در حال ویرایش [مالاگاسی] اثر «معصومه بخشی (آفل جور) کاربر انجمن رمان بوک»

[Afeljor]

در حیاط را بست و به ساختمان خانه خیره شد. خودش را برای یک بازجویی اساسی از سوی پدر آماده کرده‌بود. نادر هیچ‌وقت تحمل دیر آمدن‌هایش را نداشت، متأسفانه مادرش هم بدتر از نادر پاپیچ می‌شد. جای شکر داشت که علی همیشه در این مواقع سکوت می‌کرد! آهی کشید و لخ‌لخ‌کنان به سمت در سالن رفت. قبل از ورود انعکاس خودش را وارسی کرد؛ چندان آرایشی به صورت نداشت پس کمتر مورد مؤاخذه قرار می‌گرفت. با بی‌حوصلگی وارد شد و نگاهی به دور و اطراف انداخت. صدای تلویزیون و عوض کردن کانال به گوش می‌رسید. در این خانه تلویزیون متعلق به شهرزاد بود، حتی پدرش هم شکایتی نمی‌کرد. با لبخند ملیحی راهروی باریک خانه را گذراند. قبل از دیدن شهرزاد گفت:
- سلام به مامانی.
وقتی وارد سالن شد، شهرزاد با چشم‌غره نگاه از او گرفت و به تلویزیون داد و گفت:
- علیک سلام. کجا بودی؟!
رویا با دیدن روشن بودن همه‌ی لامپ‌ها و همچنین دو فنجان قدیمی اما شیک مادر روی میز، لب زد:
- مهمون داشتیم؟
- آره، به لطف تو پلیس‌ها ریخته‌بودن اینجا!
تنش مورمور شد و شدت کوبش قلبش به هزار رسید. تن صدایش از اضطراب درونش به لرزش خفیفی در آمده‌بود!
- چرا؟ برای گونش؟ من که باهاشون حرف زده‌بودم.
- دوستت فرار کرده، برای همین دوباره اومدن ببینن تو جایی رو بلدی که اون رفته باشه!
بی‌رمق روی یکی از مبل‌ها نشست. شهرزاد تلویزیون را خاموش کرد و این‌بار با لحن توبیخانه‌ای گفت:
- این چه رفیق‌هاییه که تو داری دختر! من هیچ‌کدوم از دوستات رو قبول ندارم. گونش که قیافش به معتادا می‌خورد، این رفیقت نفس که هر بار میاد در خونمون با یکیه! ازشم می‌پرسم میگه پسرعمومه، پسرخالمه، ما‌شالله کل فامیل رانندشن!

 

[Afeljor]

- خب اشتباه می‌کنی می‌پرسی خانم، تو به دختر مردم چیکار داری؟! به دختر خودمون بچسب که توی این ساعت شب، دیر اومده خونه!
رویا لبی برچید و مظلومانه به پدرش خیره شد که از آشپزخانه بیرون می‌آمد. دستانش خیس آب بود و پیراهنش هم کمی خیس شده‌بود؛ انگار ظرف‌ها را شسته و حالا با آستین‌های بالا زده و نگاه شاکی مقابل رویا نشست.
- رستوران رو با کی رفتی‌؟ می‌دونم با یک مرد بودی، پس دروغ بهم نگو!
در همان لحظه صدای پا از روی پله‌ها شنیده شد که کسی دوان‌دوان پایین می‌آمد، طوری که رویا احساس کرد سقف خانه در حال لرزیدن است! علی با پریشانی در حینی که موهایش روی پیشانی ریخته و سر و وضع لباسش چندان تعریفی نداشت، وارد سالن شد و بی‌توجه به بقیه هول زده از خانه بیرون رفت! همه‌چیز در چند ثانیه اتفاق افتاد و رویا متعجب از پدرش که حتی رأس نگاه شاکی‌اش را از روی او برنداشته‌بود، خندید و گفت:
- مهم نیست علی کجا میره این وقت شب. لاأقل حالش رو می‌پرسیدید که چی شده؟!
نادر سری به تأسف تکان داد و سوالش را جور دیگری پرسید:
- حرف رو عوض نکن. بگو با کی و کجا بودی؟!
بی‌آن‌که نگاهش را از چشمان ریزشده‌ی پدر برچیند، به صراحت پاسخ داد:
- با یک پلیس. داشتیم راجع‌به همون شبی که گونش گم شد حرف می‌زدیم. اگه حرفم رو باور نداری بابا، می‌تونم مشخصاتش رو بدم. نمی‌فهمم چرا همکاراشون اومدن دم خونمون! اون‌ها دستشون به هیچی بند نیست، دست از سر منم برنمی‌دارن!
نادر هنوز هم نگران و عصبی بود. به سختی با نگاه شک‌برانگیزی از رویا چشم برداشت و به شهرزاد خیره شد. مادر شانه‌ای بالا انداخت و گفت:
- رنگ به صورتش نمونده، بذار بره اتاقش استراحت کنه.
- کاش یک‌ذره‌ای که مادرت بهت اهمیت میده تو بهش اهمیت بدی! چند وقت شده از بیمارستان اومده و تو سری به آشپزخونه زدی؟! خونه نیستی و هر وقتی هم هستی توی اتاقت گمی!
رنگ نگاهش پشیمان و پر از ندامت بود. سرزنش‌وار به خود گفت:
- می‌دونم، از این به بعد بیشتر حواسم رو جمع می‌کنم. معذرت می‌خوام.
سرش را بلند کرد و راضی از نگاه ملایم و دل نرم‌شده‌ی پدر از جا بلند شد.
- این‌که فهمیدی برای ما ارزشمنده، ولی باید قول بدی تا دیگه بعضی از چیزها تکرار نشه.
باز سرجایش نشست و خیره به پدرش گوش داد. در حین حرف زدن نادر، رویا توجهش به موهای کف سر پدر بود. چقدر کم‌پوش شده‌بود طوری که سفیدی سرش هم دیده می‌شد!
- می‌شنوی چی میگم؟!
رویا تکان آهسته‌‌ای خورد و از جایش بلند شد. مانند دانش‌آموز نمونه طوطی‌وار بیان کرد:
- آره بابا، از این به بعد زود میام خونه و به مامان کمک می‌کنم. گوشیمم همیشه جواب میدم و قبل هر اتفاقی اول شما رو خبر می‌کنم! خیلی خسته‌م، میشه برم بخوابم؟
شهرزاد لبخندی زد. کم پیش می‌آمد بدون غر زدن و کنایه‌ای رویا را رها سازد.
- برو عزیزم، برو بخواب.

 

[Afeljor]

***
(امین)
هر چقدر در رختخوابش می‌چرخید به خواب نرفت! ذهنش خسته بود، اما در عجب ماند که چرا چشمانش بسته نمی‌شد. بالاخره تصمیم گرفت از جایش بلند شود. او کورکورانه به زیر زمین رفت، با همان پاهای برهنه. وقتی به خودش آمد، متعجب شد که چرا درون زیرزمین تاریک و نم‌کشیده‌اش ایستاده. خیلی وقت می‌شد دست از عادت‌های عجیب‌غریبش برداشته‌بود، اما انگار ذهنش او را به اینجا آورده‌بود تا به خواب برود. گه‌گاهی بی‌خوابی به سرش می‌زد، خودش را به زیرزمین می‌رساند و روی سطح زمین می‌خوابید. انگار عادت کرده‌بود که دیگر در جای نرم‌وگرم خوابش نمی‌برد! اما از این عادت بدش می‌آمد، چرا که کابوس همیشگی روی پرده‌ی ذهنش اجرا می‌شد. خواست برگردد که یک‌باره منصرف شد. پیراهنش را در آورد و به روی شکم خوابید. از سرمای زمین تنش مورمور شد، اما توجهی نکرد و چشمانش را بست... .
«در با صدای قژی باز شد. امین پلکانش را به سختی باز کرد. ورم سیاهی که آن مرد زیر چشمانش کاشته‌بود، بانی دید تار و درد زیادی شده‌بود. چک‌چک آب از لوله‌ی سقف به روی صورتش می‌ریخت. با این حال حتی نای بلند شدن هم نداشت، آن قطره‌های سرد کم‌وبیشی توانسته‌بود هوشیارش کند. کفش‌های سیاه کتانی‌ای مقابل چشمانش قرار گرفت. او درازکشیده به روی سطح کثیف زمین، تنها همین کفش‌ها را می‌دید. در حالی که سی*ن*ه‌اش روی زمین مماس بود و نفس‌هایش به سختی بیرون می‌آمد، مرد زانو زد و انگشتش را زیر دماغش گرفت. شبیه به جنازه‌ها می‌مانست که امید به زنده بودنش یک تمسخر است!
- نفس می‌کشی! خیلی جون‌سختی مرد، چقدر میشه اینجا گیر افتادی؟ چند وقته؟
با صدای خشک و بی‌حالش زمزمه کرد:
- فکر کنم ۱۰۴روز، شایدم پنج‌روز!
مرد با صدا خندید.
- اینجا واقعاً بوی گندی میده، چطور تونستی توی این کثافت خودت، زنده بمونی؟ خیلی کثیفی با این حال بهت میاد عزیزم!
- تو از این نجاست لذت می‌بری؟
مرد گوش نزدیکش برد. در حالی که دستمال به روی دماغش گرفته‌بود، گفت:
- از این‌که درد می‌کشی لذت می‌برم. باعث میشه حس برتری بهم دست بده، احساس کنم زنده‌م!
این‌بار امین خندید اما آرام‌تر.
- خوشحالم! باور کن آرزوی بچگیم این بود که به آدما احساس خوشایندی بدم و مفید باشم.
در حالی که لحنش هنوز بوی خنده را می‌داد، گفت:
- من از احساس آرامش تو حس خوبی دارم.
- واقعاً دیوونه شدی؟ این عوارض تنهایی و درد کشیدن زیاده! جالبه، می‌خوام بدونم چقدر دووم میاری.»
چشمانش را باز کرد و به نور پنجره که به داخل سر کشیده‌بود خیره شد. انگار خوب خوابیده‌بود، چرا که صبح سر رسیده و او با کابوسش بیدار بود. از فکر کردن به کابوسش درد نمی‌کشید که هیچ، عمیق به آن‌ هم فکر می‌کرد. ذهن یک خلافکار برایش مثل یک کتاب خواندنی بود. درد‌هایش را احساس می‌کرد و حتی لذت‌هایش را. در وقت اسارت دچار بیماری‌های جسمی و روحی عظیمی شده‌بود، اما در میان تاریکی یک نور بر ذهنش جرقه زده که باعث زنده ماندن و ادامه دادنش شد؛ آن نور خوانش ذهن آدم‌های تاریک بود.

 

[Afeljor]

با صدای زنگ بلبلی خانه از جای برخاست. همان‌طور که بالا می‌رفت پیراهنش را پوشید. با عجله پشت در ایستاد و گفت:
- کیه؟
- منم.
به تأسف سری تکان داد. او واقعاً از «منم» گفتن انتظار شناسایی داشت! تنها متوجه شد پشت در یک زن ایستاده. چنگی به مویش زد که گرد و خاک به زیر دستانش آمد. تمیزی را دوست داشت، اما بعد از آن اتفاق هولناک هنگامی که کثیف می‌شد هیچ حس تعفنی به او دست نمی‌داد، برای همین با همین سر و وضع آشفته، بی‌باک در را باز کرد.
- سلا... .
مهناز از دیدن پاهای برهنه‌ی بدون دمپایی‌اش و پیراهن خاکی، همچنین موهایی که درونش گرد و آشغال‌های ریز و درشت دیده می‌شد، دهانش باز ماند! ابرویی بالا داد و به خودش خیره شد. انگار واقعاً از این سر وضع پشیمان شده‌بود! این‌که کسی مدام دنبال مسخره کردنش باشد و او این سوژه را دو دستی تقدیمش کند، واقعاً جای پشیمانی و تأسف داشت! خندید و دستانش را به نشان نرمش تکان داد و گفت:
- علیک، داشتم سخت ورزش می‌کردم. اگه کاری نداری و می‌خوای با دهن باز نگاهم کنی، برم باقی تمرینات؟
مهناز هم خندید. خودش هم متوجه‌‌ی خنده‌ی تصنعی‌اش شده‌بود!
- چه جالب! حتماً تمرینات سختی داری.
از نگاه پوکر امین لبخندی زد و گفت:
- بی‌خیال. زنگ زدم برنداشتی که اومدم دم درت، امروز بعدازظهر دادگاه عموی گونشه. میای؟
امین خودش را به در تکیه داد و گفت:
- نمی‌دونم! باید قبلش جایی برم. شاید کارم طول بکشه.
- از سرگرد کمرانی شنیدم یک سرنخ پیدا کردی. راجع‌به همینه کارت؟
امین خیره به چشمان سبز او سری تکان داد. مهناز چاک لبخندش را گشادتر کرد و با لحن دوستانه‌ای لب زد:
- می‌خوای منم باهات بیام؟
متعجب سرش را جلو برد و با خنده گفت:
- شوخی می‌کنی؟! تو اصلاً به من اعتماد نداشتی!
چادرش روی شانه‌اش افتاد. او در حالی که آن را به روی سرش می‌کشید، با ناز خندید. دست خودش نبود؛ همیشه این‌طور می‌خندید.
- یک عذرخواهی بدهکارم. راستش این که بدون دلیل به اون خانم یوسفی مشکوک بودی برام مبهم بود، اما در آخر وقتی شنیدم خود گونش بهش اشاره کرده فکر می‌کنم من اشتباه کردم!
- بیا داخل تا آماده بشم.

 

[Afeljor]

***
نگاهش را از استکان‌های روی سینی برداشت و گفت:
- نه چایی نمی‌خوام، الان سروان آماده میشن میریم.
بی‌بی لبخند بانمکی زد، نمک خنده‌اش به گونه‌های چروکیده که به پایین مایل شده گره خورده‌بود. هر وقت لبخند می‌زد چهره‌ی دیدنی و زیبایی داشت.
- بخور جونم، دستم رو رد نکن. عطر این چایی خیلی نابه، نخوری پشیمون میشی ها!
کمی از چایی را نوشید. با نگاه دوستانه‌اش عرض اتاق را وارسی کرد. خانه‌ی دنجی بود؛ نه به‌خاطر قدیمی بودن ساخت خانه و تاقچه‌های زیادش که در هر تاقچه‌ کتاب‌های قطور با قاب‌ عکس‌های کوچک و بزرگ دیده می‌شد، نه! به‌خاطر پنجره‌های رنگارنگ و گل و گیاه زیبایی که گوشه‌ای از اتاق روی میزهای عسلی چیده شده‌بود. این خانه مثل عطر چای دلنشین و لذیذ به چشم می‌آمد.
- خونه‌ی قشنگی دارید. سروان از بچگی همین‌جا بزرگ شده؟
- آره، ما قبلاً توی ده بودیم. یک روستای خیلی قشنگ که هر چی بگم کمه. مادر امین هم از همسایه‌هامون بود که سر زایمان توی همون روستا فوت شد.
لبخند صورتش ماسید. اصلاً توقع تلخی داستانش را نداشت! استکان را روی نعلبکی گذاشت و به لبخند پیرزن خیره شد. نمی‌دانست چرا لبخندش به هنگام گفتن مرگ عروسش هنوز پاک نشده‌بود! با این حال او با ناراحتی زمزمه کرد:
- اون موقع‌ها هم امکانات پزشکی خوب بوده، کمتر کسی سر زایمان می‌مرد. چرا بنده خدا فوت شدن؟
- حماقت بود یا تقدیر نمی‌دونم، ولی آخرای ماهش نرفت شهر. توی روستا امکانات و پزشک خوبی نداشتیم.
سری تکان داد و به قاب عکس‌ها خیره شد. برایش عجیب بود که داخل هر عکس، حتی یکی از آن‌ها، خبری از مادر امین نبود. وجود پدرش که مشخص بود، چرا که چهره‌ی امین با پدرش مو نمی‌زد.
- چند سالته دخترم؟
- ۲۸.
- با امین هم‌سنی! البته امین یک چندوقت دیگه میشه ۲۸.
این‌بار مهناز کنجکاو شد و گفت:
- چندوقت دیگه؟
- یه دوسال دیگه!
چشمانش چهارتا شد و خندید.
- هم‌سن نیستیم که!
- بی‌بی داره شوخی می‌کنه؛ همیشه از سنم می‌زنه. من الان سی‌سالمه.
پیرزن آهسته خندید و سری تکان داد. مهناز هم با خنده تصنعی به قاب در خیره شد که با دیدن امینِ آراسته و با کت‌وشلوار جذبی که ایستاده‌بود، لبخندش پاک شد و با پوزخند زمزمه کرد:
- همیشه برای مأموریت‌ها خوشتیپ می‌کنید سروان؟
بی‌بی قبل از این‌که امین چیزی بگوید، شانه‌ی مهناز را فشار داد و گفت:
- همیشه خوشتیپ نمی‌کنه. شاید این‌بار فرق می‌کنه.
- باز مزاح می‌کنی بی‌بی، وگرنه من که همیشه خوشتیپم.
مهناز از جای بلند شد و چادرش را روی روسری آبی‌اش انداخت و با خنده سری تکان داد.
- به‌خصوص وقت تمرینات صبحگاهی.

 

[Afeljor]

- لطف داری! خداحافظ بی‌بی.
- خدا به همراهتون.
بی‌بی تا دم دروازه به دنبالشان کشانده شد. در حالی که در نی‌نی نگاهش نگرانی موج می‌زد، دست امین را گرفت و یک بوسه بر پیشانی‌اش کوبید. امین خندید و کف دستش را بوسه‌ای زد و در را بست. به نگاه خیره‌ی مهناز لبخندی زد و گفت:
- بریم سر چهارراه یک تاکسی بگیریم.
- من ماشین دارم، فقط کجا میریم؟
امین به رأس نگاه مهناز که اشاره‌ای به خودروی سفیدش در کنار جدول خیابان زده‌بود، خیره شد و گفت:
- میریم پیش آقای خردمند، اردلان خردمند. پدربزرگ رویا یوسفی.
دختر همان‌طور که شانه‌به‌شانه‌ی امین عرض کوچه را کوتاه می‌کرد، لب زد:
- چرا؟
- گونش اسم عجیبی رو به زبون آورد؛ گفت مالاگاسی! برام آشنا بود. برای همین تمام پرونده‌ها رو چک کردم که یک پرونده‌ی قدیمی رو دیدم. اطلاعات زیادی نداشت، اصلاً چیز خاصی توش نبود! متوجه شدم یکی اطلاعاتش رو برداشته. حالا می‌خوام با کسی که این پرونده رو بسته حرف بزنم؛ شاید از دوازده‌سال پیش چیزی یادش باشه.
- فکر خوبیه. به نظرم به رویا زنگ بزنیم بگیم دادگاه عموی گونشه، شاید اومد که باهاش حرف بزنیم.
***
(رویا)
خسته و درمانده به آشپزخانه خیره شد. با دیدن سرامیک و کابینت‌هایی که از سفیدی برق می‌زدند، نفس آسوده‌ای کشید و خودش را روی زمین انداخت. در حالی که طاق‌باز روی فرش کوچک آشپزخانه خوابیده بود علی بالای سرش ایستاد. برعکس او که بوی گند عرق نفسش را تنگ آورده‌بود، علی بوی خوبی می‌داد.
- خسته نباشی، کی بیدار شدی؟
- صبح ساعت پنج. الان ساعت چنده؟
- نُه. رویا حوصله داری حرف بزنیم؟
به کندی از جایش بلند شد و چهارزانو نشست. خانه‌تکانی به حسابش رسیده‌بود که با موهای ژولیده و حس منفوری که به خود داشت، گفت:
- می‌خوام برم دوش بگیرم. خیلی حرف مهمیه؟ نمیشه بعداً بزنی؟
- تو چرا رفتی پیش روان‌شناس؟ چه مشکلی داری که نمی‌تونی به ما بگی؟
رویا متأثرشده کمرش راست شد و چشمان کشیده‌ی سیاهش به گردی زد و گفت:
- تو از کجا می‌دونی؟!
علی هم مانند او چهارزانو نشست و با نگاه عمیقی لب زد:
- کارتش لای کتابت بود، پلیس برداشتش. می‌خواست اتاقت رو ببینه. متوجه نشدی چقدر تمیزش کردم؟
غمگین شد و نگاهش را پایین انداخت. علی جنبه‌ی درست کردن شرایط را هیچ نداشت، فقط بدترش می‌کرد! سرزنش، سرکوفت و خیلی چیزهای دیگر. او نمی‌توانست کمکش کند، برای همین آهی کشید و گفت:
- چطور انتظار داری حرف بزنم وقتی خودت هیچ‌وقت راجع‌به کارهات حرف نمی‌زنی؟ فکر می‌کنی متوجه نشدم که این روزا یک چیزیت شده؟ شاید مامان بابا ازت نپرسن به‌خاطر این‌که بهت اعتماد دارن و فقط منو می‌بینن، اونم چی؟ چون دخترم! ولی من متوجه میشم چته، تو دوست‌دختر داری!
علی چندی پلک زد و دستی به ریش نداشته‌اش کشید.
- خب که چی؟!
رویا چینی به دماغش داد و با حرص بیش از اندازه که تن صدایش را عوض کرده‌بود، کش‌دار زمزمه کرد:
- خب که چی؟ من الان دوست‌پسر داشته باشم تو همین رو میگی؟ میگی خب که چی؟!
پسر سرخ و نگاهش به تندی کشیده شد.
- تو غلط می‌کنی! با من از این شوخی‌ها نکن رویا. من بحثم فرق می‌کنه، می‌دونم ته دلم چی می‌گذره. فقط برای ازدواج دارم پیش میرم، اما مردای دیگه هیچ‌وقت این‌طوری فکر نمی‌کنن. اون‌ها سوءاستفاده می‌کنن.

 

[Afeljor]

اخم ترشی به ابرو گره زد و نفس داغش را با عصبانیت فوت کرد.
- علی، نیت تو ازدواجه. خیلی خب، اون دختر چی؟! خودت مطمئنی که اون از همه لحاظ سالمه، مطمئنی که می‌تونه تو رو خوشبخت کنه؟
غم چون گردی سیاه چهره‌ی برادرش را پوشاند. او خندید در حالی که رویا فهمید خنده‌اش پوچ و پوک است!
- من اومدم با تو حرف بزنم، بعد تو می‌خوای با من حرف بزنی؟
دختر از جای بلند شد و با گشاده‌رویی سری تکان داد.
- هردومون خوب می‌دونیم که حرف زدن دردی رو دوا نمی‌کنه، پس بی‌خیال! اما بذار از طرفی خیالت رو راحت کنم. من در حال حاضر با هیچ‌ک.س نیستم. هیچ‌وقت به کسی اعتماد نمی‌کنم.
- قول میدی بهم؟
با درماندگی نگاهش کرد و سری تکان داد.
- قول میدم داداشی.
علی خوشحال شد! شانه‌اش را فشار داد و از آشپزخانه بیرون رفت. همان لحظه لبخند رویا هم پر کشید. تنها چیزی که برای علی مهم می‌مانست آبروی خانوادگی بود. همین که خیال او از بابت نبودن کسی داخل زندگیش راحت شد گذاشت و رفت، دیگر پاپیچ افسردگی‌های اخیرش نشد! چه بهتر، اما انگار دلش درد گرفته‌بود که بغض راه نفسش را تنگ کرد. رویا دوست داشت همان چیزی باشد که خانواده‌اش تصور می‌کنند، اما آن‌ها شرایط را برای خوب بودنش نچیده‌بودند، از گلی که به او آب ندادند چه انتظار قد کشیدن؟! خودش مقصر شیطنت‌هایش بود اما با گیر دادن‌های بی‌جای نادر و غر زدن‌های شهرزاد بالأخره همان کاری را کرد که نباید می‌کرد. این‌بار که پدرش گیر می‌داد عصبی نمی‌شد، چون واقعاً دست به انجام خط قرمزهای نادر زده‌بود. قبل از زدنش هم نادر همین‌طور بود؛ هیچ اعتمادی به او نداشت‌! آخر دلش را به چشمان معصوم ماهان داد. او تنها دوستی بود که درکش می‌کرد، محبتی که خانواده‌اش نتوانستند به او دهند او رایگان، بی‌منت و بی‌کلیشه از ماهان می‌گرفت. وقتی که ترک شد، نتوانست قلب شکسته‌اش را به مادر و پدرش نشان دهد تا آن‌ها مرهمی به دردش شوند، چون می‌دانست باقی‌مانده‌ی قلبش را له می‌کنند و با سرزنش او را به عقد یکی در می‌آورند تا خدای ناکرده در تنهایی آبروریزی نکند. اشک از چشمانش لیز خورد که به خود آمد. با افسوس راهی اتاقش شد. دلش پر بود که از چشمانش سرریز می‌شد! او تنها قلب شکسته‌اش را به گونش نشان داد که دختر همان روان‌شناس دیوانه را به او معرفی کرد. دکتر هم به او می‌گفت تفریح و خوش‌گذرانی می‌تواند فکرش را به فراموشی وادار کند. از آن پس با لوده‌بازی‌های گونش همراه شد که نفهمید کی معتاد سیگار و الکل شده، نفهمید که چرا اویی که درس خواندن را به پارتی‌های مختلط ترجیح می‌داد، چگونه داخل این گودال کشانده شده!

 

[Afeljor]

امین در حالی که به دنبال شماره‌ی رویا در لیست مخاطبینش بود، خطاب به مهناز گفت:
- میشه آروم‌تر بری؟ اینجا که اتوبان نیست!
او سری تکان داد و پایش را از روی گاز برداشت. دلش به آن موتورسیکلت سنگینی بود که کنج حیاط خانه‌ی امین دید. تا به حال ندیده‌بود او سوار موتورش شود، فقط پیاده این‌ور و آن‌ور می‌رفت! حتماً روزی که دوستانه رفتار کردند از او می‌پرسید. خیلی سوال‌ها در ذهنش چیده شده‌بود؛ این‌که چطور آن‌قدر عجیب و غریب از احساسات دیگران حرف می‌زند یا چرا مادرش در قاب عکس‌ها حضور نداشت یا... با صدای امین، حواسش را به جاده و گوشش را به او داد.
- سلام خانم یوسفی، حالتون چطوره؟ من سروان‌کیانی هستم. امروز بعدازظهر رأس ساعت سه دادگاه عموی گونشه. این دادگاه عمومیه، شما هم می‌تونین بیاین.
لبخند گشاد امین خبر از پذیرش رویا را می‌داد که او بلافاصله گفت:
- خیلی خب، پس می‌بینمتون. خدانگهدار.
- دیدیش می‌خوای بهش چی بگی؟
به مهناز خیره شد که به طور وحشتناکی از روی دست‌اندازها پرواز می‌کرد! آن‌قدر بالا و پایین شده‌بود که احساس تهوع حالش را دگرگون کرده‌بود.
- می‌خوام بهش بگم هر وقت گونش رو دید بهم خبر بده و این‌که اگه چیزی راجع‌به اون باند می‌دونه بهمون بگه. اول باید اعتمادش رو به دست بیارم و بهش بفهمونم که گفتن حقیقت ترسی نداره.
- مطمئنی اون اصلاً چیزی می‌دونه؟
از دست‌گیره‌ی بالای در ماشین گرفت. در حالی که سفیدی صورتش به سرخی می‌زد، لب زد:
- مطمئنم داره یک چیزی رو پنهون می‌کنه! میشه آروم‌تر بری؟!
مهناز با ناز خندید.
- دیگه رسیدیم. من هنوز خیلی بااحتیاط رانندگی کردم!
او با درماندگی از ماشین پیاده شد. درحالی که سرش گیج می‌رفت، از درخت گرفت و نفس آرامی کشید. حالش که جا آمد به اطراف خیره شد. این محله پر از خانه‌های ویلایی و دار و درخت بود. مهناز ماشین را پارک کرد و کنارش ایستاد.
- حالت خوبه؟
- خوبم. اون در بزرگ طوسی‌رنگه.
مهناز با شوق زنگ در را زد و رو به علی گفت:
- اینجا خیلی قشنگه .مطمئنم داخلشم همین‌طوریه؛ همیشه دوست داشتم داخل یک عمارت بزرگ زندگی کنم با کلی خدمتکار و خدمه.
امین به روی رویاپردازی‌های مهناز لبخندی زد و دوباره زنگ آیفون را فشار داد.
- مطمئنی خونه‌ست؟
- قبلاً باهاش تماس گرفتم و همین ساعتم قرار گذاشتیم.

 

[Afeljor]

همان لحظه در باز شد. مهناز که جلو ایستاده‌بود با تعجب به پسری نگاه کرد که تکیه به در آن‌ها را وارسی می‌کرد. رکابی صورتی‌ای پوشیده که هیکل درشتش را به نمایش انداخته‌بود. موهایش تا پایین گردنش می‌رسید و ناخن‌هایش را به رنگ سیاه کرده‌بود. از سر و گردنش هم زنجير درشت طلایی آویزان و حتی به تمامی انگشتانش انگشترهای جورواجور انداخته‌بود! آن شلوارک سیاه و جذب بالای زانویش هم طرح دست‌های دخترانه‌ی صورتی‌ای را داشت که جای‌جای شلوارکش دیده می‌شد. با صدای امین دست از نگاه مات و مبهوتش برداشت و چشم به پایین انداخت.
- سلام.
- سلام، شما مهمون‌های پدربزرگم هستید؟ بفرمایید داخل.
وقتی وارد شد انتظار دیدن درخت و باغ عظیمی را داشت اما برعکس، یک محوطه‌‌ی بزرگ خاکی بود! سنگ‌های ریز و درشتی محوطه را پوشانده‌بودند که بیشتر شبیه زمین بازی بچه‌ها می‌مانست. تنها چند درخت در اطراف دیده می‌شد.
- چه خونه‌ی بزرگی دارید!
مهناز از پشت به امین و آن پسر خیره شد که شانه‌به‌شانه‌ی هم به‌سمت ساختمان قدیمی پا می‌گذاشتند. پسرک آن‌قدر ورزیده بود که می‌توانست امین را قورت دهد.
- آره، از بچگی همین‌جاییم. این ساختمون سه‌طبقه‌ست، ما طبقه دومش ساکنیم. تازه خیلی پر جمعیت بودیم، آخه خاله‌م هم طبقه سومش زندگی می‌کرد. ولی خب اون‌ها رفتند، فقط ما موندیم.
- جالبه که فامیل‌ها کنار هم زندگی کنن!
پسرک چنان بلند خندید که مهناز شوکه‌شده سرش را بلند کرد.
- دوری و دوستی بهتره. حقیقتاً خالم به‌خاطر دخترش رفت، آخه تو بچگی چندبار قصد جونم رو کرده‌بود! این فواره آب رو اینجا می‌بینید؟
مهناز و امین به حوض بزرگ خالی که فواره‌های زیادی دورش چیده شده‌بودند، خیره شدند.
- این پر از آب بود اون موقع‌ها، دخترخالمم سرم رو کرد توش و روی گردنم نشست!
پسرک باز خندید، در حالی که دستش را روی شکمش گذاشته‌بود. خیلی زود صمیمی می‌شد، آن‌قدر که انگار امین را سال‌های زیادی می‌شناخت. با دیدن چهره‌ی درهم امین که هنوز به حوض خیره شده‌بود، لبخندی زد و گفت:
- البته منم اذیتش می‌کردم، به هر حال بفرمایید بریم. پدربزرگم منتظره.
از پله‌ها بالا رفتند و کفش‌هایشان را در آوردند. وارد سالن که شدند خانه در سکوت و تاریکی به خواب رفته‌بود، پرده‌های بلندش بدون موسیقی با هر نسیمی می‌رقصیدند و تنها ساعت با تیک‌وتاکش دست می‌زد.
- اتاق پدربزرگم داخل راهروی سمت چپ هستش، اولین دری که می‌بینید.
سالن بزرگ و خالی‌ای دیده می‌شد؛ هیچ فرش و تزئین دکوری نداشت، تنها پارکت‌های تمیز سیاه و پرده‌های سفید، خانه را از بی‌حالی و متروکه شدن نجات داده‌بود.

 

[Afeljor]

نگاهی به پله‌ها انداخت که در گوشه‌ی کور سالن بود و دو طرفش به راهرویی ختم می‌شد. سری تکان داد و به همراه مهناز به سمت اتاق اردلان کشیده شد. وقتی دید در نیمه‌باز است، تقه‌ای به آن زد و گفت:
- آقای خردمند؟
- بیا داخل.
امین زودتر به داخل پا گذاشت. اول از همه با دیدن ویلچر گوشه‌ی اتاق متوجه شد که چرا اردلان روی تخت نشسته‌است و پتویی روی پاهایش کشیده. لبخندی به پیرمرد اخموی روبه‌رو‌یش زد و با سلام گرمی دستش را جلو برد، اما اردلان با سکوت عجیبی در کنار اخم همیشگی‌اش به امین خیره شده‌بود! حتی یک لحظه نگاهش را به مهنازی که اجزای قدیمی اتاق را وارسی می‌کرد نمی‌داد. امین سرخورده به این فکر می‌کرد نکند دستش هم فلج باشد! آخر احساسات پیرمرد نامعلوم و گیج‌کننده بود. دقیق نمی‌‌دانست او به چه چیزی می‌اندیشد، همین که خواست پا به عقب بردارد به‌طور ناگهانی‌ای به آغوش سردش کشیده شد! مات و مبهوت این واکنش بود که با صدا زدنش به نام امیرحسین تعجبش از بین رفت. پیرمرد او را به عقب کشاند و بار دیگر با نگاه تار، به اجزای صورت امین عمیق خیره شد.
- باورم نمیشه، تو پسر امیرحسینی! چقدر شبیه پدر خدابیامرزتی، حدس می‌زنم مثل اونم باهوش باشی.
هیچ باورش نمی‌شد پشت نگاه اخمالو‌یش چه قلب مهربانی دارد. گاهی واقعا خواندن احساسات بقیه خیلی سخت می‌شد، انگار این پیرمرد یک سد محکم روی قلبش بسته‌بود که او قادر به پی بردنش نبود.
- نه، متأسفانه مثل اون نیستم! شما با هم دوست بودید؟
اردلان با این‌که رنگ نگاهش دوستانه بود، اما هنوز هم اخمش جایی دور نرفته‌بود.
- آره. زیاد احساساتی نمیشم، اما همین که وارد شدی یاد گذشته‌ها افتادم. یک لحظه واقعاً فکر کردم حسین وارد اتاقم شده. حس‌وحال قدیم تموم تنم رو لرزوند پسر! از دیدنت خوشحالم.
- منم خوشحالم، اومدم راجع‌به یک مسئله مهم صحبت کنیم.
اردلان اشاره‌ای به مهناز که از پنجره‌ی کوچکی بیرون را نگاه می‌کرد کرد، گفت:
- اون نمی‌خواد بشینه؟
مهناز بی‌آن‌که نگاهش را از بیرون بکند، لب زد:
- این حیاط پشتی واقعاً قشنگه! باغ بی‌نظیریه!
بعد از دل کندن از آن منظره در کنار امین با سکوت نشست. اردلان دستی به سر کچلش کشید و کتابی که روی پایش افتاده‌بود را برداشت و روی میز عسلیش گذاشت.
- هر چیزی یک پشت‌ورویی داره. شاید به نزدیکی فصل بهار اینجا قشنگ و باصفا بشه، اما توی فصل زمستون همون باغ یک باغ ترسناک با کلاغ‌های پر سروصداست!
پیرمرد با صدای گرفته‌اش رو به امین که برای فهمیدن اطلاعات گذشته له‌له می‌زد، خیره شد و گفت:
- می‌خواستی راجع‌به چی صحبت کنیم؟
- نمی‌دونم از کجا بگم! ما درگیر یک پرونده‌ی قاچاق بودیم که متأسفانه با کلی ابهام برای ما بسته شده. تنها مظنونی که داریم هم تمام حقیقت رو بهمون نگفته، حتی مجرم دروغین رو هم نتونستن دستگیر کنن و من هم هنوز مدرکی برای این‌که این پرونده جای کار داره ندارم.
می‌خواست با خلاصه بحث را روشن کند که انگار موفق نشده‌بود! اردلان خسته به نظر می‌رسید و امین هم متوجه می‌شد که او دیگر رغبتی به این پرونده‌ها ندارد. با این حال پیرمرد پرسید:
- چرا اون مضنون رو مجبور نمی‌کنید حقیقت رو بگه!؟
این‌بار مهناز وارد بحث شد.
- ما فکر می‌کردیم با شهادتش داره همه‌چیز رو میگه اما قبل از فرارش به سروان‌کیانی یک سرنخ جدید داده که مربوط به باند مالاگاسی میشه.
اردلان در کمال تعجب خندید. خنده‌اش عصبی و پر از خشم بود. لحظه‌ای که آرام گرفت، با تأسف بیان کرد:
- باند مالاگاسی هنوز هم داره فعالیت می‌کنه؟! باید بگم دیگه شماها روی یک روز عادی رو نمی‌بینید.