حرفه‌ای [مالاگاسی] اثر «معصومه بخشی (آفل جور) کاربر انجمن رمان بوک»

[Afeljor]

***
(رویا)
از ماشین پیاده شد و کمرش را خم و راست کرد. در حالی که گرفتگی عضلاتش را می‌گرفت رو به سهیل غرید:
- اگه کمی سریع‌تر رانندگی می‌کردی الان به جای یه ساعت، نیم ساعت توی راه بودیم.
خنده‌ی ریز او را که شنید، اخمی کرد و عمیق به چشمانش خیره شد.
- چطورم؟ خیلی شلخته شدم؟
این سکوت را در میان لبخند مبهمش دوست نداشت. این‌گونه زوم شدن، آن‌هم انگار فرد مورد علاقه‌اش روبه‌رو‌یش است؛ بدون شک یکی از دروغ‌های روزمره‌ی او بود. هرچه بیشتر با او وقت می‌گذراند، بیشتر می‌ترسید؛ چرا که هر آن منتظر روی ترسناکش بود؛ اما چنان مهربانی نشان می‌داد که رویا به این مهر کم‌کم عادت می‌کرد و همین وابستگی برایش از ترسناک هم وخیم‌تر بود!
سهیل: باید ماسک بزنی.
رویا رأس نگاه او را دنبال کرد و به دو زوجی رسید که با ماسک روی صورتشان وارد ویلا شدند.
- عجب! قبلاً این‌طوری نبود.
در آن تاریکی وقتی گوشی‌اش را روشن کرد، نور به روی صورتش سایه انداخت و چشمانش برق زد. سهیل هنوز با همان گیرایی نگاهش به او خیره شده بود.
- خدای من! پس بگو چرا نوشته بالماسکه... من خیلی گیجم.
سهیل: برو جلوی درب، ببین بدون ماسک اجازه میدن بری.
- چرا من برم؟
سهیل‌ شانه‌ای بالا انداخت و بساط سیگارش را به راه کرد.
سهیل: چون تو این اشتباه رو کردی.
با قدم‌های سنگین به سمت دروازه‌ی طلایی که چندین مرد با کت و شلوار‌ ایستاده بودند، روانه شد. به سمت کوتاه‌ترینشان که هم قد خودش بود رفت و گفت:
- آقا، بدون ماسک هم میشه بریم داخل؟
در زیر چراغ چشمان آن مرد همچون گربه‌ی وحشی‌ای به نظر می‌رسید. او با نگاه خریداری سرتاپای رویا را رصد کرد و گفت:
- می‌تونم یکی بهت بدم.
لبخند بشاشی زد و به پشت سرش نگاهی انداخت تا اشاره‌ای به سهیل کند؛ اما با ندیدن او پشیمان شد و ادامه داد:
- اشکالی نداره دوتا بدید!؟
پسر، لبخند رویا را به لب‌های خودش منعکس کرد و چون لحن دوستانه‌ی او لب زد:
- صبر کن الان میام.
سری تکان داد و به رفتنش خیره شد. در این فاصله، ماشین‌های زیادی در جاده‌ی خاکی‌ ایستادند و زوج‌های جوانی با لباس‌های پر زرق و برقشان از کنارش عبور می‌کردند.
نگهبان: این هم از ماسک.
به سمت آن مرد غریبه چرخید و ماسک‌ها را از دستش گرفت؛ هر دو قرمز رنگ بودند و گل‌های سیاهی به رویشان طراحی شده بود. از او تشکر کرد و به سمت خودروی سهیل دوید. کمی که نزدیک‌تر شد احساس کرد شخصی با سهیل در حال صحبت است. وقتی کاملاً ماشین را دور زد توانست آن شخص را ببیند؛ یک غریبه بود با لباس‌های جذب قرمز و کفش‌های پاشنه‌ بلند. گیس‌های بلوندش تا زانو‌انش می‌رسید که از پشت، حسابی دلبری می‌کرد. این زیبایی باعث شد تا رویا برای دیدن چهره‌اش کنجکاو شود؛ با این حال همان گوشه‌ ایستاد تا حرف‌هایش را بشنود.
- برو با عشقت صفا کن و نگران اوضاع نباش؛ همش تحت کنترلمه.
رویا ابرویی بالا داد و با تعجب به سهیل نگاه کرد تا پاسخش را بشنود؛ او ریلکس روی کاپوت ماشین نشسته بود و سیگار می‌کشید.
سهیل: نگران نیستم؛ بهتره بری.
وقتی دید آن دختر گونه‌ی سهیل را بوسید، پوزخندی زد و خودش را عقب کشاند تا آن‌ها متوجه‌ِ حضورش نشوند و طوری دوباره به سمتشان رفت که انگار تازه رسیده است. در همان لحظه دخترک مو بلوند با لبخند از کنارش عبور کرد و او تازه متوجه شد که او یک زن چهل الی پنجاه ساله است.
- دیر کردی!
رویا‌ شانه‌ای بالا انداخت و ماسک او را به سمتش گرفت.
- خب به نفع تو هم بود.
سهیل خندید و به جای خالی آن زن نگاهی کرد؛ در حالی که ماسک را می‌گرفت، زمزمه کرد:
- اون رو میگی؟ دیدی که من بهش نگاه هم نمی‌کردم.
رویا چیزی نگفت. آن‌چنان هم برایش مهم نبود؛ اتفاقاً هر لحظه دنبال یک سوژه از سمت سهیل بود تا به خودش ثابت کند او برای آسیب زدن به سمتش آمده.
- رویا!
- بله؟
وقتی چشمان درشت شده و ناباور سهیل را از نظر گذراند، بیشتر کنجکاو شد که دوباره پرسید:
سهیل: چی شده!؟ این چرا گل داره!؟
- به من چه؟ می‌خواستی خودت بری.
می‌دانست مال او دخترانه است؛ با این حال به روی خودش نیاورد و بی‌توجه، ماسک خودش را به صورتش زد. از بوی سوختنی‌ای به عقب برگشت که دید پسر فندکش را به روی گل‌های ماسک گرفته؛ خندید و به او توپید:
- نکن! زشتش کردی.
سهیل: یک ماسک زشت، بهتر از یک ماسک دخترونست.
وقتی او ماسک نیمه سوخته را به صورتش زد، از واژه‌ی زشتی که برای آن به کار برده بود پشیمان شد. این سیاهی و چروک بسی به سفیدی صورت او می‌آمد؛ اصلاً یک مدل جدید شده بود.
سهیل: چطورم!؟
- یک گنگستر جذاب شدی؛ خصوصاً با این کت و شلوار قشنگت.
لبخند سهیل را که دید، در دل خندید و دستانش را به دستان دراز شده‌ی او داد.

 

[Afeljor]

دست در دستان سهیل وارد سالن شد. از این بالا جمعیت زیادی را می‌دید که با هر کوبش موزیک، بدن‌هایشان را تکان می‌دادند. رقص‌نور‌های بنفش و آبی فضای تاریک آن‌جا را به وجد آورده بودند. صدای جیغ و بوی الکل عجین شده، به آدم‌های دیوانه‌ای بود که بطری‌های فراوانی باز می‌کردند و شدت گاز آن‌ها، قطراتی می‌شد که به سر و صورت رویا می‌ریخت. او خودش را پشت سهیل پنهان کرد؛ در حالی که به حرف‌هایش هم گوش می‌کرد:
- پیدا کردن‌ گونش مشکله دیگه. چهره‌ی کسی مشخص نیست! بهتره یه امشب رو بیخیالش بشی.
او بازوی سهیل را فشار داد و به سمت پله‌های بالا کشیده شد.
سهیل: شاید چهره‌شو نبینم، ولی از تیپش می‌شناسمش. درضمن اون اهل رقصیدن نبود. همیشه منو می‌کشوند طبقه‌ی بالا.
پسر درحالی که پله‌ها را می‌گذراند نگاهی به پایین انداخت که چندین مرد روبه‌روی یک در مشکوک‌ ایستاده بودند. انگار رویا رنگ نگاه او را شناخت که از پشت سرش، درست بیخ گوشش زمزمه کرد:
- اون در به زیرزمین می‌خوره که پر از آدم‌های خطرناکه. درواقع مهمون‌هایی مثل من و تو، حق ورود بهش رو ندارن.
سهیل وسط پله‌های آهنی‌ ایستاد و به چندین زن و مرد ماسک‌دار نگاهی کرد که از آن در عبور کردند!
- فکر کنم اون‌هایی که رد شدند مهمون‌های ساده بودند!
- خب اون‌ها معتادن و خیلی هم پولدار؛ وقتی میان اینجا در واقع جنس می‌خرن. مشتری‌های قابل اعتمادشونه، برای همین هم می‌تونن برن داخل.
سهیل با چشمان ریز شده برگشت و نگاهش کرد. رویا‌ شانه‌ای بالا انداخت و گفت:
- چیه؟
سهیل: تو گفتی کسی نمی‌تونه داخل بره، اون‌وقت از کجا می‌دونی اون‌جا چی می‌گذره؟
او را به سمت بالا هل داد و گفت:
- این حرف‌های من نیست. حرف‌های گونشه.
- عجب!
وقتی به بالا رسیدند، صدای موزیک ملایمی شنیده می‌شد و فضای روشن آن‌جا چشمان آن‌ها را به درد می‌آورد. تا چند ثانیه‌ای که به آن عادت کنند. رویا با نگاه دقیقی، دختر‌هایی که مقابل میز گرد قم*ار ‌ایستاده بودند و یا در کنار چندین مرد بازی می‌کردند، از نظر گذراند. گهگاهی صدای فریاد خنده به گوش می‌رسید و گاهی عربده‌ی مردانی که می‌باختند، دیوار سنگی آن‌جا را می‌لرزاند. سهیل به او نگاهی کرد که هنوز با چشمانش به دنبال‌ گونش بود.
سهیل: هنوز نمی‌تونی پیداش کنی؟
- اون همیشه‌ی خدا توی پارتی‌ها، ساپورت تور می‌پوشید و با دامن تنگ کوتاه، یا نیم تنه تنش می‌کرد یا تاپ، موهاش هم دم اسبی می‌بست.
تعداد پارتی‌هایی که سهیل در کنار‌ گونش بود، بدون شک بیشتر از رویا حساب می‌شد؛ با این حال هیچ وقت، به ظاهر او نگاه نمی‌کرد و متوجه‌ِ استایل خاص او نشده بود.
سهیل: دقت بالایی داری.
- اینجا فقط پنج نفر همچین تیپی دارن که مطمئنم اون دو نفر نیستن؛ هم قدشون کوتاه و هم ریز جثه‌ن.
نگاهش به تک‌تک آن‌ها کشیده شد. یکی در حال بازی بود و دیگری در آغوش یک مرد به سر می‌برد و نفر سوم سیگار می‌کشید!
سهیل: اونی که بازی می‌کنه نیست؟
وقتی به دست او خیره شد که چگونه کارت می‌کشید‌، سری تکان داد و گفت:
-‌گونش هیچ وقت این‌طوری بازی نمی‌کرد؛ طرز کارت کشیدنش افتضاح.
سهیل با تعجب خیره‌اش شد که با جدیت آدم‌های آن‌جا را از نظر می‌گذراند.
- شاید اصلا‌ امشب نیومده!
پسر او را به سمت مبلی کشاند و در کنار خودش نشاند در حالی که سیگار روشن می‌کرد گفت:
سهیل: اون دو تا چی! ؟ به‌نظرم اونی که سیگار می‌کشه خودشه.
- اون دختر، گل می‌کشه. ‌گونش گل نمی‌کشید، موقعه‌ی سیگار کشیدن مچ دستش رو می‌چرخوند و یک حالت خاصی داشت، اون خیلی ساده نشسته.
سهیل: آخری چی؟
رویا آهی کشید و سرش را به تکیه‌گاه مبل چسباند و گفت:
- نه نیست. اون توی پارتی‌ها چیزی نمی‌خورد تا هوشیاریش رو از دست بده. همیشه حواسش به من بود تا کار دستش ندم و من تا خرخره می‌خوردم و خیالمم تخت بود که یکی هست جمعم کنه.
با گفتن هر جمله، دلتنگش می‌شد. این چند وقت او را به فراموشی سپرد و هیچگاه به خاطراتش فکر نکرد. کاش می‌شد ماهان هم این‌طور ساده از یاد می‌برد.
سهیل: ولی آخرش ولت کرد، پس دلت براش تنگ نشه.
نیم‌ نگاهی به مرد خوشتیپ کنارش انداخت و نیشخندی زد. این مرد مرموذ را کشف می‌کرد و دست بسته به پلیس می‌داد. در چنین افکاری به سر می‌برد که با وارد شدن چندین مرد اسلحه به دست، کمرش صاف شد و سرش را از روی مبل برداشت. خوب که نگاه کرد، متوجه شد فرد مهمی وارد مجلس شده. تمامی مردان از روی صندلی به احترامش بلند می‌شدند؛ حتی همان دختر‌هایی که گیج و مات‌ زده به نظر می‌رسیدند.
- اون کیه!؟
به مردی که وسط آن‌ها قدم برمی‌داشت و توجهی به اطرافش نداشت خیره شد. از روی گیس‌های طلایی دم اسبی کوتاهش فهمید که چه کسی است.
- اسمش دموره و سلطانه قماره. از شهر‌های دیگه آدم میاد تا فقط بازیش رو ببینه یا باهاش بازی کنه. اون با هر کسی هم بازی نمی‌کنه اگه هم بکنه، شرط‌های خیلی بدی می‌زاره!

 

[Afeljor]

سهیل: انقدر بازیش خوبه؟
- از خوب هم، اون‌ورتر!
نگاه خیره‌ی سهیل را به روی دمور که دید، لبخند گشادی به لب زد و خودش را نزدیک‌تر کرد.
- چی شده؟ می‌خوای باهاش بازی کنی؟
سهیل: نه! حالا که دیگه‌ گونش نیست، بیا بریم پایین.
همین که خواست بلند شود، رویا مچ دستان او را گرفت و سری به معنای نه تکان داد.
- پایین بریم چیکار کنیم؟ این‌جا که خیلی بهتره.
نگاهی به آدم‌های آنجا انداخت که دور دمور را گرفته بودند و بازی بی‌نظیرش را نگاه می‌کردند.
- ترجیح میدم بشینم و اون رو نگاه کنم.
سهیل پوزخندی زد و زیر لب گفت:
- عالی شد!
وقتی کنار رویا نشست، دوباره نخی از جعبه‌ی سیگارش بیرون کشید و از آن کامی گرفت. دودش را به رخ رویا کشاند تا نگاهش را بخرد؛ در حالی که دختر از بوی آن، لبخندی ریز کنار لب‌هایش نشست. غرید:
- اذیت نکن دیگه، خیلی دوست داری خودت برو پایین.
وقتی دید او آنچنان به دمور توجه می‌کند و لحظه‌ای نگاهش را برنمی‌دارد، پوفی کشید و گفت:
- به‌نظرت اگه باهاش بازی کنم من می‌برم یا اون؟
از زیر ماسک مشخص نبود؛ اما از لحن رویا معلوم بود که با تمسخر آمیخته شده.
- نمی‌دونم. من که بازی تو رو ندیدم؛ اما روی اون شرط می‌زارم.
یک جام از خدمه‌ی آن‌جا که در حال رد شدن بود برداشت، همه‌ی محتویاتش را سر کشید و با لودگی صدایش که برای رویا تازگی داشت، گفت:
- اگه من بردم چی؟ باید هرچی میگم گوش کنی.
- هر چیز که نه، یه چیز و اون چیز هم نباید آسیبی بزنه، چه روحی و چه جسمی.
سهیل: چه خوب! می‌دونی که من برنده میشم!
تنه‌ای به سهیل زد و از روی مبل بلند شد.
- نه! فقط دارم برای تو آسونش می‌کنم.
سهیل خندید و جام خالی را به دست رویا داد. در حالی که بلند می‌شد او را به پایین کشید تا سرجایش بنشیند.
- نمی‌خواد تو بیای نزدیک، بهتره از همین‌جا تماشا کنی.
رویا جام را روی میز عسلی کنارش گذاشت و با تخسی‌ ایستاد.
- دوست دارم از نزدیک بازیت رو ببینم.
تقریباً به آغوش سهیل کشیده شد؛ در حالی که او از بازوی رویا گرفته بود، کنار گوشش نجوا کرد:
- پس یک اینچ هم ازم فاصله نگیر.
ناخواسته لبخند زد و با قدم‌های بلند او همگام شد. وقتی به دمور و دار و دسته‌اش رسید، از آمدنش سخت پشیمان گشت. حرف‌های‌ گونش که می‌گفت بازی کردن با دمور، حکم مرگ را دارد تا این حد جدی نگرفته بود! دست یک زن، توسط چندین مرد به زور روی میز قرار گرفته بود و در حالی که دمور می‌خندید، چاقویی به دستش گرفت و گفت:
دمور: نفهمیدم روی دست چپ، قم*ار کردی یا راست... .
دخترک با گریه، درحالی که از زیر ماسکش اشک، آرایشش می‌شست و می‌آورد پایین، نالید:
- اشتباه کردم! خواهش می‌کنم، بهم رحم کن.
دمور: دختر جون، تو وقت منو گرفتی! انقدر به خودت اطمینان داشتی که روی دستت شرط گذاشتی و من مشتاق شدم تا باهات بازی کنم. تنها رحمی که می‌تونم کنم، این‌که به جای چاقو، از تبر استفاده کنم.
رویا از دیدن این صحنه، نفسش بالا نمی‌آمد؛ هیچ متوجه نبود که با ناخن‌هایش بازوی سهیل را سوراخ می‌کند یا مانند یک کوالا به پسر چسبیده است. وقتی دید، به راستی تبری آوردند و دخترک از فرط ترس بیهوش شد، رو به سهیل گفت:
- یه کاری کن!
پسر، برعکس رویا با نگاه بی‌تفاوتی سری چرخاند و‌ شانه‌ای بالا انداخت.
- چیکار کنم؟ دوست پسرش از دور داره خودش رو خیس می‌کنه و فقط نگاش می‌کنه؛ اون‌وقت من که هیچ‌کارم بپرم وسط؟ تقصیره خودشه! فکر کرده چون پولداره همه چیز بلده... .
با تأسف و درماندگی لب زد:
- سهیل... .
وقتی صدای دمور را شنید، نگاهش را با ترس به او داد.
دمور: این درس عبرتی میشه برای جوونا که وقت منو می‌گیرن.
او، تبر را گرفت و از جایش بلند شد همین که میز را دور زد، رویا فریاد کشید:
- دست نگه‌دار!
همه با تعجب به رویا خیره شدند. تقریباً این‌جا از مهمان‌های معمولی خبری نبود و همه گنگستر‌های ریز و درشتی بودند که جرأت مخالفت با آن مرد را نداشتند. برای همین، این‌گونه با تعجب و چاشنی تمسخر، رویا را نگاه می‌کردند. دختر، آب گلویش را قورت داد و از پشت سهیل بیرون آمد. درحالی که کمرش را صاف گرفته بود و با صدایی که هیچ لرزشی نداشت، گفت:
- بیا یک شرط بزاریم؛ اگه ما بردیم، باید قم*ار رو ببوسی و بزاری کنار؛ دیگه حق نداری با کسی بازی کنی. شنیدم وقتی قول میدی یا قول می‌گیری، حتماً انجامش میدی.
کمی فکر کرد و ادامه داد:
- شعارت چی بود؟
دست روی کمرش گذاشت و بلند فریاد کشید:
- سرت بره، قولت نمیره... درسته؟
برای واضح شنیدن صدای رویا، موزیک را هم قطع کرده بودند. همه، نگاهی به همدیگر انداختند و از خنده ریسه می‌رفتند؛ اما رویا، نگاهش را از نگاه دمور ندزدید و اهمیتی به صدای اطرافش نداد.
دمور: خیلی خوب، من برنده شدم چی؟
رویا بی‌آن‌که نگاهش را بردارد، دستان سهیل را گرفت و او را تقریباً به جلو هل داد.
- هر دو دست این پسر رو قطع کن!

 

[Afeljor]

دمور دست روی نقابش گذاشت و از خنده شکمش را گرفت؛ درحالی که با تبر به سمت رویا اشاره می‌کرد لب زد:
- چطور از خودت مایه نمی‌زاری؟ دوست پسرت چه گناهی کرده که با تو دوست شده؟
بار دیگر صدای خنده کل فضا را پر کرد؛ طوری‌که مهمان‌های ویژه، از پایین به بالا آمدند. خبر این‌که دختری با چنین شرطی می‌خواهد بازی کند، کل ساختمان را دربرگرفته بود. سهیل قدمی به جلو برداشت و رو به دمور گفت:
- فقط من باهات بازی می‌کنم. برای همین هم شرط روی منه.
رویا احساس کرد روی آسمان‌ها سیر می‌کند. او آخرین باری که بازی کرده بود، نزدیک یک سال پیش می‌شد و تقریباً خیلی چیز‌ها از یادش رفته بود! وقتی هم دید پسر پشتش را خالی نکرده، نگاه محبت‌آمیزی به او انداخت و گفت:
- مطمئنی؟ می‌خوای تنها بازی کنی؟
سهیل سری تکان داد و دست روی‌ شانه‌اش گذاشت.
سهیل: نگران نباش. ناامیدت نمی‌کنم.
این‌بار رویا خندید و در دل با خود گفت:
- نباید هم بکنی؛ آخه دست‌های تو از دست میره.
وقتی برای سهیل صندلی آوردند، به راستی دلهره‌ای بر جانش غلتید؛ اگر او می‌باخت چه؟ تنها به این‌که او خودش یک خلافکار است و آدم‌های زیادی دارد آرام می‌شد و از آن فاصله نگاهش می‌کرد که چقدر خونسردانه کارت می‌کشید. وقتی به دمور خیره می‌شد، ترس دوباره خودش را در دلش جای می‌داد. او مدام می‌نوشید و با اطرافیانش بگو و بخند می‌کرد. انگار که با یک پسر ده ساله بازی می‌کند؛ خودش را غرق در نوشیدنی‌ها می‌کرد. چیزی نگذشت که صدای خنده‌ی دمور قطع شد. لحظه‌ای از کارت کشیدن دست برداشت و به وسط میز خیره شد. رویا از دیدن نگاه جدی دمور خوشحال شد. از این‌که سهیل را این‌طور نگاه می‌کرد، برایش دلنشین بود.
دمور: خیلی جالبه!‌ امشب یک رقیب درست و حسابی دارم.
سهیل با نگاه بی‌تفاوتی سرش را بالا گرفت. دمور به روی او لبخندی زد و گفت:
- جامش رو خالی نزارید. پرش کنید.
برای سهیل یک جام پر ریختند و به دستانش دادند؛ رویا هل‌ زده از جای بلند شد. می‌ترسید که او هوشیاریش را از دست بدهد؛ برای همین قبل از این‌که به لبان سهیل برسد، از دست او قاپید و تا قطره‌ی آخرش یک نفس نوشید! سوزش عبور آن مایع سفید از دهان تا معده‌اش را احساس کرد. لحظه‌ای صدای دور و اطرافش از ته چاه می‌آمد و سرش گیج می‌رفت. در حالی که از‌ شانه‌ی سهیل گرفته بود تا پس نیفتد رو به دمور غرید:
- وقتی خودت می‌خوری، دلیل نمی‌شه که سهیل هم بخوره. قانون بازی که نیست؛ پس انقدر بازیت رو دست‌کم نگیر.
از شنیدن خنده‌ی دوباره‌ی دمور به ستوه آمد. گرمای دستانی به روی بازوانش احساس کرد. او با دید نسبتاً تار، به سهیل نگاه کرد که به رویش لبخند دل‌گرمی میزد و صدایی که می‌گفت:
- لازم نیست مراقبم باشی.
ابرویی بالا داد و به کلمه‌ی آخر او‌ اندیشید. کی مراقب او بود که خودش هم خبر نداشت؟ در همین افکار به سر می‌برد که دید پسر تمام بطری را گرفته و یک‌بند می‌نوشد! رویا با عصبانیت یک دست سهیل که هنوز بند بازویش بود پس زد و به روی مبل تک نفره نشست. آن‌قدر درصدش بالا بود که پلک‌هایش را سنگین کرده بود. درحالی که کمرش خم و راست می‌شد و نگه داشتن سرش کار سختی بود، از جای بلند شد. او با این نگاه تار نمی‌توانست حرکت دستان سهیل و دمور را بسنجد و هیچ متوجه نبود بازی به نفع کیست. به سختی زن و مردی که دور میز را گرفته بودند کنار زد. با قدم‌های سستی به سمت بطری‌های آب معدنی رفت. ماسکش را در آورد و یک بطری بزرگ را روی سرش خالی کرد. سرمای آب کمی حالش را بهتر می‌کرد. برای همین چندین‌ بار این‌کار را انجام داد تا بالاخره احساس کرد کنترل بدنش به دستان خودش غلتیده. درحالی که می‌لرزید، به عقب برگشت. از دیدن خالی بودن سالن شوکه شد! این همه آدم به یک‌باره کجا غیبشان‌ زده بود!؟

 

[Afeljor]

ماسکش را به صورتش زد و با وحشت به دور و اطراف خیره شد. درحالی که کیف دستی‌اش را از روی مبل برمی‌داشت، متوجه‌ِ دو زوج جوانی شد که روی پله‌ها نشسته بودند. با خوشحالی به سمتشان رفت. از دیدن همان دختر که لحظه‌ی پیش قرار بود یکی از دستانش را از دست بدهد اخمی کرد و گفت:
- ببخشید!
هر دو برگشتند و به رویا نگاه کردند. آن دختر هنوز در آغوش دوستش می‌لرزید و اشک می‌ریخت؛ انگار از روی خوشحالی گریه می‌کرد... . با دیدن چشمان آشنای رویا خوشحال شد و گفت:
- شمایید؟ اگه نبودید معلوم نبود چه اتفاق بدی می‌افتاد.
لبخندی زد و دلهره‌ی عجیبی که صدایش را در برگرفته بود، نالید:
- خواهش می‌کنم! نفهمیدید اونی که داشت بازی می‌کرد کجا رفت؟ چرا هیچ‌ک.س اینجا نیست؟
دخترک کت سیاهش را پوشید و به همراه دوستش بلند شد و گفت:
- اون پسره دمور رو شکست داد بقیه‌ هم به احترامش دیگه بازی نکردن و رفتن پایین.
خنده‌ی بلندی از دهانش شلیک شد. طوری‌که صدایش، کل سالن را برداشت. با خوشحالی رو به آن دختر که انگار آماده شده بود تا از اینجا برود گفت:
- خودش هم رفت پایین؟
این‌بار دوستش که تمام مدت ساکت نگاه می‌کرد لب زد:
- نه! دمور ازش خواست بره بالا. می‌خواستن با هم حرف بزنن.
- بالا؟
پله‌ها همین‌جا تمام می‌شدند و رویا با نگاه سردرگمی به اطراف زل زد. پسر روی شانه‌اش زد و ادامه داد:
- باید با آسانسور بری. کنار میز نوشیدنی‌هاست.
از آن‌ها خداحافظی کرد و به سمت آسانسور دوید. دکمه‌اش را فشار داد و منتظر ایستاد. درحالی که بند کفش‌های پاشنه‌بلندش باز شده بود، خم شد تا آن‌ها را ببندد؛ در آسانسور هم باز شد و عده‌ای با کت و شلوارهای رسمیشان واردش شدند. رویا با دیدن سر اسلحه‌هایی که از کنارش عبور می‌کرد، سرش بالا نبرد و تنها به بسته شدن آسانسور نگاه کرد. دیگر حتی مطمئن نبود که به دنبال سهیل برود. عقلش به او می‌گفت با پلیس تماس بگیرد؛ اما با ثبت‌نامی که انجام داده بود و دادن تمام اطلاعات خانواده‌اش به ادمین سایت، دیگر نمی‌توانست این‌گونه ریسک کند. وقتی سهیل یک دوست پلیس داشت، دستگیر شدنش خیلی سخت می‌شد. شاید باید با یک هویت قلابی ثبت‌نام می‌کرد؛ اما گونش تمام اطلاعات او را وارد کرده بود و وقتی هم شکایتی کرد یادش آمد که دخترک گفته بود:
گونش: نگران نباش! این اطلاعات رو میگیرن که مطمئن بشن پلیس نیستی؛ چون اون همه مهمون میاد اون‌جا باید امنیتش بالا باشه یا نه؟
با عصبانیت بار دیگر دکمه را فشار داد و وارد اتاقکش شد. وقتی به انعکاس خودش نگاه کرد، متوجه گشت چقدر شلخته به نظر می‌رسد. لباس سیاه پولک‌دارش که تا زانوهایش می‌رسید، خیس آب شده بود و قطرات آب روی کف آسانسور می‌چکید. او هیچ سرمایی احساس نمی‌کرد و اتفاقاً تنش داغ‌داغ بود. موهایی که روی شانه‌اش ریخته بود، با کش بست و وارد راهرویی شد که آسانسور او را هدایت کرده بود. تمامی آن افرادی که لحظه‌ی پیش از کنارش عبور کرده بودند، داخل راهرو مانند نگهبان‌های یک قلعه کنار فرش قرمز ایستاده بودند. رویا مردد شده از کنار آن‌ها گذشت. هر لحظه انتظار این را داشت که یکیشان به او شلیک کند یا او را به سمت آسانسور برگردانند؛ اما آن‌ها با ماسک‌های سفیدشان که دو چشم سیاه معلوم بود، تنها نگاه می‌کردند و چیزی نمی‌گفتند. وقتی به انتهای راهرو رسید توانست صدای چندین مرد را بشنود:
دمور: من ده ساله که منتظرم یک نفر شکستم بده؛ اما این اتفاق نمی‌افتاد تا بالاخره این‌که تو اومدی.
درب نیمه باز بود و نوری که می‌خواست به روی راهروی تاریک آن‌جا بتابد ناکام گشته تا همان ورودی را روشن کرده بود.
سهیل: فکر می‌کردم سی ساله که کسی شکستت نداده.
وقتی به داخل سرکی کشید، یک اتاق با دیوار‌های چوبی و مبلمانی طلایی دید. بوی مواد در آن اتاق چنبره زده بود و دود در میان آن مردانی که روی مبل نشسته بودند، می‌رقصید.
دمور: نه این‌طور نیست شاهرخ. چند سال پیش هم شکست خوردم؛ اما این یک راز بود و هیچ‌ ک.س نمی‌دونه. تو چی؟ تو می‌دونی؟ دوست دخترت سهیل صدات زد. درست نمیگم؟
رویا از روی سایه‌هایی که به روی پارکت‌ اتاق غلتیده بود، توانست حدس بزند چهار نفر آن‌جا نشسته‌اند. خودش هم نمی‌توانست افکارش را کنترل کند و دقیقاً متوجه نبود که در حال انجام چه کاری است. تنها می‌دانست که اینجا ایستادن و شنیدن صدایشان، بهتر از وارد شدن ناگهانی است.
سهیل: درسته اسم من سهیل.
از شنیدن صدای آشنای او کمی بیشتر به سمت اتاق مایل شد تا آن‌ها را واضح ببیند؛ دمور در رأس آن‌ها نشسته بود و هیچ ماسکی به روی صورتش نبود؛ همچنین آن زن میانسالی که در بیرون دیده بود، به آغوش او سپری می‌کرد و یک مرد ناشناس که از نیم‌رخ چهره‌ی بازیگرهای ترکی را داشت، به روی زانو تکیه کرده و سیگاری دود می‌کرد. در آخر هم سهیل را دید که هنوز ماسک روی صورتش بود و بدون این‌که چیزی بکشد تنها پا روی‌ پا انداخته بود و جواب سوال آن‌ها را می‌داد.

 

[Afeljor]

- ماسکت رو در بیار! می‌خوام چهره‌ی کسی که دمور رو شکست داده ببینم.
بیش از آن فالگوش ایستادن مقبول نبود با قدم‌های آهسته‌ای وارد اتاق شد. تنها به چشمان سهیل که خیره نگاهش می‌کرد می‌نگریست و توجه‌ای به اطراف نداشت؛ بالای سر او ایستاد و گفت:
- من خیلی خستم میای یا خودم برم!؟
سهیل که برای دیدنش چرخیده بود، خودش را صاف کرد و گفت:
- برو پایین من الان میام.
- در میاری یا درش بیارم!؟
به شاهرخ نگاه کرد که دود سیگار از دماغش بیرون می‌آمد و زیر چشمانش سرخ شده بود به نظر آدم خطرناکی بود. رویا نمی‌دانست اثر الکل هنوز درونش مانده یا شجاعتی در لباس حماقت او را کنترل می‌کند! هیچ تنشی چون ترس از بودن در کنار این آدم‌ها نداشت و برعکس حتی احساس راحتی هم می‌کرد!
- میدونی سهیل چند سال پیش شخصی به اسم الیاس بود که باعث شد من ببازم.
دمور در بین جملاتش مکث می‌کرد و خیلی آرام آن‌ها را به زبان می‌آورد طوری که رویا برای شنیدن آخرین کلمه‌اش بی‌صبرانه ایستاده بود.
- نمیدونستم.
- چون تو منو ندیده بودی! پدرت تا جایی که می‌تونست تو رو از قضایا دور می‌کرد دوست نداشت مثل خودش بشی.
با بلند شدن ناگهانی شاهرخ از روی مبل و کشیدن اسلحه به روی سهیل رویا تنها چند قدم از آن‌ها فاصله گرفت.
- تو پسر خونده‌ی اسرافیلی!
یک کلت کار پی‌ام کوچک با کالیبر نه میلی‌متری در دستانش بود. رویا از روی ساختش می‌توانست حدس بزند که تا به حال استفاده‌ای از آن نشده، باورش نمی‌شد به جای گریختن به اسلحه نگاه می‌کند و به سال تولیدش فکر می‌کند! همیشه در نوجوانی مقاله‌هایی از نوع و کاربرد اسلحه‌‌ها به عنوان سرگرمی می‌خواند و در خودش نمی‌گنجید که یکی از کوچک‌ترین اما خطرناک‌ترینشان را ببیند!
- چرا لالمونی گرفتی گفتم ماسکت رو دربیار!
برخلاف شاهرخ همه خونسرد و آرام بودند حتی رویا! نسیم خونکی از پنجره‌های گرد اتاق نواخته می‌شد هیچ پرده‌ای نبود تا با نوای آن همگام شود و رویا در حالی که پوست تنش مورمور می‌شد به صامت بودن سهیل نگریست. بدون شک این پسر برای او تهدیدی به شمار نمی‌آمد چرا که نیم اینچ هم خودش را تکان نداد و این خیال رویا را آسوده می‌کرد.
- شاهرخ جان، سهیل مهمون‌ماست بهتر نیست آروم باشی و بشینی. من همیشه دوست داشتم پسر الی...
- خفه شو!
وقتی دید آن پسر چگونه خودش را به آتش می‌کشاند کمی مضطرب شد هنگامی که سر اسلحه درست روی پیشانی خودش نشانه رفته بود!
- اون نامزدم رو ازم گرفت! منم همین جا دوست دخترت رو به درک واصل می‌کنم.
این‌بار سهیل ایستاد و ماسکش را از روی صورتش برداشت با اخم عمیق روی صورتش غرید:
- اینجا دیگه مال تو نیست.
تمام آن آدم‌هایی که با اسلحه در راهرو ایستاده بودند به یک‌باره داخل اتاق ریختند و سر شاهرخ را نشانه گرفتند.
- امشب بیشتر مهمونات بچه‌های مالاگاسی بودند.
سر شاهرخ به سمت رویا چرخیده بود و مردمک‌هایش که از خشم سوسو می‌زد روی سهیل زوم شد. در حالی که از اعصبانیت به خودش می‌لرزید فریاد زد:
- اگه نگی آتوسا کجاست بهش شلیک می‌کنم.
صدای جیغ و ترکیدن چیزی از پایین، رویا را شوکه کرد. او به زمین چشم دوخت که معلوم نبود زیرش چه اتفاقی می‌افتد! چرا که شلیک اسلحه و آژیر پلیس شنیده می‌شد.
- انگار یک نفر اینجا با پلیس‌ها همکاره.

 

[Afeljor]

سرش را به سرعت بالا برد و به آن زنی که حالا ایستاده بود و طلبکار نظاره‌اش می‌کرد، خیره گشت و گفت:
- نمی‌فهمم چی میگی!
سهیل و رویا با گفتن این جمله آن هم هم‌زمان، شوکه شده بهم نگاه کردند. در رنگ نگاه رویا حیرت و تمنا داد می‌زد و اما سهیل خشم غلیظی در آن خودنمایی می‌کرد. با شلیک گلوله آن هم درست کنار گوش او این اتصال نگاه، درهم شکسته شد. گوش‌هایش سوت می‌کشید و زانووانش سست شده بود. در حالی که لرزش دستانش دست خودش نبود از تکیه‌گاه مبل گرفت و به شاهرخ نگاه کرد که او هم می‌لرزید اما نه از ترس بلکه از استیصال و خشم!
‌- اگه تا آخر این ماه آتوسا رو بهم ندی اون کشته میشه!
پسر بی‌درنگ از اتاق بیرون رفت که دمور به دنبالش کشیده شد در حالی که او رو به سهیل می‌گفت:
- سهیل به دیدنم بیا حرف‌های زیادی داریم.
همین که به دور شدن دمور نگاه کرد در آغوش سهیل کشیده شد پسر از زیر شانه‌اش گرفته بود و به دنبال خود می‌شکاند! زبانش بند آمده بود و با سکوت بغض‌دارش به چهره‌ی سهیل نگاه می‌کرد. در این فاصله می‌توانست کک و مک‌های ریز روی گونه‌اش را ببیند همچنین چال کوچک کنار لب‌هایش که حرف می‌زد و می‌گفت:
- به بچه‌ها بگو با پلیس درگیر نشند تا می‌تونند عقب بکشند و آماده باشند که تریلی راه رو باز کنه همین که محاصره شکست از پشت سر ماشین، عبور می‌کنیم هیچ‌ک.س نباید آسیب ببینه!
- اما شاهرخ داره از زیرزمین میره ما هم باید از همون سمت بریم.
حواسش را به خودش داد تا پله‌ها را پایین برود و نقش بر زمین نشود. هنوز در آغوش سهیل به سر می‌برد و سنگینی تنش را او به گردن گرفته بود. در حالی که همان مردان سیاه پوش دور تا دور سهیل و او را گرفته بودند و مانند یک سپر عمل می‌کردند چیزی نمی‌دید تنها صدای آن زن که او را متهم به همکاری با پلیس کرده بود پشت سرشان می‌آمد. سهیل سری چرخاند رو به او گفت:
- من دنبال شاهرخ نمیرم، اون تریلی که توی جاده خاکی پارک کردیم برای چیه! به حسین زنگ بزن بگو داریم میاییم.
- خیلی خب توی پارکینگ چندتا موتور سیکلت بود همین جا وایسید تا پایین رو چک کنم.
به همراه آن زن تعدادی از مردان سیاه پوش کشیده شد و تقریبا در کنار رویا دو نفر با اسلحه ایستاده بودند. آن‌ها در همان سالن خالی که مدتی پیش بازی می‌کردند روبه‌روی پله‌ها ایستادند. رویا خودش را از آغوش سهیل بیرون کشاند و گفت:
- کار من نبود من به پلیس زنگ نزدم.
از این‌که سهیل نگاهش نکرد کمی غرورش خدشه دار شد پسر با صدای بم و گرفته‌اش لب زد:
- وقتی ازم دور شدی سمیرا کیفت رو گشت و از داخلش یک اسپری پیدا کرد که بهش یک ردیاب وصل بود.
تنها واژه‌ای که به مغزش در آن لحظه خطور کرد نفس بود با ناباوری به جلو خیره شد و به این اندیشید که تمامی حرف‌هایی که در دانشگاه به نفس زد انگار به گوش پلیس گفته بود لبی برچید و با همان لغزش نگاهش که به رنگ حیرت و ترس می‌مانست به سهیل نگاه کرد که عمیق به چشمانش خیره گشته بود.
- اون اسپری رو کی بهت داد!؟
بغضش را قورت داد و چشمانش را بست چهره‌ی نفس با آن لبخند گشادش پشت پلکانش بود با زمختی کلامش که در اثر الکل و سوختگی گلویش بود، زمزمه کرد:
- پدربزرگم.

 

[Afeljor]

(مهناز)

از ماشین پیاده شد و به ویلای روبه‌رواش نگریست که لامپ‌های رنگارنگ دوتادورش را روشن کرده بود تمامی همکارنش ون‌ها را روبه‌روی آن در آهنی پارک کردند که این ساختمان بزرگ به محاصره‌یشان در آمده بود. با لبخند رضایت بخشی نگاهی به سرهنگ علوی کرد. او بلندگوی بزرگی به دستانش گرفت و فریاد کشید:
- تسلیم‌شید همه جا در محاصره‌ی ماست، اگه تا چند ثانیه‌ی دیگه بیرون نیایید مجبور میشیم بهتون شلیک کنیم اسلحه‌هاتون رو بزارید زمین.
روی آن سنگریزه‌ها با آن چادر کشال‌کشال به سختی راه می‌رفت؛ خودش را به سرهنگ رساند و گفت:
- قربان چرا بچه‌ها نمیرند داخل!؟
سرهنگ در خودرو را بست و با اعصبانیت غرید:
- دارند از پشت یک‌سری آدم عادی همین‌طوری بی‌هدف شلیک می‌کنند! اون‌ها رو گرگان گرفتند.
- ولی از کجا معلوم مردم عادی باشند شاید خلافکارند!
- رضا تونست یواشکی وارد ویلا بشه اما به محض وردش درها بسته شد و اون‌ها حالت آماده باش به خودشون گرفتند. آخرین گزارشش از بیسیم این بود که یکسری جوون خوشگذرون رو دارند به ردیف می‌چینند بعدش دیگه ازش هیچ خبری نیومد!
- خدای من!
به ساختمان نگاه کرد، از این‌که رضا در خطر بود دچار تشویش و نگرانی شد اما با جمله‌ی سرهنگ دلش را قرص کرد که می‌گفت:
- نگران نباش اون‌ها دارند بی‌هدف شلیک می‌کنند به احتمال زیاد می‌خواند وقت بخرند! ما بار دوم غافلگیر نمیشیم قبل از عملیات دور تا دور منطقه رو بستیم اگه هزار راه فرار دیگه هم زیر زمین باشه ما اون‌ها رو می‌گیریم.
به همکارانش نگاه کرد که با سپر بالستیک نزدیک در می‌شدند، پس از شلیک می‌ایستادند و دوباره چند قدمی به جلو می‌رفتند.
- پس بگو چرا نمیرند جلو!
- بزار فکر کنند دارند وقت می‌خرند در حالی که بچه‌های ما داخل تونل اتراق کردند.
نفس راحتی کشید و به سرهنگ نگاه کرد که چشمانش در تاریکی شب می‌درخشید، با خیال آسوده لب زد:
- این پرونده امشب بسته میشه من مطمئنم!
نور چراغی به روی صورتش سایه انداخت در حالی که بوق گوش خراشی پرده‌ی گوشش را به ناله انداخته بود فریادی کشید و با گرفتن بازوی سرهنگ خودش و او را به سمت خاکریزها پرتاب کرد. از سرعت آن تریلی و گرد و خاکی که به راه انداخته بود درست چیزی نمی‌دید. در حالی که چادرش رها شده و سرتاپایش به خاک آغشته گشته بود به خودروهایی نگاه کرد که بر اثر برخورد سنگین تریلی چپ کرده بودند. با صدای مهیب شکستن در و ورود ناگهانی چندین موتور سیکلت آن هم با سرعت زیاد وحشت زده فریاد کشید:
- نزارید فرار کنند!
در حالی که سرنشین‌هایش اسلحه به دست شلیک می‌کردند او با نگاه سردرگمش قادر به انجام کاری نبود. در عوض پلیس‌هایی که از دور در کمین نشسته بودند به سمت آن‌ها تیراندازی می‌کردند که چندتایشان با برخورد تیر نقش بر زمین شدند اما تعدادی از موتور سیکلت‌ها به آسودگی که در وسط‌شان به سر می‌برندند مانند یک رعد عبور کردند!

 

[Afeljor]

دستمال را از روی پیشانی‌اش برداشت و خطاب به رضا که در حال رانندگی بود، غرید:
- یعنی متوجه نشدی اون‌ها از در اصلی میان بیرون توی هیچ شرایطی نمی‌شد یک بیسیم بزنی!
با همان نگاه پوکر و کوتاهش به مهناز که هنوز به روی خراش‌های پیشانی‌اش دستمال می‌گذاشت فهماند سوال بی‌موردی را پرسیده. دختر توجهی نکرد و ادامه داد:
- من نمی‌تونم این عملیات رو یک عملیات موفق بدونم خیلی از آدم‌ها ازش بیرون زدند اون هم به همین آسونی!
وقتی سکوت رضا را دید تعجب کرد او اغلب در حال حرف زدن بود ولی حالا به آرامی رانندگی می‌کرد!
- ما بی‌دقتی کردیم. آخه یکدفعه اون تریلی لعنتی از کجا پیداش شد! اصلا چرا تو تنها رفتی داخل چرا یک گردان با خودت نبردی؟
رضا گوشه‌ی خیابان پارک کرد و با نگاه کیش و ماتش که به جاده خیره بود، لب زد:
- یک لحظه دم در خالی شد و من از فرصت استفاده کردم رفتم داخل بدون دستور قبلی.
مهناز حالا دلیل سکوت او را می‌فهمید رضا به خیالش خودش را مقصر می‌دانست!
- فکر می‌کنی به خاطر تو که اون‌ها متوجه‌ی ما شدند!؟ این‌طوری فکر نکن اگه اون‌ها می‌فهمیدند تو پلیسی الان اینجا نبودی!
او هنوز هم به همان نقطه‌ی کور خیره شده بود، آهی کشید که غلظتش، ترحم مهناز را واداشت.
- جدی دارم میگم به محض خاموش شدن ردیاب اون‌ها درها رو بستند انگار متوجه شدن اون دختر با خودش چی حمل می‌کرده.
- می‌خواستم قهرمان بازی در بیارم ولی هیچ‌کاری نتونستم انجام بدم فقط نگاه می‌کردم که چطور دارند از پشت در، به بچه‌ها شلیک می‌کنند.
- بی‌خیال یک‌جوری میگی شلیک می‌کردند که انگار کلی زخمی دادیم! بچه‌ها دستشون بالستیک بود طوریشون نشد. منم جای تو بودم توی اون شرایط فقط نگاه می‌کردم فقط یک نفر این‌کار رو نمی‌کنه.
این‌بار رضا نگاهش را به مهناز داد و به تلخی خندید:
- اون هم امینه!
- درسته که متاسفانه روی تخت بیمارستان خوابیده.
به لبخند نمکی رضا پاسخ داد و در ماشین را باز کرد و گفت:
- خب دیگه من برم، تو نمیای؟
رضا به در پاسگاه نگاهی انداخت در حالی که چینی به ابروهایش داده بود با غلظت کلامش غرید:
- دارم پس می‌افتم! این چند روز خیلی زحمت کشیدیم و خدایی نتیجه هم داد از همه بیشتر تو، نمی‌خوای یک استراحتی به خودت بدی!؟
در آن تاریکی چهره‌ی رضا به خوبی دیده نمی‌شد سرش را خم کرد و پاسخ داد:
- می‌خوام وقتی امین بیدار شد این پرونده حل شده باشه. این انگیزه باعث میشه خسته نشم و دوپامین مغزم چند برابر کار کنه که برام لذت بخشه.
این حرف را که زد راهش را به سمت کلانتری کشاند و رفت؛ اما رضا با نگاه سردرگمش او را تا آخرین لحظه دنبال کرد؛ وقتی از جلوی چشمانش ناپدید شد با لحن غم‌انگیزی که از دلش نشست می‌گرفت زمزمه کرد:
- فقط به خاطر امین!

 

[Afeljor]

به محض وارد شدن، سیل عظیمی از صداهای جورواجور به گوشش خطور کرد. در آن سالن دختر و پسرهای جوانی روی صندلی انتظار دستبند به دست نشسته بودند. انگار سرگرد محسنی تا خیالش بابت این‌که با باند همکاری نداشته باشند آزادشان نمی‌کرد و شخصا آن‌ها را مورد بازجویی قرار می‌داد که این‌طور صف طولانی‌ای به راه انداخته بود. چهره‌‌های پر از آرایش‌شان را از نظر گذراند که به چهره‌ی آشنایی برخورد کرد. او با چشمان ورم کرده و صورت رنگ پریده‌اش روبه‌روی مهناز ایستاد در حالی که با سکوت بهم خیره شده بودند بغضش را قورت داد و گفت:
- چرا رویا بینشون نیست!؟
برخلاف نگاه خشم آلود نفس، مهناز با ملایمی گفت:
- این‌ها جز مهمان‌های عادی حساب میشند! ما چند نفری رو دستگیر کردیم که سعی داشتند فرار کنند من هنوز مشخصات اون‌ها رو ندیدم.
پوزخند روی لب‌های ژل زده‌اش اصلا تصویر جالبی خلق نکرده بود.
- من اون‌ها را به چشم دیدم! همکاراتون سر اون‌ها رو پوشونده بودند و از این راهرو ردشون کردند تا خبرنگار نتونه عکاسی کنه. درسته چهره‌هاشون پوشیده بود اما همشون مرد بودند و هیچ دختری بینشون نبود!
از سروصدای دختران که داد می‌زدند و می‌گفتند:
- ما که صند داریم چرا نمیزارید بریم!
و از این قبیل حرف‌ها، احساس کرد رشته‌ی کلامش را در این هیاهو از دست داده برای همین دستان نفس را گرفت و او را به سمت بالا راهنمایی کرد. وقتی پله‌ها را پیمودند یک فضای نسبتا آرام دیده شد که این‌بار مهناز نفس راحتی کشید و گفت:
- متاسفانه یک عده آدم از اون ویلا فرار کردند که به احتمال زیاد دوست تو هم باهاشون بوده.
- وای!
نفس روی زانو نشست و به دیوار سفید مقابلش خیره شد چهره‌ی رویا یک لحظه از ذهنش دور نمی‌شد در حالی که اشک روی چشمانش حلقه زده بود. هق‌هق کنان گفت:
- نگو که اون ردیاب رو پیدا کردند! حتما الان داره عذاب می‌کشه. چطور به خانوادش بگم دخترشون ربوده شده در حالی که قرار بود امشب خونه‌ی من باشه!
با شال سیاهش صورتش را پوشاند و زار‌زار گریه کرد مهناز هم روی زانو نشست و دست نوازشی بر روی سر او کشید:
- نگران نباش ما پیداش می‌کنیم بهت قول میدم.
وقتی دختر سرش را از روی زانوانش بلند کرد یک‌لحظه مهناز از دیدن او جا خورد چرا که چشمان درشت او به سرخی خون گشته و آن صورت لاغر استخوانی‌اش به رنگ گچ سفید شده بود.
- من چی به خانوادش بگم فردا مادرش زنگ میزنه و از من میپرسه رویا کجاست! چون من شخصا گفته بودم میاد خونه‌ی ما، چی بگم به خانوادش؟ بگم دخترتون رو به عنوان طعمه فرستادیم بین چندتا گرگ تا پلیس بتونه اون گرگ‌ها رو بگیره!؟
ضربه‌‌ای به روی سرش کوبید و از زیر دندان‌های کلید شده‌اش ادامه داد:
- کاش هیچ‌وقت باهاتون همکاری نمی‌کردم. شما امشب نمی‌رفتید اون‌جا الان رویا برمی‌گشت! تو بهم گفتی اگه دوست واقعی‌شم باید رازش رو کشف کنم تا ازش محافظت کنید ولی شما فقط بدترش کردید.