تکمیل شده [جانان من باش] اثر «شکوفه فدیعمی کاربر انجمن رمان بوک»

[شکوفه فدیعمی]

کجا غیبش زد؟ با استرس پوست لبم رو کندم و به اطرافم دوباره نگاه کردم، که ناگهان چند تا از فامیل‌هامون به سمتم اومدند و شروع به تبریک گفتند شدن. من هم به اجبار همراه‌هیشون کردم. خودم رو خیلی خوش‌حال و ذوق زده نشون دادم، با رفتن فامیل‌هام دوباره نگاهی به اطرافم کردم، که ناگهان حالت‌ تهوع بهم دست داد. دستم رو جلوی دهنم گذاشتم و به طوری که خیلی ضایع نباشم، از جایگاه پایین اومدم و وارد خونه شدم. قدم‌هام رو تندتر کردم و خودم رو به دست‌شویی رسوندم. هرچی توی معده‌ام بود رو بالا آوردم و به طرز فجیعی داشتم عوق می‌زدم. با بی‌حالی دهنم رو شستم و به دیوار تکیه دادم. اَه چه مرگم شده بود؟ چرا این‌قدر دلم پیچ می‌خورد؟ برای بهتر شدن حالم دو، سه بار نفس عمیقی کشیدم، که به‌طور ناگهانی در باز شد و گارسونی که تازه کنارم بود با هول وارد دست‌شویی شد. با چشم‌های متعجّب امّا آروم گفتم:
- سیاوش؟
سیاوش در دست‌شویی رو قفل کرد و به سمتم برگشت که با دیدنم، با بهت بهم خیره شد و زیر لب زمزمه‌وار گفت:
- جانانم.
نمی‌دونم چرا؛ امّا با دل‌تنگی شدیدی نگاهش کردم که سیاوش سبیل‌های مصنوعیش رو کند و با صورت نگرانی گفت:
- چِت شده جانان؟ حالت خوبه؟
امّا من بدون اهمیّت دادن به حرفش، با دل‌تنگی به سمتش رفتم. اون رو محکم توی بغلم گرفتم و دست‌هام رو دورش حلقه کردم. سیاوش هم دست کمی از من نداشت و محکم من رو با دست‌های قویش گرفته بود. با عطش عطرش رو می‌بلعیدم و گریه می‌کردم. دست خودم نبود خیلی دل‌تنگ سیاوش بودم، آخه سیاوشم نمی‌دونی شوق دیدنت با دل من چه کرد، که این‌طور از خود بی‌خود شدم، خدای من! چه‌طور بدون سیاوش زندگی کنم؟ چه‌طور بدون این‌که هر روز عطرش رو بو نکنم صبحم رو شب کنم؟ با این فکر آروم هق زدم که سیاوش بوسه‌ای، روی موهام کاشت و من رو از بغلش بیرون آورد و گفت:
- جانانم.
دستم رو روی دهنش گذاشتم و با بغض گفتم:
- هیش... چیزی نگو سیاوش!
بعد سرم رو روی سی*ن*ه‌اش گذاشتم و چشم‌هام رو با آرامش بستم. من نه وابسته‌ی سیاوش هستم، نه بهش دل بستم. من جونم رو به جون سیاوش گره زدم و من بدون اون می‌میرم. سیاوش در حالی‌که آروم بازوم رو نوازش می‌کرد، گفت:
- خوبی عزیزم؟ تورو‌خدا یه چیزی بگو دارم، می‌میرم از نگرانی!
قطره اشکم رو با دستم پاک کردم و آروم ازش فاصله گرفتم و گفتم:
- خوبم.

 

[شکوفه فدیعمی]

بعد سوالی نگاهش کردم و با ترس گفتم:
- تو این‌جا چی‌کار می‌کنی سیاوش؟ اگر امیرحسین این‌جا ببینتت قیامت به پا می‌کنه.
سیاوش صورتم رو نوازش کرد و با لحن غمگینی گفت:
- اومدم باهات حرف بزنم.
با اخم نگاهش کردم و گفتم:
- الان! روز نامزدیم.
سیاوش نگاه پر از غمی به هم کرد، گفت:
- آره؛ چون می‌خوام تو رو با خودم ببرم.
از حرفش با تعجّب نگاهش کردم و گفتم:
- چی؟
سیاوش با استرس از کتش دوتا بلیط در آورد و جلو صورتم گرفت و گفت:
- ببین این‌ها بلیط متعلق به روز پنج‌شنبه هستند. یعنی شب عروسیت.
بعد با دست‌هاش صورتم رو گرفت و با خوش‌حالی گفت:
- فقط دو روز تحمل کن جانانم. بعدش با هم صبح عروسیت قبل از مراسم از این‌جا فرار می‌کنیم. همه‌ی غم و غصّه‌‌هامون رو پشت سرمون می‌ذاریم و از این‌جا می‌ریم. تا یک صفحه‌ی جدید برای زندگی قشنگ‌مون باز کنیم.
مات زده بهش خیره شدم که سیاوش با ذوق گفت:
- من و تو خوش‌بخت می‌شیم جانان! فقط کافیه تو قبول کنی عزیزم.
قطره اشکی از حرف‌های سیاوش ریختم و با لب‌های لرزونی گفتم:
- چی میگی سیاوش؟
بعد با عصبانیت در ادامه با لحن تندی گفتم:
- چه فراری، چه خوش‌بختی، چه کشکی؟ با تموم کارهایی که باهام کردی الان با چه رویی اومدی این‌جا به هم میگی بیا فرار کنیم. هان؟
سیاوش از رفتار یکهویم متعجّب نگاهم کرد که من در ادامه گفتم:
- واقعاً فکر کردی با تو میام؟ فکر کردی دوباره قلب مامان بابام رو می‌شکنم. آره سیاوش؟
چشم توی چشم سیاوش پوزخندی زدم، گفتم:
- یک بار بهت اعتماد کردم. الان وضع زندگی من این شده! الان من غرق در باتلاقی شدم که به دست‌های تو درست شده. من احمق نیستم که از یک سوراخ دوبار نیش بخورم سیاوش!
بعد با چشم‌های اشکی بهش زل زدم که سیاوش با چشم‌های که از اشک برق می‌زدنند. با ناراحتی به هم خیره شده بود و می‌خواست حرفی بزنه؛ امّا حرفش رو خورد. من با حرف بعدیم برابر با شکستن قلب سیاوش تموم شد.
- من تو رو خیلی وقته از زندگیم پاک کردم.
سیاوش با بهت به هم خیره شد. بلیط‌ها از دستش آروم لیز خوردند و روی زمین افتادن. نگاهم رو با درد گرفتم و به سمت در رفتم و قفل در دست‌شویی رو باز کردم و با دلتنگی دوباره به سمتش برگشتم و گفتم:
- دیگه هیچ‌وقت سعی نکن نزدیکم بشی؛ درسته زخم‌های روی تن زود یا دیر خوب میشن؛ امّا زخم عشق تنها زخمیه که برای آدم می‌مونه و این رو فراموش نکن زخمی که تو به هم زدی خیلی عمیق و پر درده. به همین راحتی‌ها هم فراموش نمیشه.
سیاوش با این حرف با چشم‌های به اشک نشسته به سمتم برگشت و دست‌هاش رو مشت کرد؛ امّا من با ناراحتی نگاهش کردم و توی دلم گفتم:
- خداحافظ عشق من. خداحافظ ماه قشنگم. این نگاه آخرین نگاه من به تو و تو به من میشه. این یعنی پایان قصّه‌ی عشق ما میشه؛ چون از این به بعد باید توی رویاهای کوچیکم تو رو ببینم و این میشه تنها دل‌خوشی کوچیک من... .

 

[شکوفه فدیعمی]

با زدن این حرف با ناراحتی از دست‌شویی بیرون اومدم. آروم اشک‌هام رو با پشت دست پاک کردم و نفس عمیقی کشیدم. بهترین کار امروزم همین بود. پایان دادن به این عشق ممنوعه. به عشقی که سیاوش هیچ‌وقت قدرش رو ندوست و با طمع پول این عشق پاک رو از دست داد‌؛ چون توی جاده‌ی عشق من هیچ دوربرگردونی وجود نخواهد بود که سیاوش بتونه ازش برگرده. آهی کشیدم و لباسم رو بلند کردم. به سمت حیاط مراسم جشن رفتم که امیرحسین رو از دور دیدم که داشت دیوونه‌وار دنبالم می‌گشت‌. لبخند ساختگی زدم و به سمتش رفتم که امیرحسین با دیدنم زیر لب خدا رو شکری کرد و آروم بغلم کرد، گفت:
- نگرانم کردی جانان. تا حالا کجا بودی؟!
با همون لبخند ساختگی از بغلش بیرون اومدم. آروم گفتم:
- دست‌شویی بودم. آخه حالم کمی بد شده بود.
امیرحسین نگاهی به صورتم کرد و با لحن شوخی؛ امّا کاملاً واقعی گفت:
- ولی انگار گریه کردی تو دست‌شویی؟
با حرفش لبخند کجی زدم. دست امیرحسین رو گرفتم و به سمت سکوی رقص بردمش که امیرحسین با کارم حسابی خوش‌حال شد. منتظرانه نگاهم کرد که من لبخند پر از دردی زدم و شروع به رقصیدن رقص تانگو باهاش شدم. آروم سرم رو روی شونه‌ی امیر‌حسین گذاشتم و توی افکارم غرق شده بودم که آروم امیرحسین در گوشم گفت:
- از این‌که عمو توی جشن نامزدیمون حضور نداره ناراحتی جانان؟
با یادآوری بابا آهی کشیدم و گفتم:
- آره؛ ولی قول داد که برای... .
توان ادامه دادن حرفم رو نداشتم؛ چون حرف‌های زبونم با دلم یکی نبودن. آهی کشیدم و نفسم رو با حرص بیرون دادم در ادامه گفتم:
- عروسیمون حتماً بیاد.
امیرحسین بعد از شنیدن این حرف سری تکون و دیگه چیزی نگفت. بعد از کمی رقصیدن به سمت جایگاه رفتیم که اعلام کردن. وقت انداختن حلقه‌ها به دست بود. همگی به سمت ما جمع شدند. با یک اهنگ شاد قسمت اصلی جشن امشب رو شروع کردن. مامان امیرحسین حلقه رو از جعبه در آورد و داد دست امیرحسین که اون هم آروم دستم رو گرفت. مهمون‌های حاضر در جشن شروع به شمارش کردن.
- یک، دو، سه حالا.
امیرحسین آروم حلقه رو وارد انگشتم کرد. بوسه‌ی رو دستم کاشت که من لبخند پر از دردی زدم. مامانم با خو‌ش‌حالی کف می‌زد و با ذوق می‌گفت:
- خوشبخت بشی دخترم.
لبخندی از روی اجبار زدم که مامان گوشیش رو سمت من گرفت و تصویر بابا توی گوشی نمایان شد. مامان به بابام تماس تصویری زده بود و الان به صورت زنده بابام من رو می‌دید. لبخندی از دلتنگی زدم و با بغض گفتم:
- بابایی.
باباجون با دیدنم اشک توی چشم‌هاش جمع شد و گفت:
- الهی که خوشبخت بشی پرنسس من. نفس بابا.
با حرفش سرم رو پایین انداختم و قطره اشکم رو ازادانه رها کردم که مامان امیرحسین با خنده گفت:
- حالا نوبت عروس گلمِ که حلقه رو بندازه دست پسرم.
نوبت من شده بود که حلقه رو دست امیرحسین بندازم. نوبت من شده بود که تصمیم بزرگ زندگیم رو جلوی همه علنی کنم؛ چون با انداختن حلقه به دست امیرحسین من هم مثل سیاوش توی جاده یک طرفه قرار می‌گیرم.

 

[شکوفه فدیعمی]

با غم به سمت مادرم برگشتم. جعبه‌ی حلقه‌ی امیرحسین رو برداشتم و با دست‌های لرزون دست امیرحسین رو گرفتم و نگاهی به امیرحسین کردم که ناگهان چشمم از دور به سیاوش خورد. بی‌اراده دلم برای حال جفتمون و مخصوصاً قلب بی‌چاره‌ام سوخت؛ چون قلب من نمی‌دونست چه سرابی دیده. آخه من دیونه از کجا باید می‌دونستم که تقدیر برای ما چه خواب وحشتناکی دیده! خوابی که دست من توی دست امیرحسین بود. چشم و نگاهم روی عشقم سیاوش باشه. خیلی تلاش کردم که در مقابل این خواب تقدیر لعنتی بی‌ایستم تا به واقعیت تبدیل نشه. خیلی تلاش کردم در مقابل این خواب نحس سر خم نکنم و از عشقمون با قدرت محافظت کنم. برای این‌که سیاوش و عشق قشنگمون رو از دست ندم خیلی عذاب کشیدم؛ امّا خواب تقدیر روی سنگ حک شده از منِ بی‌چاره قوی‌تر بود. ای‌حال نامعلوم آروم باش آروم... .
سیاوش با دست‌های مشت شده داشت نگاهمون می‌کرد. بی‌اراده بغضی ته گلوم نشست که مهمون‌ها شروع به شمارش کردن شدن:
- یک، دو، سه، حالا.
به سختی نگاهم رو از سیاوش گرفتم. آروم حلقه رو دست امیرحسین کردم و به طور نامحسوس قطره اشکی از چشمم لغزید‌. یعنی جدی‌جدی من با امیرحسین نامزد شدم؟ با مردی که یک زمانی نمی‌خواستم حتّی نگاهم توی نگاهش بیفته؛ ولی الان باید تا آخر عمرم این قیافه و رفتارهای تو خالیش رو تحمل کنم؟ امیرحسین با دیدن قطره اشکم خنده‌ای کرد و زیر لب گفت:
- گریه نکن عشقم. توی خونه هم می‌تونی اشک شوق بریزی عشقم.
با حرفش با ترس نگاهش کردم که امیرحسین لبخند ترسناکی به هم زد که کل بدنم شروع به لرزش کرد. برای این‌که ضایع بازی در نیارم روی صندلیم نشستم. به حلقه‌ی توی دستم خیره شدم و صورتم پر از اشک شد. هیچ‌وقت فکرش رو نمی‌کردم که یک روزی توسط انگشت‌هام نفسم بند بیاد و به دار آویخته بشم و به این زندگی لعنتیم خاتمه بدم. سرم رو با چشم‌های اشکیم بلند کردم و با چشم دنبال سیاوش شدم تا کمی با دیدنش امیدوار بشم که دیدم سیاوش به طور غم‌انگیزی رفته بود و من رو توی این زندگی جهنم تنها رها کرد.

 

[شکوفه فدیعمی]

با پاهای سنگینم وارد اتاقم شد و آروم در رو محکم پشت سرم بستم. بالاخره این جشن مزخرف هم تموم شد؛ امّا چرا من این‌قدر حالم بد بود؟! حس می‌کنم دارم به ته خط می‌رسم. بندبند وجودم داره توسط امیرحسین حبس میشه و این یعنی اوج بدبختی من بودش. آه، امشب این‌قدر غمگینم ‏که دلم می‌خواد همه‌ی اتفاقات شومی که به سرم افتاده رو فراموش کنم . هق‌‌هق کنان مثل یک بچّه‌ی تنها ‏سرم رو توی سی*ن*ه‌ات پنهون کنم سیاوش و از درد قلبم برات بگم که چه‌جوری خوردش کردی، چه‌جوری نابودش کردی. امشب با وقاحت تموم اومدی توی جشن نامزدیم که تکه‌های خرد شده‌ی قلبم رو مثل شیشه‌ی شکسته شده بهم وصل کنی؛ امّا قلب شکسته‌ی من مگه می‌تونه به حالت اول برگرده؟ مگه می‌تونه مثل سابق بهت اعتماد کنه؟ این جزئی از محالاته که من بار دیگه به بهت اجازه بدم تا وارد زندگیم بشی؛ چون تحمل ضربه‌ی دوم رو به هیچ‌وجه ندارم. با این فکر دست‌های لرزونم رو به در چسبوندم و آروم به در اتاقم تکیه دادم. بی‌اراده گردنبندم رو لمس کردم و زمزمه‌وار گفتم:
- عشق.
من همیشه جویای عشق بودم؛ امّا هیچ‌وقت حتی خوابشم نمی‌دیدم که از همین عشق به بدبختی دچار بشم؛ چون من چنین عشق پر از عذابی رو نمی‌خواستم. حس می‌کردم قلبم داره از این همه فشار و درد منفجر میشه. دوست داشتم با دست‌های خودم قلبم رو از توی سی*ن*ه‌ام در بیارم. اون رو زیر پاهام له بکنم. تا دیگه مرتکب همچین عشق پر عذابی نشه. تا من جلوی چشم‌های عشق زندگیم مجبور نشم حلقه رو دست اونی که خودش گند زده به زندگیم بندازم. دستم رو روی گلوم گذاشتم؛ چون بغض راه نفسم رو گرفته بود و دیگه قادر به درستی نفس کشیدن نبودم؛ چون دیگه توصیفی برای حجم، عمق این دلتنگیِ لعنتی رو نداشتم. نفس عصبی کشیدم که یکهو چشمم به حلقه‌ی توی دستم افتاد. با اکراه دستم رو جلوی صورتم قرار گرفتم، بغض بزرگی توی گلوم نشست. از حرص دندون‌هام رو روی هم فشار دادم و محکم حلقه رو از دستم در آوردم. به گوشه‌ی اتاق پرت کردم و با عصبانیت داد زدم:
- خدا لعنتت کنه.
با عصبانیت جیغی از ته دل زدم و محکم موهام رو چنگ زدم. با گریه داد زدم:
- نمی‌خوام. من این زندگی نکبت‌وار رو نمی‌خوام خدایا.
از حد فشار به جنون رسیده بودم. نمی‌دونم دق دلیم رو چه‌طوری و روی چه کسی خالی کنم. که بی‌اراده نگاهم به آینه‌ی اتاقم افتاد. با چشم‌های خیس جلوی آینه رفتم و دختری رو دیدم که با چشم‌های غمگین به من خیره شده بود. این دختر عجیب دلش هوای گریه داشت؛ امّا من از این دختری که به همین راحتی در دلش رو باز کرده بود، متنفر بودم. با خشم به سمت شیشه عطرم رفتم. اون رو از روی میز آرایشم برداشتم. محکم به آینه کوبیدمش که صدای بدی از شکستن آیینه بلند شد. جیغی از فشار اعصابم زدم محکم شروع به ضربه زدن توی صورتم شدم.

 

[شکوفه فدیعمی]

که بی‌اراده صدای سیاوش توی ذهنم اِکو شد.
- می‌خوام که ملکه‌ی قلب من بشی.
با اِکو شدن حرف‌ سیاوش توی ذهنم دست‌هام رو روی گوش‌هام گذاشتم. با صدای لرزونی زیر لب زمزمه کردم:
- ا... زت متنفرم سیاوش. از روزی که در قلبم رو برات باز کردم متنفرم.
آه خدایا امشب دلم خیلی غمگینه. قوتِ فریاد قلب پر از غمم کجایی؟! با صورتی از اشک گوش‌هام رو با دست محکم فشار دادم. با صدای بلند زیر گریه زد. که ناگهان مامان با نگرانی وارد اتاقم شد. با دیدنم با ترس روی صورتش زد و گفت:
- جانان.
با ترس به سمتم اومد و با دیدن حال روزم با بی‌قراری زیر گریه زد. ناله کنان گفت:
- چرا با کارهات داری من رو این‌قدر عذاب میدی جانان؟
با حرف مامان به جنون رسیدم. چشم‌های پر از اشک به خون نشسته‌ام رو توی چشم‌های مامان گذاشتم و با داد گفتم:
- چرا هیچ‌کَس نمیاد به هم بگه تو چته جانان؟ چرا هیچ‌کَس به فکر من نیست مامان؟ بابا به‌خدا من هم آدمم! دارم از این همه فشار دق می‌کنم. دارم می‌میرم مامان.
با گریه به سمتش رفتم. دست‌های مامانم رو گرفتم، گفتم:
- مامان! من دیگه کم آوردم. من دیگه نمی‌تونم نفس بکشم.
مامان با شنیدن حرف‌هام با گریه من رو توی بغلش انداخت و گفت:
- هیش، آروم باش دخترم. درست میشه جانانم فقط تو رو خدا گریه نکن! من بهت قول میدم که پیش امیرحسین خوشبخت میشی.
با حرف‌های مامان دوباره داغ دلم تازه شد. نمی‌دونه که این همه‌ی مصیبت‌ها زیر سر همون امیرحسین هستش که من رو به این حال روز انداخته. با صدا آروم گریه می‌کردم که مامان در حالی‌که موهام رو نوازش می‌کرد. با لحن آرامش‌بخشی گفت:
- هر چیز وقت مناسبِ خودشه رو داره دخترم.
نه گل قبل از رسیدن وقتش باز میشه. نه خورشید قبل رسیدن وقتش طلوع می‌کنه. فقط صبر کن دخترم. چند ماه با امیرحسین زندگی کن و مزه‌ی زندگی کردن رو در کنارش تجربه کن. اون‌قت به وقتش تو هم خوش‌بخت میشی دخترم.
با حرف‌های مامان چشم‌هام رو با درد بستم. مامانم چی می‌گفت؟ کدوم خوشبختی؟ زندگی کردن در کنار امیرحسین روانی بزرگ‌ترین شوخی زندگیم بود که باید از روی اجبار باورش کنم. اون هم بدون این‌که به این شوخی بخندم. مامان به آرومی من رو از بغلش بیرون کشید.

 

[شکوفه فدیعمی]

اشک‌های من رو با دستش پاک کرد و گفت:
- ببین جانان؛ انسان بدترین جنگ رو زمانی می‌فهمه که عقلش و قلبش در مقابل هم بی‌ایستن. می‌دونم تو هنوز سیاوش رو خیلی دوست داری؛ چون من مادرم و از قلبم دخترم به خوبی خبر دارم؛ ولی باید جلوی این ریشه‌ی عشق رو بگیری. باید کاری کنی این ریشه‌ی عشق خشک بشه جانان.
با حرفش لب‌های لرزونم رو آروم تر کردم و گفتم:
- دوستش دارم مامان! امّا اون ... .
با این حرف بغض دوباره‌ی به گلویم نشست که به سختی قورتش دادم و گفتم:
- امّا دوست داشتنم به معنی بخشیدنش نیست؛ چون اون باعث شد که من یک چیزهایی رو توی زندگیم تجربه کنم که دور از باورهای من بوده؛ امّا الان ته قلبم دوست داره اون هم مثل من اذیت بشه و زجر بکشه.
بالاخره بغض سنگینم شکست و قطره اشک لجبازی از چشمم لغزید که آروم گفتم:
- همین‌طور که اون به من رحم نکرد. من هم به اون رحم نمی‌کنم؛ چون که توی عشق چیزی به نام عدالت وجود داره.
مامان با حرف‌هام آروم نوازشم کرد و از روی زمین آروم بلندم کرد. من رو به سمت تخت‌ خوابم برد. آروم من رو روی تخت خوابوند و پتو رو روی من کشید و با لحن آرامش‌بخشی گفت:
- دختر گلم هر چیزی که اذیتت می‌کنه می‌گذره. عشق سیاوش هم می‌گذره. مگه نشیندی که پایان هر شب سیاه صبحِ سفیده!
در حالی‌که مامانم لبخند مهربونی به هم زد در ادامه گفت:
- پس این‌قدر به خودت سخت نگیر جانان. اگه می‌خوای گریه کنی. گریه کن تا خالی بشی دخترم. اگه هم ناراحتی بگو ناراحتم؛ چون بیان نکردن احساسات غمگینمون بزرگترین بدی هستش که در حق خودمون می‌کنیم.
با نگاه تهی و سرشار از سردی به مامانم خیره شده بودم که مامان در ادامه گفت:
- الان هم چشم‌های خوشگلت رو ببند. آروم بخواب. یالا دختر گلم.
مامان با این حرف آروم کنارم روی تخت نشست. من هم با حرف مامانم با غم چشم‌هام رو روی هم بستم. به سختی خودم رو به دست خواب سپردم.
با چشم‌های پف ‌کرده از خواب بیدار شدم. چشم‌هام رو با خستگی مالوندم که آخی از سردرد سرم گفتم.
پف دیشب این‌قدر حالم بد بود که با لباس و شنیون جشن دیشب خوابیدم. اصلاً توی حال خودم نبودم. با بدنی کوفته از تخت پایین اومدم و نگاهی به اتاقم کردم که دیدم تمیزتمیز بود! حتماً دیشب مامان همه‌ی اتاقم رو تمیز کرده بود که یاد بدبختی دیشبم نیوفتم.
با بی‌حوصلگی از جام بلند شدم و لباس مزخرفم رو از تنم کندم.

 

[شکوفه فدیعمی]

به سمت حموم رفتم تا یک دوش سرسری بگیرم؛ چون دیشب به خودم زیادی فشار آورده بودم. بدنم خیلی ضعیف شده بود؛ امّا زیاد حسش نبود که حموم کردنم رو کش بدم. با بی‌حالی یک دوش سرسری گرفتم و از حموم بیرون اومدم. یک پیرهن و شلوار بنفش رنگ پوشیدم که یک‌دفعه حالم به هم خورد. بدوبدو به سمت دست ‌شویی رفتم، عوق زدم. نزدیک بود معده‌ی خالیم رو هم بالا بیارم. این‌قدر حالم شدید به‌ هم خورد که خودم از خودم تعجّب کردم؛ امّا من که دیشب چیزی نخوردم که روی دلم بمونه؛ پس این حالت تهوع‌ها چی بودن؟ با ترس خودم رو از توی آینه‌ی دست‌شویی نگاه کردم و زیر لب زمزمه کردم:
- نکنه من؟
بی‌اراده دستم رو روی شکمم گذاشتم و در ادامه گفتم:
- حاملم؟
با گفتن این حرف دو قدم از ترس به عقب برگشتم. با چشم‌های ترسیده به خودم زل زدم. نه، این غیر‌ممکنه! حتماً معده‌ام به‌خاطر صبحونه نخوردنِ که این‌طور به هم ریختم؛ وگرنه من رو چه به حاملگی؟ سرم رو با کلافگی با دست گرفتم. می‌دونستم با این حرف‌ها داشتم خودم رو گول می‌زدم. حس واقعیم می‌گفت این نشونه‌ها به دلیل نخوردن صبحونه نبود؛ چون از واقعیت نمی‌تونستم فرار کنم؛ امّا ممکنه این احتمال هم وجود نداشته باشه. من دارم اشتباه می‌کنم؟ خدا کنه که همین‌طور باشه. برای اطمینان اوّل باید از نبودن این بچّه مطمئن بشم، تا خیالم راحت باشه. با صورت رنگ‌پریده به سمت گوشیم رفتم. شماره‌ی ساحل رو فوراً گرفتم که با دو بوق جواب داد:
- جانم عشق دلم؟
با صدای لرزون امّا آروم گفتم:
- ساحل می‌شه کمکم کنی؟
ساحل از حرفم با تعجّب گفت:
- چه کمکی؟ چی شده جانان؟!پ نکنه اون مادر مرده بلایی سرت آورده. هان؟
با حرف ساحل آروم گفتم:
- نه! چیزی نشده. فقط ساحل می‌شه الان بیای پیشم؛ چون به وجودت نیاز دارم. دیشب هم که بعد از حرف زدنمون برگشتی خونه. حداقل امروز رو کنارم باش.
ساحل با حرفم آهی کشید و با لحن پر از غمی گفت:
- جانان بعد از اون حرف‌ها واقعاً حالم بد شد؛ ولی باشه خواهری الان به سمتت پرواز می‌کنم عزیزم.
آروم صدام رو پایین آوردم به طوری که مامان از پشت در اتاقم نشنوه گفتم:
- می‌تونی سر راه بیبی‌چک بخری؟
با گفتن این حرف ساحل با جیغ گفت:
- چی؟
آروم؛ امّا عصبانیت در جواب این جیغ بلند ساحل گفتم:
- یواش ساحل! می‌خوای رسوام کنی؟ لطفاً وقتی اومدی پیشم با خودت چیزی که بهت گفتم رو بخر. خواهش می‌کنم الان هم از من نپرس چرا؟ وقتی اومدی همه‌ چی رو برات تعریف می‌کنم.

 

[شکوفه فدیعمی]

ساحل با صدای پر از تعجّبی گفت:
- خدا به خیر کنه. باشه الان زودی می‌خرم و سمتت میام.
با این حرف تشکری از ساحل کردم. بعد از خداحافظی گوشی رو قطع کردم و زودی موهای خیسم رو خشک کردم. بعد از آماده شدن با بی‌حالی به سمت پنجره‌ی اتاقم رفتم و سرم رو روی دیوار تکیه دادم، به نقطه نامفهومی خیره شده بودم. کاش گوشه‌ی از این شهر شلوغ، کمی دورتر از هیاهوی مَهیب. یک نفر داد می‌زد آرامش! بیا حراجش کردیم. من هم با خوش‌حالی می‌رفتم و اون آرامش رو می‌خریدم. وارد کل وجودم می‌کردم تا دیگه اشک نریزم تا دیگه غصّه نخورم. درد نکشم و بیشتر از این با این عذاب خودم رو نابود نکنم؛ چون توی این روزهای که گذشت فقط یک قسمتی از من درد می‌کرد که براش تصویری ندارم. صدایی ندارم، مکانی ندارم، حالتی ندارم؛ حتّی اسم و توضیحی هم براش ندارم. فقط می‌تونم بگم یک قسمتی از من درد می‌کنه. همین؛ ولی دیگه خسته شدم. خسته شدم از این دردی که از آن من نیست و من به اجبار باید تحمّلش می‌کردم. گاهی با خیال از ذهنم می‌گذری. بعد اشک میشی و ردپاهات روی گونه‌های من خط می‌شن؛ امّا من دیگه این‌قدر خسته شدم که نه حالی برای پاک کردن این ردپاها دارم. نه حالی برای اشک ریختن. با شنیدن باز شدن در اتاقم از دنیایی پر از درد خودم خارج شدم و با اخم گفتم:
- مامان گفتم من رو تنها بذار.
- جانان؟
با شنیدن صدای ساحل مثل فنر به سمتش برگشتم که دیدم ساحل یک تای ابرو برای من بالا پرونده و با همون نگاه پرفسوریش به هم زل زده بود. با دیدنش پفی کشیدم و گفتم:
- دِ چرا اون‌جا ماتت برده دختر! بیا دیگه؟
ساحل با حرفم دست به سی*ن*ه کرد و با اخم گفت:
- اگه ضمانت کنی بلای سرم نمیاد. می‌خوام با اجازه‌ات چند قدم بیام جلو.
با دست محکم به پیشونیم زدم. با بی‌حوصلگی و آمیخته با استرس به سمت ساحل رفتم، گفتم:
- بزن کانال بعدی ساحل. بگو ببینم خریدی؟
ساحل با حرفم سری تکون داد. فوراً در اتاق رو بست. از کیفش بیبی‌چک رو در آورد که من فوراً اون رو از دستش گرفتم. وارد دست‌شویی شدم و با انجام کار که کمی طول کشید آروم از دست‌شویی بیرون اومدم که ساحل به سمتم اومد و با نگرانی گفت:
- چی‌شد؟ نمی‌خوای چیزی بگی؟
با ناراحتی تو چشم‌های ساحل خیره شدم و با لبخند تلخی گفتم:
- بیبی‌چک هنوز اوکی نشده؛ ولی قلبم میگه که به همین زودی پدر شدن سیاوش رو باید جشن بگیرم.

 

[شکوفه فدیعمی]

ساحل با شنیدن حرفم دستش رو با ناباوری روی دهنش گذاشت. با چشم‌های از حدقه ‌در اومده نگاهم کرد و آروم گفت:
- دروغ می‌گی!
با حرفش نفس عمیقی کشیدم. آروم روی تخت نشستم و گفتم:
- چه دروغی خواهر من؟ مگه نمی‌بینی حال روزم رو... .
ساحل با ترس به سمتم اومد. کنارم نشست و با ترس گفت:
- الان می‌خوای چی‌کار کنی؟
با ناراحتی صورتم رو با دست مالوندم و گفتم:
- ببینم نتیجه‌ی بیبی‌چک چی در میاد، بعد تصمیم می‌گیرم که چه خاکی باید توی سرم بریزم.
ساحل با حرفم آهی کشید که من از جام بلند شدم. وارد دست شویی شدم و بیبی‌چک رو برداشتم که با دیدن نتیجه بیبی‌چک بی‌اراده بیبی‌چک از دستم افتاد. خدای من؟ این دیگه چه مصیبتی بود؟ توی این هیری‌ ویری فقط همین یکی رو کم داشتم؛ امّا نمی‌دونم چرا لبخند روی لبم نشست. الان من مادر شدم؟ الان توی شکم من بچّه‌ی سیاوش رو دارم؟ با این فکر مثل دیوونه‌ها یک‌دفعه زیر خنده زدم. جوری می‌خندیدم که قهقه‌های خنده‌هام توی دست‌شویی اِکو می‌شد که ساحل بدوبدو وارد دست‌شویی شد. با دیدنم تعجّب‌وار صدام زد:
- جانان؟
امّا من هم‌چنان می‌خندیدم و با خنده‌ رو به ساحل برگشتم. گفتم:
- باور می‌کنی من دارم مادر می‌شم؟
با این حرفم دوباره زیر خنده زدم؛ چون کم‌کم داشتم عقلم رو از دست می‌دادم و دل به دیوونگی می‌دادم. همین‌طور هم شد. ساحل با چشم‌های اشکی نگاهم کرد و بیبی‌چک رو از زمین برداشت‌. با دیدن نتیجه قطره اشکی از چشمش لغزید و گفت:
- بی‌چاره شدیم!
با حرف ساحل خنده‌ام کم‌کم از بین رفت و با لحن دلقک مانندی گفتم:
- چرا بی‌چاره؟ اتفاقاً من خوش‌بخت‌ترین دختر دنیا هستم؛ چون دارم با یکی دیگه ازدواج می‌کنم؛ امّا بچّه‌ی یکی دیگه توی شکمم هست و این ته خوشبختی برای من به حساب میاد ساحلم.
ساحل با حرفم بیبی‌چک رو توی پلاستیک پیچید و گذاشت توی جیب پالتوش. بعد بازوهای من رو محکم گرفت و با تأکید گفت:
- اگه امیرحسین از وجود این بچّه بویی ببره. هر جفتتون رو زیر خاک می‌‌کنه جانان.
با حرف ساحل لبخند تلخی زدم و گفتم:
- چه بهتر! فوقش از این زندگی قشنگم لِفت می‌دم. مگه چیه؟
ساحل با حرفم نفس عمیقی کشید و با جدیت گفت:
- جانان! خواهش می‌کنم به خودت بیا. این حرف‌ها چیه می‌زنی تو دختر؟ قضیه جدیه جانان. اگه امیرحسین بفهمه شَر میشه.