور کند گفت:
- خب، در واقع آشوزوشت همیشه هوشیار است، فقط حالت خوابیدن به خود می‌گیرد. بنابراین از تو می‌خواهم وقتی به جای مناسبی رسیدیم، همراه پناه او را احضار کنی.
نیل‌رام از اصرار و تکرار ریوند اخم کرد. اصلاً خوشش نیامده‌بود، اما ذره‌ای برای ریوند اهمیتی نداشت. با رسیدن به یک منطقه‌ی نسبتاً صاف در دامنه‌ی سه‌کوه آن‌طرف‌تر، بالاخره ریوند از حرکت ایستاد و صدایش هم‌چون ناقوس آزادی برای آن دو نفر می‌مانست.
- بسیارخب، پناه، همین‌جا بهترین مکان است.
پناه با عرق‌های زیادی که روی صورت سرخ‌ شده‌اش نشسته‌بود، سرش را تکان داد و روی زانو خم شد تا نفسی تازه کند. نیل‌رام نیز همین وضعیت را داشت، پاهایش می‌لرزیدند از بس که اشتباهی روی سر تیز سنگ‌ها نهاده‌بود. ریوند باز وضعش بهتر بود. خب، هرچه نباشد، او جادوگر بود؛ قطعاً باید فرقی میان یک جادوگر و یک فرد جادو ندیده باشد.

ریوند، خود را به پناه که جلوتر از همه بود رساند و رو‌به‌رویش قرار گرفت. با کنترل نفس‌هایش، به حرف آمد:
- اینجا بنشین و زانوانت را روی زمین بگذار، به گونه‌ای که مچ پاهایت روی همدیگر قرار بگیرند و به زمین نخورند. متوجه شدی؟
پناه سرش را به نشانه‌ی بله تکان داد، همان‌جا روی خاک‌ها نشست و خسته از کوهنوردی، سعی کرد کاری که ریوند گفته‌بود را انجام بدهد. کمی سخت بود اما بالاخره توانست. سرش را بالا گرفت و پرسید:
- خب، بعدش چی کار کنم؟
ریوند، راضی، دو قدم عقب‌تر رفت و گفت:
- بسیارخب، خوب است. اکنون دست‌هایت را روی زمین بگذار، باید خاک را لمس کنی. پس از آنکه خاک را به خوبی در کف دست‌هایت حس کردی، آتش را فرا بخوان. تا جایی که می‌توانی، سعی کن آتشت قدرت داشته‌باشد. هرچه قدرت آتش بیشتر باشد، هُمای قوی‌تری به دست می‌آوری.
نیل‌رام که کم‌کم داشت واکنش بیشتری به کار ها نشان می‌داد، آرام پرسید:
- خب اون‌وقت چطور میشه؟
ریوند روی زانو خم شد و یک کیسه‌ی کوچک از کمربند شلوارش آزاد کرد. پناه گمان کرده‌بود آن کیسه خوراکی است، اما انگار اشتباه می‌کرد. ریوند کیسه را باز کرد، مشتش را درونش برد و پودر سفیدی از آن بیرون آورد. همان‌طور که دور تا دور پناه را یک ذوزنقه می‌کشید، گفت:
- آن‌گاه نسبت به قدرتی که پناه دارد، هُمای مناسبی به او جذب می‌شود.
با پایان رسم ذوزنقه، دست روی زانوانش نهاد و ایستاد؛ بند کیسه را بست و مجدد به کمربندش آویزان کرد. پناه و نیل‌رام هر دو به او خیره بودند و گیج با چشم‌های قلمبه نگاهش می‌کردند که خندید و خون‌سرد گفت:
- این پودر، ترکیبی از لوبیای قرمز، سفید و ابلغ است که ساییده شده‌اند تا به کنترل‌کنندگان عنصر آتش کمک کنند. بعداً ملزومات این‌ها را می‌گویم.
دست‌هایش را تکاند تا گرد لوبیای ساییده‌شده بریزد، سپس مجدد رو‌به‌روی پناه ایستاد؛ این‌بار یک گچ از جیب شلوارش بیرون آورد و خم شد. روی زمین چیز عجیبی کشید، ابتدا یک مثلث توپُر متساوی‌الساقین کشید و سپس مشابه همان، چسبیده به ضلع بالاییِ مثلث، یکی دیگر روی زمین سنگی رسم کرد. وقتی کارش تمام شد، انگار دومین مثلث بر روی آن یکی نشسته‌بود. بالاخره برخاست و همان‌طور که گچ را مجدد توی جیب شلوارش می‌گذاشت، نگاهش را به پناه داد و عادی گفت:
- شروع کنید، بانو. تمرکز از اصلی‌ترین ارکان جذب موجود جادویی است. امیدوارم موفق باشید.
پناه سرش را به معنای «باشه» تکان داد و نگاهش را از آن دو نفر که پشت سرش ایستاده‌بودند، گرفت. چشم‌هایش را بست و نفس عمیقی کشید. دست‌هایش که خاک را لمس کردند، طولی نکشید که آتش‌های ریز و نورانی از کف دست‌هایش، نمایان شدند و از میان انگشت‌هایش بیرون زدند. نیل‌رام با دیدن این کار پناه دهانش باز ماند، باورش نمی‌شد تنها در عرض یک‌روز به این سطح رسیده‌باشد. ریوند اما راضی و خوشحال، دستش را جلو گرفت و لحظه‌ای بعد، حصاری آینه‌ای از جنس آب، دور پناه را همچون حباب در برگرفت. حباب که ثابت شد، صدای امواج دریا را به گوش‌های پناه هدیه داد. ریوند دستش را پایین آورد و به سوی نیل‌رام چرخید. جدی گفت:
- بسیارخب، تا پناه در سکوت آرامش‌بخش حباب، هُمای خودش را پیدا می‌کند، شما هم بی‌کران را صدا کن.
نیل‌رام کلافه پُفی کرد و خیره در نگاه قیرمانند ریوند گفت:
- اصلاً حوصله‌ش رو ندارم، یه امشب رو ولم کن.