در حال ویرایش [مالاگاسی] اثر «معصومه بخشی (آفل جور) کاربر انجمن رمان بوک»

[Afeljor]

لبش را گاز گرفت و با ناراحتی رو به نفس گفت:
- اگه تو باهامون همکاری نمی‌کردی، ما هیچ‌وقت سراغ اون ویلا نمی‌رفتیم و نزدیک چند کیلو مواد پیدا نمی‌شد! اون دخترایی که پایین بودن، بعضی‌هاشون معتادن و خانواده‌هاشون نمی‌دونن، اما با همکاری تو الان اون‌ها متوجه بیمار بودن بچه‌هاشون شدن و به احتمال زیاد، شاید بتونن درمانشون کنن و به عنوان یک فرد سالم به جامعه برگردونن. اگه تو نبودی، ما اون افراد‌ی که از زیر زمین سعی داشتن فرار کنن و مسلماً آدم‌های گردن‌کلفت و خطرناکی هستن رو دستگیر نمی‌کردیم و انقدر موفقیت صورت نمی‌گرفت. تو خدمت بزرگی به این جامعه کردی که نمی‌دونی چقدر ارزشمنده!
وقتی چهره‌ی سردرگم او را دید، لبخند دلنشینی زد. انگار عذاب‌وجدانش به خواب رفته‌بود که رنگ به چهره‌اش برگشت.
- از این دید بهش نگاه نکردم!
با زنگ خوردن گوشی‌اش، نگاه خیسش را از روی مهناز برداشت. صاف ایستاد و تماس را برقرار کرد.
- الو؟
- الو سلام دخترم، خوبی؟
با شنیدن صدای آشنای شهرزاد، هول‌زده به مهناز خیره شد و گفت:
- ممنون، شما خوبید؟
مهناز با قدم‌های سنگینی نزدیکش شد و گفت:
- می‌خوای گوشی رو بده به من تا من موضوع رو بگم.
وقتی جمله‌ی مهناز با کلمات به زبان‌آورده‌ی شهرزاد یکی شد، قدمی به عقب برداشت و گفت:
- خاله چی گفتید؟ نشنیدم.
- گفتم که زنگ زدم تا یک خبری رو بهت بدم.
لب‌های خشکید‌ه‌اش را با زبان خیس کرد و در حالی که از اضطراب یک لحظه کوبش پاهایش به زمین آرام نمی‌گرفت، لب زد:
- چی شده؟
- دیدم چندبار به گوشی رویا زنگ زدی، گفتم شاید نگران شدی، مخصوصاً که قرار بوده بیاد خونه‌ی تو.
با سکوت شهرزاد آب گلویش را قورت داد و گفت:
- می‌دونید رویا الان کجاست؟
- آره عزیزم، دختر بی‌حواس وقتی داشته می‌اومده خونه‌ت تصادف کرده و این چند ساعت توی بیمارستان بوده. تازه به‌هوش اومده که به ما زنگ زده؛ ما هم الان اینجاییم.
تنش سست شد و قلبش از کوبش جنون‌آمیز دست کشید.
- منم الان میام، میشه آدرس رو پیامک کنید؟
- الان خیلی دیروقته! رویا هم حالش خوبه، شکر خدا چیزیش نشده. اذیت میشی الان.
- من باید امشب ببینمش تا خیالم راحت بشه!
احساس کرد لبخند شهرزاد را از پشت گوشی می‌بیند.
- عزیزم، مثل خواهرشی! باشه برات می‌فرستم.
تماس را قطع نکرده‌بود. صدای مهناز به گوشش خطور کرد:
- چی گفتن؟
گوشی را داخل جیبش گذاشت و گفت:
- رویا توی بیمارستانه.
- بهش صدمه زدن؟
نفس گیج‌شده به مکالمه‌ی چند ثانیه پیش فکر کرد و گفت:
- نه! مادرش گفت وقتی می‌خواسته بیاد خونه‌ی من، چند ساعت پیش تصادف کرده و تمام مدت بیمارستان بوده. مگه نگفتی اون ردیاب ویلا رو نشون داده؟ پس چطوریه که اون اصلاً اون‌جا نبوده؟!
مهناز چشمانش درشت شد و ناباور لب زد:
- چه با تهدید، چه بی‌تهدید، دوست تو داره با اون باند همکاری می‌کنه.

 

[Afeljor]

***
(رویا)

به پنجره‌ی مقابلش خیره بود و آسمان را نظاره می‌کرد. صدای سوختن چوب و نوای سر زدن‌های دریا به روی ساحل، برایش دل‌نشین بود. چند لحظه‌ای می‌شد که در این خلسه به سر می‌برد اما با شنیدن نامش، موسیقی را قطع کرد و هدفون را از روی گوش‌هایش برداشت.
- نمی‌خوای بخوابی؟
شهرزاد کنار تختش نشست و از مچ دستش که به سِرُم زده‌بود، با ملایمتی گرفت و ادامه داد:
- کاش امشب مرخصت می‌کردن، تو خونه راحت‌تر می‌خوابیدی!
- با این حال اتاقم خصوصیه و اینجا چندان فرقی با خونه نداره.
شهرزاد لبخندی زد و روسری سفید رویا که از سرش افتاده‌بود را درست کرد. در حالی که نوازش‌گرانه موهای سیاهش را پشت گوشش می‌راند، لب زد:
- یک‌بار راضی شدم خونه‌ی رفیقت بخوابی ببین چی شد!
- اون لحظه نشد بپرسم جداً چی شد قبول کردی؟
با خوردن تقه‌ای به در، شهرزاد چرخید و گفت:
- بفرمایید؟
در که باز شد قامت نفس با دسته‌گل رز صورتی‌اش نمایان گشت. او لبخند بشاشی روی لب‌هایش نشسته‌بود و با گرمی سلام بلندبالایی داد. رویا با خنده‌ی تلخی جواب سلامش را داد و او را به نشستن دعوت کرد و گفت:
- خوبی نفس؟
دختر در حالی که وسط اتاق ایستاده‌بود و با نگاه نگرانش سر تا پای رویا را از نظر می‌گذراند، غرید:
- خوبم! می‌دونی چقدر نگرانت شدم؟ این چند ساعت فقط و فقط داشتم به تو فکر می‌کردم که چه بلایی سرت اومده.
رویا نگاهش را دزدید و گفت:
- معذرت می‌خوام.
- خاله شهرزاد، می‌خواین شما برید استراحت کنید؟ من تا صبح ازش نگه‌داری می‌کنم.
- نه عزیزم اذیت میشی!
نفس دسته‌‌گل را روی میز گذاشت و با نگاه مصمم نطق شهرزاد را انکار کرد:
- خاله من اومدم که پیش رویا بمونم، شما برید با خیال راحت بخوابید. اگه چیزی نیاز داشت خودم انجامش میدم.
شهرزاد از جایش بلند شد و چادرش را درست کرد، با خوشحالی از نفس تشکر کرد و راهی نمازخانه شد تا چشمی روی هم بگذارد. دختر به جای او نشست و بدون از بین بردن زمان به سرعت گفت:
- رویا، چه اتفاقی برات افتاد؟! اون پسره چه بلایی سرت آورد؟
برخلاف سراسیمه بودن نفس، او لحظه‌ای سکوت کرد. به سختی پاهایش را تکان داد و بریده‌بریده زمزمه کرد:
- هیچی، هیچ‌کاری باهام نکرد.
- میشه همه‌چیز رو از اول برام تعریف کنی؟ به‌خدا جونم به لبم رسیده!
- باهاش رفتم بستنی خوردم، بعدم بهش گفتم باهام بیاد مهمونی. اون قبول کرد؛ قرار شد که بریم پاساژ تا کت‌وشلوار بگیره. همین که رفت بالا، من توی خیابون بودم که تصادف کردم. دیگه چیزی یادم نمیاد، وقتی چشمام رو باز کردم اینجا بودم، همین! میشه یک لیوان آب بدی؟
نفس چندی پلک زد و به کبودی‌های ریز و درشت پیشانی‌اش نگاهی کرد. با همان نگاه مرددش لیوان خالی را پر کرد و به دستانش داد. وقتی لرزش خفیف دست او را دید که با مشقت لیوان را می‌گیرد، عصبی‌شده لب زد:
- تهدیدت کرد؟!
نگاه پوکر رویا به دلش ننشست، همچنین حرف‌هایش.
- حالت خوب نیست ها! اصلاً شنیدی چی گفتم؟ میگم اون رفت بالا من باهاش نرفتم؛ همون پایین منتظرش بودم. یادم نمیاد برای چی، اما از خیابون که خواستم رد بشم تصادف کردم.
لبش را گاز گرفت و به رویای خونسرد که پشت سر هم دروغ می‌بافت خیره شد. نمی‌فهمید چرا لجبازی می‌کند و به روی آن دروغ‌هایش تأکید؟
- با اون پسر عکس گرفتی؟
وقتی دید او به فکر رفته، آهی کشید. اصلاً چرا چنین سوالی پرسیده‌بود وقتی که خود رویا با آن مرد ناشناس همکاری می‌کرد؟!
- آره!
با تعجب سرش را بالا کرد و پرسید:
- یک‌بار دیگه بگو؟!
- باهاش عکسم گرفتم، اما... .
امان از این اما‌ها! با دستان مشت‌شده‌اش نزدیک‌تر شد و گفت:
- اما چی رویا؟
روی پیشانی‌اش آهسته کوبید و رو به نفسی که برای شنیدن جمله‌اش جلز و ولز می‌شد، ادامه داد:
- نگران نباش عکس رو گرفتم، اما یک‌دفعه یادم اومد که کیفم همراهم نیست. فکر کنم داخل ماشین اون پسره جا گذاشتم. گوشیم پیشم هست، آخرین بار توی جیب شلوارم بود. نگران کیفمم!
نفس با دلواپسی لبخندی زد، حسابی گیج شده‌بود و انتظار این جمله‌ها را نداشت.
- نگران نباش، مهم گوشیه که پیشته.
- آخه داخلش لوازم آرایشیم بود، تازه خریده‌بودمشون، با سیصدتومن نقد، کارت بانکیم، کلید خونه و اسپری تو!
با لب‌ولوچه‌ی آویزان به او خیره ماند، احساس می‌کرد نگاه نفس کیش‌ومات شده‌است!
- اشکالی نداره، پیدا میشه. البته امیدوارم! میشه عکس اون رو نشونم بدی؟
- گوشیم توی کشوی میزه، رمزش رو برداشتم. برو توی گالری.
وقتی دید نفس با چه سرعتی به سمت میز دوید، لبخند ریزی کنار لبش کاشته شد. دختر موبایل خودش را در آورد تا از روی عکس آن‌ها یک عکس دیگر بگیرد. این کار را کرد و برای مهناز که احتمالاً تمام حرف‌های آن‌ها را شنود کرده‌بود، فرستاد.

 

[Afeljor]

با ارسال عکس، لبخندی زد و دوباره در کنار رویا نشست. هنوز روی چهره‌اش رد پای ابهامات ذهنش باقی مانده‌بود. رویا دستان سرد او را گرفت و با نگاه خیره‌ای، صادقانه لب زد:
- ازت خیلی ممنونم که اینجایی.
نفس متقابلاً لبخندش را پاسخ داد و گفت:
- خیلی آسیب دیدی؟
- آسیب جدی‌ای ندیدم، جز کبودی‌های بدنم. پاهام خیلی درد می‌کنن. عکس گرفتن ولی چیزی نشده! اما واقعاً درد می‌کنه.
- صحنه‌سازی نبوده که الکی درد بکنه، تصادف واقعاً درد می‌گیره دیگه.
رویا لبی برچید و نگاهش را از او دزدید. پتوی سفیدش را تا چانه‌اش کشاند و گفت:
- میشه لامپ رو خاموش کنی؟
نفس بلافاصله ایستاد و پریز برق را زد. وقتی صندلی را کشید تا مانند تخت شود و در کنار رویا بخوابد، با لحن توبیخانه‌ای خطابش کرد:
- کاش قدر چیزهایی که داری رو بدونی، وگرنه انقدر بی‌احتیاطی نمی‌کردی. انگار تقصیرکار خودت بودی، اگه نمی‌رفتی این‌طور آسیب نمی‌دیدی!
حرف‌های نفس دوپهلو داشت! از این‌که او را زیر سؤال می‌برد متنفر بود، احساسات بدی درونش غوطه‌ور می‌شد که اجازه نمی‌داد چشم روی هم بگذارد. فکر و ذکرش لحظه‌ای سمت سهیل روانه می‌گشت و حرف‌های عجیب او، بار منفی ذهنش را چند برابر می‌کرد!
***
(فلش‌بک)
از شدت ترس لحظه‌ای آرام نمی‌گرفت، چرا که حرف‌های سهیل حسابی او را به وحشت انداخته‌بود!
- با من نیا و اون‌وقت ببین چطور کابوس‌های شبانه‌ت به واقعیت تبدیل میشه. رهات می‌کنم توی همون جعبه‌ای که داخلش عین یک عروسک بودی!
در حالی که خودش را به آغوش کشیده‌بود، گوشه‌ای از پارکینگ هاج و واج ایستاده‌بود و به سهیل نگاه می‌کرد که روی موتورسیکلتی نشست. وقتی آن را روشن کرد، کاسکت را در آغوش رویا انداخت و گفت:
- این‌طوری نگاه نکن! حالا دیگه همه چیز رو می‌دونی. اصلاً از قبل می‌دونستی که با پلیس در ارتباط بودی! خیلی بد شد، دوست داشتم به جای نقش سارقت، ناجیت باشم اما خودت اجازه ندادی.
با فریاد سمیرا که روی صحبتش به بادیگاردهای سهیل بود، نگاهش را از او برید.
- تا چند دقیقه‌ی دیگه محاصره شکسته میشه! به احتمال زیاد بهمون تیراندازی می‌کنن و تحت تعقیب قرار می‌گیریم، پس تا آخرین لحظه مقاومت کنید تا به پل برسیم. بچه‌ها منتظرن تا سریع جابه‌جامون کنن؛ فرداصبح براتون یک روز عادیه!
- شنیدی چی گفت؟!
نگاه سرگردانش را به سهیل داد که با جدیت تمام خیره‌اش بود.
- اگه نیای، برای تو صبح عادی‌ای شروع نمیشه.
کلاه را روی سرش گذاشت و روی موتور، پشت سر او نشست. هیچ نمی‌فهمید در حال انجام چه کاری است و باورش نمی‌شد برای دیدن این روی سهیل، آنقدر بی‌احتیاطی کند! رویا می‌خواست مدرکی به دست بیاورد و حالا جدا از مدرک، خودش را گروگان آن‌ها می‌دانست! با سرعت گرفتن موتور، ناخودآگاه از پیراهن او گرفت. هنوز از آن قسمت وجودش که پسر را فردی مرموز و هیجان‌انگیز می‌شمرد متنفر و در تعجب بود! با ورودشان به سالن، صدای جیغ مهمان‌ها که در گوشه‌ای از پیست ترسیده‌‌خاطر جمع شده‌‌بودند شنیده شد. مردان باند عقرب از جلوی در کنار رفتند تا راه را برای آن‌ها باز کنند. به خیالشان بچه‌های مالاگاسی دیوانه شده‌بودند که این‌طور به سمت دهان شیر می‌رفتند! اما به محض خارج شدن آن‌ها و ورود هم‌زمان تریلی برای شکستن محاصره، جنون‌آمیز به سمتشان شلیک کردند، چرا که با موتورهای آن‌ها قسر در می‌رفتند!

 

[Afeljor]

هنگامی که از میان ماشین‌های وارونه و تیرباران پلیس‌ها عبور می‌کردند، رویا لحظه‌ای سرش را بالا نیاورد. او ترسیده‌بود که چشمانش را بست و از کمر سهیل محکم گرفت. هیچ فکرش را نمی‌کرد روزی برسد که پلیس‌ به سمتش شلیک کند و صدای آژیر‌هایشان به تعقیبش بغلتد! وقتی لزجی خون زیر انگشتانش آمد، با وحشت چشم گشود؛ از پهلوی سهیل به‌شدت خون می‌چکید و او حتی آخش هم در نیامد! تاریکی شب جاده‌ی مقابلش را بلعیده‌بود و او هیچ پلی را نمی‌دید، در حالی که فریاد سمیرا به گوش می‌رسید:
- داریم به پل نزدیک میشیم، دوام بیارید!
پشت سرش را که نگاه کرد چندین موتورسوار پلیس به همراه خودروهایشان در تعقیب آن‌ها بودند. این جاده‌ی باریک و خلوت انگار کوتاه نمی‌شد! احساس می‌کرد سهیل سنگینی تنش را به روی او می‌اندازد و هر لحظه از سرعتش کاسته می‌شد. او با دستانش جای زخم را پوشانده‌بود، با این حال خون از لابه‌لای انگشتانش سرک می‌کشید. از آن‌طرف هم دلش نمی‌خواست کمک کند، اما ناخودآگاه تا حدودی شدت خون‌ریزی را پایین آورده‌بود. وقتی صدایی جز آژیر پلیس و اخطارهایشان شنید با تعجب اطراف را نگریست که نزدیک پل، حدود صدنفر موتورسوار با کاسکت روی سرهایشان اتراق کرده‌بودند! آن‌ها با دیدن نزدیک شدنشان، موتورهایشان را به حرکت درآوردند و به این تعقیب و گریز پیوستند.
- رویا!
سهیل زیر لب نامش را زمزمه می‌کرد، اما او در این هیاهو چیزی نمی‌شنید. وقتی سرش را روی شانه‌‌‌اش گذاشت، دختر وحشت‌زده فریاد کشید و گفت:
- جلو رو نگاه کن!
او هوشیاریَش را تا حدودی به‌دست آورد و به موقع میدان را دور زد. هر کدام از موتورسواران سمت یکی از جاده‌ها می‌پیچید و تعداد خودروی پلیس‌ها کمتر می‌شد. وقتی سهیل به سمت یکی از جاده‌ها پیچید، کنترلش را از دست داد و هر دو نقش بر زمین شدند. جلوی چشمان رویا سیاهی رفت و تنش روی آسفالت کشیده شد. لباس‌هایش بالا رفته‌بود و صدای جیغ لاستیک‌ها هنوز در گوش‌هایش زنگ می‌زد. با نفس‌های بریده‌بریده چشمانش را باز کرد؛ سهیل را دید که بی‌هوش روی سنگ‌ریزه‌ها غلتیده و خون، سفیدی جاده را به سخره‌ی سرخی گرفته‌است. کاسکت روی سرش را برداشت و نفس تازه‌ای کشید. بدنش داغِ داغ شد و این هوای سرد، مرهمی روی تنش بود. خواست از جایش بلند شود، اما متوجه شد شئ سنگینی روی پاهایش است! وقتی سرش را بلند کرد، با دیدن موتور سیکلت روی پاهایش ناله‌ای سر داد و با خشم چشمانش را بست. در این جاده مگس هم پر نمی‌زد و هیچ‌ک.س برای کمک نبود. با ترمز ماشینی سرش را بلند کرد، اما وقتی سمیرا، آن زن از خود راضی پیاده شد، او متعجب گشت و به این اندیشید کی آن‌ها موتور‌هایشان را با خودرو جابه‌جا کردند!
- خدای من، سهیل!
او بی‌توجه به رویا که آش‌ولاش در حالی که یک موتور سنگین روی پاهایش بود، گذشت و به‌سمت پسر دوید!

 

[Afeljor]

ناخن‌هایش را روی سنگ‌ریزه‌های آسفالت کشاند. در حینی که اشک در چشمانش حلقه زده‌بود، با آه و ناله گفت:
- یکی کمک کنه!
صدای آژیر پلیس هر لحظه نزدیک‌تر می‌شد، اما هنوز این خیابان مانند یک گور تاریک و باریک بود! به محض شنیدن این صدا مرد ماسک‌داری از داخل ماشین به بیرون پرید، موتور روی پاهایش را برداشت و گفت:
- من سر پلیس رو گرم می‌کنم، شما برید داخل ماشین.
از گوشه‌ی چشمانش سمیرا را دید که زیر شانه‌‌ی سهیل را گرفته‌بود و به سمت ماشین می‌رفت! وقتی این چنین سهیل را ضعیف و آغشته به خون می‌دید، چیزی درونش می‌گفت که تمام تهدیدهایش را نادیده بگیرد، از جایش بلند شود و تا آخرین نفس به‌سمت صدا بدود! اما به محض بلند شدن، سرش گیج رفت و با سکندری‌های بی‌موقعش آن زن به آسانی از بازو‌یش گرفت و او را به داخل ماشین، درست در کنار سهیل انداخت. رویا متوجه شد در این کشمکش دستانش به پهلوی خون‌آلود سهیل برخورد کرده! سمیرا در ماشین را بست و با چشم‌غره‌ای به او، زمزمه کرد:
- همین الان زخمش رو بستم! عین یک آدم بشین سرجات، وگرنه بد می‌بینی.
به جملاتش توجهی نکرد، چرا که در تیررس آن‌ها ماشین پلیس وارد خیابان شد. خواست در خودرو را باز کند، اما انگار از قبل قفل شده‌بود! موتورسوار که منتظر این لحظه بود به‌شدت گاز داد و جیغ لاستیک‌هایش حواس را از سر پلیس‌ها پراند! سمیرا چراغ‌های ماشین را خاموش کرده‌بود و خودش را به پایین کشاند، اما رویا در آن لحظه فریاد می‌کشید:
- کمک من اینجام!
ماشین پلیس آژیرکشان در تعقیب موتورسیکلت از کنار خودروی آن‌ها گذشت و هیچ متوجه ماشین سیاه کنار جاده نشد!
- دیدی که رفتن؟ حالا میشه خفه شی؟!
لبش را گاز گرفت و به این اندیشید کمربند طلایی روی کمرش را باز کند و از پشت، راه تنفس آن زن عفریته را بگیرد!
- رویا؟!
با صدا زدن‌های سهیل، متعجب برگشت و او را نگاه کرد؛ انگار چشمانش را به سختی باز نگه داشته‌بود. رنگ از صورتش گریخته و شبیه یک جنازه، با لب‌های خشکیده زمزمه می‌کرد:
- رویا فکر کنم دارم می‌میرم!
با شنیدن این جمله احساس کرد سرعت ماشین چند برابر شد! او هیچ واکنشی نسبت به این جملات نداشت، اما سمیرا گفت:
- نگران نباش پسر، تو نمی‌میری. شانس آوردی تیر از کنار پهلوت رد شده و رفته، اونقدر آسیب جدی ندیدی. یک خراش کوچیکه!
پوزخند سهیل را که دید، کمی نگران شد. مرگ یک نفر آن هم جلوی چشمانش، دلخراش و دور از باور بود، حال آن فرد هر که می‌خواست باشد!
- دروغ میگه، یک خراش کوچیک نیست. خیلی می‌سوزه، انگار آتیش گرفتم!
سهیل وقتی اجزای صورت او را از نظر گذراند، ناامید شد. دختر مثل یک مجسمه نگاهش می‌کرد.
- جداً دلت به حالم نمی‌سوزه؟!
پوزخندی زد و نگاهش را از او برید.
- تو چه اعجوبه‌ای هستی!
سعی کرد با تمام نفرت نگاهش را به سهیل بدهد. با همان خشم و اشک روی چشمانش، لب زد:
- چرا باهام این کار رو کردی؟ چرا منو دزدیدی و برم گردوندی خونه؟! اصلاً چرا داری با روح و روان من بازی می‌کنی؟ روانی‌ای؟! کمبود داری؟!
- من تو رو ندزدیدم رویا!
لبش را گاز گرفت و چشمانش را بست. دیوانه‌وار فریاد کشید:
- چرا موقع مرگت هم یک حرف راست نمی‌زنی؟!
نیشخند سهیل مانند نمک به روی زخمش بود.
- موقع مرگم؟ فکر کردی واقعاً به همین آسونی می‌میرم؟ کور خوندی عزیزکم، کور خوندی!

 

[Afeljor]

با این‌که تمام مسیر به خیابان‌ها نگاه می‌کرد، هنوز متوجه نشده‌بود به کجا می‌روند! اینجا برایش ناآشنا و عجیب بود. سمیرا پشت در بزرگی پارک کرد و با زدن چندین بوق در را برایش باز کردند. همین که وارد محوطه شدند، رویا با دیدن یک برانکارد و چندین مرد سفیدپوش با تعجب به سهیل نگاه کرد که با سکوت و چشمان بسته‌اش، انگار مظلوم‌نمایی می‌کرد! کل تنش بوی خون می‌داد و پلک‌هایش از درد می‌لرزید. به محض ایستادن خودرو جلوی ساختمان، آن مردها به سرعت سهیل را پایین آوردند و در یک چشم به‌هم زدن وارد آن ساختمان قدیمی شدند. با ایستادن سمیرا جلوی چشمانش که هنوز همان لباس جذب قرمز با کت چرمی سیاهش در تنش بود، سرش را بالا گرفت و گفت:
- چیه؟!
نگاه آن زن همچون آرایش مخوفش وحشی و درنده بود! رویا از ماشین پیاده ‌شد تا از پایین خیره‌اش نشود. سمیرا از دستانش گرفت و به سمت ساختمان راهنمایی‌اش کرد، در حالی که با تن صدای خشمگینی با خود می‌گفت:
- نمی‌دونم سهیل می‌خواد باهاش چیکار کنه و اون رو از کجا پیدا کرده! از قیافه‌ش هم معلومه با این‌که با پلیس‌ها همکاری کرده، نمی‌خواد بلایی سرش بیاره!
رویا تقریباً از پشت سرش در حال دویدن بود. او خیلی سریع پله‌ها را بالا رفت و وارد سالن نیمه‌تاریک ساختمان شد. اینجا درست مثل خانه‌ی سهیل، وسایل قدیمی و ساده‌ای داشت!
- داری منو کجا می‌بری؟
وقتی سکوت سمیرا را دید، ترجیح داد دیگر سؤالی نپرسد. او رویا را به طبقه‌ی دوم برد و در راهرویی که چهار اتاق داشت متوقف شد. سمیرا به سمت یکی از درها رفت و بازش کرد. رویا با دیدن تم داخل اتاق و چیدمان خاصش، ناخودآگاه به یاد ماهان غلتید. او عاشق رنگ سیاه و قرمز بود، نقاشی‌های اسکت با گل‌های سرخ می‌کشید و قابشان می‌کرد. از این نقاشی با چنین سبکی جای‌جای دیوار این اتاق دیده می‌شد! حتی لباس‌های آویزان‌شده لش و مردانه بود. وقتی سمیرا در اتاق را بست، شانه‌های رویا به بالا پرید، با سردرگمی به او خیره شد و گفت:
- اون اتاق مال کیه؟
سمیرا با چشم غره و سکوتش در اتاق دیگری را باز کرد و با اشاره به رویا فهماند واردش شود. او وارد شد و همین که پایش را به داخل گذاشت، در به محکمی به‌هم خورد. وقتی صدای قفل شدن و چرخش کلید آن در را شنید، بی‌آن‌که سر و صدایی ایجاد کند روی تخت نشست و به ساعت خیره شد که یک نصف شب را نشان می‌داد. آهی کشید و به این فکر کرد کاش به راستی با پلیس‌ها همکاری می‌کرد؛ آن وقت دلیل موجهی برای ورود به آن مهمانی را داشت! از این‌که فکر کند با یک تبهکار مریض به خطرناک‌ترین جای دنیا قدم گذاشته، سلول به سلول تنش سرزنشش می‌کرد! او می‌خواست گونش را پیدا کند و رابطه‌اش را با سهیل بفهمد اما انگار موفق نشده‌بود. با درماندگی به اطراف اتاق خیره شد؛ جز یک صندلی چوبی کنار در و میز آرایش خاک‌گرفته هیچ‌چیزی نمی‌دید. حتی پنجره‌ای به دنیای بیرون نداشت و اینجا خود قفس بود! روی تخت دراز کشید و به سقف بالای سرش خیره ماند. احتمالاً تا بعدازظهر خانواده‌اش نگران نمی‌شدند و خیال می‌کردند شب را در کنار نفس و صبح در دانشگاه به سر می‌برد. اگر این آخرین باری می‌شد که خانواده‌اش را دیده‌بود چه؟ اگر در اینجا به قتل می‌رسید و یا مورد اذیت و آزار قرار می‌گرفت، بایستی چه کار می‌کرد؟ اصلاً چرا فکر کردن به تک‌تک این‌ها نگرانش نمی‌کرد؟! چرا به آرامی به سقف خیره شده‌بود و هیچ چیز باعث اضطرابش نمی‌شد؟ انگار به راستی به تبهکارش اعتماد داشت و همین اعتماد، تنها چیزی بود که ناراحت و نگرانش می‌کرد!

 

[Afeljor]

با صدا زدن‌های فردی چشمانش را باز کرد. از دیدن سهیل درست بالای سرش، وحشت‌زده روی تخت نشست. وقتی به خودش نگاه کرد دید در همان ژستی که به فکر فرو رفته، خواب هوشیاری‌اش را هم ربوده! حتی کفش‌هایش را در نیاورده‌بود. با چشمان خواب‌آلود به سهیل نگاه کرد؛ او کمی سرحال‌تر از قبل به نظر می‌آمد و با لبخند شیطنت‌آمیزش اما با نگاهی خسته، خیره‌اش بود.
- خوب خوابیدی؟
ساعت ۱:۳۰ شب شده‌بود، انگار چرت زدن در این نیم ساعت ذهن مغشوشش را آرام کرده! دور لب‌هایش را پاک کرد و پاسخ داد:
- آره، می‌ذاری برم خونه؟
سهیل صندلی‌اش را نزدیک‌تر کرد. با این حرکت اخم به روی صورتش نقش بست و درد را از زمزمه‌ی «آخ» گفتنش می‌شد فهمید.
-در به روت بازه، اما اگه بری خونه به پلیس چی میگی؟
رویا کمی فکر کرد و گفت:
- هر چی که تو بگی رو میگم!
لبخند خبیثی روی لب‌های پسر نشست.
- واقعاً؟
رویا بی‌آن‌که نگاهش را بدزدد، سرش را تکان داد که سهیل خندید.
- داری دروغ میگی!
نیشخندی زد و حرف او را تأیید کرد و گفت:
- مجبورم چیزی نگم، چون منو می‌ندازی توی اون جعبه‌‌ی آینه‌ای عین یک عروسک!
- اون رو که شوخی کردم! من هیچ‌وقت این کار رو باهات نمی‌کنم.
تیک‌تیک ساعت در گوشش بود و نگاه سهیل در ذهنش ثبت شد؛ انگار این نگاه را هیچ وقت فراموش نمی‌کرد.
- پس کی باهام این کار رو کرد؟
- ما یک لیست داریم که هر ک.س اسمش داخل لیست بره، دیگه هیچ‌وقت پاک نمیشه، مگر این‌که بمیره.
چندی پلک زد و گفت:
- خب که چی؟
- اسم تو داخل اون لیسته.
باید می‌ترسید یا وحشت‌زده می‌شد؟ هیچ خودش هم نمی‌فهمید که چه ری اکشنی نشان دهد، تنها زمزمه کرد:
- لیست برای چیه؟
- کسایی که چهره‌ی خوبی داشته باشن به جعبه منتقل میشن تا فروخته بشن. کسایی که چهره‌ی خوبی ندارن، اعضای بدنشون فروخته میشه، اما به‌هرحال یک فرصت برای این دو دسته اتفاق می‌افته و اون‌ها نمی‌دونن که این یک فرصته!
تنش از حرف‌های او مورمور شده و دلش از غم زیاد طوری سنگین گشته‌بود که نفسش به سختی بالا و پایین می‌شد. او عمق فاجعه را نسنجیده‌بود!
- اما تو خیلی خوش‌شانسی که من دارم این فرصت رو بهت میگم، نه؟
پلکش لرزید و با نگاه کیش‌وماتی به سهیل خیره ماند؛ او با لبخند عریضی اجزای صورتش را از نظر می‌گذراند. چیزی در ذهنش می‌گفت که نباید بترسد و نباید ضعفی از خود به او نشان دهد! آب گلویش را قورت داد و پاسخ داد:
- نه! تو به‌هرحال هرطور که دوست داری داری باهام بازی می‌کنی، پس لطفاً یک‌جوری نشون نده که بهم لطفی شده در حالی که کلاهم پس معرکه‌ست!
- بی‌خیال رویا، تو نمی‌دونی چقدر خوش‌بختی. اتفاقی که برات افتاده تقصیر من نیست... .
رویا کلامش را برید و خشمگین‌شده فریاد کشید:
- آره تقصیر تو نیست، تقصیر منه! حالا میشه بگی چیکار کنم تا برم خونه؟!
- داشتم حرف می‌زدم ها!
چشم در کاسه چرخاند و به آیینه نگاه کرد که غباری از گرد و خاک رویش دیده می‌شد.
- مقصر گونشه؛ اون اسم تو رو وارد لیست کرد.

 

[Afeljor]

پوزخندی زد و نگاهش نکرد. سهیل ادامه داد:
- اگه من نبودم، تو الان معلوم نبود کجا بودی، به کی فروخته شده‌بودی و چقدر خوار و خفیف می‌شدی.
نگاهش را از دیوار نبرید و این سکوت قهرآمیزش را نشکست.
- فرصتی که به این دو دسته داده میشه، اینه که می‌تونن جزو باند بشن یا می‌تونن قربانی بمونن. یک‌جورایی باهاشون بازی می‌کنن؛ نه بازی که من باهات می‌کنم ها! خیلی ترسناک‌تر.
این‌بار نتوانست این سکوت را نگه دارد. با لحن توبیخانه‌ای لب زد:
- خوبه پیشرفت کردی، حدأقلش گفتی که داری باهام بازی می‌کنی!
خنده‌ی سهیل را که شنید، افسوس خورد. باورش نمی‌شد قبل‌ها این خنده برایش دلنشین بود.
- من فقط می‌خواستم برای تو فرد خوبی باشم، همین!
- همینه که منو گیج می‌کنه. حتی همین الان هم می‌خوای خودت رو خوب نشون بدی و همه‌چیز رو تقصیر گونش بدبخت می‌ندازی؛ تقصیر کسی که نمی‌دونم کجاست و حتی اون نمی‌تونه بگه که حرفت حقیقت داره یا نه!
- تو الان اینجا راحت خواب بودی، این خودش حرفم رو ثابت می‌کنه! کسایی که دزدیده میشن دیگه به خونه‌شون بر نمی‌گردن رویا. فکر کردی ما خیلی حوصله داریم که بشینیم نقش بازی کنیم و صحنه‌سازی کنیم برای تک‌تکشون تا فکر کنن اتفاقی نیفتاده؟!
به او خیره شد؛ سهیل به راستی عصبانی بود و کلماتش از خشم نشئت می‌گرفت.
- بعدشم باهاشون بریم بستنی بخوریم یا بریم رستوران یا اصلاً بشینیم روی پشت بوم درد و دل کنیم؟!
نیشخندی به نگاه مات رویا زد و ادامه داد:
- تو منو به اون مهمونی بردی و من به‌خاطر تو، با بدترین شخص عمرم پشت یک میز نشستم تا باهاش بازی کنم و بهت نشون بدم که چقدر مهارت دارم!
از چانه‌ی رویا گرفت تا نگاهش را به خودش جلب کند.
- اگه پای پلیس رو وسط نمی‌کشوندی، مجبور نبودی این روی منو ببینی! من برات می‌شدم یک ناجی؛ کسی که دزد رو پیدا می‌کنه و به سزای عملش می‌رسونه. داستان قشنگ‌تر نمی‌شد؟
دستان سهیل را پس زد و گفت:
- الان باید بابت این‌که می‌خواستی گولم بزنی تشکر کنم؟!
- گوش کن رویا، تو وقتی نداری. اگه می‌خوای بری پیش خانواده‌ت باید تمام حرف‌های منو باور کنی و خیلی سریع کاری که بهت میگم رو انجام بدی، غیر از اون دیر میشه و مجبوری تا آخر عمرت قیافه‌ی منو تحمل کنی!
قانع شده‌بود، از این رو سری تکان داد و گفت:
- باید چیکار کنم؟
سهیل کمرش را به تکیه‌گاه صندلی چسباند و گفت:
- بذار اول برای اطمینان از این بگم که اگه این کار رو نکنی چه اتفاقی می‌افته. خب ظاهراً تو همه‌ی ما رو لو میدی، با این کارت مجبور میشم به بچه‌هایی که توی باندن و جرم‌های کوچیک و بزرگی دارن، بگم به همه چیز اعتراف کنن و در کنارشون، تو رو هم جای بدن به عنوان رئیسشون! پلیس تو رو بازداشت می‌کنه و در حالی که سرگرم بازجویی از توئه، من تمام کارهای خوبم رو به پای تو میزنم. تا چشم به‌هم بزنی می‌بینی که به اعدام محکوم شدی. اون‌ها نمی‌تونن بی‌گناهیت رو ثابت کنن، همون‌طوری که تو نتونستی فرق خودت با اون دختره که وارد خونه‌ت شد رو بفهمی!
چشم ریز کرد و مأیوسانه لب زد:
- بعدشم می‌میرم؟
- نه! تو رئیس مایی، چطور باید بذاریم رئیسمون اعدام بشه؟ خودم نجاتت میدم.
لبخند ماسیده‌ای زد.
- خیلی دوست داری ناجی من باشی نه؟ اون‌وقت چرا؟!
سهیل به صراحت پاسخش را داد:
- ازت خوشم میاد!
- این‌که بهم لطف کردی و صحنه‌سازی. فکر نکنم فقط همین باشه!
- تهِ تهِ دلم دوستت داره، منتهی تا وقتی تو نخوای خودش رو نمی‌کنه‌.
یک نوجوان ساده نبود تا با این حرف‌ها قلبش به تپش حکم کند و خودش را فردی منحصربه‌فرد بشمارد. این احساسات پوچ و زودگذر بود. پوفی کشید و زیر لب زمزمه کرد:
- یک روزی می‌فهمم چرا این‌کارو کردی.
با خوردن تقه‌ای به در، سهیل اجازه‌ی ورود داد و سمیرا داخل اتاق سرکی کشید و گفت:
- با رئیس بیمارستان صحبت کردیم. از اون ورم بچه‌ها رفتن صحنه‌ی تصادف رو درست کردن، همه‌ی دوربین‌ها اوکیه. فقط یک چیزی این وسط می‌مونه.
پسر سری چرخاند و پرسید:
- چی؟
- گوشی رویا رو چک کردم، رفیقش خواسته عکس بفرسته. انگار دوستِ دخترش با پلیس‌ها همکاره.

 

[Afeljor]

***
(زمان حال)
پنجه‌ی آفتاب از لای پرده‌ها سرک کشیده‌بود و گرمای دل‌نشینی از خود ساطع می‌کرد. صدای تیک‌وتاک ساعت که ده صبح را نشان می‌داد، سکوت اتاق را شکانده‌بود. رویا پتو را از روی پاهایش کنار کشید، همین که می‌خواست از روی تخت پایین بیاید تقه‌ای به در خورد و قامت مهناز پدیدار گشت. او با تعجب به چشمان سبزفامش نگاه می‌کرد. دختر لبخندی به لب زد و گفت:
- مهناز بهاور هستم از پلیس آگاهی.
کاش شهرزاد کارهای ترخیص را زودتر انجام می‌داد و می‌آمد. رویا دوست نداشت خودش را در این وضع ببیند! اما برخلاف میلش لب زد:
- بفرمایید؟
او چادرش را جمع کرد که راحت روی صندلی بنشیند، در همان حال گفت:
- اومدم راجع‌به باند مالاگاسی باهاتون صحبت کنم.
- چی هست؟
به چشمان سیاه و کشیده‌ی رویا خیره ماند. دخترک طوری ابروان هلالِ ماه‌مانندش به بالا پریده‌بود که انگار برای اولین بار است اسم این باند را می‌شنود!
- یک باند بزرگ با تشکیلات زیاد، افراد این باند اکثراً یا افراد یتیم یا معتادهای توی کمپ و حتی تیمارستانی‌هایی که دچار سادیسم و بیماری‌های روحی هستن، انتخاب میشن. بخشی از اون‌ها مواد جابه‌جا می‌کنن، بخشی دیگه توی کار اسلحه هستن و بخش دیگه‌شون که بیشتر دچار مشکل روحی‌ان، توی جابه‌جایی اعضای بدن مشارکت دارن.
شاید سهیل راست می‌گفت؛ او با این‌که دزدیده شده‌بود هیچ اتفاقی برایش نیفتاده‌بود، اما دلیل کارهایش و محبت‌های زیر پوستی‌ پسر را نمی‌فهمید.
- خیلی وحشتناکه!
وقتی مهناز دستانش را گرفت، با تعجب سری بلند کرد و با نگاه خیره‌ای به او چشم دوخت.
- وحشتناک بودنش اینه که تو به این باند مربوط باشی و هیچی نگی تا اون‌ها به فعالیتشون ادامه بدن.
چندی پلک زد و دستان مهناز را فشار داد. با قاطعیت کلامش زمزمه کرد:
- هر چی می‌دونستم به نفس گفتم.
مهناز دستان او را رها کرده و به صندلی‌اش تکیه زد.
- اتفاق دیروز، اتفاقی نبود که تو برامون تعریف کردی!
شهرزاد چرا نمی‌آمد؟! او نگاهش ناخودآگاه به سمت در کشیده شد که مهناز پوزخندی زد و ادامه داد:
- به مادرت گفتم که باید باهات صحبت کنم. تا وقتی که من نرم بیرون، اون داخل نمیاد!
گره‌ی روسری‌اش را شل کرد و به پنجره خیره شد.
- نمی‌دونم از چی صحبت می‌کنید، من هر چی می‌دونستم گفتم!
- جلوی پاساژ تصادف کردی، در حالی که هیچ مغازه‌‌داری یادش نمیاد تصادفی در اون روز رخ داده باشه!
- خب برید دوربین‌ها رو چک کنید.
تلخ‌خندی زد و از جایش بلند شد. دستش را روی پایش گذاشت و فشار اندکی وارد کرد که آخ رویا درآمد. در صحنه‌ی تصادف دیده‌بود که اولین ضربه به پاهایش وارد شده و روی زمین افتاده. تا اینجایش منطقی به نظر می‌رسید، اما یک جای داستان لنگ می‌زد.
- دوربین‌ها رو چک کردیم؛ البته به صورت اتفاقی چندین دوربین خراب شده‌بودند و هیچی ضبط نکردند! فقط یک دوربین تصادف تو رو گرفته که نشون داده خیلی ملایم پات ضربه دیده و خیلی آهسته‌تر افتادی و بی‌هوش شدی!
چشم غره‌ای به مهناز رفت و گفت:
- بعضی‌ها ضربه مغزی میشن اما بی‌هوش نمیشن، بعضی‌ها مثل من ممکنه ضعف بدنی داشته باشن و اکسیژن به مغزشون نرسه و غش کنن! من آدمی نیستم که تندتند غش کنه، اما سابقه‌ش رو توی بچگی داشتم. می‌تونید از خانواده‌م بپرسید یا حتی از دکتر، اون‌ها بهتر از من بهتون توضیح میدن.
سرهنگ‌علوی گفته بود این حرف‌ها مدرکی برای متهم کردن آن دختر نیست، اما او می‌خواست واکنش چهره‌اش را ببیند و حتی امیدوار بود پس از صحبت کردن، رویا به همه‌چیز اعتراف کند. ولی انگار خیال به همکاری نداشت، حتی میمک صورتش هم دچار اضطراب نشده‌بود.
تمام دروغ‌هایش را با اعتمادبه‌نفس تفسیر کرد و آن‌ها را توجیه! از این‌که می‌دید رویا به خلافکارها اعتماد کرده و این‌طور پلیس‌ها را دور می‌زند، خشمگین می‌شد.

 

[Afeljor]

- نباید بهشون اعتماد می‌کردی، اون‌ها ازت سوءاستفاده کردن! فکر می‌کنی راه حل خوبی رو در پیش گرفتی؟ چرا حقیقت رو نمیگی دختر؟ تهدیدت کردن؟! ما اجازه نمی‌دیم کوچک‌ترین آسیبی به تو و خانواده‌ت برسه، این رو بهت قول میدم.
آه پرسوزی کشید و سرش با تأسف تکان داد و گفت:
- متأسفم، واقعا نمی‌دونم راجع‌به چی حرف می‌زنید، اما چرا به جای فکر کردن به این‌که دارم دروغ میگم سراغ اون شخصی که ازش عکس گرفتم نمیرید؟ کیفم داخل ماشینش جا مونده! به علاوه نمی‌دونم چرا داره باهام بازی می‌کنه.
- عکس یک پسر زال رو داده‌بودی که دو سال پیش فوت کرده!
لبی برچید و گفت:
- یعنی چی؟
- کسی هست که از هویتش داره استفاده می‌کنه، یا تو به گفته‌ی اون خلافکار یک عکس برای انحراف این پرونده برای ما گرفتی!
ضربه‌ای به روی پیشانی‌اش کوباند و با تن صدای توبیخانه‌ای لب زد:
- خودتون می‌فهمید دارید چیکار می‌کنید؟! داری بهم میگی من آدم دروغگویی‌ام و از اون ورم میگی حرف بزنم! من چی بگم وقتی یک کلوم از حرف من باور نمی‌کنی؟!
داشت به شدت تند می‌رفت، اصلاً نمی‌توانست رفتارهای او را تحمل کند. آن‌قدر عجله داشت که می‌خواست همین جا در همین نقطه پرونده را حل کند، اما اشتباه می‌کرد و کار تعجیلش اعتبارش را زیر سؤال برده‌بود.
- معذرت می‌خوام، یکی از همکارام به خاطر این باند توی کماست و خیلی‌های دیگه کشته شدن. من فکر می‌کردم تو همه‌چیز رو می‌دونی، ولی به‌خاطر یک تهدید به روی حقیقت چشم می‌بندی تا از خودت محافظت کنی، در حالی که خیلی‌ها به‌خاطر حرف نزدن تو می‌میرن و اعضای بدنشون جدا میشه!
با گفتن هر کلمه، قلب رویا مچاله می‌شد و عذاب وجدان مانند یک خوره روحش را می‌مکید. مهناز با دیدن کوچک‌ترین رنگ ناراحتی در چشمان دختر، آن یک درصدی که احتمال می‌داد حقیقت را می‌گوید پوچ و خالی شد.
- البته الان خیالم راحته که حقیقت رو گفتی! پس کسی که در همسایگی تو زندگی می‌کنه، تو رو توی مهمونی دزدیده و داخل یک جعبه‌ی آیینه‌ای حبس کرده. این روش برای باند مالاگاسیه، پس یکی از اعضای مالاگاسی بوده. ولی در کمال تعجب تو رو آزاد کرده و هیچ اتفاقی برات نیفتاده، طوری که فکر می‌کردی کابوس دیدی. درسته؟
بله‌ای گفت و مهناز ادامه داد:
- برای این‌که اون فرد رو پیدا کنیم نیازه که بهمون بگی دقیقاً چه شبی دزدیده شدی؟ گونش تو رو کجا برده و مکان اون مهمونی کجاست؟
- دقیقاً یادم نمیاد مال کی بود ولی یک ماهی ازش می‌گذره. مکانش هم نمی‌دونم کجاست، چون من توی مسیر خوابم برده‌بود و برگشتنی هم در کار نبود.
مهناز قبل از ورود به اتاق، شنود گوشی‌اش را روشن کرده‌بود که تمام صداهایشان در حال ضبط بود.
- یعنی چی که خوابت برده‌بوده؟
او این‌بار حقیقت را می‌گفت:
- به گونش گفته‌بودم آدرس رو بهم بفرسته، اما اون خودش برام تاکسی گرفت و راننده می‌دونست مقصد کجاست. من هم توی ماشین خوابم برد و بعد گونش منو بیدار کرد و از ماشین پیاده شدم.
صدا زدن‌های گونش به یادش آمد، لحظه‌ای که با خنده او را از ماشین بیرون می‌کشاند و می‌گفت:
- خرس خوابالو!
مهناز: ماشینش چی بود؟ چهره‌ی راننده یادته؟
- چهره‌ش... .
وقتی فکر کرد، به یاد آورد او ماسکی روی صورتش زده‌بود و کلاه گردی داشت.
- اون یک ماسک معمولی روی صورتش داشت و یک کلاه.
مهناز نتوانست تأسف چشمانش را به روی کلامش نیاورد. با لحن مضحکی پرسید:
- اون لحظه تو نترسیدی؟ شک نکردی؟ یک مهمونی شبونه با یک راننده‌ی ترسناک! اون‌جا موقتاً بی‌هوش شدی، همین؟
دماغش را خاراند و سری به معنای نه تکان داد.
- به دوستم اعتماد داشتم.
- توی مهمونی فرد آشنایی ندیدی؟
- نه!
بدترین دروغ‌ها در کنار یک حقیقت بیان می‌شدند و مهناز کاملا گیج شده‌بود.
- بعد از این‌که فهمیدی گونش یک مجرمه، شک نکردی که کابوست یک توهم نیست؟ چرا به پلیس گزارش ندادی تا خودمون ازش بازجویی کنیم؟
- اون لحظه با روان‌شناسم صحبت می‌کردم و اون بهم تلقین می‌کرد توهم می‌زنم، شرایطی نبود که شک کنم.
مهناز چندین عکس از داخل کیفش بیرون آورد. اولین عکس جسد سارا را که در اتاق کنترل بود نشان می‌داد. رویا از دیدنش یکه خورد، چشمانش درشت شد و قلبش چرکین!
- این خانم روان‌شناست بود، درسته؟
با اخم حرفش را تأیید کرد:
- بله!
- می‌بینی اون مرده و خودشون افراد خودشون رو کشتن، به همین راحتی!
سرش را بلند نکرد و چشم از عکس برنداشت که مهناز عکس دیگری به او نشان داد.
- این همون ویلاییه که رفتی مهمونی؟
سرش را گرفت و با ناراحتی لب زد:
- نه نمی‌دونم، یادم نیست! میشه تمومش کنی؟!
مهناز عکس‌ها را سر جایش گذاشت و گفت:
- بذار آخرین سؤال رو بپرسم. اون پسر راجع‌به خودش بهت چی گفت؟ چیزی که بتونیم هویتش رو پیدا کنیم.
چشمانش را بست و لبش را گزید. دلش می‌خواست همه چیز را بگوید، اما نمی‌توانست.
- راجع‌به خودش حرف نمی‌زد و منم ازش نمی‌پرسیدم!
مهناز لبخند تلخی زد و گفت:
- شماره‌ی منو سیو کن، اگه دوباره باهات تماس گرفت حتماً بهم بگو.
هر چند که این‌بار خط رویا را به خط خودشان متصل کرده‌بودند و با هر تماس اول آن‌ها متوجه می‌شدند، اما او می‌خواست یک فرصت دیگر به رویا بدهد.