در حال ویرایش [حتف شوریده‌وار] اثر «راضیه کیوان نژاد نویسنده انجمن رمان بوک»

[Raaz67]

- چته چرا اینقدر دویدی که نفست بالا نمیاد؟
زهره دست روی سی*ن*ه‌‌ی به خس‌خس درآمده‌اش گذاشت و عاقبت روی شکم خم شد و چند سرفه‌ی کوتاه کرد و ارغوان را وا داشت چند ضربه به پشتش بزند‌. نفسش که بالا آمد بی‌هوا بطری را از دست او گرفت و یک‌دفعه سر کشید. با مزه‌ی بدی که به دهانش نشست چهره‌اش را درهم کرد و به حالت عق مانند رویش را برگرداند و با چهره‌ی درهم و صدای گرفته نجوا کرد:
- عه حالم بهم خورد مزه لجن می‌داد.
ارغوان به‌سمت شهاب برگشت و با دور شدنشان از قبرها، پایش را با حرص بر زمین خاکی کوبید و صدای خشمگینش را با چشم‌ غره نثار زهره کرد.
- ای بمیری زهره! رفتن که... .
زهره نگاهش را به مسیر نگاه او دوخت. با دیدن آن‌ها شتاب زده دست او را گرفت و با خود به‌سمت آن‌ها کشاند و با هیجان تند‌تند کلمات را ادا کرد.
- می‌خواستم همین رو... که شهاب رو دیدم؛ اگه بدونی از چه..‌. پیاده شد!
صدای خش‌دار و گرفته‌ی زهره با آن کلمات ادا شده‌ی نصفه و نیمه در صدای اکو شده‌ی مداحی که از بلندگو در حال خواندن نوحه‌ای برای خانواده‌ی عزاداری که چند قبر آن طرفشان در حال خواندن بود‌ گم شد. ارغوان که از حرف‌های نصفه و نیمه‌ی او سر درنیاورده بود و بابت کشیده شدن دست و درد ایجاد شده در کتفش کلافه شده بود، دستش را دو دستی از میان دستان سرد او با گفتن 《وای دستم رو کندی》 کشید و با صدای بلندی نجوا کرد.
- وای نمی‌فهمم چی میگی! بلندتر بگو!
همزمان با اتمام جمله‌اش در حالی که کتفش را گرفته بود و ماساژ می‌داد سر جایش ایستاد. با دیدن دستان خالی‌اش به‌سمت او برگشت و هول‌هولکی و با قدم‌های تند به‌سمت ارغوان که هاج و واج نگاهش می‌کرد قدم برداشت. پشت او ایستاد و او را به‌طرف درخت سروی که مابین درخت زیتون و پرچین شمشادها قرار داشت هول داد. با شنیدن غرغرهای ارغوان از پشت سر، دست روی دهان او گذاشت و با حصار کردن دست دیگرش روی گوش او آرام در گوشش زمزمه کرد:
- هیس! نمی‌خوام بدزدمت که... یه لحظه آروم بگیر و اونجا رو تماشا کن تا بهت بگم!

 

[Raaz67]

همزمان دست دراز کرد و با انگشت اشاره‌اش به آن طرف خیابان که وسط قبرستان بود اشاره کرد.
دست زهره را از جلوی دهانش پایین آورد. نفس عمیقی کشید و نگاهش را به اشاره‌ی دست او دوخت. باورش نمی‌شد چیزی که می‌دید دور از انتظارش بود. مرد کلاه نقاب‌دار درب را برای شهاب و آن مرد مسن باز کرده بود و خود جلو، جای راننده نشست و ماشین را به حرکت درآورد.
چیزی که برایش عجیب‌تر بود ظاهر متفاوت شهاب و آن ماشین مدل بالا بود که حتی اسمش را هم نمی‌دانست. زهره دست به کار شد و همان‌طور که دوباره دست ارغوان را می‌گرفت و با خود می‌کشاند، تندتند کلمات را با هیجان ادا کرد.
- باورت میشه لامبورگینی داشت؟ اون مرد هم احتمالاً رانند‌ه‌ش بود. تو که گفتی وضع شهاب یکم بهتر از ماهاست؛ این که از یکم بیشتره! لباس‌هاش رو نگاه!
ارغوان که حالا خودش هم کنجکاوتر شده بود و در ذهنش هزار علامت سوار شکل گرفته بود، با او قدم‌هایش را تندتر کرد و به‌سرعت قدم‌هایش افزود و به حالت دو درآورد.
- وای زهره دارم دیونه میشم شهاب این سری فرق داشت؛ راست میگی تیپش با همیشه فرق می‌کرد. همیشه خوشتیپ بود اما الان کت و شلوارش مارک بود. خیلی شیک‌تر از قبل بود‌. دارم دیوونه میشم انگار این شهاب اون شهاب نبود.
زهره با رسیدن به ماشینش دزدگیر را زد و همزمان با او سوار شد و با استار چنان گازش را گرفت که ارغوان از ترس هینی کشید و همزمان دست روی قفل درب گذاشت و لبانش را محکم روی هم فشرد و نگاه وحشت‌ زده‌اش را بین او و جاده در گردش انداخت.
- زهره دیونه شدی؟ چرا اینقدر تند میری؟
زهره دنده‌ را عوض کرد و بی‌توجه به صداب بوق کشیده‌ی ماشین بغلی‌اش که قصد سبقت گرفتن داشت پدال گاز را بیشتر فشرد و در حالی که از گرمای درونی حاصل از هیجان و تند راه رفتنش مانتوی مشکی‌اش را برای خنک شدنش تکان می‌داد نیم نگاهی به ارغوان کرد و گفت:
- تو کنجکاو نشدی بفهمی چرا این شهاب با اون شهاب فرق داره؟
ارغوان نگاهش را به جلو دوخت و با دیدن ماشین شهاب که کمی جلوترشان بود لبان خشکش را با زبان تر کرد.

 

[Raaz67]

- کنجکاو که هستم. حالا دیگه بهشون رسیدیم، یکم سرعتت رو کم کن قبض روح شدم!
خودش هم نمی‌دانست حالش چرا اینجور شده است. مگر کنجکاوی در خونش نبود؟ مگر تا سر از احوال کسی درنمی‌آورد رهایش نمی‌کرد؟ پس چرا الان مردد بود؟ شاید زیادی خواستن شهاب و فهمیدن اینکه نکند او هم سرش کلاه گذاشته و خود واقعی‌اش را نشان نداده یا شاید هم آدم خطرناکی باشد مانع از کنجکاوی‌اش میشد. و دلش می‌خواست روی کنجکاوی‌اش سر پوش بگذارد. آمد بگوید که زهره بیا بی‌خیال این موضوع شویم‌، اما با دیدن خیابان محل کارش که ماشین شهاب در آن پیچید، دهانش نیمه باز ماند و تنها یک جمله گفت:
- نزدیک محل کارمه!
زهره با توقف ماشین شهاب چند متر پایین‌تر از او، کنار جدول خیابان که پرچین زیبای شمشاد‌ها دیوار سبزی ایجاد کرده بود مابین دو ماشین پارک کرد و در حالی که ترمز دستی را می‌کشید زیر لب زمزمه کرد:
- تا حالا کسی رو تعقیب نکرده بودم! هیجانش صد هزاره!
دستی به چشمان خسته‌ی قهوه‌ایش کشید و مژه‌ی برآمده در چشمش را با کلافگی گرفت و با من‌من و تردید با سری پایین با خود زمزمه کرد:
- شاید اینجا کاری نداره یا با رییسمون کار داره. اصلاً شاید اون‌هایی که باهاشن شریکی چیزی بودن.
مهلت حرف زدن به زهره را نداد و افکار پریشانش را که در درونش ولوله بر پا کرده بودند با لب و لوچه‌ای آویزان زیر لب دوباره نجوا کرد.
- نه پس این ریخت و لباس و ماشین چی؟ اینکه اون راننده در رو براشون باز کرد چی؟
کلافه بود سر بلند کرد و نگاه نگران زهره را روی خود دید. سکوت تنها راه چاره برای افکار پریشانش بود. دوباره به جلو چشم دوخت. تمام وجودش چشم شده بود چیزی در درونش می‌گفت هنوز هم امید است به آنکه شهاب هیچ ربطی به محل کار او نداشته باشد، اما با پیاده شدن و وارد شدنش به آنجا مانند یخ وا رفت و بدون فکر، هول زده دسته‌ی درب را گرفت و با باز کردنش لنگه‌ی پایش را بیرون گذاشت که با صدای زهره متوقف شد، به سرعت رویش را به‌سمت او برگرداند.

 

[Raaz67]

- کجا میری؟
درب را بیشتر باز کرد و دستی روی گونه‌های ملتهب و قرمز از خشم و اضطراب دورنی‌اش کشید.
- باید تکلیفم مشخص بشه که اون اینجا چیکار می‌کنه!
زهره به‌طرف او خم شد و با گرفتن دستش او را به‌سمت خود کشاند. همزمان درب سمت خود را باز کرد و در حالی که دستی به موی فر بیرون آمده‌ی روی پیشانی‌اش می‌کشید گفت:
- تو بمون! من میرم اینجوری عاقلانه‌تره! نگهبان تو رو می‌شناسه و ممکنه زودتر خبر بده که تو اومدی.
نه باید کاری می‌کرد. باید خودش دست به کار میشد و با شهاب رو‌به‌رو میشد، باید خودش با چشمان خود می‌دید تا عقل وامانده‌‌اش قبول می‌کرد که این شهاب آن شهابش نیست. دوباره دستش را به‌سمت درب برد.
- خب بشناسه اینجوری که بهتره راحت از آقای اکبری می‌پرسم. اصلاً می‌خوام با شهاب رو‌به‌رو بشم.
زهره که در جریان کامل همه اتفافات شرکت و ندیدن مدیرش بود و حدس‌هایی زده بود، زودتر از ماشین پیاده شد و سرش را از چهارچوب درب پایین آورد.
- تو الان مغزت کار نمی‌کنه! مگه نمی‌خوای تهش رو بفهمی؟ با این اتفاقایی که افتاده یه حدس‌هایی می‌زنم. بهتر بذاری من کارم رو انجام بدم.
به چشمان او زل زد. زهره که بدش را نمی‌خواست؛ همیشه راه حل‌های او بهتر از تصمیمات هول زده‌ی خودش بود. اطمینان درون چشمان کشیده‌ی او چنان به وجودش نشست که دستگیره مشکی رنگ را رها کرد و دل به او سپرد و 《باشه‌ای》زیر لب زمزمه کرد. زهره لبخندی زد و بدو‌بدو از پیاده‌روی باریک کنار پرچین شمشاد‌ها گذشت و خود را به شرکت رساند. از سه پله‌ی هلالی شکل بالا رفت و دستگیره سبز رنگ و سفت را محکم هل داد و با هن‌هن وارد شد. دست روی سی*ن*ه گذاشت و مستقیم به پیش آقای اکبری که در حال خوردن چایی درون استکان کمر باریکش بود رفت.
- سلام عمو!

 

[Raaz67]

آقای‌اکبری چایی داخل نلبکی‌اش را طبق عادت هورت کشید و سر از پنجره‌ی سویتش بیرون آورد.
- سلام باباجان! با کی کار داری؟
تنها حرفی که به ذهنش آمد که راه را برای دانستن باز کند و از پرسیدن سوال بیشتر جلوگیری کند؛ یک جمله راجع به ارغوان بود و بس. دستی به لب‌های صدفی‌ کالباسی رنگش کشید.
- راستش من از طرف خانم ستوده اومدم؛ نامه‌ی استعفاش رو اوردم. خودش حالش خوب نبود که بیاد. می‌تونم با رییس شرکت ملاقات داشته باشم؟
با اتمام جمله‌اش نفسی گرفت و چشم به موی جوگندمی کم پشت اکبری لاغر اندام و ریز جثه دوخت‌‌. این موضوع را عنوان کرده بود تا آقای‌اکبری بگذارد او برود بالا تا ببیند شهاب با که کار داشته و آنجا چه می‌کند و آیا نسبتی با رییس شرکت دارد؟ آقای‌اکبری دستی به ته ریشش که توک‌های سفید مایل به جوگندمی‌اش صورتش را برفی کرده بود و ناهماهنگی زشتی بین ریش و سیبیلش ایجاد شده بود کشید و با ناراحتی چهره درهم کشید.
- خدا رحمت کنه پدرشون رو! غم پدر و مادر تا ابد روی سی*ن*ه آدم، درد بی‌درمون میشه و سنگینی می‌کنه‌.
صدای آهنگ ملایمی که از رادیوی کنار دستش در حال پخش بود را با جلو بردن دست و پیچاندن آن دکمه سیاه رنگ کم کرد.
- از اتفاق دخترم خوش شانسی! همین الان آقای مهندس رفتن بالا!
زهره که هنوز هم شک داشت که آیا درست شنیده‌ است یا نه، چشمان مشکی مضطربش را ریزتر کرد و با تردیدی که در صدا و چشمانش موج میزد لب زد:
- کدوم مهندس؟
با شنیدن کلمه‌ی گل کشیده و بلند و هیجانی از زبان گوینده تلویزیون، به‌سرعت چشم از دختر روبه‌رویش که پوست لبش را با کندن به خون انداخته بود گرفت و به تلویزیون دوخت. سال‌ها بود که این عادت را با خود همراه داشت نه دل از رادیو‌اش می‌کند و نه از فوتبالش؛ آن هم اگر بازی بین دو رقیب قرمز و آبی بود. نیم ساعتی از بازی بین دو تیم گذشته بود و با گلی که پرسپولیس به حریف مقابل زده بود و دمغ شده بود، حسابی سرگرمش کرده بود. سرش را با تأسف به چپ و راست با گفتن 《چه شوت بدی》 تکان داد.

 

[Raaz67]

چشم از تلویزیون ال ای دی نصب شده به روی دیوار گرفت و به آسانسور دوخت و دست اشاره‌اش را به آن سمت نشانه گرفت. دهان باز کرد چیزی بگوید،
اما صدای دوباره‌ی گوینده در فضای سویتش پیچید و دهانش نیمه باز ماند.
- آفرین به حسینی با شیرجه جانانه‌‌ای که می‌زنه، خوش موقع توپ رو مهار می‌کنه.
با خوشحالی دو دستش را به حالت تشویق محکم به هم کوبید و بدون آن که چشم از بازیکن قرمز پوش بگیرد با حواس پرتی و مکث بین کلماتش نجوا کرد.
- با آسانسور بری... آخ جلالی تکل کن جونه‌ من... .
با سرفه‌ی زهره تازه متوجه دختر شد. نیم نگاهش را بین جلالی، بازیکن استقلال و زهره در گردش انداخت.
- طبقه چهارمه... بزن دیگه... آقای جهان آرا.
زهره آمد که سریع برود بالا اما با باز شدن درب و دیدن نیم رخ شهاب که با مرد کت و شلوار مشکی پوشیده‌ای که داخل پرونده‌ی آبی رنگی را به او نشان می‌داد لعنتی زیر لب زمزمه کرد و بدون آن که به آقای‌اکبری فرصتی به نگاه کردن و حرف زدن بدهد تندتند به حالت دو به‌سمت درب قدم برداشت و با شتاب و هر چه توان در پایش بود به‌سرعت از آنجا خارج و به‌سمت پیاده‌رو دوید. با برگرداندن سرش و چک کردن آن که آیا شهاب هم بیرون می‌آید یا نه، همزمان به زن و مردی که خلافش در حال گذر از پیاده‌رو بودن تنه‌ای زد که باعث شد تلو‌تلو بخورد و صدای زن چادری که 《خانم حواست کجاست》 را بشنود. در آخر پایش با آن شتاب و برخورد ناگهانی لغزید و به زمین افتاد. در حالی که کف دستش را به زمین تکیه داده بود با زانوی کشیده شده روی سنگ فرش با چهره‌ای درهم بلند شد. زن در حالی که او را با نگرانی نگاه می‌کرد چادرش را به زیر بغل زد و نگاه مهربانش را به او دوخت.
- خانم خوبی؟ چی شدی؟
زهره با تکان دادن خاک نشسته به روی شلوار لی آبی‌اش از روی زمین بلند شد و در حالی که شال شکلاتی رنگش را که تقریباً روی شانه‌اش افتاده بود روی سر مرتب می‌کرد با بیرون زدن شهاب چشم از زن گرفت و تند‌تند کلمات را در حالی که عقب‌عقب به‌سمت ماشینش قدم برمی‌داشت ادا کرد و صدایش را سر داد.
- خانم من معذرت می‌خوام.

 

[Raaz67]

نماند که جواب زن را بشنود. سریع از میان پرچین شمشادهای سبز رنگ به زور خودش را بیرون کشید و به‌سمت ماشینش قدم برداشت. با رسیدن و گرفتن دستگیره درب با شتاب پشت فرمان نشست و با بستن درب، سویچ را چرخاند و پا روی گاز گذاشت. ارغوان‌که صورت قرمز و برافروخته و هن‌هن کردن زهره حسابی گیجش کرده بود با نگرانی انگشتانش را مشت کرد و ناخن‌هایش را در کف دستش فرو کرد و کامل به‌طرف زهره چرخید.
- چی شد؟
زهره پا روی گاز فشرد و با بوق برای ماشین عقبی به راه افتاد.
- نمی‌دونم. شهاب اومد بیرون نتونستم برم بالا.
نگاهش را به جلو انداخت و با راه افتادن ماشین شهاب دوباره رو به زهره کرد.
- پس تو رفتی چیکار کنی؟! نپرسیدی اینجا چیکار می‌کنه؟ چرا اینقدر دویدی؟
زهره با صدای بو‌ق‌بوقی که ماشین عقبی راه انداخته بود، نگاهش را از داخل آینه جلوی ماشین به عقب انداخت و برای راننده اخمی کرد و با لایی کشیدن به‌سمت چپ، راه را برای ماشین عقبی که《هوی یابو》گفتن را با صورت برافروخته راه انداخته بود باز کرد و کمی عقب‌تر از ماشین شهاب در تعقیبش پا روی گاز فشرد و برای کاهش استرسش دستی به چشمش که مداد سیاهش زیرش پخش شده‌بود کشید و رو به ارغوان کرد.
- در داشبرد رو باز کن یه آدامس بده! دارم از هیجان می‌میرم.
نگاه میخکوب ارغوان که رویش سنگینی کرد، نگاه از صدای قیژقیژ موتوری که در آن اوضاع پسر جوان قصد تک زدن داشت ‌گرفت و با نگاه به جلو در گردش انداخت.
- بابا چیز خاصی نشد که! اول یه سوال چرت کردم که مدیر اینجا کیه و از طرف تو براش پیغام اوردم که فامیل مدیرتون رو گفت که الان آقای جهان‌آرا رفتن بالا. تا اومدم بگم پس میرم ببینمشون یه دفعه شهاب از آسانسور... .
با شنیدن نام جهان‌آرا چنان به‌‌طرفش برگشت که صدای تیک گردنش را هم زهره شنید. هاج و واج دست دراز شده‌اش را با دست دیگرش چنگ انداخت و با تعجب و بهت با لکنت زبان میان کلامش پرید.
- چ‌... چی... گفتی؟!
زهره با گفتن《آبی از تو گرم نمیشه》 سریع به‌سمت داشبورد خم شد و در حالی که نگاهش را بین داخل داشبورد و جلو در گردش انداخته بود آدامس نعنایی‌اش را برداشت و در دهان گذاشت و پوستش را با حرف زدن از دهان بیرون کشید و بریده‌بریده‌گفت:
- هیچی... گفت جهان آرا... مدیرتونه دیگه! تعجب نداره!
برای لحظه‌ای حس کرد قلبش ایستاده است. چه می‌شنید؟ جهان آرا؟! باورش نمی‌شد این فامیلی شهاب بود.

 

[Raaz67]

مگر می‌شود شهاب مدیر آنجا باشد؟ خوب به یاد داشت روز مصاحبه و چند باری که خواستار دیدار با مدیر که فامیلی‌اش را آرایانژاد گفته بودند اما هیچ‌گاه قسمتش نشد که از نزدیک دیداری داشته باشند. اصلاً چرا فراموش کرده بود دقیقاً روز مصاحبه‌اش بود که کفش‌های چرم براق شهاب را برای یک لحظه دیده بود و همزمان بوی ادکلن آشنایش به مشامش خورده بود اما آن روز آنقدر استرس کار جدید و روبه‌رو شدن با افراد جدید را داشت که به کل حس ششم و کنجکاوی‌اش فروکش کرده بودند و آن روز متوجه نشده بود؛ یعنی اصلاً پیش خود فکرش را هم نمی‌کرد آن‌ها نشانه‌هایی از شهاب باشد. کاش کمی حواسش را مثل همیشه بیشتر جمع کرده بود، اما عشق به شهاب همیشه مانع کنجکاوی‌اش شده بود. اصلاً چرا شهاب باید پنهان می‌کرد که آن دفتر و دستک را دارد؟ چه قصدی از دروغ گفتن داشت؛ آن هم برای ثروتمندی‌اش؟ پس شغلی که با پدرش داشت چه؟ آن کارگاه چه؟ هیچ کدام از آن‌ها بهم ربطی نداشتند. خدایا چه می‌شنوید؟ یعنی شهاب هم، مانند احمد او را بازی داده بود؟! نه! نه! باورش نمی‌شد. آنقدر غرق در فکر بود که صدای زهره را نشنید و با دستی که به شانه‌اش خورد با هین بلندی همزمان نگاه بهت زده‌اش را به او دوخت و با دهان باز و چشمان درشتِ از حدقه‌ زده‌ از تعجبش به او خیره شد. زهره دنده‌ را عوض کرد و در حالی که آدامسش را تند‌تند می‌جوید تا استرسش فروکش کند مانند ماشین شهاب سربالایی را بالا رفت و کلمات را میان جویده‌هایش ادا کرد.
- چته؟ چرا مثل اجنه دیده‌ها نگاهم می‌کنی؟ چی دیدی مگه؟
دست روی اهرم مشکی رنگ گذاشت و با صدای قیژش شیشه را پایین آورد. آن نسیم خنک گرمای وجودی‌ داغ کرده‌اش را تسکین می‌داد. چند نفس عمیقی کشید و با وارفتگی نالید.
- زهره شهاب هم بهم دروغ گفت!
زهره نگاهش را از درختان سرو قامت کشیده به آسمان غروب کرده گرفت و از خم پیچ جاده گذشت.
- یعنی چی؟
نگاهش را به پلاک ماشین دوخت؛ این ماشین خودش جرم بزرگی برای نگفتن حقیقت از سوی شهاب بود.

 

[Raaz67]

- یعنی این یکی هم بازیم داد. جهان‌آرا فامیلی شهابه!
زهره نگاه ناباورش را از جاده پر پیچ و خم گرفت و به چشمان غمزده‌ی او دوخت. هر چه می‌گذشت شهاب معمایی‌تر میشد و هیجان و اشتیاقش را برای فهمیدن و سر درآوردن از مرموز بودنش بیشتر می‌کرد. در پی اتومبیل شهاب وارد کوچه شد و بر سر کوچه ایستاد و چراغ‌های جلوی ماشین را خاموش کرد. این روزها کمی چشمانش دید درستی نداشتند و ضعیف شدنشان را با تنگ و ریز کردن برای دید بهتر نشان می‌دادند. با باز شدن درب و وارد شدن ماشین شهاب، سر بلند کرد و در حالی که با انگشتانش روی فرمان سیاه رنگ ضرب گرفته بود، نگاهش را به پلاک سفید روی دیوار دوخت و نام کوچه‌ی خاطره سبز را زیر لب زمزمه کرد. دیگر آنجا کاری نداشت. دست پشت صندلی شاگرد گذاشت و به‌پشت سرش سر چرخاند و با دنده عقب گازش را گرفت و راهی بازگشت از راه رفته شد.
بغض گلویش را گرفته بود. نه! باورش نمی‌شد؛ شهاب نباید از چیزی که در قلب و ذهنش جا گرفته بود فاصله بگیرد و آدم دیگری باشد. شهاب جان و دلش بود. تیر خلاصی برای کم آوردن این روزهایش شهاب بود؛ اگر او هم رنگ عوض می‌کرد، ارغوان دیگر نه امیدی به آینده داشت و نه دیگر توان زندگی کردن. زهره لب به دندان سپید درشتش گرفت و نگاهی به چشمان به اشک نشسته‌ی او کرد و پا روی گاز گذاشت.
- بغض نکن! فعلاً بریم تا بعد راه بیفتیم دنبالش که سر از کارهاش دربیاریم. الان خونه‌ش رو بلد شدیم؛ با گریه که کاری درست نمیشه!
قطره‌ی اشک سمجی که هر چه سعی در مهار کردنش کرده بود و آخر به روی گونه‌اش سرازیر شده بود را با سر انگشت گرفت و با صدای لرزان از بغضش گفت:
- کجا میری؟ برگرد!
زهره از خم جاده گذشت و نفس کلافه‌ای کشید و با فوت بیرون داد.
- کجا برگردم؟ دیونه شدی؟! بابا اینجا لواسونه، جای باکلاس‌ها و پولدارهای تهرون! ماشینش رو ندیدی؟ خونه‌ش؟ حتی راننده داشت! این شهاب اون شهاب نیست! تو باید بشینی ببینی منظور شهاب از اینکه خودش رو یه جور دیگه جا زده چیه! چرا شرکت به اون بزرگی داره، اما با بابای تو اومده تو اون کارگاه کوچیک و شریک شده! باید ببینی چرا تو رو استخدام کرده؟ باید ببینی چرا فامیلیش رو بهت دروغ گفتن! باید ببینی چرا با وجود این شغل و رییس بودنش اومده تو کار چوب و... .

 

[Raaz67]

کلافه دستی به موهای شکلاتی رنگش که به احترام عزاداری‌اش ریشه‌ سیاهش ترکیب ناجوری را روی سرش درست کرده بود کشید.
- ارغوان شهاب خیلی مشکوکه! باید بری پیش حاج محمود!
***
دیشب با یاد آن لحظه‌ها که مانند سربازِ سمج، رژه‌هایشان را روی اعصابش نشانه گرفته بودند شب بدی را گذرانده بود و نه غذایی توانسته بود بخورد و نه خوابی به چشمانش آمده بود. زهره تنهایش نگذاشته بود و پیشش مانده بود. بعد از خوردن چند لقمه صبحانه آن هم به اصرارهای زهره، به وقت اذان ظهر به‌طرف مسجد نزدیک خانه‌شان راه افتادند. با اینکه مادر زهره چند روز پیش برایش لباس آورده بود تا لباس سیاه از تن درآورد و از عزا دربیاید، اما دلش نیامده بود. کم کسی را از دست نداده بود که حالا به راحتی لباس شادی تن کند و همه چیز را فراموش کند. پدرش، آن کوه استوار و تکیه‌گاه امن همیشگی‌ و هم زبان آن خانه سوت و کور را از دست داده بود. نزدیک مسجد که شدند چادر مشکی عربی که مادرش چند سال قبل، از مکه برایش سوغات آورده بود را روی سر انداخت. نگاهش را به گلدسته‌ی استوانه‌ای شکل کشیده‌ای که اذان از بلندگوی کنارش در حال پخش بود دوخت. همزمان چشم از کاشی فیروزه‌ای مناره گرفت و با زهره با بالا رفتن از سه پله کرمی رنگ وارد مسجد شد. کفش‌های مشکی اسپرتش را درآورد و در جاکفشی فلزی سبز رنگ گذاشت و از میان چند زن که در حال احوالپرسی با یکدیگر بودند با ببخشید گذشتند. در ردیف جانماز یکسره سبز رنگ ایستاده بود و نگاهش را به پنکه سقفی دوخته بود. صدای اقامه‌گو که از بلندگو با آن صدای اکو مانند در فضا پیچید همزمان صدای صوت نمازگزاران و تکان خوردن لب‌هایشان او را به خود آورد و مانند همه در صف نماز جماعت به صف ایستاد. تشهد که توسط آقا، خوانده شد سلام نمازش را داد و تسبیح شرابی رنگ دانه درشتی که در هر جانماز گذاشته شده بود را برداشت و چادرش را جلو کشید. تنها روزنه‌ی نزدیک شدنش به خدا همان نماز و درد و دل کردنش بود که می‌توانست راحت حرف‌هایش را بازگو کند و از او طلب مدد کند. از بی‌پنهایی‌اش بغض گلویش را گرفت و اشک مهمان چشمش شد. ‌
- خدایا تو همیشه کمکم کردی؛ من هیچ‌ک.س رو غیر تو ندارم! خدایا! شهاب دیگه نه! شهاب رو دیگه ازم نگیر! نذار این هم از دست بدم! نمی‌خوام باور کنم شهاب اونی که تو دلم خونه کرده نیست! خدایا بذار این یکی برام بمونه! خدایا کمک کن حاج محمود کمکم کنه! خدایا تو فقط برام موندی! خدایا امیدم رو ناامید نکن!