موضوع نویسنده
- Aug
- 368
- 3,987
- مدال‌ها
- 3
***
(رویا)
فندکش را روشن کرد و زیر نخ سیگارش گرفت. دودش را درون ریه‌اش حبس کرد و سرش را به بتن‌های پشت‌بام تکیه داد. بعد از اینکه از ویلای پدربزرگش خارج شد، لحظه‌ای نتوانست به حرف‌های او فکر نکند، انگار چیزی می‌دانست که حتی خود رویا هم نمی‌دانست. قسمت بد ماجرا آن‌جایی بود که جرأت پرسیدنش را هم نداشت. تمام مدت به این می‌اندیشید که دچار توهم یا داروهایی شده‌است که در آن پارتی شاید به خوردش داده‌بودند و حالا، حرف‌های اردلان باعث شده‌بود که کابوس‌‌هایش را لمس کند و به عمق واقعی بودنش پی ببرد! خیلی دوست داشت خودش را دو دستی تحویل پلیس بدهد و بگوید گونش تنها بازمانده از آن شب مهمانی نیست، اما تنها چیزی که می‌خواست، این بود که خانواده‌اش متوجه نشوند او نیمه‌شب به پارتی رفته و یا حتی برهنه در جایی سردرگم به سر برده.
- می‌تونم منم بکشم؟
رویا زحمتی نداد تا سرش را بچرخاند و به سهیل نگاه کند. از اینکه او در اینجا می‌دید، تعجبی نکرد. گاهی وقت‌ها از بالکن اتاقش، سهیل را روی پشت‌بام خانه‌‌اش می‌دید که در حال سیگار کشیدن است.
- از اون خوباش نیست، فقط ریه‌ت رو کثیف می‌کنه.
سهیل از روی دیوار پرید و وارد پشت‌بام خانه‌ی آن‌ها شد. کنار رویا نشست و به دیوار تکیه داد.
- مگه سیگار خوبم داریم که ریه رو تمیز کنه؟
جعبه سیگار را به سهیل داد و گفت:
- آره، از اون گردن‌کلفتا!
سهیل با لبخند به نیم‌رخ رویا خیره شد. لبان سفیدرنگ دختر و چشمان خسته‌اش را از نظر گذراند و پرسید:
- حالت خوبه؟
سیگار تمام‌شده‌اش را از تراس پرت کرد و با نگاه خیره‌اش لب زد:
- خوبم، تو چطوری؟
- من اصلاً خوب نیستم!
رویا چندی پلک زد و روی چشمان او متوقف شد. دوست داشت بگوید «خب به من چه!» ولی حالا که پرسیده‌بود، خواست ادبش را حفظ کند.
- اتفاق بدی برات افتاده؟
سهیل کام عمیقی از سیگارش گرفت و سرش را تکان داد. موهای سفیدش، در تاریکی شب برق می‌زد و در دستان باد می‌رقصید.
- فروشگاهم رو از دست دادم و همه‌ی محصولاتم به باد رفتن. مشتری‌های گردن‌کلفت همیشگی هم دیگه نمی‌تونن بهم اعتماد کنن. ضرر مالی زیادی کردم!
از آن دسته آدم‌ها نبود که پی حرف‌های بقیه را بگیرد و چرا، چطور بگوید؛ تنها لبی برچید و گفت:
- ضرر مالی یک‌روزی جبران میشه، نگرانش نباش.
- از سرزنش بعدش متنفرم. اون فروشگاه فقط مال من نبود، برای پدرخونده‌م هم بود که مسئولیت اون‌جا گردن منم حساب می‌شد. تو نگران چی هستی؟
قدم اول یک رابطه میان افراد به این ترتیب بود که اگر کسی سفره‌ی دلش را باز می‌کرد، تو هم باید چندین مخلفات در میان می‌گذاشتی. اگر به این صورت پیش نمی‌رفت، دوستی آن‌ها سرد می‌شد. رویا می‌توانست با نگفتن چیزی، همین‌جا این رابطه‌ی تازه شکل‌گرفته‌ی کوتاه را به‌هم بزند، اما این تنش را با مرد مرموز مقابلش دوست داشت.
- نگران اینم که به فنا برم!
سهیل از کوتاهی جمله و طرز نگاه مظلومانه‌اش خندید.
- نگران نباش، همه یک‌روزی به فنا میرن!
نتوانست خنده به لب بگیرد، تنها شانه‌ای بالا انداخت و ادامه داد:
- تا حالا شده یکی از اعضای خانواده‌ت، انقدر ازت متنفر باشه که وقتی تو رو می‌بینه حالش بد بشه؟ از قضا طرف انقدر روی خانواده تسلط داشته باشه که بتونه هر کاری کنه و هر حرفی که بخواد، بهت بزنه و تو هیچ کاری نتونی بکنی، چون همه طرفدار اونن!
سهیل لبش را گاز گرفت و زمزمه کرد:
- آره شده، ولی نه از دیدگاه تو. من دقیقاً همون کسیَم که به‌شدت متنفره و وقتی می‌بینمش، حالم بد میشه، اما متأسفانه هیچ تسلطی ندارم تا نابودش کنم. مجبورم صبر کنم تا فرصتی پیش بیاد و بعد همه‌چیز رو ازش بگیرم.
رویا لحظه‌ای حال خودش را فراموش کرد و برخلاف همیشه، با تعجب پرسید:
- واقعاً؟ از کی انقدر متنفری؟
- از پدرخونده‌م؛ اون با اینکه باهام خوبه، ولی احساس می‌کنم داره منو سپر می‌کنه تا بتونه کارهای بدش رو انجام بده. تو احساس می‌کنی داری قربانی کارهای بد اون فرد میشی و منم همین حس رو دارم.
انگار چیزهای جالبی داشت تا بحث را طولانی کند، اما رویا با این حال که کنجکاوی قلقلکش می‌داد، تصمیم گرفت از او خداحافظی کند.
- چه تفاهمی! من فردا کلی کار دارم، باید شب زود بخوابم.
از جایش بلند شد و خاک پشت لباسش را تکاند. سهیل هم بلند شد و فندکش را پس داد و گفت:
- هنوزم می‌خوای بری پیش اون راننده؟
- آره.
عقب‌گرد کرد تا برود، اما با صدای سهیل ایستاد و نگاهش کرد.
- من هنوزم می‌خوام داستان تو رو بنویسم، پس خودم می‌برمت.
رویا لبخند تصنعی به لب زد و سرش را تکان داد.
(رویا)
فندکش را روشن کرد و زیر نخ سیگارش گرفت. دودش را درون ریه‌اش حبس کرد و سرش را به بتن‌های پشت‌بام تکیه داد. بعد از اینکه از ویلای پدربزرگش خارج شد، لحظه‌ای نتوانست به حرف‌های او فکر نکند، انگار چیزی می‌دانست که حتی خود رویا هم نمی‌دانست. قسمت بد ماجرا آن‌جایی بود که جرأت پرسیدنش را هم نداشت. تمام مدت به این می‌اندیشید که دچار توهم یا داروهایی شده‌است که در آن پارتی شاید به خوردش داده‌بودند و حالا، حرف‌های اردلان باعث شده‌بود که کابوس‌‌هایش را لمس کند و به عمق واقعی بودنش پی ببرد! خیلی دوست داشت خودش را دو دستی تحویل پلیس بدهد و بگوید گونش تنها بازمانده از آن شب مهمانی نیست، اما تنها چیزی که می‌خواست، این بود که خانواده‌اش متوجه نشوند او نیمه‌شب به پارتی رفته و یا حتی برهنه در جایی سردرگم به سر برده.
- می‌تونم منم بکشم؟
رویا زحمتی نداد تا سرش را بچرخاند و به سهیل نگاه کند. از اینکه او در اینجا می‌دید، تعجبی نکرد. گاهی وقت‌ها از بالکن اتاقش، سهیل را روی پشت‌بام خانه‌‌اش می‌دید که در حال سیگار کشیدن است.
- از اون خوباش نیست، فقط ریه‌ت رو کثیف می‌کنه.
سهیل از روی دیوار پرید و وارد پشت‌بام خانه‌ی آن‌ها شد. کنار رویا نشست و به دیوار تکیه داد.
- مگه سیگار خوبم داریم که ریه رو تمیز کنه؟
جعبه سیگار را به سهیل داد و گفت:
- آره، از اون گردن‌کلفتا!
سهیل با لبخند به نیم‌رخ رویا خیره شد. لبان سفیدرنگ دختر و چشمان خسته‌اش را از نظر گذراند و پرسید:
- حالت خوبه؟
سیگار تمام‌شده‌اش را از تراس پرت کرد و با نگاه خیره‌اش لب زد:
- خوبم، تو چطوری؟
- من اصلاً خوب نیستم!
رویا چندی پلک زد و روی چشمان او متوقف شد. دوست داشت بگوید «خب به من چه!» ولی حالا که پرسیده‌بود، خواست ادبش را حفظ کند.
- اتفاق بدی برات افتاده؟
سهیل کام عمیقی از سیگارش گرفت و سرش را تکان داد. موهای سفیدش، در تاریکی شب برق می‌زد و در دستان باد می‌رقصید.
- فروشگاهم رو از دست دادم و همه‌ی محصولاتم به باد رفتن. مشتری‌های گردن‌کلفت همیشگی هم دیگه نمی‌تونن بهم اعتماد کنن. ضرر مالی زیادی کردم!
از آن دسته آدم‌ها نبود که پی حرف‌های بقیه را بگیرد و چرا، چطور بگوید؛ تنها لبی برچید و گفت:
- ضرر مالی یک‌روزی جبران میشه، نگرانش نباش.
- از سرزنش بعدش متنفرم. اون فروشگاه فقط مال من نبود، برای پدرخونده‌م هم بود که مسئولیت اون‌جا گردن منم حساب می‌شد. تو نگران چی هستی؟
قدم اول یک رابطه میان افراد به این ترتیب بود که اگر کسی سفره‌ی دلش را باز می‌کرد، تو هم باید چندین مخلفات در میان می‌گذاشتی. اگر به این صورت پیش نمی‌رفت، دوستی آن‌ها سرد می‌شد. رویا می‌توانست با نگفتن چیزی، همین‌جا این رابطه‌ی تازه شکل‌گرفته‌ی کوتاه را به‌هم بزند، اما این تنش را با مرد مرموز مقابلش دوست داشت.
- نگران اینم که به فنا برم!
سهیل از کوتاهی جمله و طرز نگاه مظلومانه‌اش خندید.
- نگران نباش، همه یک‌روزی به فنا میرن!
نتوانست خنده به لب بگیرد، تنها شانه‌ای بالا انداخت و ادامه داد:
- تا حالا شده یکی از اعضای خانواده‌ت، انقدر ازت متنفر باشه که وقتی تو رو می‌بینه حالش بد بشه؟ از قضا طرف انقدر روی خانواده تسلط داشته باشه که بتونه هر کاری کنه و هر حرفی که بخواد، بهت بزنه و تو هیچ کاری نتونی بکنی، چون همه طرفدار اونن!
سهیل لبش را گاز گرفت و زمزمه کرد:
- آره شده، ولی نه از دیدگاه تو. من دقیقاً همون کسیَم که به‌شدت متنفره و وقتی می‌بینمش، حالم بد میشه، اما متأسفانه هیچ تسلطی ندارم تا نابودش کنم. مجبورم صبر کنم تا فرصتی پیش بیاد و بعد همه‌چیز رو ازش بگیرم.
رویا لحظه‌ای حال خودش را فراموش کرد و برخلاف همیشه، با تعجب پرسید:
- واقعاً؟ از کی انقدر متنفری؟
- از پدرخونده‌م؛ اون با اینکه باهام خوبه، ولی احساس می‌کنم داره منو سپر می‌کنه تا بتونه کارهای بدش رو انجام بده. تو احساس می‌کنی داری قربانی کارهای بد اون فرد میشی و منم همین حس رو دارم.
انگار چیزهای جالبی داشت تا بحث را طولانی کند، اما رویا با این حال که کنجکاوی قلقلکش می‌داد، تصمیم گرفت از او خداحافظی کند.
- چه تفاهمی! من فردا کلی کار دارم، باید شب زود بخوابم.
از جایش بلند شد و خاک پشت لباسش را تکاند. سهیل هم بلند شد و فندکش را پس داد و گفت:
- هنوزم می‌خوای بری پیش اون راننده؟
- آره.
عقب‌گرد کرد تا برود، اما با صدای سهیل ایستاد و نگاهش کرد.
- من هنوزم می‌خوام داستان تو رو بنویسم، پس خودم می‌برمت.
رویا لبخند تصنعی به لب زد و سرش را تکان داد.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
