فایل شده [حتف شوریده‌وار] اثر «راضیه کیوان نژاد نویسنده انجمن رمان بوک»

[Raaz67]

دستی به چشمان ملتهب و قرمزش که هاله‌ی رگ‌های قرمز، گوشه‌هایش را احاطه کرده‌بود کشید و با فین‌فین، از روی فرش گل‌دار حاشیه‌قرمز بلند شد و «بریمی» زیر لب زمزمه کرد. زهره همزمان با او بلند شد، اما سکوت اختیار کرده‌بود. او خوب می‌دانست که حالا در دل ارغوان چه خبرهایی‌ست و چقدر دارد با خودش می‌جنگد. می‌دانست که شهاب آن‌قدر برای او عزیز است که دلش نمی‌خواهد تصوراتش از او به‌هم بریزد. نفس آه‌مانندی کشید و با پوشیدن کفش‌هایشان، چادر ساده‌‌ای را که به علت نابلد بودن در سر کردنش، مرتب به پایش می‌پیچید را بالا کشید. با دیدن حاج محمود که از درب مسجد بیرون آمده‌بود و روی پله سفید مرمر ایستاده‌بود، دستی به پهلوی ارغوان زد و با ایما و اشاره نگاه او را به‌ آن سمت کشاند. پا تند کرد و از میان حوضچه‌ی نسبتاً بزرگ کرم‌رنگ که چند شیر آب اطرافش را احاطه کرده‌بودند، گذشت و با صدا زدن حاج‌محمود، خود را به او رساند و زهره را با خود همراه کرد. نفسی گرفت و با هن‌هن لب زد:
- سلام حاجی!
حاج‌محمود با مرد بغل‌دستی‌اش با فشردن دست و یاعلی گفتن، خداحافظی کرد و به‌سمت آن‌ها رو برگرداند.
- سلام دخترم، خوبی؟
زهره سلام‌ آرامی داد و سر به زیر انداخت. ارغوان سر بلند کرد و نگاه شرمگینش را به چشمان مشکی ریز مرد رو‌به‌رویش دوخت.
- ممنون. حاج‌خانم خوبن؟
حاج‌محمود دستی به محاسن جوگندمی‌ کوتاهش کشید و دست در جیب کت چهارراه مشکیَش کرد و تسبیح شب‌نمای سبزش را از آن بیرون آورد.
- خوبه دخترم. چند وقت پیش من و حاج‌خانم اومدیم؛ منزل نبودی. آقای افضلی گفتن مثل این که با دوستت رفتی بیرون.
یادش آمد که اعظم‌خانم از همان روزی صحبت می‌کرد که به قبرستان رفته‌بودند. چادرش را که روی زمین کشیده شده‌بود و خاکی شده‌بود، بالا کشید و نگاهش را به تسبیح درون دستان او که دانه‌دانه‌اش را بالا و پایین می‌کرد دوخت و چقدر این حرکتش او را یاد پدرش انداخت.
- زحمت کشیدین!
همزمان با انگشتی که به‌طرف زهره اشاره گرفته‌بود، ادامه داد:

 

[Raaz67]

- شرمنده‌م؛ با همین دوستم رفته‌بودیم سر خاک آقاجونم.
حاج‌محمود به یاد حسن‌آقای خدابیامرز، لب‌های باریک پشت سبیل بلندتر از محاسنش را با زبان تر کرد و با نیم‌نگاهی به زهره دستی به سبیلش کشید.
- خدا رحمتش کنه، مرد نازنینی بود. دست به خیر بود. نفهمیدیم چی شد؛ ای روزگار نارفیق!
همزمان از پله‌ پایین رفت و آن‌ها را با خود هم‌قدم کرد. کنار درب بزرگ کرمی‌رنگ ایستاد تا مانع رفت و آمد بقیه نشود.
- امر دخترم؟
آن‌قدر ذهنش پریشان بود که مغزش یاری نمی‌کرد؛ انگار کلمات را فراموش کرده‌بود. دستی به بالای لبش کشید و خال بالای لبش را لمس کرد. با لمسش یاد مامان‌نرگسش افتاد. سر به زیر انداخت و چشمان درشتش را روی هم گذاشت. در دل از مامان‌نرگسش خواست کمکش کند. تمرکزش را به جادوی یاد مامان‌نرگسش گویی به‌دست آورد. مگر می‌شود آدم از مادرش چیزی بخواهد و نه بشنود؟! سر بلند کرد و فکری که ناگهان مانند جرقه به سرش زده‌بود را به زبان آورد.
- حاج‌آقا، غرض از مزاحمت آدرس منزل آقاشهاب رو می‌خواستم.
دست از انداختن دانه‌ی تسبیح و اتمام ذکرش برداشت و به یک‌باره سر بلند کرد و در چشمان قهوه‌ای دخترک، پرسش‌گر نگریست.
- می‌خوای چیکار دخترم؟ مگه شماره‌ش رو نداری؟
فکر این‌جایش را نکرده‌بود؛ چه می‌گفت؟ لب گزید و صورتش را به‌سمت زهره چرخاند و نگاه ملتمسش را به او دوخت. زهره با دیدن چهره‌ی زار ارغوان، موی فر بیرون آمده از گوشه‌ی چادرش را به داخل هل داد و با «خدا لعنتت نکنه»ای که زیر لب زمزمه کرد، چادرش را بالا کشید و جلوتر رفت.
- سلام حاج‌آقا!
حاج‌محمود نیم‌نگاهی به دختر رو‌به‌رویش که استرس از صدای لرزان و دو بار سلام کردنش هویدا بود، کرد.
- سلام دخترم!
زهره پیش‌دستی کرد و مهلت سؤال را از او گرفت و لب‌های نازکش را به حرکت درآورد:
- حاج‌آقا، در مورد مسائل کارگاه و اداره کردن و اتمام کارشون، ارغوان دنبال آقاشهاب می‌گرده. بعد فوت پدرش کارگاه عملاً رو هواست. می‌خواد ببینه الان که پدرش فوت کرده، آقاشهاب شراکت رو می‌خوان چیکار کنن، چون ارغوان که کاری از دستش برنمیاد. زنگ هم می‌زنیم جواب نمیدن.

 

[Raaz67]

دروغ نمی‌گفت. او بدون آن که به ارغوان بگوید، با دیدن حالش چندین بار با شهاب تماس گرفته‌بود تا با او حرف بزند و بگوید که اگر با وجود دانستن عاشقی ارغوان که خود برایش گفته‌بود، او هم مانند احمد دارد پنهان‌کاری‌ می‌کند و کاسه‌ای زیر نیم کاسه‌اش هست، بگوید که فهمیده‌اند و حدأقل برای او اول توضیح دهد تا کمکش کند، اما با صدای خاموش بودن اپراتور گوشی شهاب مواجه شده‌بود. حاج‌محمود بین گفتن و نگفتنش مانده‌بود. نه، اگر این دختر از گذشته و راز این‌ کارگاه و شهاب به چیزی پی برده‌بود، این‌گونه سؤال نمی‌کرد. اما مگر به شهاب قول نداده‌بود؟ مگر میانجی‌گری نکرده‌بود؟ مگر محرم اسرار نشده‌بود؟ آخ از آن گذشته‌ی لعنتی که پای چند نفر را این وسط گیر انداخته‌بود. اما این راز که تا ابد سربه‌مهر نمی‌ماند! می‌ماند؟ بالأخره یک روز نخ این کلاف سردرگم پیدا می‌شود و همه چیز برملا می‌شود. اما استرس این دو دختر هم بی‌جا نبود و نگرانی را به دلش انداخته‌بود. خسته شده‌بود از این که هر لحظه منتظر اتفاقی باشد. دل به دریا زد و با ذکر صلواتی در دلش، بدون پرسیدن هزار سؤال در ذهن و کنکاش کردنش، دست در جیب کوچک جلوی کتش کرد و با در آوردن خودکار آبی و کاغذ کوچکی شروع به نوشتن آدرس روی کف دستش کرد و با اتمامش آن را به‌طرف ارغوان گرفت.
- بیا دخترم! اگه امری نیست من برم، حاج‌خانم تنهاست.
می‌خواست فرار کند. هر ک.س آدرس آن خانه‌ی ویلایی را می‌دید متوجه یک‌سری تفاوت‌ها میشد. بدون معطلی، با شنیدن «نه ممنون» از زبان ارغوان و «سلام به حاج‌خانم برسونید» زهره، پا تند کرد و به‌سرعت از خم کوچه گذشت. ارغوان چشم از او گرفت و به آدرس خیره شد. چشمش فقط یک‌چیز را می‌دید؛ نام کوچه‌ی خاطره سبز را.
***
نامه‌ها را از کشوی میزش بیرون کشید و به آدرسی که بارها آن را در آدرس گیرنده نوشته‌بود خیره شد. حس کرد جان از بدنش رفته و الان است که میان کاغذهای امید، آن روزهای تنهایی و سختی‌اش ولو شود.

 

[Raaz67]

زهره رنگ پریده‌ی او را که دید، دست از چهارچوب درب برداشت و با رها کردن چادرش با شتاب به‌طرف او روانه شد.
- ارغوان، چی شد؟ سکته‌م دادی دیوونه! چرا با خودت این‌جوری می‌کنی؟
همزمان دست جلو برد و کاغذ و نامه را گرفت.
- بده من این کوفتی رو!
نگاهش را بین کلمات در گردش انداخت. چرا سر درنمی‌آورد؟ ارغوان چه دیده‌بود که او هر چه نگاه می‌کرد، متوجه نمیشد؟ نگاه از کاغذ گرفت. او را روی زمین نشاند، تکیه‌اش را به تخت داد، جلویش روی پنجه‌ی پا زانو زد و قطره اشکی که روانه‌ی گونه‌ی ارغوان شد را با سر انگشت گرفت.
- دِ میگی چی دیدی که این‌جوری شفته شدی یا نه؟! دارم از دستت دیوونه میشم! بگو دیگه!
به زور تمام توانش را جمع کرد و لب‌های رنگ‌پریده و بی‌حال و خشکش را که با لرزش بغضش حرکت نامیزانی گرفته‌بودند، به حرکت درآورد:
- ن‌... گاه به... به آدرس بنداز!
زهره به‌سرعت کاغذ و نامه را دوباره بالا آورد و هر دو آدرس را خواند. حالا متوجه شد؛ چشم او هم همانی که ارغوان دیده‌بود را می‌دید. باورش نمی‌شد. کاش کنجکاوی نکرده‌بودند! کاش خودش تنهایی به همان آدرس رفته‌بود و ته ماجرا را درآورده‌بود. حق ارغوان این همه بدبختی و پنهان‌کاری و غصه خوردن نبود. چشم از آن برگه گرفت و
روی زمین خود را رها کرد و با بهت لب زد.
- یعنی اونی که نامه و پول می‌داده شهاب بوده؟
چشمان غمگین و اشک‌بارش را به او دوخت و سرش را به عنوان تأیید تکان داد.
***
آن‌قدر فکر کرده‌بود که سرش بوم‌بوم صدا می‌داد و دردهای چکشی را تا حلقه‌ی چشمانش حس می‌کرد.
- بیا این قرص رو بخور.
با صدای زهره، سر از روی زانوی خم شده و بغل گرفته‌اش برداشت. دیگر مقاومتی نکرد و بدون چون و چرا، دست لرزانش را جلو برد و قرص گرد صورتی‌رنگ را به همراه لیوان آب شیشه‌ای پایه‌بلند در دست گرفت و با فرستادن به دهانش، یک‌سره آب را سر کشید. لیوان را روی زمین گذاشت و چانه‌اش را روی زانویش تکیه داد.

 

[Raaz67]

- الان که فکر می‌کنم، می‌بینم خیلی جاها باید متوجه می‌شدم که کار شهابه، اما عشق لامصب کورم کرده‌بود و ندیدم! اون روزی که توی نامه از بی‌کاری گله کرده‌بودم رو یادته؟
مردمک چشمان درشتش را به بالا تکان داد و به زهره نگاه کرد. زهره کنارش نشست. تکیه‌اش را همانند او به تخت داد و دست دور شانه‌اش انداخت و سرش را به سر او تکیه داد.
- آره!
ارغوان نفس صدادارش را بیرون داد.
- چند روز بعدش کار برام با شرایط آسون جور شد؛ هر چی تلاش کردم رئیس رو یه‌بار هم شده ببینم، هر روز بهونه که یا نیستش یا جلسه و فلان یا شرکت دوم.
نیشخندی زد و با تمسخر لب زد:
- حتماً از شرکت دوم منظورشون کارگاه بوده!
چهره‌ی شهاب در ذهنش جان گرفت. او هنوز هم این مرد را با آن چال گونه‌اش که در دل، هر بار با دیدنش قربان صدقه می‌رفت دوست داشت. اما چیزی در درونش شکسته‌بود و بند دلش پاره شده‌بود. باید کسی برای دل زخم خورده‌اش مرهم می‌آورد. چشمانش را بست و آه بلندی کشید.
- اون روز که برای مصاحبه رفته‌بودم، کفش‌های شهاب رو دیدم؛ همونی بود که باهاش با هم رفته‌بودیم عیادت بابا! چون توی آسانسور سرم پایین بود و کفش‌هاش تو ذهنم مونده بود. حتی عطرش هم به نظرم آشنا اومد، اما اون‌قدر بی‌توجه بودم و استرس مصاحبه رو داشتم که فکرش رو هم نمی‌کردم شهاب باشه. الان که فکر می‌کنم می‌بینم خود شهاب بوده. من باید از غیب شدن یهوییش می‌فهمیدم. من تک‌تک لباس‌ها و اعضای بدن و بوی شهاب رو از برم، چطور اون‌قدر اون روز بی‌دقتی کردم؟
کلافه سرش را چند بار به چپ و راست تکان داد و دستی به موی خرمایی سرکش افتاده روی پیشانی‌اش کشید و آن را به پشت گوش انداخت.
- اما یه چیزی زهره؛ من نامه‌ها رو برای فامیلی فردوس می‌فرستادم، اما شهاب جهان‌آراست. چه ربطی به‌هم دارن؟ دارم دیوونه میشم! اصلاً چرا شهاب باید بیاد به بابا کمک کنه؟ چرا باید خودش رو چند پله از اینی که هست، پایین‌تر نشون بده؟ آخ شهاب، دیوونه‌م کردی!

 

[Raaz67]

زهره او را بیشتر در آغوش فشرد و بوسه‌ای به سر او زد.
- این‌قدر فکر و خیال نکن، دیوونه میشی ها! تا از خودش نپرسی نمی‌فهمی. حاج‌محمود هم معلوم بود یه چیزهایی می‌دونست که آدرس رو داد و فرار کرد. ندیدی چه‌جوری نگاهمون می‌کرد و فلنگ رو بست؟
دستی لای موی لختش کشید و چند تار بیرون آمده روی پیشانی‌اش را به بالا هدایت کرد.
- خسته‌م زهره؛ خسته‌ از خودم، از همه! از خودم خسته‌م که با این که این‌ها رو هم فهمیدم و هزار تا سؤال توی ذهنم دارم، اما ذره‌ای تنفر ازش به دل نگرفتم. خسته‌م از این عشق! لعنت به من.
***
نگاهش را از موزائیک سفید کف مطب گرفت و با با بلند کردن سر، به دکترشمس که سر در کاغذ جواب ام‌‌آر‌آی کرده‌بود چشم دوخت. دکترشمس دستی به ریش پروفسوری جوگندمی‌اش کشید و با بلند کردن سر، چشمان خاکستری‌اش را به نگاه پرسش‌گر او دوخت.
- ببین شهاب جان! من چند ماه پیش هم بهت گفتم که با توجه به بیماری مادرت و ژنتیکی بودنش، تشخیص من تومور مغزی از نوع مننژیوماست. خوش‌بختانه گریدش باید پایین باشه که فعلاً فقط علائم سرگیجه، تهوع، استفراغ، سردرد و بی‌حالی سراغت اومده، اما اگه مثل این چند ماه سرسریش بگیری و جلوی پیشرفتش رو نگیری، می‌تونه به درجه بالاتری بره و روی دید، حافظه، تمرکز و حتی تعادل راه رفتن و غیره تأثیر بذاره و زندگی رو برات سخت کنه.
همزمان از روی صندلی چرخ‌دار مشکی‌اش با دست گذاشتن روی میز شیشه‌ای جلوی دستش بلند شد و در حالی که به‌سمت مبل چرم قهوه‌ای کنار شهاب می‌رفت، ادامه داد:
- اگه عمل کنی، هم راه تشخیص قطعی رو برای ما راحت می‌کنی و هم درمانت جلو میفته.
احساس گرما و تهوع می‌کرد. عرق سردی روی پیشانی و پشت سرش نشسته‌بود و چیزی در دلش می‌جوشید. کلافه تکیه‌اش را از مبل برداشت، کت سرمه‌ای‌رنگش را از تنش خارج کرد و روی پا گذاشت.
- دکتر، این کارها فقط آزرده کردن من و اطرافیانم رو بیشتر می‌کنه! مگه همین حرف‌ها رو برای مادرم نزدین؟ من ته این راه رو می‌دونم. نمی‌خوام با امیدواری الکی، دل بقیه رو خوش کنم و خودم رو زیر تیغ جراحی ببرم‌ و... .

 

[Raaz67]

دکترشمس گوشی پزشکی را درون جیب روپوش سفیدش گذاشت و روی مبل نشست. دست جلو برد و چشمان بادامی‌شکل پشت عینک گردش را به او دوخت.
- امید رو خدا میده. این حرف‌ها از تو بعیده! عمر مادرت همون‌قدر بوده و قرار بوده توی اون سن با اون وضعیت از دنیا بره، اما کی گفته که قراره تو هم مثل اون بشی چون بیماری اون رو داری؟! وضعیت تو خیلی بهتر از مادرته و دنیای بیماریتون از علائم گرفته تا بقیه‌ش خیلی متفاوته، اما یه‌جورایی شبیه و عجیبه!
دست روی دست سرد شهاب که روی دسته‌ی فلزی صندلی بود، گذاشت و خود را جلوتر کشید و لب‌های نازکش را به حرکت درآورد:
- به‌شرطی که نذاری به درجهٔ مادرت برسه و برای عمل دست بجنبونی. پیشنهادم اینه که با توجه به محدودیت‌های درمان در ایران و تحریم‌ها، خارج از کشور عمل کنی.
همزمان از روی مبل بلند شد و دوباره به‌روی صندلی پشت میزش نشست و صدای بدی را در اثر برخورد چرخ‌ها با کف موزائیک ایجاد کرد. خودکار را درون دستش چرخاند و لحظه‌ای به پرده‌ی کرکره‌مانند کرمی روبه‌رویش خیره شد. چشم از آن گرفت و کاغذ نسخه‌نویسی‌اش را از کنار قاب چوبی عکس پسر تپل ده‌ساله‌اش برداشت و شروع به نوشتن کرد.
- وظیفهٔ منه که کارم رو درست انجام بدم و راه حل‌ها رو هم برات توضیح بدم. کارهات رو ردیف کن برای پنج‌روز دیگه!
دست از نوشتن برداشت و از بالای عینکش که روی بینی قلمی‌اش جلوتر آمده‌بود، نگاه کرد.
- اگه بخوای من این‌جا هم عملت می‌کنم، اما بری اون طرف بهتره. دو تا نامه می‌نویسم؛ اگه برای اون طرف اوکی شدی خودم با بیمارستان هماهنگ می‌کنم. فقط زودتر تصمیمت رو بگیر.
لبخندی زد و ادامه داد:
- تا همین‌جاش هم که بخوام اون طرف هماهنگ کنم، کلی برات پارتی‌بازی کردم!
نگاه از تابلوی رنگِ روغن مغز آدمی که رنگ‌های رنگین‌کمانی درونش را شکل‌های عجیب در بر گرفته‌بود و گلی از بالایش بیرون آمده‌بود، گرفت و نگاهش را به چهره‌ی رنگ‌پریده‌ی او دوخت.

 

[Raaz67]

***
با بیرون آمدن شهاب، استارت ماشین را زد. نگاهی به زهره کرد و با سوار شدن و راه افتادن ماشین توسط یوسف، «برویی» گفت و سرش را به صندلی شاگرد تکیه داد. همین دیشب تصمیمش را گرفته‌بود که با تعقیب دوباره‌ی شهاب و رفتن به آن خانه، برود و بازخواستش کند و ته‌وتوی ماجرا را درآورد.
***
با وارد شدن ماشین شهاب به داخل کوچه، زهره در پی‌اش بر سر کوچه توقف کرد و چراغ‌هایش را خاموش کرد. ارغوان سر بلند کرد و با دیدن پلاک سفید که نام خاطره سبز بر آن حک شده‌بود، دندان به لب گرفت و نفس صدادارش را بیرون داد. درست بود؛ این کوچه، این نام، این واژه‌ی خاطره‌ای که در چشمانش پررنگ و پررنگ‌تر میشد، همان آدرس بی‌سروتهی بود که فقط نام کوچه‌ی خاطره‌ی سبزش آشکار و هویدا بود. با پیاده شدن و وارد شدنشان به خانه، زهره وارد کوچه شد و رو‌به‌روی درب سیاه‌رنگ ویلایی پارک کرد. بدون کلامی، ترمز دستی را کشید و با ارغوان پیاده شدند. آن خانه‌ی ویلایی از چیزی که از دور دیده‌بودند مجلل‌تر و زیباتر بود. دست لرزانش را برای زدن زنگ بالا برد. مردد بود؛ هنوز هم از فهمیدن آن‌چه نباید می‌فهمید و راز شهاب، ترس و واهمه داشت. انگشت اشاره‌ی بالا برده برای فشردن آیفون را درون مشتش پنهان کرد و نگاهش را به چشمان منتظر زهره دوخت.
- چته؟ بزن دیگه!
صدای زهره بود که از دست دودلی‌های دیشب تا به الان او داشت دیوانه میشد. آدامسش را جوید و با چشمان درشت شده به او خیره شد.
- نکنه این همه حرف زدیم و اومدیم، باز تصمیم گرفتی برگردیم؟!
بدون مجال دادن به او، با شتاب قدم برداشت و در برابر نگاه ترسان و بهت زده‌ی او، دکمه‌ی زنگ آیفون را فشرد.
صدای «کیه؟» پیرزن، زهره را با ترس تکان داد و خنکی خاصی را تا بناگوشش احساس کرد. فکر این‌جایش را نکرده‌بود. حالا چه می‌گفت؟ می‌گفت با که کار دارد؟ ارغوان که صدای «کیه؟» گفتن چندباره‌ی خاتون را شنیده‌بود، با صدای لرزان و گرفته لب زد:
- ببخشید، میشه یه لحظه بیاین دم در؟ با آقاشهاب کار دارم.

 

[Raaz67]

صدای خاتون در «چند لحظه صبر کنین» و همزمان صدا زدن یوسف، گم شد و با صدای تیلیک که در اثر برخورد گوشی بود قطع و همزمان درب با صدای قیژی باز شد. آن حیاط ویلایی و درختانش و ابهت آن، هر دو را به بهت انداخته‌بود. صدای کلش‌کلش برخورد دمپایی با سنگ‌فرش، زهره را به خود آورد و با نزدیک شدن به ارغوان و کوبیدن با آرنج به پهلویش، او را به‌داخل ویلا هل داد. یوسف با نزدیک شدن به آن‌ها و دیدن آن دو چهره‌ی آشنا، رنگ از رخسار سبزه‌اش پرید و راه نیامده را با چند قدم عقب رفتن به حالت دو بازگشت. از کار یوسف، هر دو به‌هم نگاهی انداختند و قدم‌هایشان را با سرعت بیشتری برداشتند. نگاهش را از درخت بهارنارنج و بویی که به مشامش می‌رسید، گرفت و با نزدیک شدن به درب ورودی ساختمان، ناگهان قامت استوار شهاب را در چهارچوب درب دید. آن‌قدر تپش قلب گرفته‌بود که صدای تالاپ‌تالاپش را به وضوح می‌شنید. برای لحظه‌ای حس کرد تمام بدنش از کار افتاده‌است. لرزی که از نسیم خنک از لابه‌لای درختان سرسبز به روی صورتش می‌نشست، تمام بدنش را به رعشه انداخت و باعث شد همزمان هر دو دستش را روی سی*ن*ه در هم چفت کند. زهره با دیدن لرزش بدن او، سریع دست دور شانه‌ی او انداخت و او را که بر سر جایش میخکوب شده‌بود و تمام وجودش دو چشم و خیره به شهاب بود را به حرکت درآورد. شهاب دست از چهارچوب مشکی‌رنگ درب گرفت و تنها صدای یوسف در سرش اکووار چرخید.
-آقا این‌ها از کجا پیداشون شد؟!
حاج‌محمود آن‌قدر با خود کلنجار رفته‌بود که عاقبت با دلشوره و گواه بد، دلش نیامده‌بود که به او خبر ندهد و صبح با او تماس گرفته‌بود و تمام ماجرا و آدرس دادنش را بازگو کرده‌بود. وقتی متوجه شد که دو روز است که از آدرس گرفتنشان گذشته و نیامده‌اند، به خیال خودش فکر کرده‌بود که حالاحالاها نمی‌آیند و امروز بعد از ملاقات با دکتر‌شمس می‌خواست یک‌راست پیش آقاجانش برود و بگوید که ارغوان فهمیده و می‌خواهد همه‌چیز را به او بگوید، اما همیشه آن‌طور که می‌خواهیم پیش نمی‌رود. ورق برایش خوش برنگشته‌بود؛ آن‌ها زودتر رسیده‌بودند و حالا تشت رسوایی‌اش از بام افتاده‌بود.

 

[Raaz67]

با تکان دست یوسف به روی شانه‌اش به خود آمد. با دو گوی عسلی‌اش به او خیره شد. چرا زبانش بند آمده‌بود؟ چرا نمی‌توانست کلمات را کنار هم بچیند و حرف بزند؟ نکند تومورش آن‌قدر در این ثانیه‌ها پیشرفت کرده‌بود که به قول دکتر‌شمس، قدرت تکلمش را از دست داده‌بود؟ چشمانش روی حرکت لب‌ها و خال بالای لب ارغوان ثابت ماند و تنها یک کلمه با صدای ظریف و‌ دخترانه‌، اما لرزان و لبریز از بغض او شنید:
- چرا؟!
این «چرا» حرف‌ها داشت. استرس آن‌قدر وجودش را گرفته‌بود که ضعف بدی را در تک‌تک سلول‌هایش حس می‌کرد. درد چکشی‌واری را در سرش احساس می‌کرد. چرا در برابر این دختر خود را باخته‌بود؟ چرا از خراب شدن وجهه‌اش پیش او می‌ترسید؟ او تنها یک چرا پرسیده‌بود، اما برای شهاب هزاران معنی می‌داد. به ناگاه چیزی مانند سوت وزوز مانندی در گوشش پیچید و سرگیجه‌ی بدی را حس کرد. ارغوان و آن محیط سرسبز، انگار که روی نوار دایره‌مانندی تند‌تند در حال چرخش بودند و نور دیدگانش را تحت تأثیر قرار داده‌بودند. نفهمید چه شد؛ به یک‌باره همه‌جا تاریک شد! پلک‌هایش را محکم روی هم فشرد، اما اوضاع بدتر شد و نزدیک شدن ارغوان به‌ خود را به‌حالت تارمانندی دید و همه‌جا یک‌دفعه در برابر چشمانش تاریک شد.
***
نگاهش روی شهابی که از حال رفته‌بود و سرم قندی_نمکی توسط همتا به دستش وصل شده‌بود ثابت ماند. باورش نمی‌شد که شهابش، همان شهابی که او را قوی و تنومند دیده‌بود، این‌طور جلویش از حال برود. حالا که دقیق‌تر نگاهش می‌کرد لاغر شدنش را کاملاً به چشم می‌دید. آن هیکل زیبا سیکس‌پک‌دار نبود، اما تناسب اندامش زیبایی خودش را داشت. با باز شدن چشمانش، از خاتون گرفته تا پرویزخانِ پیپ به‌دست، دورش حلقه زدند. ارغوان دست در دست زهره گذاشت و با پایی لرزان، از دو پله‌ی کرم‌رنگ پارکت شده بالا رفت‌. با صدای شهاب که جمله‌ی «دیدین آخرش فهمید...‌ ؟» را زمزمه می‌کرد، بر سر جایش میخکوب شد و نگاه پرویزخان رویش ثابت. چه می‌دید؟! چقدر این دختر شباهت عجیبی به مادرش داشت؛ به همان معشوقه‌ی قدیمی.