پاییز سال 1365:

برادر زاده یک‌ساله‌اش را در بغلش تکان می‌داد و خنده‌های این کودک روح تازه‌ای به این خانه می‌بخشید.
- بذار منم بغلش کنم.
اخم ریزی کرد و گفت:
- این عروسک نیست نفی، بچه‌ست ها!
ننه ماه که در حال بافتن جوراب برای نوه‌اش بود گفت:
- بلاخره که باید یاد بگیره، فردا روزی میره خونه‌ی شوهر بچه‌داری بلد باشه.
لپ‌های نفیسه گل انداخت و احمد با بذله گویی گفت:
- آره نفی؟ بلاخره یه گردن شکسته‌ای گردنت گرفت.
و از این حرفش بر علیه خودش استفاده کرد.
- خودت چی جناب؟ مردم الاغ‌شون هم دستت نمیدن چه برسه به دخترشون رو!
ته‌تقاری بود و عزیز دل کاووس و ماه نگین.
- پسرم شاه پسره، دختر شاه پریون هم براش کمه.
منکر آن اندک حسادتی که نسبت به برادرش داشت نمی‌شد.
- بله دیگه! هی شاه و شیر و پری ببندین به نافش معلومه که گلوش پیش هیچ دختری گیر نمی‌کنه.
اما گیر کرده بود گلویش پیش پرستو نامی که برای داشتنش حاضر بود کل قلمرو حکومت پدرش را هم فدا کند تا او تنها گوشه چشمی به این احمد دلباخته نظر کند، گیر کرده بود.
- اذیت‌تون که نمی‌کنه؟
عروس محبوب خانواده با عشق مادرانه‌ای به فرزندش نگاه می‌کرد.
- اذیت زن برار؟ این بچه سراسر نعمته.
و بعد بوسه‌ی محکمی روی گونه‌اش کاشت که صدای گریه بچه بلند شد.
- تو که اینقدر لوس نبودی عمو! بودی؟
سیمین با اندک نازی به طرف احمد آمد و بردیا را از بغلش گرفت.
- از بوس خوشش نمیاد.
احمد دست تپلش را گرفت و گاز کوچیکی به آن زد.
- از گاز چی؟

با چشمانی ماتم گرفته برای چند لحظه به احمد زل زد و ناگهان طوری زیر گریه زد که دیوارهای خانه به ارتعاش در آمدند.
- ساکت شدنش دیگه با خداست.
این را نه با حالتی از خشم بلکه با نرمی گفت، اصلا همین آرامش ذاتی سیمین باعث شده بود که همه دوستش داشته باشند.
- سلام آقا.
آقا آمده بود. آقایی که معتقد بود خندیدن و شادی کردن در خلوت است نه در جمع‌های خانوادگی، آقایی که به روی کسی لبخند نمی‌زد تا مبادا از ابهتش کم شود. او که حتی خانواده‌اش را هم زیر دست خود می‌دید و برای جزئی‌ترین مسائلشان هم تصمیم گیری می‌کرد.
- شب مهمان داریم، شرایط پذیرایی را مهیا کنید و در خانه را به روی همه‌ی اهالی باز کنید.
همه بی چون و چرا به او چشم می‌گفتند جز احمد‌ش که تا دلیل چیزی را نمی‌فهمید آن را نمی‌پذیرفت.
- چه خبر شده خان؟ نکنه نفیسه قراره رفتنی بشه.
نفیسه چشم غره رفت و احمد می‌خندید و از حرص دادن کوچک‌ترین خواهرش لذت می‌برد اما صدای کاووس خان بانگ وحشت را در وجودش نواخت.
- امشب ایوب خان و خانواده‌اش برای شب نشینی به عمارت ما میان و من هم برای احمد دخترشون رو خواستگاری می‌کنم.
نفیسه می‌خواست تلافی کند.
- میگم این دختر ایوب خان احیاناً کور یا کچل نیست؟
این کلمه چقدر در نظرش منفور بود.
دختر ایوب خان! دختری جز پرستوی او، برایش با تمام دختران مجرد این ده هیچ توفیری نداشت.
با عجله مثل آهوی در دام افتاده از آنجا گریخت.

نفیسه همان طور که رفتنش را تماشا می‌کرد گفت:
- بدبخت هنوز باورش نمیشه می‌خوان بهش زن بدن، سکته نکنه خوبه.
ننه ماه لب گزید و ده‌ها خدا نکنه نثار احمد کرد و خطاب به نفیسه گفت:
- اولاً که زبانت را گاز بگیر و دوما پسرم شرم و حیا داره تا اسم خواستگاری آمد خجالت کشید و رفت.
مادر بود دیگر! این فرار او را به شرم و حیایش نسبت داد نمی‌دانست که دل شاه پسرش نزد دختره قابله‌ی این آبادی به امانت هست.
به اولین جایی که احمد پناه برد، کنار تیشه‌ی عباس و بساط همیشگی چوب بری‌اش بود.
- به دادم برس، رفیق!
اینقدر که از این جمله استفاده کرده بود و هربار هم مشکل کوچک و حتی مسخره‌ای برایش پیش آمده بود اعتنایی نکرد.
- تو رو خدا یه راه بذار پیش پام.
با کلافگی تبرش را روی زمین رها کرد.
- باز چی شده؟
با لحنی که ترس در آن موج مشهود بود گفت:
- می‌خوان برام زن بگیرن.
سرش را گرفت و موهایش را نامرتب کرد.
- پس زنت هم دادن، مبارکا باشه خان زاده.
سرش را از حصار دستانش آزاد کرد و موهای پخش شده روی صورتش را کنار زد.
- عباس، حواست هست؟
و او که از شنیدن این خبر آنقدر غرق تخیلاتش شده بود گفت:
- میگم ناهار یه چلو گوشت مشتی بدین، هر چی نباشه پسر خانی واسه خودتان... .
کلامش را قطع کرد.
- حواست کجاست عباس؟ پس پرستو چی میشه؟ من فقط اون رو می‌خوام، فقط اون! می‌‌فهمی؟
عباس اما همه چیز را ساده گرفته بود.
- یه جوری حرف می‌زنی کسی ندونه انگار دختری هستی که بزور می‌خوان شوهرت بدن. مردی، اختیار داری بگو نمی‌خوام یکی دیگه رو می‌خوام این که عزا گرفتن نداره.
چوبی را که نزدیک پایش بود به جلو پرت کرد.

- خان بوئه منم میگه چشم پسرم. امر، امر شماست.
( بوئه: پدر)
عباس بی‌خیال شانه‌ای بالا انداخت و دوباره مشغول کارش ‌شد.
- یافتم!
اینقدر این کلمه را بلند و ناگهانی گفت که اگر عباس احتیاط نمی‌کرد انگشتانش را از دست می‌داد.
- آفرین! حالا دیگه آروم شدی؟
دست‌های عباس را که به خاطر کار زبر و سخت ‌شده بودن را گرفت.
- نه! تو هم باید کمکم کنی.
و عباس هنوز نمی‌دانست پرستوی احمد همان دختر زلیخایی باشد که از عمد مسیر چوب بردنش را به سمت چشمه کج می‌کرد که برای لحظه‌ای هم شده از دور او را تماشا کند، خودش نمی‌دانست چرا و چطور به دام او افتاد، اما آن نگاه جسور و آن زبان سرخش را که در مقابل هیچ ک.س کم نمی‌آورد را دوست داشت.
ولی این روزها حال پرستو مساعد نبود، هر روز مشکلی جدید و بلایی بر سرشان نازل می‌شد. یک روز دزد به خمیر نان‌شان می‌زد یک روز با جنازه مرغ و خروس‌هایشان مواجه می‌شد و یک روز هم... .
- بسه دا! گریه کنی اینا زنده میشن.
با پره روسری اشک‌هایش را پاک کرد.
- برای این زبون بسته‌ها گریه نمی‌کنم، از روزی که پسر ابراهیم خان مرده به دنیا اومد انگار ملائكه عاقم کردن یک روز خوش به چشم ندیدم.
پرستو برعکس مادرش آدم خرافاتی نبود.
- چه حرفا! اگه اینطوری باشه این همه راهزن و قاتل همه باید سر به نیست می شدن ولی کو؟ می‌بینی آدم بدها روز به روز قدرتمندتر میشن، هر چی درد و مصیبته سر آدم خوبا میاد، خودت همیشه این رو می گفتی یادته؟
یادش بود اما او خودش را آدم خوب این قصه نمی‌دانست.
- کاش حکمت خدا رو می فهمیدم، سی ساله قابلگی می‌کنم و تنها بچه‌ای که زیر دستم... .